Lucid Sins

Το δίδυμο από τη Σκωτία προσφέρει, εν αγνοία του, αφορμές για ατελείωτο beef. Θα σταθώ σ’ αυτό τόσο όσο προκειμένου να μη χαθεί ή ακόμα υποβαθμιστεί το πραγματικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από την αδιαπραγμάτευτη ποιότητα του δεύτερου δίσκου τους.

Όποιος δεν αναγνωρίζει στα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα του "Joker's Dance" τις Ghost αναφορές, είναι κουφός. Τόσο απλά. Και ξεροκέφαλος, καθώς αρνείται να δεχθεί έστω την ελάχιστη αναφορά της «γειτονικής μπάντας» σε άλμπουμ που γουστάρει. Σε μουσικές και νότες που τον κάνουν χαρούμενο. Το δούλεμα το έφαγαν όσοι τους άξιζε, οπότε πάμε παρακάτω.

Οι Lucid Sins δημιούργησαν ένα δίσκο που αξίζει πολλά παραπάνω από απλώς μια φιλική καζούρα. Ανήκουν στην πολυπληθή εκείνη ομάδα που παίζει το occult/retro/prog/psych rock και είναι από τους καλύτερους παίκτες της. Έχουν την ικανότητα της σύνθεσης instant hit και της αποτύπωσης της μουσικής τους παιδείας. Παιδεία, που δεν έχει να κάνει με την εξαιρετική χρήση του βιολιού και του organ. Όχι.

Έχει να κάνει με τη συγκέντρωση των μουσικών παραμέτρων που διέπρεψαν στα 70s και να τα στεγάσουν κάτω από μια τεράστια ομπρέλα που πάνω της γράφει με ευδιάκριτα γράμματα παγανισμός.

Τόσο στο κομμάτι της στιχουργικής, όσο και στο αντίστοιχο της ατμόσφαιρας. Οπότε εσύ που εντόπισες τη συγκεκριμένη κοινή συνισταμένη με τους Green Lung, μην πας να κρυφτείς και σήκωσε το χέρι σου.

Γιατί εν τέλει εσύ κατέχεις τη folk ουσία των Fairport Convention κι όχι εγώ που στάθηκα προς στιγμή στην Pentagram/Witchcraft δομή του "Snake Eyes", που προφανώς και υπάρχει, απλά δεν είναι το δάσος των Lucid Sins. Είναι ένα από τα δέντρα του. Όπως δέντρο του είναι και η αμερικάνικη ψυχεδελική σκηνή, η ενσωμάτωση της οποίας στο γενικό σύνολο του έργου που παρουσιάζεται εδώ, αποδεικνύει εκ νέου τη μαεστρία της μπάντας στον τομέα της προοδευτικής ενορχήστρωσης.

Περί μαεστρίας η κουβέντα και θα ήταν τουλάχιστον άκομψο να μην αναφερθώ στην εκτελεστική δεινότητα όλων των συμμετεχόντων: Από το βασικό κορμό, το ντέφι και την κουδούνα μέχρι τους καλεσμένους μουσικούς, η αρμονία ως συνδετικός κρίκος των επιμέρους ειδών για την αναπαραγωγή μιας ενιαίας μουσικής πρότασης φαντάζει άριστη, όπως και η προσαρμογή των φωνητικών στις ενίοτε διαφορετικές απαιτήσεις των συνθέσεων.

Κι αν νομίζεις πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, πως πάντα υπάρχει μια αιτία και πως οι μάγισσες της Γλασκόβης υπάρχουν ακόμα, σε παραπέμπω στο κλείσιμο της αυλαίας του δίσκου, στο "The Forest" που εκτός από μια σατανική επιβεβαίωση των παραπάνω, είναι και το καμπανάκι εκείνο που θα χτυπάει διαρκώς στο τέλος της χρονιάς. Ποιό είπες πως θα ‘ναι το #1 σου;

Bandcamp