Thronehammer

Η αλληλεπίδραση στο forum έχει θαυμαστά αποτελέσματα, ένα από αυτά είναι το ξεστράβωμα και η ανακάλυψη νέων συγκροτημάτων. Τέτοιων, που είναι ικανά να αναστήσουν συναισθήματα θαμμένα από καιρό και που συνήθως τα προκαλούσαν τα μεγαθήρια της μουσικής μας. Υπεύθυνος στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Χρήστος, χτύπησε σαν Κόκκινη Οχιά, οι πύλες άνοιξαν για να ξεχυθεί το μουσικό θηρίο των Γερμανοβρετανών Thronehammer. Βοήθειά μας.

Ήταν το ντεμπούτο του '19 "Usurper Of The Oaken Throne" με το οποίο μας συστήθηκαν, μια ακρόασή του αρκεί για να νιώσει κανείς το βάρος που κουβαλά, τις εικόνες που γεννά, πόσο DOOM είναι. Και όχι μόνο. Το αφήνουμε στην ησυχία του και το μακαρίζουμε, καθώς λόγω αυτού καταφθάνει εντός ολίγου ο ηχητικός οδοστρωτήρας "Incantation Rites". Η πρόθεση της μπάντας είναι πρόδηλη εξαρχής: το λογότυπο στυλ Bathory/Grand Magus δεν υφίσταται πλέον. Κοκκίνησε και στάζει αίμα, θανατικό έρχεται και σφαγή μεγάλη, they come to slay. Ο Slayerking δεσπόζει σε αυτό, οι πολεμικές φιγούρες και τα λάβαρα εμφανίζονται εκ νέου, μόνο που τώρα η μάχη έχει λήξει. Κανείς δεν ξέρει αν η κραυγή "Non Serviam" στο "Eternal Thralldom" ανήκει σε νικητές ή σε ηττημένους.

Με μια πρώτη ματιά, η διάρκεια του δίσκου (75:20) μπορεί και να είναι αποτρεπτική για κάποιον. Για αυτόν που θα τολμήσει να επενδύσει σε αυτά, θα γίνει γρήγορα κατανοητό, ότι η μπάντα φροντίζει ώστε αυτό να μη γίνει αντιληπτό και επομένως κουραστικό. Απαιτείται τεράστια ικανότητα για να φαίνονται τα έντεκα ή δεκαπέντε λεπτά των τραγουδιών, απαραίτητα για τη συνοχή τους. Εναλλαγές ρυθμών, το καθαρόαιμο doom συναντά τα epic και death ξαδέρφια του (εννοείται τα βρετανικά των '90s), ενώ και ο sludge χαρακτήρας που βρήκαμε στο ντεμπούτο, δε λείπει ούτε τώρα. Ποια είναι η κλωστή που ενώνει όλα αυτά και τα παρουσιάζει ως ένα αρραγές σύνολο; η ερμηνεία της Kat Shevil Gilham χαρακτηρίζει όσο τίποτε άλλο τούτο τον δίσκο. Με την ίδια ευκολία που σε οδηγεί στη μάχη, θρηνεί. Με την ίδια άνεση που θα σκαρφιστεί μια κραυγή ατόφιου έπους, θα γίνει death metal κάφρικο λαρύγγι. Τη συντροφεύουν δυναμικά και οι υπόλοιποι, είναι σα θεριστική μηχανή που δουλεύει στο φουλ. Είναι σχεδόν αδύνατον να μην πλάθεις εικόνες κατά την ακρόαση: οι τίτλοι των τραγουδιών σπάνια βρίσκουν τέτοια ακριβή ηχητική απόδοση σε δίσκο. Όταν παίζει το ομώνυμο, οι νότες δίνουν ζωή στον τίτλο του, μόλις θα σκάσουν τα "Beneath Black Cloud Masses" και "Of Mountaintops And Glacial Tombs", αυτά ακριβώς θα ακούσεις, εκεί ακριβώς θα βρεθείς.

Και η φαντασία να οργιάζει, η όλη ατμόσφαιρα που εκπέμπει ο δίσκος είναι από αρχέγονες, προϊστορικές εποχές. Τότε που το ένστικτο της επιβίωσης επικρατούσε έναντι οποιουδήποτε άλλου. Η γη να στέκει παγωμένη και αδίστακτη, ενώ πάνω της χύνεται αίμα από τη σφαγή μεταξύ Homo Sapiens - Neanderthal είπε ένας φίλος. Τον βάρβαρο Κιμμέριο να πετσοκόβει και τον Πρώτο Υψηλό Βασιλέα της Ιρλανδίας να ουρλιάζει "Kiss my ax"! εν μέσω warp-spasm φαντάστηκα εγώ. Αν τα λέγαμε από κοντά, ποτήρια θα τσουγκρίζαμε και μπύρες θα αδειάζαμε.

Αν ο δεύτερος δίσκος μιας μπάντας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της, εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: μπορεί να μην είμαστε πολλοί, αλλά κάθε φορά που θα εμφανίζεται το όνομα Thronehammer, θα καρτερούμε τα νέα τους με λαχτάρα μεγάλη. Υπάρχουν τραγούδια που θα μας συντροφεύουν για χρόνια, θεωρώ ότι είναι άχαστο να τα ακολουθήσουν και άλλα.