Divide And Dissolve

Αυτό το άλμπουμ είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «δεν το είδα να έρχεται». Κι ενώ λούπες από μυσταγωγικά ambient σαξόφωνα μπλέκονται με τα σκληρότερα riff που έχω ακούσει εδώ και αρκετό καιρό, ψάχνω σαν χαμένος να βρω τι στο καλό έχουν σκαρώσει αυτές οι δύο κοπέλες από τη Μελβούρνη. Οι Takiaya Reed και η Sylvie Nehill δεν είναι όμως ένα ακόμα «κοριτσίστικο» γκρουπ. Γράφουν μουσική που κρύβει τρομερά μυστικά και αρχέγονα δόντια.

Μπαίνοντας στον κόσμο των Divide And Dissolve, βλέπεις καταρχάς ότι οι δύο μουσικοί αυτοπροσδιορίζονται ως Cherokee και Māori αντίστοιχα. Αποφεύγουν την αναφορά κάθε μουσικής επιρροής αλλά κατονομάζουν επαναστατικούς διανοητές. Και εξηγούν το μανιφέστο πίσω από την μπάντα, δηλώνοντας ότι (και) το τρίτο τους άλμπουμ "Gas Lit" είναι ένα έργο που στέκεται στο πλευρό όλων των ιθαγενών του πλανήτη, επιθυμώντας να καταστρέψει το αποικιακό πλαίσιο και τη λευκή ανωτερότητα.

Ακούμε συχνά τέτοια λόγια καταστατικού χαρακτήρα, είναι όμως γεγονός ότι αυτό που παρουσιάζουν ηχητικά οι Divide And Dissolve υποστηρίζει απόλυτα τα λεγόμενα τους. Διότι μπορεί πολλοί να ισχυρίζονται ότι παίζουν «μουσική διαμαρτυρίας», το "Gas Lit" όμως πραγματικά σκιαγραφεί τον ήχο και την οργή αυτής. Με τα πιο απλά συστατικά, αναλύει την αλήθεια της. Και καταλύει πραγματικά τον χρόνο, μεταφέροντας τον ακροατή σε ένα αρχέγονο παρελθόν, όπου ο κόσμος ακόμα ήταν αγνότερος και αμόλυντος από την απληστία.

Τα εργαλεία είναι δύο: τα σαξόφωνα είναι διάσπαρτα σε εισαγωγές και outro και οι λούπες τους αφήνονται συχνά να καλπάζουν ελεύθερες, ενώ το ντουέτο ξεχύνεται με λύσσα σε sludge/drone μονοπάτια. Οι μελωδίες των σαξοφώνων, όπου υπάρχουν, είναι πνευματικές, σχεδόν υπερβατικές. Τα metal μέρη από την άλλη, είναι τόσο βαριά και τραχιά που καταλήγουν να υπονοούν το ζωώδες και το πρωτόγονο. Οι αντηχήσεις των τυμπάνων είναι τόσο γυμνές που αγγίζουν σε στιγμές τα όρια του industrial ενώ τα riffs θα σε κάνουν να αναρωτηθείς αν έχεις ακούσει ποτέ τόσο σκληρό, τόσο ανεξέλεγκτο fuzz. Κι ενώ τα μέρη είναι όλα βάναυσα αργά και φαινομενικά απλοϊκά, η μουσική τελικά κουβαλάει τη δύναμη μιας υποσυνείδητης τελετουργίας.

Τα παραπάνω ενωμένα σχηματίζουν τα νοήματα μιας ρητορικής που δεν χρειάζεται να προφερθεί με λέξεις. Η άνευ όρων επανασύνδεση με τη γη, τη θάλασσα και το φεγγάρι μοιάζει να είναι ο υπέρτατος αισθητικός σκοπός. Η δίψα για ελευθερία και το μίσος προς την καταπιεστή είναι τα προφανή συνεπακόλουθα. Είναι τρομακτικό το πόσο εύγλωττα ξεπηδούν όλα αυτά μέσα από τη μουσική των Divide And Dissolve και μπορείς να είσαι σίγουρος/η: εδώ δεν υπάρχει ιδεαλισμός ή αισιοδοξία, παρά μόνο μάχη. Μόνο τυφλή ενέργεια. Να το πω αλλιώς, οι πολύ αγαπημένοι μας - και κάπως συγγενικοί σε στυλ - Vile Creature ακούγονται σαν dream pop μπροστά τους.

Η δυσκολία μου στη συνολική αποτίμηση του "Gas Lit" έγκειται στο εξής: δεν ξέρω αν μουσικά έχει τέτοιο ειδικό βάρος ώστε να το κουβαλήσω, φερειπείν, ως τα καλύτερα της χρονιάς. Οι Divide And Dissolve δεν παύουν να είναι ένα γκρουπ με περιορισμένα δομικά εργαλεία και οι συνθέσεις τους έχουν πολύ συγκεκριμένες τεχνοτροπίες, ίσως και συγκεκριμένο ταβάνι. Αν όμως η μουσική είναι συναίσθημα και αν η αξία της εξαρτάται από την ψυχική σύνδεση που χτίζει θεματικά με τον ακροατή, τότε αυτό το άλμπουμ εμπίπτει στην κατηγορία του σπάνιου.

Ενώ τα λόγια στερεύουν, νιώθω πως κλίνω σταθερά προς το δεύτερο. Όσο περισσότερο θα ακούσεις το "Gas Lit", τόσο μικρότερη σημασία θα έχει το ότι πρόκειται για ένα σκληρότατο, αν και ανανεωτικό, sludge/drone metal. Τόσο λιγότερη σημασία θα έχουν οι «ελλείψεις» του. Με σύμμαχο μια παραγωγή που θαρρείς πως χαράζει νέα όρια ηχητικής ωμότητας, οι Divide And Dissolve είναι ικανές να μας επιβάλλουν την οργή της κοσμοθέασης τους. Και όλο και περισσότερο βρίσκουμε ότι το spoken word της Minori Sanchiz-Fung στο "Did You Have Something To Do With It" αναφέρεται και στο δικό μας μαρτύριο, το μαρτύριο που είναι χαραγμένο σε πέτρα και κόκαλο για να κρυφτεί από τη γλώσσα. Το "Gas Lit" λες και σπάει αυτόν τον κώδικα.

Bandcamp