Ανασκόπηση 2021: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

Darkthrone

Τόσο απροσδόκητος μα και τόσο καλοδεχούμενος δίσκος το "Eternal Hails......" που σήκωσε αρκετούς doomsters από τους καναπέδες τους. Οι Νορβηγοί δεν είναι ένα ακόμη συγκρότημα που οφείλουμε να εκλαμβάνουμε κάθε νέα κυκλοφορία του ως μια στιγμή αγνής πώρωσης, nerd-οσύνης και εφήμερης απόλαυσης. Σε μια πρώτη ανάγνωση, είναι η πιο heavy/doom κυκλοφορία των Darkthrone, αλλά είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτό πως δεν είναι μια ακόμη απόδοση τιμών. Το σπουδαιότερο όμως είναι να συνεχίσουν να είναι καλά και να τους απολαμβάνουμε.

Converge

Μεγάλωσαν κι αυτοί, μεγαλώσαμε κι εμείς. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι το χρόνο που περνάει. Η μουσική τους σύμπραξη με την Chelsea Wolfe είχε όλες τις προοπτικές για κάτι συναρπαστικό, το αποτέλεσμα όμως του "Bloodmoon: I" είναι κάτι παραπάνω από την αρχική πεποίθηση. Είναι ένας διαχρονικός δίσκος με αρκετές ανατριχιαστικές στιγμές. Τα εγώ θυσιάστηκαν προς όφελος της δημιουργίας, το ανοίκειο κυριαρχεί, ενώ κάθε μια εκ των έντεκα συνθέσεων αποτελεί κατάθεση ψυχής. Αυτά τα 59 λεπτά χαρτογραφούν ένα κόσμο, εντός του οποίου περικλείεται ευρύ φάσμα του σύγχρονου σκληρού ήχου.

Monster Magnet

Το να πεις πως η αγαπημένη μπάντα πολλών μας διάγει δεύτερη νιότη, δε θα είναι και πολύ λάθος. Το να υποστηρίξει επίσης κάποιος πως ο κος Wyndorf μας μαθαίνει μουσική, επίσης δεν είναι υπερβολή. Οι επιλογές είναι εξαιρετικές στο σύνολό τους και μακριά από την πεπατημένη. Είναι σίγουρα πιο εμπορικό να επιλέξει ένα σχήμα τους μεγάλους του παρελθόντος για έναν τέτοιο δίσκο, επειδή όμως οι Monster Magnet μάλλον έχουν κλείσει τους σχετικούς λογαριασμούς στην προηγούμενη δισκογραφία τους, ορθά επιλέγουν άγνωστα στο ευρύ κοινό τραγούδια και συγκροτήματα.

Eyehategod

Η αρχική αίσθηση που δίνεται και από τον φετινό δίσκο των Eyehategod είναι ότι τη σαπίλα που αναδύεται από τα ηχεία και φτάνει μέχρι τα ακουστικά νεύρα, ο εγκέφαλος μπορεί να τη μεταφράσει σε μυρωδιά και να τη φέρει μέσα στα ρουθούνια σου. Στο "A History Of Nomadic Behavior", οι Eyehategod επιδεικνύουν και πάλι μια σημαντική ικανότητα να προκαλούν συναισθήματα μιζέριας και απαισιοδοξίας. Παράδοξο, αλλά το λες και σήμα κατατεθέν τους. Είναι ωραίο που τους έχουμε ακόμα μαζί μας μουσικά ακμαίους.

Melvins

Το original τρίο των Osbourne, Crover και Dillard, για πρώτη φορά μαζί από το "Tres Cabrones" του 2013, είναι εδώ για να βγάλει έναν back to the roots δίσκο. Ένα δίσκο για να κάνεις κέφι. Δεν είναι τυχαίο ότι τον κυκλοφορούν ως Melvins 1983. Ξέχνα λοιπόν τους πολλούς πειραματισμούς. Το "Working With God" πατάει πάνω στο δίπολο αλητεία και χαβαλέ. Είναι άμεσο, εξωστρεφές, γεμάτο ενέργεια κι αυθεντικότητα. Δεν έχει τον σκοπό να εκπλήξει κανέναν αλλά να σε κάνει να ανοίξεις άλλη μια μπύρα, πατώντας το repeat.

Check also: Stöner - "Stoners Rule"

Amenra

Πάνε οι λειτουργίες. Σειρά πήρε το αγκάθι και είναι σα να μην άλλαξε τίποτα όσον αφορά τον πόνο. Οι μάστορες τους είδους, επιχειρούν με το "De Doorn" μερική αλλαγή πλεύσης και, χωρίς να φτάνουν στα επίπεδα των αριστουργημάτων τους, παραδίδουν ένα ακόμα άλμπουμ-βίωμα. Όντας το πρώτο άλμπουμ των Amenra με στίχους αποκλειστικά στη μητρική φλαμανδική τους γλώσσα, ο δίσκος στοχεύει προφανώς σε κάτι πιο φυσικό, ρεαλιστικό και ποιητικό ταυτόχρονα. Κρατώντας πολλά από τα χαρακτηριστικά τους ακέραια, μοιάζουν να βάζουν πλώρη για νέους, πιο αφηγηματικούς και ατμοσφαιρικούς ορίζοντες.

Thronehammer

Η πρόθεση της μπάντας είναι πρόδηλη εξαρχής: το λογότυπο στυλ Bathory/Grand Magus δεν υφίσταται πλέον. Κοκκίνησε και στάζει αίμα, θανατικό έρχεται και σφαγή μεγάλη, they come to slay. Ο Slayerking δεσπόζει σε αυτό, οι πολεμικές φιγούρες και τα λάβαρα εμφανίζονται εκ νέου, μόνο που τώρα η μάχη έχει λήξει. Κανείς δεν ξέρει αν η κραυγή "Non Serviam" στο "Eternal Thralldom" ανήκει σε νικητές ή σε ηττημένους. Η ερμηνεία της Kat Shevil Gilham χαρακτηρίζει όσο τίποτε άλλο τούτο τον δίσκο. Το "Incantation Rites" θα μας συντροφεύει για χρόνια.

Wheel

Το "Preserved In Time" στέκεται ως ένας απολαυστικός δίσκος, καταφέρνοντας με μαεστρία να φέρει στο νου τους τεράστιους Solitude Aeturnus, την ίδια στιγμή που βρίσκεται μοναχικός κι αυτόφωτος, ως ένα σύγχρονο κομψοτέχνημα του είδους. Η προσήλωση στο δημιουργικό στόχο ενός συντριπτικού άλμπουμ είναι συγκινητική, με τις δομές του υλικού να αποκαλύπτουν με κάθε νέα ακρόαση την πολύ λεπτομερή δουλειά της μπάντας. Προφανώς, οι ανατριχιαστικές ερμηνείες του Arkadius Kurek έχουν ως σημείο αναφοράς εκείνες του Robert Lowe. Προφανώς είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος.

Count Raven

Η σεβάσμια και σχεδόν βιβλική μορφή του Dan Fondelius κρατά γερά τα ηνία του Κόμη Κόρακα και τον στέλνει εκ νέου να φτερουγίσει σε μουσικές κορυφές. Μαύρες και καταραμένες. Είναι κάτι τέτοιες περιπτώσεις που το «άξιζε την αναμονή» θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του "The Sixth Storm". Η μπάντα αποφεύγει πανεύκολα τον σκόπελο της ανίας, έτσι κι αλλιώς ουδέποτε προσέκρουσε σε αυτόν. Ναι μεν doom, με rock'n'roll ψυχή όμως. Και μπόλικο συναίσθημα. Ο ήχος γίνεται αρκετά πιο «βρώμικος» και κολακεύει παράλληλα τις συνθέσεις. Slowly they shall rot.

Green Lung

Οι τύποι έχουν εξελιχθεί σε λατρεία. Όχι πως δεν ήταν από τον πρώτο δίσκο. Απλά φαντάζουν ανίκητοι πλέον και ικανοί για ολοένα και σπουδαιότερα πράγματα. Είναι γνώστες του αντικειμένου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά κι αυτή τους η αυθεντικότητα δεν περνάει απαρατήρητη. Ίσα ίσα που θα επιβραβευθεί. Το "Black Harvest" είναι μερακλίδικο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα. Έχει ίσως το πλέον αγαπημένο τραγούδι της χρονιάς και το κυριότερο είναι πως προκαλεί ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευφορίας με βάση τα riffs.

Check also: Witnesses - "The Collapse", Apostle Of Solitude - "Until The Darkness Goes"

Dvne

Είναι από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τις χρονιάς. Αυτή η μίξη prog, psychedelic rock, post-metal και doom έφτιαξε ένα από τα καλύτερα sludge του σήμερα. Το "Etemen Ænka" είναι φανταστικό. Όταν από πολύ σάπια και βαριά περάσματα γυρνάνε σε ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό και γοητευτικό prog νιώθεις ότι κάτι σε τσίμπησε. Το metal τους έχει λίγο από παλιό καλό ατμοσφαιρικό sludge που στηρίζεται σε ένταση, σταθερό βηματισμό, επανάληψη και άνοδο προς απίθανα κρεσέντο. Έχει δελεαστική και όμορφη προοδευτική μουσική που δεν φοβάται να επιδείξει και τις τεχνικές τους ικανότητες. Εκπληκτικό.

Portrayal Of Guilt

Τους είχαμε μάθει σε hardcore αλλά και black metal μουσικές. Το "CHRISTFUCKER" έχει όμως sludge metal ιδέες με black και death σκόρπιες βρομιές. To συγκρότημα δεν κυνηγάει την έμπνευση, την έχει εύκολη. Παράγει απλόχερα και δεν ζορίζεται για το επιτηδευμένο. Δεν κολλάει σε περιορισμούς. Δεν δείχνει να οδηγάει σε πατημένο μονοπάτι. Συνεχίζει με σάπιες μουσικές και αφήνει τη μουσική να δείξει τον δρόμο. Εδώ λοιπόν έρχονται και κάνουν τον ήχο λίγο περισσότερο λασπώδη και συμπαγή. Όμορφο.

Body Void

Αργό, βαρύ, σκισμένο, σάπιο, σκοτεινό και επίπονο sludge. Έντονος θόρυβος, στοιχεία doom και πολλή παραμόρφωση και feedback. Τα ουρλιαχτά είναι σατανικά. Σε κάποια σημεία έκπληξη σκάνε και μερικά γκάζια. Το λες σίγουρα ένα έντονο άκουσμα. Είναι κοντά σε ήχους των Thou, Primitive Man και The Body. Αν του δώσεις προσοχή θα καταλάβεις ότι το "Bury Me Beneath This Rotting Earth" ειναι ένα από τα καλύτερα του χώρου.

Black Sheep Wall

Άλλη μια δουλειά που αξίζει να σταθείς στο βαρύ και το σάπιο. Στο "Songs For The Enamel Queen" τα άνευ λόγου και αιτίας βίαια περάσματα και μερικές φορές ανούσια θορυβώδη επαναλαμβανόμενα γυρίσματα κουράζουν. Αλλά οι sludge ιδέες μπορεί να σταθούν μόνες τους. Είναι σε σημεία εκπληκτικές. Έχει τη σαπίλα που ανατριχιάζει και ξαφνικά ηρεμεί, φέρνει jazz ιδέες και τα τραχιά και πληγωμένα φωνητικά συνεχίζουν να σκίζουν τον αέρα πάνω από αυτό το αδιανόητα όμορφο ηχητικό περιβάλλον. Πάρε ότι αξίζει και απόλαυσε το.

Erdve

Αν επικεντρωθείς στα καλά σημεία, θα περάσεις καλά. Ειναι μια δημιουργική δουλειά. Υπάρχουν υπέροχες στιγμές. Τα "Smala", "Betonas" και "Sugretinimas" είναι εκπληκτικά κομμάτια. Το σύνολο είναι τίμιο και οι μουσικές αρκετά ωμές και στυγνές. Στο "Savigaila" απόλαυσε αυτά που έχουν κάτι να σου δώσουν και απλά προσπέρασε οτιδήποτε νιώθεις ότι σε κουράζει. Η πλειοψηφία των ιδεών λοιπόν είναι καλές και θα σταθούμε σε αυτές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Εδώ το sludge όμως κερδίζει περισσότερα απ’ ότι χάνει.

Check Also: Non Serviam - "Il Pleut Partout Derrière", Psychonaut & Sâver - "Emerald"

Divide And Dissolve

Οι κυρίες από την Αυστραλία παρουσιάζουν με το "Gas Lit" μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, δημιουργικές και θορυβώδεις δουλειές του σήμερα. Το πως η μουσική δωματίου ξαφνικά μπορεί να γίνει ένα επίπονο και τόσο βαρύ drone metal είναι εκπληκτικό. Η ουσία είναι τα μυσταγωγικά και ατμοσφαιρικά σαξόφωνα που μπερδεύονται και συνδυάζονται με σάπια και σκληρά riff που σε αναστατώνουν. Η τελετουργία σε ξεγελάει, το πνευστό σε παραξενεύει, αλλά το τρομερό metal τους σε κολλάει στον τοίχο.

Nadja

Το καναδικό ντουέτο και ζευγάρι των Aidan Baker και Leah Buckareff κερνάει πόνο και θόρυβο εδώ και δεκαπέντε χρόνια ασταμάτητα. Συνεργασίες, πειράματα, αυτοσχεδιασμοί και πολλές κυκλοφορίες. Το "Luminous Rot" είναι ένα πειραγμένο doom, ένα μοντέρνο industrial και ουσιαστικά ένα drone metal από το μέλλον. Δεν μοιάζουν με κανέναν αν και φαίνονται οι βασικές τους επιρροές. Δεν ειναι η μπάντα που ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν είναι αυτοί που ψάχνουν το hype ή την πρόσκαιρη χαρά και επιτυχία. Κάνουν κάτι αυθεντικό και βρόμικο.

Rorcal & Earthflesh

Πολλά στοιχεία black και doom metal με μπόλικο θόρυβο. Στο "Witch Coven" δύο δεκαπεντάλεπτα κομμάτια σου παίρνουν τ’ αυτιά. Βαθιά πειραματικά drones που γεμίζουν το metal τους. Tα γρυλίσματα και ο θόρυβος, δείχνουν ότι είναι κάτι πολύ σκληρό, ξεχωριστό από αλλά και σίγουρα δεν είναι και δεν μπορεί να ανεχθεί από όλους. Καθαρτική εμπειρία. Εδώ ακούμε λοιπόν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, βαρύ, επίπονο και απίθανα εντυπωσιακό.

Neptunian Maximalism

Οι Βέλγοι φέτος παρουσιάζουν μια μάχη μεταξύ avant-garde metal και avant- garde jazz. Θα το έλεγες σε σημεία ένα πειραματικό rock γεμάτο ψυχεδέλεια και ambient τοπία. Τελικά ο τίτλος τα λέει όλα. Το "Solar Drone Ceremony" είναι πρακτικά ένα drone/doom metal αυτοσχεδιαστικό δημιούργημα που ορίζεται από jazz κανόνες. Μια ολοκληρωτική και παθιασμένη ωδή στη δημιουργικότητα, ένα έργο ιδιοφυΐας που ωθεί την ηχητική έκσταση σε ένα επίπεδο φινέτσας που σπάνια φτάνει. Συναρπαστικό.

The Body

Παλιοσειρές πια σε ότι έχει να κάνει με τον extreme πειραματισμό και τους θορύβους, οι The Body επέστρεψαν με ένα δίσκο φαινομενικά πιο απλό από τους προκατόχους του. Το "I've Seen All I Need To See" δεν είναι όμως μια εύκολη ιστορία: τα ηλεκτρονικά στοιχεία μπαίνουν λίγο στο παρασκήνιο για να τονιστούν οι noise εκρήξεις και τα πολλά ηχητικά layers που χτίζουν τις συνθέσεις. Οι drone περιπλανήσεις γίνονται παραπάνω από αισθητές. Μια ακόμη υπέροχη δημιουργία που μπορεί να φτιαχτεί μόνο από αληθινούς μάστορες.

Check also: Pententacles - "A Supposedly Quiet Night", Big Brave - "Vital"

Greenleaf

Συνεπείς είναι, δημιουργικοί είναι, γράφουν ακόμα τραγουδάρες και κολληματικά riff να τα σφυρίζεις σε ανύποπτο χρόνο και το κυριότερο; Δίνουν νέα πνοή στο stoner rock, ακόμα κι αν δεν το λέμε έτσι, με προσθαφαιρέσεις. Οι Σουηδοί με το "Echoes From A Mass" καταργούν το οιοδήποτε άλλοθι για να μην τους αγαπήσει κάποιος. Η παρατεταμένη εξαιρετική τους κατάσταση εμφανίζεται κι εδώ. Έχοντας βρει εδώ και κανα δυο δίσκους την ιδανική φόρμουλα stoner / heavy / blues rock, συνεχίζουν με τα συστατικά αυτής και δικαιώνονται πανηγυρικά.

Alastor

Αυτό που κάνουν εδώ οι Alastor δεν το συναντάς κάθε μέρα. Έχουν mood υπό του μηδενός και το διανθίζουν με ήχους και μελωδίες που δε θα σε στείλουν πακέτο στην άβυσσο. Ίσως γι’ αυτό να γλύκανε λίγο περισσότερο το ύφος τους, ίσως γι’ αυτό τα τύμπανα ν’ αυξάνουν σταδιακά το ρυθμό μέχρι να καταλήξουν και να διατηρήσουν ένα τέμπο αλύπητο. Το "Onwards And Downwards" των Σουηδών είναι μελαγχολικό κι ενίοτε χορευτικό. Μεγαλώνει το σερί τους κάνοντας το 3/3 και τους εδραιώνει στη νέα μπασταρδεμένη σκηνή.

Band Of Spice

Ο στιχουργός με το Bukowski t-shirt ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας χαρισματικός μουσικός αντικομφορμιστής: Το μουσικό του όραμα έχει τα θεμέλιά του στις συνεχόμενες Iommi μελωδίες, στα riffs εκείνα που γεννούν προσδοκίες ανατριχίλας και στους σκοτεινούς, δύστροπους κι ανήλιαγους στίχους. Από την άλλη, έχει βρει τον τρόπο να ενσωματώσει στο heavy ύφος μια στάλα ανεμελιάς και χίπικης διάθεσης. Το "By The Corner Of Tomorrow" βγήκε την κατάλληλη στιγμή: Λίγο πριν τον ξεχάσουμε. Ο Spice και η μπάντα του μπορούν άνετα να κάνουν ακόμα καλύτερη τη μέρα σου.

Lucid Sins

Η Pentagram/Witchcraft δομή του "Snake Eyes", προφανώς και υπάρχει, απλά δεν είναι το δάσος των Lucid Sins. Είναι ένα από τα δέντρα του. Όπως δέντρο του είναι και η αμερικάνικη ψυχεδελική σκηνή, η ενσωμάτωση της οποίας στο γενικό σύνολο του έργου που παρουσιάζεται εδώ, αποδεικνύει εκ νέου τη μαεστρία της μπάντας στον τομέα της προοδευτικής ενορχήστρωσης. Το "Cursed!" αξίζει πολλά παραπάνω από απλώς ένα γούρλωμα έκπληξης και οι δημιουργοί του ανήκουν στην πολυπληθή εκείνη ομάδα που παίζει το occult/retro/prog/psych rock και είναι από τους καλύτερους παίκτες της.

King Buffalo

Έχει ενδιαφέρον η εξέλιξη του συγκροτήματος όπως αποτυπώνεται στο φετινό δίσκο αφού, υπό μία έννοια, φαίνεται να ακολουθούν μη γραμμική πορεία σε σχέση με τα περισσότερα συγκροτήματα ανάλογου ευρύτερου ύφους. Ενώ δηλαδή οι περισσότεροι κινούνται από τον πιο βαρύ ήχο και τις πιο σφιχτές συνθέσεις σε πιο χαλαρά, ατμοσφαιρικά τραγούδια, οι King Buffalo φαίνεται να παλινδρομούν ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές. Η κατάληξη είναι ένα απολαυστικό "The Burden Of Restlessness" κατά την ακρόαση, με σχεδόν ισάξια τραγούδια.

Check also: Jess And The Ancient Ones - "Vertigo", Psychedelic Porn Crumpets - "Shyga! Τhe Sunlight Mound", Craneium - "Unknown Heights"

Acid Mammoth

Η διαχείριση μελωδίας και ατμόσφαιρας είναι υποδειγματική. Το ελληνικό μαμούθ έχει σπάνιο χαρακτήρα. Το "Caravan" μπορεί και είναι ικανό να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του. Έχει όμως το χάρισμα να το πράξει με καθαρά μουσικούς όρους. Έχει το καλλιτεχνικό εκτόπισμα που θα σε κερδίσει και δε θα σε τρομοκρατήσει με την όψη και τον όγκο του. Δε θα γίνει κατοικίδιό σου, θα σε αφήσει όμως να του χαϊδέψεις τη μουσούδα έπειτα από μια πιρουέτα με πετυχημένη προσγείωση στην παγωμένη λίμνη.

2 Headed Dogs

"The Engine Is On" και πραγματικά οι μηχανές δείχνουν όχι μόνο να λειτουργούν αλλά να έχουν πάρει φωτιά. Αυτό γίνεται ξεκάθαρα φανερό από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "Death Race" και συνεχίζεται με ξέφρενες ταχύτητες κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Η μικρή διάρκεια της πλειοψηφίας των συνθέσεων τα κάνει ευκολομνημόνευτα αλλά και γεμάτα ενέργεια που δημιουργούν ένα ενιαίο και σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα το οποίο φέρνει στο μυαλό τους αγαπημένους Fu Manchu.

Black Juju

Ποτέ δεν έβλαψε λίγο doom στο heavy metal. Ή το ανάποδο; Oh well…Το θέμα είναι πως οι εκ Λάρισας ορμώμενοι Black Juju δε θα είχαν καμία αντίρρηση να δουν το "Purple Flower, Garden Black" σε δύο διαφορετικές ανασκοπήσεις. Ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος τους φέρει ανεξίτηλα τα σημάδια των Black Sabbath, το στοιχείο όμως που τον κάνει άκρως γοητευτικό είναι η ιδανική ενσωμάτωση όλων των επιπλέον 70s/southern/stoner rock στοιχείων. Το τελικό αποτέλεσμα είναι τίγκα στην ενέργεια και σε κάνει να αναρωτιέσαι, ρε μπας και είναι οι δικοί μας Orange Goblin;

Agnes Vein

Έξι μακροσκελείς συνθέσεις είναι η νέα προσφορά των Agnes Vein και η προσοχή του ακροατή, αναγκαία προϋπόθεση για την κατανόησή τους. Βάρος, όγκος και μελωδίες απλώνονται από άκρη σε άκρη, ένα αρχέγονο συναίσθημα ξεπηδά από τα ηχεία, οι Celtic Frost μπαίνουν στην ίδια πρόταση με post και doom metal θηρία (και γιατί όχι) καθιστώντας την έτσι άλλο ένα εκκωφαντικό χτύπημα. Το "Deathcall" είναι απολαυστικά ακραίο, σαν άλλοτε, ανήκοντας παντού και πουθενά όσον αφορά την ταυτότητά του. Είναι και δικό τους, είναι και δικό μας.

Khirki

Το καλό με τέτοιες κυκλοφορίες είναι πως τις υιοθετούμε σχεδόν όλοι. Το ακόμα καλύτερο είναι πως η «Κτηνωδία» είναι προορισμένη να λάμπει. Το ότι η μπάντα κατάφερε με το δίσκο αυτό να ενώσει ετερόκλητο κοινό χωρίς εκβιαστικά διλήμματα είναι τεράστιο επίτευγμα. Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι πως το μουσικό αποτύπωμά του έχει διάρκεια. Το γιατί τώρα οι «προοδευτικοί» συνάδελφοι & φίλοι το αγκάλιασαν παρόλο τον όρο stoner rock στη bandcamp σελίδα τους, είναι εφαλτήριο εσωτερικής καζούρας κι όχι απορίας άξιο.

Check also: Around The Fire - "Celestial Keepers"

Wooden Fields

Αυτό το σύμπτωμα που όποτε ακούμε vintage σκανδιναβικό ροκ και τρώμε τη γλώσσα μας, πώς λέγεται είπαμε; Αν οι Siena Root είναι το πρώτο που ‘ρθει στο μυαλό ακούγοντας το "Read The Signs" έχεις πέσει μέσα κατά 33,333%. Αν παρ’ ελπίδα έρθουν και οι Witchcraft στην παρέα με το "Endless Time" έχεις στη διάθεσή σου κι άλλο 33,333%, οπότε σου απομένει άλλο τόσο προκειμένου να ολοκληρώσεις το αυτοσχέδιο παζλ του ομότιτλου δίσκου τους. Τέλος, αν είσαι λάτρης των solos υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο να τον απολαύσεις λίγο περισσότερο.

Cosmic Reaper

Ο πρώτος (μετά από ένα μόλις EP) δίσκος της μπάντας από το Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας ακολουθεί ένα μοτίβο: Όπως πολλά doom με το που βρει τη μουσική του κατεύθυνση αρνείται να φύγει από αυτή. Αράζει. Κάθεται. Βαλτώνει. Μιλάμε για ένα βαρύ ήχο έντονα χρωματισμένο με stoner χρώματα και αρκετή ψυχεδέλεια, δημιουργώντας μια μουντή ατμόσφαιρα που μαλακώνει στα τελειώματα. Χαμένο. Διαστημικό. Πνιγμένο. Μαστουρωτικό. H φωνή (όντας αδιάφορη) βρίσκεται αρκετά πίσω στη μίξη. Η τετράδα φτιάχνει κάτι που χωρίς να είναι φρέσκο ή νέο, δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον.

Flame, Dear Flame

Το "Aegis" έρχεται μετά από μία EP δημιουργία του 2019 της μπάντας από το Braunschweig της Γερμανίας. Τα φωνητικά της Maren Lemke είναι όμορφα και κάθονται υπέροχα πάνω από αυτό το doom metal που βγάζει μια απίθανα ωραία folk rock αίσθηση με επικές διαστάσεις. Ο δίσκος στέκεται κάπου ανάμεσα στο rock και στο metal και δεν θα απογοητεύσει κανέναν που ψάχνει κάτι βαρύ μεν, αλλά με περάσματα ακουστικής κιθάρας, ατμοσφαιρικών ήχων φύσης και γλυκών φωνητικών ενδιάμεσα. Σαν κάτι που θυμίζει τον ήχο των παλιών Anathema και όλης της βρετανικής σκηνής εκείνης της εποχής.

Bottomless

Παραδοσιακά, το doom των γειτόνων και εσχάτως πρωταθλητών Ευρώπης, έτρεφε μεγάλη αγάπη στον occult και στον horror χώρο. Αυτό που κυριαρχεί εδώ όμως, είναι η αρχαϊκή μορφή του, μία σταθερή ακολουθία ονομάτων ανά τα χρόνια: Sabbath, Pentagram, Count Raven, Saint Vitus, Trouble. Μιμητές ή τιμητές; Έχουμε χορτάσει και από τα δύο είναι η αλήθεια και εννοείται ότι προτιμούμε το δεύτερο. Ειδικά αν οι συνθέσεις είναι αξιόλογες και εμφανίζεται ο όποιος χαρακτήρας της μπάντας. Κάτι τέτοια ντεμπούτα είναι που συντηρούν τον μύθο των πρωτοδισκάκηδων.

Hellish Form

Oh God, have mercy on our souls. Μιλάμε για τέτοια ψυχική ανάταση. Ένας τεράστιος όγκος θλίψης και απόγνωσης, που ενώ έχει τη δυναμική και την ικανότητα να συνθλίψει και την τελευταία σου ελπίδα για κάτι καλύτερο, δεν το πράττει. Σα να παίζει με τις αντοχές σου ακούγεται το "Remains", λες και γνωρίζει τα όριά σου και δεν τα ξεπερνάει. Το συντριπτικό funeral/drone/doom metal των Αμερικάνων δεν είναι τελεσίδικο. Ο μόνος λόγος που δεν έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης ακόμα και τα ερείπιά τους, είναι μια μικρή μελωδική χαραμάδα.

Check also: Satanic Waves - "They Burn", Suncraft - "Flat Earth Rider"