Green Lung

Χα. Δεν περίμενες να αναλάβω εγώ τούτη την κριτική ε; Τι ήθελες δηλαδή; Κάποιον που να ξέρει από μέταλ; Κάποιον που να ξέρει από ντουμ; Κάποιον που μπορεί να αντιληφθεί τις ιδιάζουσες λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τα εν λόγω μουσικά αυτά υποείδη και - όχι μόνο να εκτιμήσει - αλλά και να αναγνωρίσει επιρροές, φόρους τιμής αλλά και τυχόν τίμια, γνήσια έμπνευση που μπορεί να κατακλύζουν μία τέτοια κυκλοφορία; Μαλακία ρε συ.

Τι όμορφο πάντως όταν πέφτεις πάνω σε μία δουλειά με όραμα, με μεράκι. Όταν κάτι είναι έτσι καλοδουλεμένο, δε χρειάζεται να είσαι γνώστης και μύστης για να εκτιμήσεις την ποιότητα, την καταλαβαίνεις. Οι Green Lung από την πρώτη στιγμή μου το έβγαλαν αυτό. Μπορεί το ντεμπούτο τους - μουσικά - να μην μου είπε και πολλά, αλλά από αισθητική άποψη μου κέντρισαν κατευθείαν το ενδιαφέρον και ήταν φανερό το τι ήθελαν να κάνουν, άσχετο αν δεν είχαν την εμπειρία και τα μέσα να το καταφέρουν.

Το "Woodland Rites" όμως ήταν αρκετό να σηκώσει την απαραίτητη σκόνη και να κάνει όσο ντόρο χρειαζόταν έτσι ώστε να τραβήξει και το ενδιαφέρον της πισσόμαυρης Svart. Οπλισμένοι λοιπόν με τη βαρύτητα που προσδίδει η νέα εν λόγω δισκογραφική, μία σχετική άνεση στο budget, άπειρο χρόνο ελέω πανούκλας και το προαναφερθέν όραμα (και μεράκι), οι Λονδρέζοι μας παρουσιάζουν το "Black Harvest".

Η κοντινότερη μου σχέση με αυτό που παίζουν τα παιδιά είναι εκείνη η φορά που βρέθηκα σε λάθος όροφο στο μετρόπολις, αλλά και ακόμη και έτσι αναγνωρίζω μεν ότι σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά από την άλλη τον παίρνουν εκείνον τον τροχό και μαζί του κάνουν κάτι σούζες, κολιές και κόλπα ξερολούκουμο.

Τα ακούω τα στοιχεία τα "πρωτομέταλ" και δεν μου λένε από μόνα τους κάτι, αλλά από αυτό που κρατιέμαι είναι η γενικότερη ιδέα του τι μπορεί να σημαίνει και να προσφέρει ένα τέτοιο συγκρότημα το 2021. Πώς ρε παιδί μου φέρνεις αυτήν την αισθητική, την ποτισμένη στις παραδόσεις και το folklore, στη φύση και τα δέντρα, στους τράγους και τις μάγισσες, στα μαντζούνια και τις μαγγανείες και τη φέρνεις στο σήμερα χωρίς να φαίνεται τετριμμένο και κλισέ;

Το κάνεις με ένα εξαιρετικό ακροβατικό κόλπο, το οποίο περιλαμβάνει να μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά καθώς - παράλληλα - παίρνεις αυτό που κάνεις πάρα πολύ σοβαρά. Τι εννοώ; Κάνεις τον χαβαλέ σου με την σκανταλιοσατανιάρικη εικονογραφία σου και την γενικότερη ήβολ χροιά των κομματιών σου, ενώ παράλληλα έχεις merch με σλόγκαν "Nazi Occultists, Fuck Off" και στίχους με ξεκάθαρα στοιχεία σεξουαλικής απελευθέρωσης αλλά και female empowerment. Διασκεδάζεις γυρίζοντας b-movie βιντεοκλίπ αλλά παράλληλα είναι φανερό ότι έχεις ρίξει πάρα πολύ δουλειά για να φτιαχτεί ο δίσκος αυτός. Βλέπεις ρε παιδί μου revival μπάντες τύπου ονόματα δε λέμε, που πιστεύουν ότι είναι η απάντηση στο πέθανετοροκ και τους κοιτάω/ακούω και γελάω. Τελοσπάντων, ίσως το τραβάω από τα μαλλιά και τελικά απλά να μου αρέσει το μέταλ.

Ας μιλήσουμε όμως για το δίσκο, τον όποιο αν δεν κατάλαβες ήδη, τον αγαπώ. Πρώτον, και τα τέσσερα κομμάτια που έχουν σκάσει ήδη σαν single είναι ένα και ένα και εξαιρετικές επιλογές και μπράβο στη μπάντα και στην Svart. Δεύτερον, το άλμα στην ποιότητα της παραγωγής αλλά και στην ποιότητα των ενορχηστρώσεων από το ντεμπούτο είναι τεράστιο, οπότε και άλλο ένα μπράβο σε όλους. Τρίτον, το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου (και ίσως της χρονιάς) είναι ένα από τα προαναφερθέντα single, το "Leaders Of The Blind". Εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσικό μπάσιμο στα κουπλέ, λάητ κοινωνικός σχολιασμός στους στίχου και σόλο πλήκτρων. Τρία πράγματα για τα οποία δεν έχω ξαναγράψει σε κριτική που όμως κάπως όλα μαζί μου έκαναν μεγάλο κλικ.

Άλλα δύο κομμάτια που δεν είναι single έχω ξεχωρίσει, με το πρώτο να είναι το "You Bear The Mark" που μάλλον έχει την αγαπημένη μου κιθαρίστικη στιγμή στο δίσκο και το "Born To A Dying World" που θέλει παράγραφο από μόνο του.

Σαν το "Woodland Rites", το "Black Harvest" κλείνει με ένα κομμάτι που μοιάζει να μην ταιριάζει με τον υπόλοιπο δίσκο. Εννοείται το κάνουν επίτηδες (γενικά τίποτα δεν είναι τυχαίο από αισθητικής άποψης στην κυκλοφορία και τη μπάντα, άλλωστε δεν δίνεις credits "creative direction" στον μπροστάρη της μπάντας αν δεν έχει χύσει ιδρώτα για τις επιλογές του) και εννοείται είναι τέλειο. Όλος ο δίσκος έχει μία απόκοσμη αύρα αλλά στο "Born To A Dying World" γιγαντώνεται, κλιμακώνεται και τελειώνει τόσο απότομα που κοιτάω μήπως το πρόμο που μου στείλαν κόπηκε άγαρμπα (όχι, έτσι είναι, λειψό και σπασμένο και τέλειο).

Κλείνοντας, βρίσκομαι σε μία πολύ άβολη θέση. Από τη μία έχω το αντι-μέταλ street cred που έχω χτίσει χρόνια τώρα με αίμα και δάκρυα (των εχθρών μου) και από την άλλη έχω έναν δίσκο που αγαπώ που νιώθω ότι πολύ θεατρικά θέλει να με πείσει ότι είναι το μέταλ το ίδιο. Εγώ όμως δεν έχω πειστεί και στην πραγματικότητα πιστεύω ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω και κάπως καταφέρνει και ξεπερνά τις μικρότητες που έχουν να κάνουν με μουσικά είδη και υποείδη. Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά όμως, όταν η ποιότητα της δουλειάς σου σε κατατάσσει στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.