Dvne, Allochiria @ Gazarte Ground Stage, 24/05/25

Είναι διαφορετικά ωραίο όταν ένας δίσκος που λιώνεις τους τελευταίους μήνες ζωντανεύει στη σκηνή μπροστά σου. Τα live που γίνονται με μπάντες του σήμερα και κραυγές από το αύριο δίνουν αυτή την ευκαιρία, να ζήσουμε δηλαδή και να δεθούμε με υλικό και ήχους που συμβαίνουν και μας συνοδεύουν τώρα. Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία των Dvne ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινα, το “Voidkind” βλέπετε κάθισε επάξια σε μια από τις θέσεις των καλύτερων επιλογών μας την προηγούμενη χρονιά συνολικά, ενώ και προσωπικά έπιασε σχεδόν κορυφή. Τις θέλουμε πολύ τέτοιες συναυλίες, όπως πέρσι θέλαμε πολύ τους Messa και τους Brutus. Μονόδρομος λοιπόν το να μαζευτούμε ολόκληρη παρέα που κατηφόρισε προς Γκάζι το βράδυ του Σαββάτου. Το ιδανικό ταίριασμα με τους δικούς μας Allochiria μάλιστα δημιούργησε άψογη συνθήκη για liveάρα.

Κατά τις εννιά και κάτι μπήκαμε στον πολύ ωραίο χώρο του Gazarte και μετά το σύντομο πέρασμα από το merch κάτσαμε για λίγο στον όμορφο εσωτερικό, αλλά ανοιχτό, κήπο δίπλα στο μπαρ. Αυτή η ιδιαιτερότητα του Gazarte το κάνει πολύ ελκυστικό συναυλιο-σημείο. Λίγο μετά τις 21:30 οι Allochiria βγήκαν στη σκηνή. Έχοντας στις αποσκευές τους πλέον τρία full length, με το τελευταίο να είναι το πολύ καλό “Commotion”, οι ίσως κορυφαίοι της ελληνικής post/sludge σκηνής πάτησαν σανίδι με σκοπό να γκρεμίσουν το χώρο. Οι άνθρωποι ήταν οδοστρωτήρες από το πρώτο δευτερόλεπτο με έναν τρομερά συμπαγή, βαρύ ήχο αλλά και μια Ειρήνη με απίστευτη σκηνική παρουσία, πολύ πιο άμεση από ότι στο παρελθόν, αλλά και φωνάρα που χαζεύει. Δεν είναι η πρώτη φορά που τους βλέπουμε αλλά φαινόταν ότι θα ήταν από τις καλύτερες.

Από το Get It On που έδωσε το σύνθημα για το φοβερό “Ocean”, οι στιβαρές κιθάρες και οι γκαρίδες μας έβαλαν σε mood κοπανήματος. Η συνέχεια ήρθε με την ατμόσφαιρα του “Counting Fives”, από το “Throes”, και ένα καινούργιο που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα αλλά φάνηκε τούμπανο στην πρώτη επαφή. Το live πήγαινε πολύ δυνατά και προσωπικά στο δεύτερο χτύπημα μέσα από το “Commotion”, “We Have Nothing”, υποκλίθηκα. Εκεί όμως που είχαν καταφέρει να μας γκρεμίσουν από κάθε μορφή ησυχίας με το πολύ δυνατό “Still Life”, το live των Allochiria διακόπηκε απότομα. Σε πρώτη φάση η Ειρήνη μας ενημέρωσε ότι θα χρειαστεί να διακόψουν για λίγο με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού και στη συνέχεια επανήλθε για να μας πει ότι δε θα συνεχίσουν. Κρίμα, γιατί μέχρι εκεί μας είχαν μπριζώσει για τα καλά δείχνοντας να βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα. Την επόμενη φορά.

Ακριβώς στην ώρα τους οι, σχεδόν Σκωτσέζοι, Dvne ανέβηκαν στη σκηνή του Gazarte με σκοπό να σκορπίσουν όλεθρο για μία ώρα και δέκα λεπτά περίπου. Όταν το σετ ξεκινάει με το φοβερό “Sì-XIV”, τα πράγματα ζορίζουν γρήγορα. Το εξαιρετικό rhythm section της μπάντας και το πόσο δεμένοι είναι μαζί έβγαλαν όπως πρέπει ένα πολύ δυνατό και απαιτητικό πρώτο κομμάτι που είναι σίγουρα ανάμεσα στα καλύτερα τους. Η συνέχεια άνηκε για αρκετά κομμάτια στον υπέροχο καινούργιο τους δίσκο “Voidkind”. Η “Eleonora” άνοιξε το χορό, κι εμείς ξελαρυγκιαστήκαμε από νωρίς. Μοναδικό παράπονο εδώ είναι ότι η ρυθμική κιθάρα δεν ακουγόταν αρκετά με αποτέλεσμα να κρυφτεί λίγο η τεράστια ριφάρα του. Πέρασμα από το μονοπάτι γεμάτο σκόνη για να μπούμε στις λυσσασμένες κιθάρες του “Sarmatæ”. Ευτυχώς ο ήχος βρίσκει σιγά σιγά ισορροπία, αν και σε κάποια σημεία τα ντεσιμπέλ ήταν τόσα που βάζαν δύσκολα. Οι υπέροχες μελωδίες του “Plērōma” πήραν τα ηνία κι από κάτω χαμούλης. Ο κόσμος, αν και έδειχνε αρκετά θερμός στην υποδοχή των κομματιών, δεν ήταν πάρα πολύς για το χώρο και έτσι υπήρχε μια σχετική άνεση. Κινούμασταν και βλέπαμε εύκολα και καθαρά.

Από την εισαγωγή του, το “Abode Of The Perfect Soul” έκανε σεισμό. Σίγουρα στα highlights της συναυλίας με τις αντιθέσεις ανάμεσα στα πολύ δυνατά - λίγο proggy - ριφ και τις μεγάλες μελωδίες που παίρνουν το μυαλό με τρόπο που θυμίζει Katatonia. Ένα σύνολο που γίνεται ακόμα πιο γαμάτο όταν παίζεται ζωντανά. Βεβαίως η κορύφωση ήρθε με το επόμενο, υπερ-αγαπημένο έπος “Cobalt Sun Necropolis”. Ξύλο, χτύπημα και ουρλιαχτά, μέχρι να φτάσει εκεί στη μέση περίπου στην αλλαγή βγαλμένη από την άβυσσο και το ριφ που θέλει να ρίξει όλο το σύμπαν. Κάπως έτσι έκλεισε ο κύκλος του καινούργιου δίσκου, που και ζωντανά απέδειξε περίτρανα ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της σκηνής τα τελευταία χρόνια.

Μικρό κενό με ένα sample να το γεμίζει, όπως και σχεδόν όλα τα κενά στο live, και επιστροφή στο “Etemen Ænka” για το συντριπτικό “Towers”. Έχει που έχει μια πιο βαριά κι από το τέλος του κόσμου εισαγωγή, την έκαναν ακόμα πιο αργή πηγαίνοντας το doom στα όρια θανατερής σαπίλας. Ένα μεγάλο κομμάτι με τρομερή ροή και διακυμάνσεις που είμαστε τυχεροί όσοι το βιώσαμε στην ειλικρίνεια της ζωντανής εμφάνισης. Ώρα για τον πρώτο, καθιερωμένα σύντομο, χαιρετισμό μέχρι να ξανά ανέβουν στη σκηνή - μαζί μάλιστα με την Ειρήνη - για να μας πετάξουν στα μούτρα ένα “Of Blade And Carapace” από το EP “Aurora Majesty” και να φτιάξουν κόλαση. Μέχρι και pit άνοιξε. Τα καταιγιστικά του μέρη σε συνδυασμό με τις επικότροπες, οριακά heavy metal, lead κιθάρες απογειώθηκαν από την ενέργεια και την ερμηνεία που έδωσε η frontwoman των Allochiria. Πραγματικά τη θαύμασα και το κλίμα που έβγαζαν μαζί με τους Dvne ήταν τόσο όμορφο που το χάρηκα όσο δεν πάει.

Οι «Σκωτσέζοι» ήταν σε όλο το live γεμάτοι ενέργεια, δε δείξανε να επηρεάζονται καθόλου από τα συνεχόμενα ταξίδια και τις εμφανίσεις στη χώρα, και απέδωσαν ένα πολύ δυνατό σετλιστ άψογα. Οι εναλλαγές στα τρία μικρόφωνα (δύο κιθάρες και τα πλήκτρα) δούλευαν πολύ καλά και η κίνηση τους είχε τη δυναμική της μπάντας - όχι που έρχεται αλλά που ήρθε. Με κάποιο τρόπο επίσης πρέπει να δεχθούμε το τί έκανε αυτός ο άνθρωπος πίσω και πάνω από τα τύμπανα. Ισοπεδωτικός ντράμερ. Μοναδικός, μικρός ίσως, αστερίσκος στο πέρασμα των Dvne απ’ τα μέρη μας ότι θα ‘θελα άλλα ένα με δύο τραγούδια, δηλαδή δέκα με δεκαπέντε λεπτά παραπάνω διάρκεια. Από την άλλη βέβαια έχουν καθιερωθεί πλέον αυτοί οι χρόνοι στα live, τουλάχιστον σε τούτο δεν έκανε η μπάντα πίσω πουθενά. Τέτοιες συναυλίες ενθουσιάζουν, με φρέσκο υλικό που τα σπάει, εμφάνιση ανάλογη και ένα κλίμα όμορφο που σε κάνει να φεύγεις με χαμόγελο αλλά και πόρωση ταυτόχρονα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής