Ameretat

Οι Ameretat είναι ένα ντουέτο δύο μελών της Ιρανικής διασποράς και πριν δύο μήνες κυκλοφόρησαν το πρώτο τους full length δίσκο. Το ομώνυμο άλμπουμ, με τίτλο που μεταφράζεται ως «αθανασία», από το όνομα μιας ζωροαστρικής θεότητας, είναι ένα 23λεπτο hardcore έπος, που μουσικά είναι εμπλουτισμένο με γενναίες δόσεις παραδοσιακής και σύγχρονης ιρανικής folk μουσικής. Στιχουργικά, το "Ameretat" αντλεί θεματικές από την ιρανική γραμματεία και πραγματεύεται θέματα κοινωνικών ανισοτήτων, συστημικού ρατσισμού, πολέμου, αποικιοκρατίας, αγάπης και απελπισίας. Για να το πετύχουν αυτό, το ντουέτο των Ameretat επιστρατεύουν Περσικά, Αβεστάν, Λόρι, Κουρδικά και Αγγλικά γλωσσολογικά στοιχεία. Και ένα εκπληκτικό εξώφυλλο.

Συνεχίζοντας την επιφανειακή χαρτογράφηση, οι Ameretat, μουσικά μιλώντας τώρα, εμπλουτίζουν το hardcore τους με ανδρόγυνα διπλά φωνητικά, d-beat / crust, drone/noise και metallic στοιχεία. Έτσι, Ο εκκεντρικός κόσμος του ντεμπούτου της μπάντας, στο καθαρά punk στοιχείο, επεκτείνεται από τους Rudimentary Peni μέχρι τους Dystopia. Στο ενδιάμεσο, κατά μήκος των οκτώ συνθέσεων, ηχητικοί συνειρμοί με τις πολεμικές μουσικές σχημάτων όπως οι Rat Cage, Sial, Jalang ή Lasso, καθώς και με metallic hardcore breakdowns, δίνουν και παίρνουν. Οι Ameretat, επιτυγχάνουν, ομολογουμένως εντυπωσιακά, να περιπλέξουν τις πολλές ηχητικές τους επιρροές, υφαίνοντας ένα ηχητικό αποτέλεσμα που διατηρεί εντός της μονοκόμματης ορμής του φαντασία, εύρος συναισθημάτων, και αρκετές μουσικές ιδέες για να σε κάνει να επιστρέφεις σε αυτό.

Το εναρκτήριο "Ghazal-e-ātish / Posht-e-pardeh (Ode To Fire / Behind The Veil)" εκμεταλλεύεται εύστοχα ρυθμικά ένα παραδοσιακό ρυθμό έτσι ώστε, με γέφυρα μια μπασογραμμή να οδηγήσει σε ένα σχεδόν powerviolence ξέσπασμα. Όπως και το ντεμπούτο LP των label-mates Traidora, που συγγενεύει ιδεολογικά, το "Ameretat" είναι ένα άλμπουμ που δεν φοβάται να εκτεθεί στο κενό για να επικοινωνήσει το μήνυμά του. Ο τρόπος δε, που στο τιτάνιο "Koshtan-e ye Sag-e-āb (The Killing of a Sacred Water Dog)", τα folk μέρη και όργανα μπλέκονται με τον κιθαριστικό τοίχο που υψώνει η δυάδα, είναι τόσο οργανικός που δεν επιτρέπει στο αποτέλεσμα να καταστεί «εξωτικό» προς τέρψη εξωτερικών/περαστικών παρατηρητών.

Οι Ameretat ακόμη και όταν αφήνονται αταβιστικά στις hardcore οδομαχίες, όπως στο φρενήρες "Tanhayee, Khodsouzi (Isolation, Self Immolation)", έχουν φροντίσει να εκμεταλλευτούν τις ατμοσφαιρικές δυναμικές των ηχητικών τους προσμίξεων. Στο "Mohnate Digarān (The Hardship of Others)", οι Ameretat εκμεταλλεύονται τη ρυθμικότητα του d-beat για να ακροβατήσουν ηχητικά σε πολλαπλούς κόσμους, με τις φωνητικές εναλλαγές να ακολουθούν κατά πόδας τις κιθαριστικές κλιμακες στις περιπλανήσεις τους. Οι Ameretat με τις αλληγορίες τους μεταφέρουν σε σύγχρονο, σκοτεινό και αστικό τοπίο τις μυθολογικές και παραδοσιακές τους περιπλανήσεις, με τρόπο ισοπεδωτικά εξισωτικό.

Το αποτέλεσμα, μπορεί να φαντάζει ως βομβαρδισμένο τοπίο, αλλά το πάθος και η ορμή των συνθέσεων διατηρούν εντός τους το λυτρωτικό πείσμα που χαρακτηρίζει αυτή τη μουσική. Οι Ameretat ηχούν κρίσιμοι επειδή περιπλανώνται σε συντρίμια και ερείπια δίχως να χάνουν την σπίθα τους, δίχως να ηχούν μηδενιστικά δυσοίωνα. Προς το τέλος του δίσκου, στο "Pir-e Bid-e Bikas (Shrine of the Orphaned Willow), ένα συγκλονιστικό κιθαριστικό lead θα τεμαχίσει με τις ανατολίτικες κλίμακές του μια σκονισμένη ατμόσφαιρα, σε μια στιγμή που θα σου καρφωθεί στο μυαλό. Λίγο νωρίτερα, το "Deyr-e-kharāb (Broken Monastery/Ruined World)", αποκαλύπτει μια άκρως ενδιαφέρουσα ηχητική διαστρωμάτωση, που επιβεβαιώνει πως κάθε δευτερόλεπτο του άλμπουμ είναι προϊόν μεγάλης έμπνευσης, αλλά κυρίως ουσιώους συνθετικής αντίληψης και τεχνικής κατάρτισης. Το folk φινάλε του δε, είναι ένα ταξίδι σε ένα προ-καπιταλιστικό παρελθόν.

Οι Ameretat κυκλοφόρησαν ένα από τα DIY hardcore άλμπουμ της χρονιάς. Προσφέροντας ένα παράθυρο σε ένα κόσμο όπου η δυτικοκεντρική (μας) ματιά δεν φιλτράρει συχνά μέσω της μουσικής, και εκμεταλλευόμενα στο έπακρο τις βασικές ηχητικές και πολιτικές αξίες του ωμού, πολιτικοποιημένου hardcore/crust, και οδηγούνται σε ένα ξέφρενο, σαμανιστικό, λυτρωτικό, πολύμορφο και ρευστό χορό. Εντός του δίσκου, αναγράφεται η φράση: «πίσω από το πέπλο, μια συζήτηση συνεχίζεται, για μένα και για σένα. Όταν το πέπλο χαθεί, δεν απομένουμε ούτε εγώ, ούτε εσύ». Η ιστορία χτίζεται από αφηγήσεις υπεράνω προσώπων. Οι ιστορίες που θα απομείνουν, έπειτα από ένα σημείο και μετά, έχουν αξία εξαιτίας των διδαγμάτων, αλλά και των συναισθηματικών τους αποτυπωμάτων. Εύχομαι, σε μερίδα του συλλογικού φαντασιακού του DIY underground, ο μικρός αυτός άθλος των Ameretat να αντηχήσει μέσα τους όπως η προαιώνια δίκαιη οργή που τον διακατέχει. Μια οργή και ένα αίτημα ελευθερίας, που μέσα από τα βιώματα και τα πάθη, διατρέχει κάθε σπιθαμή αγώνα στις σύντομες, μα τόσο περιεκτικές punk εκλάμψεις της.

Bandcamp
Youtube