Black Sheep Wall

Songs For The Enamel Queen

Silent Pendulum (2021)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 17/03/2021
Ξέρουν πότε να κατεβάσουν ρυθμούς και να περάσουν από τον οχετό σε μια κλειστοφοβική κακοφωνία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτό το συγκρότημα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν σε δύσκολες έως και τεχνικές μουσικές, αλλά και σε πολλά ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Φέτος συνεχίζει στον ίδιο σκοπό. Όμορφες συνθέσεις, ωραίες ιδέες, καλή παραγωγή και τελικά μια έτσι, μια γιουβέτσι!

Εξηγώ. Αλλού τους λες ώριμους και απίθανα δημιουργικούς και αλλού διακρίνεις τεράστια λάθη ή κενά (χωρίς καμία έμπνευση) στην ενορχήστρωση και την εν γένει δημιουργία. Αυτά τα άνευ λόγου και αιτίας βίαια περάσματα ή και μερικές φορές ανούσια θορυβώδη επαναλαμβανόμενα γυρίσματα (σαν στο "New Measures of Failure") που δεν έχουν αρχή ή τέλος, κουράζουν. Στα μικρά χρονικά κομμάτια νομίζω ότι το έχουν καλύτερα. Αν και το πλέον όμορφο, δημιουργικό και καλοφτιαγμένο κομμάτι του δίσκου το "Ren", είναι πάνω από δέκα λεπτά. Όμως δεν έχει τίποτα περιττό. Μπαίνει εκπληκτικά. Έχει κοφτά και σκληρά τύμπανα που εναλλάσσονται εξαιρετικά με το μπάσο και αναπροσαρμόζουν τον ρυθμό ανάλογα τις ορέξεις των βρώμικων riff. Τα φωνητικά ξερνάνε αίμα πάνω από την ταχύτητα και το σφυροκόπημα. Είναι φανταστικό και ξεχωρίζει μόνο του. Είναι στην κορυφή και το δεύτερο (ίσως το "Human Shaped Hole" μόνο να το κοντράρει) δεν το πλησιάζει καν σε καμία άποψη. Είναι το ατμοσφαιρικό και μοντέρνο sludge metal με τη βία που πρέπει, την ταχύτητα που αντέχει και τις εναλλαγές που του αρμόζουν. Έχει τη σαπίλα που ανατριχιάζει και ξαφνικά ηρεμεί, φέρνει jazz ιδέες και τα τραχιά και πληγωμένα φωνητικά συνεχίζουν να σκίζουν τον αέρα πάνω από αυτό το αδιανόητα όμορφο ηχητικό περιβάλλον. Ακούγεται αταίριαστο, αλλά είναι όμορφο.

Αν και φαίνεται ότι ξέρουν πότε να κατεβάσουν ρυθμούς και να περάσουν από τον οχετό σε μια κλειστοφοβική κακοφωνία και τούμπαλιν και πότε πάλι να ξαναπτήσουν το γκάζι και να πετάξουν στο διάβα τους μια prog και screamo λάσπη, τελικά κομμάτια σαν το "Mr. Gone" τους καθίζουν και τους χαλάνε ότι είχαν χτίσει μέχρι τότε. Νόημα μηδέν. Θόρυβοι και παιδιάστικες κάτι-core επιλογές με υπερβολικά έως και αστεία brutal φωνητικά που μπλέκονται με μοντερνιές δίχως ουσία. Τους πάει το sludge, τους πάει το σκληρό doom, τους πάει ακόμα και το tech metal, αλλά δεν τους πάει το κάτι σαν grindcore. Προφανώς και προσπαθούν να γίνουν εντυπωσιακοί και αποκαλυπτικοί, αλλά ξεκάθαρα με λάθος τρόπο. Οι υπερβολές τους εκμηδενίζουν. Ευτυχώς το επικό "Prayer Sheet For Wound And Nail" που κλείνει τον δίσκο, χτίζεται ολόσωστα και μεθοδικά, ταιριάζει θορύβους, φωνητικά και φρέσκιες ιδέες εξαιρετικά και αποδίδει ένα post-metal όπως μόνο τεράστιες μπάντες του είδους θα μπορούσαν να φτιάξουν.

O δίσκος είναι καλός. Έχει όσο βρωμιά πρέπει. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη και στο σύνολό του δεν πρέπει να προσπεραστεί. Αν αποφύγεις ένα με δύο κομμάτια και ξεπεράσεις τις αλλαγές από βαρύ sludge σε emo ουρλιαχτά (κυρίως στα φωνητικά) αξίζει να παραμείνεις για τα υπόλοιπα. Και πρόσεξε... το λέω εγώ που μου αρέσουν απίστευτα και τα δύο είδη και όλα τα παρακλάδια τους. Μαζί και χώρια, αλλά όχι έτσι μπλεγμένα-μπερδεμένα.

Spotify
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET