Portrayal Of Guilt

Τους γνωρίσαμε με το "Let Pain Be Your Guide" και νιώσαμε ότι μια νέα screamo μπάντα με πιο ακραίες ιδέες εμφανίστηκε. Νωρίτερα φέτος ήρθαν με το εξαιρετικό και άκρως εντυπωσιακό "We Are Always Alone" και έδειξαν ένα περισσότερο black metal προφίλ. Προφανώς και στις δύο κυκλοφορίες το κοινό σημείο είναι το hardcore που μπλέκεται σε κάθε πιθανή μορφή μέσα στις συνθέσεις τους. Τώρα με τον τρίτο τους δίσκο (και δεύτερο φετινό) έρχονται και κάνουν τον ήχο λίγο περισσότερο λασπώδη και συμπαγή. Δεν σταματούν να περιοδεύουν ανά τον κόσμο. Έχουν βρεθεί επί σκηνής μαζί με τους Deafheaven, Pg.99, Touché Amoré και Soft Kill.

Sludge metal λοιπόν ιδέες με black και death σκόρπιες βρομιές σε αυτήν τη δουλειά. O δίσκος με τον προβοκατόρικο τίτλο έρχεται να δείξει ότι το συγκρότημα είναι ασταμάτητο. Κυνηγιέται (από) και δεν κυνηγάει την έμπνευση. Παράγει απλόχερα και δεν ζορίζεται για το επιτηδευμένο. Δεν κολλάει σε περιορισμούς. Δεν δείχνει να οδηγάει σε πατημένο μονοπάτι. Δεν έχει ενδοιασμούς και δεν ακολουθεί κανένα κανόνα. Σε δύο κομμάτια, στα φωνητικά βοηθάνε οι Jenna Rose των Anatomy ("Sadist") και Jeremy Bolm των Touché Amoré ("Fall From Grace") και μπορώ να πω οτι ειναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου. .

Έχω μια εντύπωση ότι στα 2λεπτα κομμάτια ήταν πάντα καλύτεροι. Όσο ο χρόνος μεγαλώνει και διπλασιάζεται διακρίνω άσκοπα γεμίσματα και επαναλήψεις που ναι μεν ταιριάζουν σε death, black ή sludge συνθέσεις, αλλά δεν μου κολλάνε στον hardcore χαρακτήρα των Τεξανών. Όπου τα πράγματα γίνονται πιο γρήγορα, πιο άμεσα και πιο ευθεία τότε ειλικρινά ακούς το μεγαλείο και νιώθεις την κορύφωση. Όταν τα πραγματικά αστείρευτα, μηδενιστικά ηχητικά τοπία κουμπώνουν με τα ιδιαίτερα άσχημα ουρλιαχτά η ατμόσφαιρα γίνεται επίπονη. Όλος ο δίσκος έχει κάτι κολασμένο. Είναι πάρα πολύ σκοτεινός και η θολούρα του προσπαθεί να δέσει με την επιθετικότητα. Δεν είναι για όλα τα γούστα. Δεν είναι δεδομένο ότι αν σου άρεσαν οι προηγούμενες προσπάθειες τους θα σου αρέσει και αυτό εδώ. Έχουν μερικά εξαιρετικά σημεία και κομμάτια σαν το "The Sixth Circle" που είναι εντυπωσιακά και το "...where the suffering never ends" που ακούγονται πολύ προοδευτικά, αλλά το σύνολο είναι κάπως κουραστικό.

Το "Christfucker" προσπαθεί να σπείρει τρόμο. Ο ήχος είναι ένα μαύρο, θανατερό και σατανικό metal που πονάει. Είναι αρκετά ωμό, αλλά δεν μπορεί να σε εντυπωσιάσει όπως οι προηγουμενες δισκογραφικές κυκλοφορίες τους με τις πιο «στα μούτρα» συνθέσεις τους. Στα black και death σημεία, θα έλεγα ότι ο δίσκος χτυπάει τον προηγούμενο στα ίσα! Στις πιο sludge και rock στιγμές του χάνει και μπάζει από παντού μιας και νιώθω ότι δεν ταιριάζει στον μουσικό τους χαρακτήρα.

Bandcamp
Spotify