Count Raven

Σας έλειψαν; Προσωπικά πάρα πολύ, δεν είναι και λίγα τα δώδεκα χρόνια από το Mammons War. Οι Σουηδοί αποτελούν έναν από τους πλέον σοβαρούς λόγους που το παραδοσιακό doom έχει ρίζες βαθιές έως και τώρα. "Their roots go deep my Lord" που έλεγε και μια Orc ψυχή. Εδώ και αρκετό καιρό, η νέα γενιά του ιδιώματος αποδίδει τιμές και αναφορές στο όνομά τους, και όχι άδικα. Με πέντε δίσκους σε τρεις δεκαετίες και κάτι ψιλά, δεν τους λες παραγωγικούς. Επιδραστικούς, πάρα πολύ.

Τί άλλαξε σε αυτά τα χρόνια της απουσίας τους; Ο ντράμερ-μπασίστας Fredrik Jansson βασικά και έτερον ουδέν. Τον λες και μεγάλη μορφή, με προϋπηρεσία σε Witchcraft, Abramis Brama και νυν Angel Witch. Διάδοχός του στην τετράχορδη κιθάρα, ο Samuel Cornelsen των Goatess. Πολλές μπαντάρες μαζεμένες σε δυο γραμμές. Η δε σταθερά της μπάντας, το Α και Ω της, έχει κέφια, έμπνευση και είναι ξεροκέφαλος. Τα χώνει από πάσα κατεύθυνση, δικαιολογημένα ειρωνικός στιχουργικά, ενίοτε φτάνει και στα όριά του: "Fuck off", "you retards", ενώ παράλληλα δίνει τη σκυτάλη στον εαυτό του για να σολάρει: "guitar speak!". Η σεβάσμια και σχεδόν βιβλική μορφή του Dan Fondelius κρατά γερά τα ηνία του Κόμη Κόρακα και τον στέλνει εκ νέου να φτερουγίσει σε μουσικές κορυφές. Μαύρες και καταραμένες.

Η μπάντα αποφεύγει πανεύκολα τον σκόπελο της ανίας, έτσι κι αλλιώς ουδέποτε προσέκρουσε σε αυτόν. Ναι μεν doom, με rock'n'roll ψυχή όμως. Και μπόλικο συναίσθημα. Ο ήχος γίνεται αρκετά πιο «βρώμικος» και κολακεύει παράλληλα τις συνθέσεις. Μεγάλες όπως αναμενόταν, έχουσες αρκετή πληροφορία και διαφορετικότητα εντός τους. Που χωνεύονται πανεύκολα, μια αβίαστη ροή τις χαρακτηρίζει, όμοια με αυτή ενός δοσομετρητή μπουκαλιού καθώς γεμίζει ένα ποτήρι. Εδώ όμως δε θα πεις «ώπα, φτάνει», παρά μόνο θα ζητήσεις κι άλλο.

Υπάρχει μία σαγήνη στους φαινομενικά απλούς στίχους, τους οποίους αποδίδει ο «αρχηγός». Άλλοτε μεταφορικοί με «αποκαλυπτικό» περιτύλιγμα, άλλοτε ευθείς ως το κόκαλο, και άλλοτε γνώριμα μυθικοί, φαντάζουν ως απόσταγμα εμπειριών και διαρκούς τσαντίλας για τα άσχημα τούτου του κόσμου. Δίχως να λείπει και πάλι η ευαίσθητη πλευρά τους για κάποιο πρόσωπο, όπως αυτή παρουσιάζεται σχεδόν σε κάθε δίσκο τους. Καλύπτουν ολόκληρο το doom φάσμα από άκρη σε άκρη. Από το πένθιμο με καμπάνες (Blood Pope) έως και την επική εκδοχή του (call upon Him, Oden!) λες και φτιάχτηκαν για αυτό. Με το groove να μην απουσιάζει για κανένα λόγο και ο πυρήνας της μουσικής τους να παραμένει rock.

Είναι κάτι τέτοιες περιπτώσεις που το «άξιζε την αναμονή» θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του δίσκου. Πολλά γνωμικά περί νέων και παλιών θα κολλούσαν άνετα σαν επίλογος. Θα αδικούσαμε έτσι όμως τις υπέροχες προσπάθειες της νέας γενιάς, οπότε η παρουσίαση κλείνει με δυο λόγια και μια απορία για το εξώφυλλο: καταλαβαίνεις με τη μία ότι είναι Count Raven χωρίς καν να δεις το logo, σε μαγνητίζει άμεσα με τη λιτότητά του. Θα μπορούσε να είναι και εικόνα από meme με λεζάντα τύπου «Πάρε την πιο αυθόρμητη στάση που μπορείς για φωτογραφία;». «Το δαχτυλάκι μη σηκώσεις πάλι όμως ε;» Ή κάτι σαν «Εγώ πριν ακούσω τον καινούργιο δίσκο των Count Raven.»