Witnesses

Με ημερομηνία κυκλοφορίας την τελευταία μέρα του Οκτώβρη, θα μπορούσε κάποιος να κάνει διάφορες συνδέσεις με επίκεντρο το Halloween. Κολοκύθες, κοστούμια πάσης φύσεως, βαμπιρόδοντα και ο κατάλογος συνεχίζεται. Η αλήθεια στέκει μπροστά στα μάτια μας, με τέτοιον τίτλο και λόγω πρόσφατου παρελθόντος, τα πράγματα βαραίνουν και μαυρίζουν μέχρι να πεις "doom".

Το τέλος της περσινής χρονιάς βρήκε το Doom II ως το Black, black, black #1 της λίστας με τα αγαπημένα, ακολούθησε φέτος τον Μάιο το ΕΡ Poltergeists (ένα από τα μουσικά πρόσωπα του Greg Schwan σε dark ambient διαδρομές) και στο ενδιάμεσο το Metal Archives παθαίνει απανωτές κρίσεις για το αν αυτή η μπάντα είναι αρκετά metal για τα κιτάπια του. Η σύγκριση του The Collapse με τον προκάτοχό του έμοιαζε αναπόφευκτη αρχικά: λατρεμένος ο πρώην, τί θα γίνει με τον νυν; Και αμφότεροι σε doom πλαίσια.

Εν τέλει, στα τσακίδια οι συγκρίσεις, τα δίπολα καλός/καλύτερος, καλός/κακός και τα υπόλοιπα παρόμοια. Στα τσακίδια και ακόμα παραπέρα, όταν η μουσική που ξεχύνεται από τα ηχεία είναι η εικόνα ενός δημιουργού να βγάζει τα εσώψυχά του για άλλη μια φορά. Δε γνωρίζω αν υπάρχει ενιαία θεματική σαν την περσινή πανούκλα που χτύπησε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό. Γνωρίζω ότι και πάλι ρισκάρει ο δημιουργός, εμπιστεύεται το μικρόφωνο σε διαφορετικό μα συνάμα οικείο ερμηνευτή: O Anlaik διαδέχεται τον Kody Ternes, η καθάρια φωνητική προσέγγιση παραμένει αναλλοίωτη πάντως. Και έντονα συναισθηματική, μακριά από doom μανιέρες.

Αργόσυρτα εγγλέζικα ριφ, από τα χρόνια της Peaceville τριάδας, «κατατονικόμορφα» στοιχεία, αυξημένοι ambient ήχοι, όλοι αυτοί οι επί μέρους παράγοντες να δημιουργούν μια κινηματογραφική σχεδόν εμπειρία. Με το doom να μην ακουμπάει αποκλειστικά στο metal, αλλά και στο rock. Οι εξάρσεις δε λείπουν, παραμένουν πάντως σε διάθεση μελαγχολική. Ομοίως και το πιάνο στο τρίλεπτο ιντερλούδιο. Φορτισμένος συναισθηματικά δίσκος, μακριά από το φως, χωρίς να αγγίζει το σκοτάδι όμως. Υπάρχει και το σούρουπο για κάτι τέτοιες στιγμές.

Bandcamp