Jess And The Ancient Ones

Είναι γεγονός πως στην ποδιά της Jess σφαζόμαστε πολλά αγόρια και δικαίως. Από την αρχή είχε φανεί πως οι δίσκοι της μπάντας της θα ήταν τουλάχιστον ερωτεύσιμοι. Όπως από την αρχή είχε φανεί πως δε μπορεί να περιοριστεί σε μουσικά καλούπια, εξ ου και η συμμετοχή σε τρία διαφορετικά σχήματα.

Οκ, πάντα θα υπάρχει μια ευδιάκριτη κοινή συνισταμένη στις μουσικές τους μιας και μιλάμε για κοινούς καλλιτέχνες, είναι όμως ενδεικτικό της ανήσυχης φύσης της Jess. Είναι μια προσωπική της προσπάθεια να εξωτερικεύσει όλα εκείνα που αγαπάει κι έχει ακούσει μέσω τριών ξεχωριστών οχημάτων. Αυτό τι μας λέει;

Μας λέει πως δεν υπάρχει σημαντικός λόγος να λάβει χώρα η λεγόμενη εξέλιξη στον ήχο της κάθε μπάντας της. Ναι μεν το έκαναν οι The Ancient Ones και μάλιστα με γδούπο πριν από λίγα χρόνια, φαίνεται όμως πως έχουν κατασταλάξει. Είναι δηλαδή το "Vertigo" η αναμενόμενη συνέχειά τους;

Εν τέλει, ναι.

Προφανώς δεν έχει την τόση χορευτική και χίπικη διάθεση του προκατόχου, παραμένει όμως σταθερά ριζωμένο στις δεκαετίες των '60s & '70s. Υπάρχει λίγο περισσότερο σκοτάδι εδώ, όχι ηχητικά, στην ενορχήστρωση πιο πολύ και στις spooky μελωδίες των πλήκτρων. Ναι μεν το ντέφι θα σε κάνει να σηκωθείς από τη θέση σου, θα σκεφτείς όμως δυο και τρεις φορές το λίκνισμα.

Όχι πάντα, όχι. Στο "Summer Tripping Man" δε θα βάλεις κώλο κάτω. Κι ο Doomsday Machine πρόλογος του Dr. Strangelove δε θα αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα γι’ αυτό. Ούτε κι ο αντίστοιχος επίλογος του General Buck. Η γκρούβα και το σκέρτσο είναι εδώ, παρόντα. Απλά σε άλλες συνθέσεις είναι καλυμμένα με ένα ελάχιστα πιο heavy μανδύα που μπορεί να σε κρατήσει καθηλωμένο.

Αν υπάρχει ένα τραγούδι που μπορεί να συνοψίσει το δίσκο αυτό και τις ιδέες που ενδεχομένως είχαν οι δημιουργοί του, αυτό είναι το "Strange Earth Illusion" που ρίχνει την αυλαία: Σχεδόν απόμακρο και δυσοίωνο στην αρχή του, παίρνει μια ανέμελη τροπή στη συνέχεια μέσω της προοδευτικής του δομής, αγγίζει τα όρια της επικής έπαρσης και κλείνει με νοσταλγικό τέμπο. Μπορεί οι The Devil’s Blood να είναι μακαρίτες, το φάντασμά τους όμως συνεχίζει -και καλά κάνει- να πλανιέται πάνω από το Cuopio.

Όμορφο το νέο JATAO, όχι εκτυφλωτικό όπως άλλοτε, αλλά όμορφο.