Eyehategod

Επτά χρόνια και ένα καινούργιο συκώτι μετά τον προηγούμενο δίσκο τους, οι πιστότεροι ίσως υπηρέτες της σαπίλας επιστρέφουν με μια ακόμα βουρκώδη, λασπωμένη δουλειά που διεγείρει τα σκοτεινότερα και πιο μύχια συναισθήματα του ακροατή. Το κιθαριστικό δίδυμο των Jimmy Bower και Brian Patton «έσπασε» μεν με την αποχώρηση του δεύτερου ύστερα από 25 χρόνια για οικογενειακούς λόγους, όμως αυτό ούτε την πυκνή μαστούρα των riff αραίωσε, ούτε από τον βόρβορο από όπου αυτά τα riffs εξακοντίζονται τους έβγαλε.

Η αρχική αίσθηση που δίνεται και από τον φετινό δίσκο των Eyehategod είναι ότι τη σαπίλα που αναδύεται από τα ηχεία και φτάνει μέχρι τα ακουστικά νεύρα, ο εγκέφαλος μπορεί να τη μεταφράσει σε μυρωδιά και να τη φέρει μέσα στα ρουθούνια σου. Τα σκισμένα και απελπισμένα, σχεδόν εσχατολογικά φωνητικά του Mike IX Williams βγάζουν πνιγηρά, δυσάρεστα, απελπιστικά συναισθήματα και κοντράρουν στα ίσα τα κατακλυσμιαία riff του μεγάλου Jimmy Bower για το ποιος θα κλέψει την παράσταση. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, τολμώ να πω ότι κερδίζουν.

Είναι περίεργη και αξιοσημείωτη περίπτωση αυτός ο Williams. Στην περίοδο του τυφώνα Katrina είχε καταλήξει στη φυλακή και την εγγύηση για να βγει την είχε πληρώσει ο γνωστός, μη εξαιρετέος και αμφιλεγόμενος Phil Anselmo, ο οποίος τον είχε φιλοξενήσει και στο σπίτι του για μήνες. Ακούγοντας και τον φετινό δίσκο σίγουρα θα μας έρθουν στο μυαλό και οι Down. Άλλωστε, εκτός του κοινού μέλους (Jimmy Bower - κιθάρα εδώ, τύμπανα στους Down), οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες της Νέας Ορλεάνης έχουν κατά βάθος και μια, έστω και χαλαρή, ηχητική συνάφεια μεταξύ τους, εκτός των προσωπικών τους σχέσεων.

Από την αρχή ακόμα και τα δύο πρώτα κομμάτια "Built Beneath The Lies" και "The Outer Banks" έχουμε εναλλαγή των ρυθμών, με τα αργόσυρτα, σχεδόν μονολιθικά μέρη, να ακολουθούνται από έντονα γκάζια. Το "Anemic Robotic"και το "High Risk Trigger" είναι χτισμένα κυρίως γύρω από τις κιθάρες του Bower. Το χειμαρρώδες "Every Thing, Every Day" και το κοφτό "Three Black Eyes" τα έχουμε συναντήσει σκόρπια σε setlists ζωντανών τους εμφανίσεων τα τελευταία χρόνια - το δεύτερο μάλιστα το είχαν παίξει κι εδώ, στην τελευταία μου συναυλία μέχρι σήμερα... Το μπάσο του Gary Mader είναι εντελώς ρευστό, με την έννοια ότι καλύπτει τα μικρά κενά που αφήνουν όλοι οι υπόλοιποι.

Μιας και αναφέρθηκαν οι ζωντανές τους εμφανίσεις, το "Current Situation" ξεκινάει ακριβώς όπως ξεκινάνε τα κομμάτια τους σε αυτές. Δηλαδή, με μια μακρόσυρτη εισαγωγή που με λίγη νοσηρή φαντασία μοιάζει λίγο με το shittyflute εφέ του γνωστού youtuber. Το αγαπημένο μου "The Trial Of Johnny Cancer" ξεκινάει με ένα riff που φαίνεται να σκάει στα ηχεία μας ύστερα από μακρινό εξώκοσμο ταξίδι, για να προσγειωθεί και να μας βαρέσει αλύπητα.

Κάθε κομμάτι μπορεί να ξεχωρίσει ανάλογα με τις συνθήκες της ακρόασης. Το μόνο που έχω να προσάψω (και είναι ο λόγος που δε βάζω το στικεράκι) είναι η αίσθηση ότι πρόκειται περισσότερο για μια συλλογή τραγουδιών και όχι για ένα ενιαίο έργο, έναν δίσκο δηλαδή. Πάντως, πέρα από την ίδια τη μουσική που περιλαμβάνεται στο "A History Of Nomadic Behavior", οι Eyehategod επιδεικνύουν και πάλι μια σημαντική ικανότητα να προκαλούν συναισθήματα μιζέριας και απαισιοδοξίας, τα οποία κατά παράξενο τρόπο όταν τελειώνεις την ακρόαση του δίσκου δε σε έχουν πάρει από κάτω. Η σαπίλα ως λέξη έχει έντονα αρνητική χροιά. Στην περίπτωσή μας, με τη μαστοριά των Eyehategod έχει απογυμνωθεί στο τέλος από την αρνητική της χροιά μέσω των αρρωστημένων blues και οδηγεί τον ακροατή σε ένα είδος κάθαρσης. Είναι ωραίο που τους έχουμε ακόμα μαζί μας μουσικά ακμαίους.