Rockwave Festival: Alice Cooper, Floor Jansen, Zeal And Ardor, Sebia, Foivos @ Terra Vibe, 11/07/25

Δεύτερη μέρα Rockwave Festival, κι ευτυχώς οι θερμοκρασίες έχουν αρχίσει να υποχωρούν σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Μετά την έλευση του βασιλιά που ισοπέδωσε τα χώματα της Μαλακάσας, σειρά είχε η ιστορική περσόνα της μετεμψύχωσης της μάγισσας Alice Cooper, στο σώμα του καλλιτέχνη που όλοι αγαπήσαμε για δεκαετίες, ο οποίος μάλιστα είχε καιρό να μας επισκεφθεί. Μάλιστα, συνοδευόμενος και από ένα εντυπωσιακό roster καλλιτεχνών, δηλαδή τους Tommy Henriksen, Chuck Garric, Glen Sobel, Ryan Roxie και φυσικά τη Nita Strauss. Προτού όμως απολαύσουμε τον μέγιστο, η Παρασκευή ήταν σχεδιασμένη για μεγάλες συγκινήσεις.

Το φεστιβάλ άνοιξε τις πόρτες του πράγματι λίγο μετά τις έξι κι εμείς τρεχάτοι μιας που ένα τροχαίο στην εθνική εμπόδισε στιγμιαία την προσέλευση, βρισκομαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον πρώτο πρωταγωνιστή της βραδιάς, δηλαδή τον κιθαρίστα Φοίβο Ζαχαρόπουλο και τη μπάντα που συνοδεύει ζωντανά της συνθέσεις του, με το προσωνύμιο Foivos. Η μπάντα του επιλέχθηκε μαζί και με τους επόμενους Sebia από τους διαγωνισμούς συγκροτημάτων που διοργάνωσε το Rockwave Festival για την πλαισίωση των ημερών του καλοκαιρινού φεστιβάλ. Παραδοσιακός metal ήχος με μία ιδέα από Black Label Society, ο Φοίβος και η παρέα του η οποία ανέδειξε στο μέγιστο την κιθαριστική του δεινότητα, για σχεδόν είκοσι λεπτά ζέσταναν το κοινό για την πιο αγνά ροκ ημέρα του φεστιβάλ. Μπορεί ο χρόνος τους να μην ήταν πολύς αλλά το ταλέντο τους ήταν διάχυτο.

Πολύ άμεσα, ανεβαίνουν στη σκηνή και οι προαναφερθείς Sebia. Το Αθηναϊκό συγκρότημα που μετράει πέντε μόλις χρόνια ζωής, κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο, "Acceptance Of Reality" το 2023, αλλά παλεύει να κρατηθεί στα πόδια του από την καραντίνα - όπως φυσικά μας μαρτύρησε και το τραγούδι τους, "Lockdown". Μέχρι στιγμής, οι Sebia έχουν αποδείξει ότι παρά το γεγονός πως συνθετικά στον πρώτο τους δίσκο ακολούθησαν σχετικά ασφαλή μονοπάτια, κάτι τους τρώει. Θέλεις το πολιτικό και συναισθηματικό υπόβαθρο των στίχων τους, κάτι το ότι είναι παιχταράδες, κάτι η φωνή του Λεωνίδα που είναι μια από τις καλύτερες της νέας μέταλ γενιάς συγκροτημάτων της Αθήνας (η χροιά του θυμίζει σε σημεία τον Warrel Dane χωρίς καμία πρόθεση αντιγραφής και χωρίς καμία υπερβολή του γράφοντος), πράγμα το οποίο γίνεται ακόμη πιο εμφανές στις ζωντανές τους εκτελέσεις. Ιδιαίτερα επικοινωνιακοί και με οικειότητα προς το κοινό, οι Sebia ξέρουν που βαδίζουν και κρίνοντας από νέα τους κομμάτια που έχω ακούσει πέρα δώθε σε μικρότερες αθηναϊκές σκηνές, ετοιμάζουν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Bonus ότι στέκονται στην σωστή πλευρά της ιστορίας και χρησιμοποιούν τη σκηνή για να μιλήσουν γι’ αυτό.

Παρόλο που είμαι φαν, ήταν η πρώτη φορά που θα κατάφερνα να δω τους Zeal And Ardor πάνω σε σκηνή. Επιτέλους αυτή η σύμπραξη συνέβη. Μπορεί τα διαβολόπαιδα να μην εμφανίζονταν σε πλήρες σκοτάδι όπως και θα τους άρμοζε, η φήμη που τους ακολουθεί όμως ότι δίνουν καταπληκτικές εμφανίσεις στο σανίδι, ήρθε να δικαιωθεί. Με τον ήλιο να προσπαθεί να τους αφαιρέσει αλλά να χάνει παταγωδώς, από το σατανικό gospel σε πλήρη ισορροπία με τις black metal κιθάρες τους, όπως μοναδικά γνωρίζουν να συνδυάζουν, η παρέα του Manuel Gagneux σαγήνευσε τον αδαή και έκανε τους οπαδούς τους (που υπήρξαν αρκετοί!) να οργιάσουν. Ανεβαίνοντας στη σκηνή με μαύρες μπέρτες με κουκούλες, οι Zeal And Ardor έδωσαν όλο τους το είναι με χαρακτηριστικά πράγματι καλογυαλισμένης μηχανής. Το πρόσωπο του Gagneux έλαμπε, ενώ οι συγκλονιστικές φωνητικές αρμονίες που έχει χτίσει με τους March Obrist και Dennis Wagner αφήνουν τον ανυποψίαστο να χαζεύει. Η δε σκηνική παρουσία του τελευταίου δεν μπορούσε να σε αφήσει αμέτοχο.

Από τα πρώτα τους, πιο πρόσφατα κομμάτια, οι Zeal And Ardor ακολούθησαν μία πορεία που στράφηκε αργότερα σε όλα τα κλασσικά. "Blood In The River", "Devil Is Fine", "Don’t You Dare" κέρδισαν τις καρδίες και τα τραγούδια μας που συνόδευσαν εν είδη χορωδίας τις σκληροτράχηλες κιθάρες του Ελβετικού συγκροτήματος. Φυσικά, ο Gagneux μας χάρισε πολλά αστεία και εγκάρδιους χαιρετισμούς, και αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη ως όφειλε. Αυτοσαρκάστηκε και αρκετά καθώς ανέφερε ότι επειδή «είναι ηλίθιος άνθρωπος» μπέρδεψε τη σειρά των τραγουδιών και είπε πρώτα το "Death To The Holy" προσπερνώντας το "Sugarcoat", στο οποίο και επέστρεψε. Λες και μας ένοιαξε πολύ, εφόσον και τα δύο είναι τραγουδάρες. Θριαμβευτική εμφάνιση από τους Zeal And Ardor, που περιμένουμε σαν τρελοί να τους δούμε σε κλειστό χώρο ξανά, να γίνουμε ένα με το σατανά και το σκοτάδι.

Σε μία ιδιαίτερα συγκινητική σύμπραξη, η Floor Jansen της προσωπικής της φήμης αλλά και μετέπειτα ως τραγουδίστριας των λατρεμένων Nightwish, συγκέντρωσε μια μπάντα με πολλά προσόντα και περιόδευσε με βάση όλη την προσωπική της καριέρα. Το έχει αυτό το μικρόβιο η Ολλανδία να βγάζει εντυπωσιακές καλλιτέχνιδες με βάση τη metal μουσική που μπορούν να κάνουν τα πάντα (το βλέμμα μου σε σένα, Anneke). Η Floor γλυκύτατη από την αρχή μέχρι το τέλος, μας υποδέχθηκε με το "Wolf And Dog" του προσωπικού της project ReVamp που έχει κυκλοφορήσει έναν δίσκο, κι έπειτα μας καλωσόρισε λέγοντάς μας πως στην Ολλανδία δεν έχουν βουνά και λάτρεψε την τοποθεσία του φεστιβάλ, ότι στραμπούληξε το πόδι της και ίσως την βλέπαμε να περπατάει περίεργα και να βάλει σαγιονάρες, και πως κυκλοφόρησε κι έναν προσωπικό δίσκο που δεν είναι και τόσο μέταλ, αλλά για χάρη αυτής της συναυλίας και της φύσης του φεστιβάλ, μαζεύτηκε με τη μπάντα της και θα μας παρουσίαζε σκληρότερες εκτελέσεις αυτών των κομματιών. Βοήθησε και η οπτικοποίηση εφόσον το κορίτσι εμφανίστηκε στη σκηνή με μπλούζα Hypocrisy και έχοντας χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης.

Και πράγματι έτσι έγινε. Τα κομμάτια από το "Paragon" μας έδειξαν την άγρια πλευρά τους, ταιριάζοντας απόλυτα στο κλίμα της συγκεκριμένης βραδιάς. Ήταν άλλωστε και η Floor πολύ ενθουσιασμένη που θα έβλεπε ζωντανά τον Alice Cooper, που όπως μας μοιράστηκε θα απολάμβανε παρέα με ένα καλό ελληνικό κρασί. Με ευχάριστη έκπληξη συνειδητοποίησα, ότι η επιλεχθείσα setlist της Floor πράγματι περιελάμβανε κομμάτια από όλη της την πορεία με μηδενική εξαίρεση. Ακόμη και το project των Northward που έχει σχηματίσει με τον Jørn Viggo Lofstad των Pagan’s Mind βρήκε τη θέση του και η Floor το δικαίωσε στο απόλυτο. Βέβαια, ο κόσμος είναι φανερό πως έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στα κομμάτια των Nightwish, όπου πάντοτε απέσπασαν τα περισσότερα χειροκροτήματα και αποδοχή. Αυτά περιορίστηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε κομμάτια με τη Floor στα φωνητικά, με τη φωτεινή εξαίρεση του "Nemo" που όπως είπε και η ίδια ήταν ένα δώρο προς το κοινό. Η αγαπημένη μου στιγμή όμως ήταν με διαφορά η επιστροφή εκεί που ξεκίνησαν όλα, δηλαδή στην πρώτη μπάντα της Floor με το όνομα After Forever. Το "Face Your Demons" και ακόμη περισσότερο το καλτ αγαπημένο κομμάτι για τους οπαδούς του συμφωνικού metal, "Energize Me", έβαλαν την Jansen στο χάρτη επιτρέποντας της να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, και η φανταστική αυτή καλλιτέχνης είναι προφανές πως δεν το ξεχνάει, και το τραγουδά με το ίδιο πάθος όπως τότε που ήταν μικρό κορίτσι. Σε μία πάρα πολύ ζεστή, θα μπορούσαμε να πούμε αξιολάτρευτη εμφάνιση, η Floor μας έστρωσε το δρόμο ιδανικά για την αξέχαστη παράσταση του Alice Cooper.

Δύο χρόνια μετά την πολύ γεμάτη εμφάνιση του στο Ολυμπιακό Στάδιο ο πάντα αξιόπιστος και crowd-pleaser Alice Cooper είναι ξανά μαζί μας. Ο συγκεκριμένος αληθινά κλασικός καλλιτέχνης προσφέρει - εκτός του πλούσιου ρεπερτορίου και του θεατρικού show του - δύο πράγματα που δεν είναι πάντα σταθερά ακόμα και στο κορυφαίο επίπεδο των καλλιτεχνών στο οποίο ανήκει: Την best-of πολιτική στο πρόγραμμα του και την σταθερά καλή απόδοση του ίδιου και του συγκροτήματος του πάνω στην σκηνή. 

Για το πρώτο μπορούμε να συζητούμε ώρες για το ποια είναι η σωστή προσέγγιση, το να ικανοποιείς την μάζα των οπαδών σου  προσφέροντας τις επιτυχίες σου ή να ικανοποιείς τον εαυτό σου και το ποιος είσαι καλλιτεχνικά την εκάστοτε στιγμή. Είμαι ο πρώτος που θα υπερασπιστεί την καλλιτεχνική ελευθερία αλλά ας μην γελιόμαστε. Ο πολύς κόσμος μπαίνει στο αυτοκίνητο του για να διανύσει 30 χιλιόμετρα όχι για το τελευταίο άλμπουμ ενός καλλιτέχνη αλλά για τα αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια του. 

Για το δεύτερο - ειδικά την εποχή μας κατά την οποία κάθε μικρόψυχος μπορεί από την άνεση του σπιτιού του να βγάζει χολή για το παραμικρό φάλτσο και αστοχία - είναι πολύ σημαντικό το αποτέλεσμα που εισπράττει το κοινό να είναι σταθερά δυνατό μουσικά και ταυτόχρονα εντυπωσιακό στο μάτι. 

Ο Alice Cooper λοιπόν, με τα δύο προηγούμενα στοιχεία στο τσεπάκι, παίζει με πλεονέκτημα στο γήπεδο που λέγεται rock συναυλία. Σχεδόν πάντα με εξαιρετικούς μουσικούς που ταυτόχρονα υποστηρίζουν το stage act και το ποζεριλίκι που απαιτείται, φροντίζει το κοινό να ακούει αυτό που θυμάται και αναπολεί χωρίς εκπτώσεις. Έτσι έγινε και αυτή την φορά.

Αφού το τεράστιο πανό - εξώφυλλο εφημερίδας το οποίο δήλωνε πως «απαγορεύτηκε η εμφάνιση του στην Ελλάδα» πέφτει, η σκιά του Cooper παίρνει σάρκα και οστά και το συγκρότημα ξεκινά με τα "Lock Me Up" και "Welcome To The Show". Όλες οι παραπάνω σειρές επιβεβαιώνονται πανηγυρικά. Η μπάντα πετάει, ο «Νονός» του shock rock είναι αυτός που πρέπει και τα hits αρχίζουν να μας προσφέρονται ένα προς ένα. 

"No More Mr. Nice Guy", "I'm Eighteen", "Under My Wheels", "Bed Of Nails", "Billion Dollar Babies" στην σειρά (και τι σειρά!) με τα 70s να τιμώνται όπως τους αξίζει και τον κόσμο να αντιδρά με τον δέοντα ενθουσιασμό.

Τα θεατρικά φυσικά δεν λείπουν - σχεδόν απαραίτητα σήμερα για να κρατούν τον θεατή αφοσιωμένο σε αυτά που συμβαίνουν στην σκηνή - ο Alice πρέπει να αποκεφαλιστεί, να μας τρομάξει και να μας σοκάρει περισσότερο από ποτέ. Φυσικά και τα εισαγωγικά μπαίνουν εύκολα στα προηγούμενα ρήματα μιας και τίποτα από αυτά δεν είναι πια σοκαριστικό με τον τρόπο που τα εκλάμβανε το κοινό πριν 50 χρόνια. Είναι απλά απαραίτητα. Καλώς ή κακώς ένα live χωρίς εφέ, γιγαντοοθόνες και σκηνικά δύσκολα κρατά το κοινό μακριά από τους περισπασμούς των smartphones και των social.

Με χαρά παρατηρώ πως το κοινό δεν παίρνει τα μάτια του από την σκηνή. Σε σχέση με την εμφάνιση πριν δύο χρόνια απολαμβάνει μια πολύ καλύτερη εμπειρία λόγω του ότι το συγκρότημα εμφανίστηκε βράδυ και στο πιο ταιριαστό Terra Vibe σε σχέση με την μέσα στον ήλιο εμφάνιση στο OAKA. 

O Vincent Price εμφανίζεται για να προλογίσει το "Black Widow" λίγο πριν η πολύ αγαπητή στο κοινό Nita Strauss εκτελέσει το σόλο κιθάρας της και η υπόλοιπη ομάδα ξεκουράσει τον αρχηγό με ένα τζαμάρισμα.

Ακολουθούν τα εξαιρετικά "Ballad Οf Dwight Fry" και "Killer / I Love the Dead" για να φτάσουμε στο πανηγυρικό κλείσιμο με το "School's Out" και το σχολείο στην υποστηρικτική οθόνη να ανατινάζεται.

Για encore μας κρατούν το "Feed My Frankenstein" με τους δύο Alice Cooper, τον αληθινό και τον «κατασκευασμένο» να σουλατσαρουν ταυτοχρονα στην σκηνή πειράζοντας τους υπόλοιπους.

Όλοι και όλες απόλαυσαν ένα εξαιρετικό show από ένα πολύ δυνατό συγκρότημα, σε μια ωραία δροσερή βραδιά και ένα άνετο και ατμοσφαιρικό συναυλιακό χώρο. 

Και αν τα μπαλόνια, τα κανόνια που πετούν λεφτά, τα θεατρικά και ο «τρόμος» είναι πλέον στάνταρ για να κρατάς το ενδιαφέρον, στην περίπτωση του Alice Cooper είναι τελικά η μουσική που είναι πρωταγωνίστρια. Γιατί διαφορετικά δεν κρατιέσαι μισό αιώνα με τα ίδια σκηνικά κόλπα. Η αρχή είναι πάντα το ρεπερτόριο. Και από αυτό υπάρχει πολύ και είναι μεγάλης αξίας.  [Α.Μ.]

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής