«A Beginner's Guide»: American Hardcore

Ένας οδηγός για την πιο ορθόδοξη κι αμείλικτη εκδοχή του αμερικάνικου punk

Εν αρχή ην το rock. Ή μάλλον, πιο σωστά, εμείς επιλέξαμε το rock ως την αρχή καθώς από εκεί ξεκινά και ξετυλίγεται το κουβάρι για να φτάσουμε στη σκηνή που αφορά το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Το rock λοιπόν από τη δεκαετία του 1960 αποτέλεσε τη μουσική της αντίδρασης, της αμφισβήτησης και της νεότητας. Και με γρήγορα βήματα, μέσα σε λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια, φτάσαμε από τους The Kinks στους MC5 και τους Stooges, κι από εκεί στους Ramones. Η εξέλιξη του rock λοιπόν, είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση διάφορων μουσικών ρευμάτων και νεανικών υποκουλτούρων.

Και παρόλο που στο CBGB στη Νέα Υόρκη είχαν μπει οι βάσεις για τη γέννηση του punk, η κυκλοφορία του "Anarchy in the U.K.", το Νοέμβρη του 1976, αποτελεί το σημείο τομής για όσα ακολούθησαν. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν οι Sex Pistols έπαιζαν πιο γρήγορα ή έκαναν περισσότερο θόρυβο αλλά με το ότι τα πάντα γύρω από αυτούς, από τα ρούχα τους και τη σκηνική τους παρουσία μέχρι τον τρόπο που μιλούσαν και συμπεριφέρονταν, έμοιαζαν με μια απόπειρα ανανέωσης της rock κουλτούρας. Έτσι κι αλλιώς, ο John Lydon λίγα χρόνια αργότερα θα δήλωνε πως ο στόχος ήταν οι «Sex Pistols να αποτελέσουν το απόλυτο τέλος της rock μουσικής», στο οποίο, σήμερα, μπορούμε να πούμε πως απέτυχαν παταγωδώς.

Όπως και να έχει, η φήμη των Sex Pistols κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της Γηραιάς Αλβιόνας και πυροδότησε μια έκρηξη εντός κι εκτός των συνόρων της. Βλέπετε, το μήνυμα που έφερνε το συγκρότημα ήταν πως, είτε ξέρεις να παίζεις είτε όχι, εφόσον έχεις κάτι να πεις, μέσα από το punk μπορείς να εκφραστείς. Και καθώς το rock, όλη τη δεκαετία του 1970, γινόταν συνεχώς όλο και πιο θεατρικό, πιο πομπώδες και πιο τεχνικό, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ του μουσικού και του κοινού, το punk ήρθε για να πει σε όλους τους έφηβους, που τους φταίνε τα πάντα και τίποτα, πως «αυτό που κάνουμε μπορείς να το κάνεις κι εσύ».

Επιστρέφοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού λοιπόν, μια νέα γενιά μουσικών αποφάσιζε να φτάσει το όραμα των Sex Pistols στα όρια του. Οι Germs, οι Dead Kennedys, οι X, οι Circle Jerks, τους οποίους δημιούργησε ο Keith Morris μετά τη φυγή του από τους Black Flag, οι Redd Kross και οι Καναδέζοι D.O.A., οι οποίοι με το δίσκο "Hardcore '81" θα χάριζαν στο genre το όνομα του, αποτελούν ουσιαστικά τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το αμερικάνικο hardcore, το οποίο στη συνέχεια θα αποκτούσε τη δική του ηθική, τη δική του κουλτούρα και τις δικές του αγκυλώσεις και ιδιαιτερότητες.

Από τους υμνητές του απόλυτου χάους στο straight edge και στο "Youth Crew", είναι πραγματικά δύσκολο να χαρτογραφήσεις όλο το αμερικάνικο hardcore μέσα από δεκαπέντε επιλογές, ειδικά με δεδομένο πως τη δεκαετία του 1980 σχεδόν σε κάθε Πολιτεία υπήρχε τουλάχιστον ένα αξιόλογο hardcore punk συγκρότημα. Σε αυτό το πλαίσιο, επιλέξαμε αυτούς που θεωρήσαμε πως είτε καθόρισαν τις σκηνές τους, επηρεάζοντας όλους όσους ακολούθησαν, είτε συμπυκνώνουν στη μουσική τους τα καλύτερα στοιχεία της σκηνής τους. Συνεπώς, οι όποιες ελλείψεις οφείλονται περισσότερο σε συνειδητή επιλογή προκειμένου να φτιάξουμε έναν πιο συμπαγή οδηγό που, συγχρόνως, να αγνοεί, στο βαθμό του δυνατού, όλες τις crossover, metalcore και mathcore εκφάνσεις του είδους.

Ναι, σαφώς θεωρούμε τους Gang Green, τους DYS, τους 7 Seconds, τους Negative FX, τους SS Decontrol, τους Descendents, τους Suicidal Tendecies και πάρα πολλούς ακόμη, εξίσου σημαντικούς παρόλο που δεν κατάφεραν να χωρέσουν στο αφιέρωμα. Αντίστοιχα, προφανώς δεν μπορούμε να φανταστούμε τη hardcore σκηνή χωρίς τους Minutemen ή τους Hüsker Dü, όμως και οι δύο ήταν ακόμη πιο καθοριστικοί για τη δημιουργία αυτού που στη συνέχεια ονομάστηκε post-hardcore, και συνεπώς, στο παρόν αφιέρωμα, έμειναν απ’ έξω.

Οι παρακάτω επιλογές ουσιαστικά συμπυκνώνουν δύο δεκαετίες hardcore και αποτελούν την ιδανική ευκαιρία για να μιλήσουμε για μια σκηνή που ήταν άκρως καθοριστική για την εξέλιξη της εναλλακτικής μουσικής στις Η.ΠΑ. - πραγματικά σκεφτείτε αν θα υπήρχαν και πώς θα έμοιαζαν το σύγχρονο punk-rock ή το grunge χωρίς αυτή- και η οποία μέσα από τα δικά της subgenres και τις διάφορες αναβιώσεις της, δημιούργησε τους δικούς της ήρωες που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να παράγουν αριστουργήματα. Παράλληλα, στη λίστα που επιμεληθήκαμε στο Spotify, έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε τις επιλογές μας από τους παρακάτω δίσκους.

Μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε μαζί μας ή, αν είστε απολύτως πιστοί στο πνεύμα του hardcore punk, να μας αγνοήσετε τελείως. Έτσι κι αλλιώς, ο Ian MacKaye τα είπε όλα πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια: "I don't wanna hear it, know you're full of shit, Oh, shut up". (Α.Α.)

Spotify Playlist


Black Flag - "Damaged"
(SST Records, 1981)

Black Flag - Damaged

Δίσκος-σημείο αναφοράς. Όχι για τους δημιουργούς του. Όχι για το είδος που σε μεγάλο βαθμό καθόρισε. Όχι για τον σκληρό ήχο γενικότερα. Όχι για τη χρονιά που κυκλοφόρησε ή για τη δεκαετία του '80. Για τη μουσική ιστορία. Χωρίς υποψία υπερβολής. Ο Greg Ginn, ο Henry Rollins και η παρέα τους δεν ήταν απαραίτητα οι πρώτοι που προσέγγισαν με τόση λύσσα και τόσο ατόφιο νεύρο τον punk ήχο. Ήταν όμως από εκείνους που κατάφεραν να φτιάξουν ένα αποτέλεσμα αρκετά δυνατό για να σπάσει το ταβάνι του ύφους. Το εμβληματικό εξώφυλλο αρκεί για να βάλει και τον πλέον τυχαίο στο κλίμα, αλλά δεν είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου. Μετά το χτύπημα για καλησπέρα του "Rise Above" δεν υπάρχει γυρισμός. (Α.Μ.)


Bad Brains - "Bad Brains"
(ROIR, 1982)

Bad Brains - Bad Brains

Το 1976, οι Mind Power κάνουν την εμφάνισή τους ως μία jazz/ reggae/ μπάντα. Ευτυχώς το πανκ τους κέρδισε και το 1982 οι Bad Brains πλέον (από το "Bad Brain" των Ramones) κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους - κι εμείς ακόμα τους ευχαριστούμε γι' αυτό. Το "Bad Brains" κυκλοφόρησε αρχικά μόνο σε κασέτα και πιθανό να το ακούσεις και ως "The Yellow Tape" (κατά το "The White Album", των Beatles), λόγω του κίτρινου χρώματος του εξωφύλλου γύρω από την εικόνα του κεραυνοβολημένου Καπιτωλίου. Από τα κλασικά punk "Sailin' On", "Banned in D.C.", "Pay to Cum" και "Right Brigade", μέχρι τo reggae των "I Luv I Jah" και "Jah Calling", πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ, γεμάτο ενέργεια, δυναμική, επανάσταση, που έμελλε να επηρεάσει κορυφαία συγκροτήματα. Οι τύποι αυτοί αναίρεσαν ό,τι θεωρούταν δεδομένο (αποτελώντας ένα από τα πρώτα punk συγκροτήματα που δεν απαρτιζόταν από λευκούς), προσέθεσαν την αγαπημένη τους reggae /dub κι έβαλαν τη βάση για ένα ολόκληρο είδος. Ξεκάθαρο διαχρονικό-αριστούργημα που δε γίνεται να αφήσεις εκτός. (Ν.Π.)


Minor Threat - "Out Of Step"
(Dischord Records, 1983)

Minor Threat - Out Of Step

Ελάχιστοι, αν όχι κανείς άλλος, μπορούν να πουν πως ήταν τόσο επιδραστικοί για το hardcore punk, όσο ο Ian MacKaye και το συγκρότημά του. Οι Minor Threat, μετά τη μετακόμιση των Bad Brains στη Νέα Υόρκη το 1980, αποτέλεσαν, χωρίς αμφιβολία, την ψυχή της hardcore punk σκηνής της Ουάσινγκτον. Εξάλλου, κάθε τραγούδι στα δύο πρώτα τους E.P., λειτούργησε άθελα τους ως το Ευαγγέλιο για κάθε νεαρό κι επίδοξο χαρντκορά της εποχής, εγκαινιάζοντας νέες νεανικές υποκουλτούρες όπως το straight edge. Τα 21, όμως, λεπτά του "Out Of Step" συνεχίζουν να αποτελούν την κορυφαία τους στιγμή αφού το συγκρότημα ξεφεύγει από τα ηχητικά όρια που το ίδιο είχε θέσει και δημιουργεί πιο πολύπλοκα, πιο ενδιαφέροντα, πιο μελωδικά και πιο προσωπικά τραγούδια. Εδώ ουσιαστικά, οι Minor Threat ενηλικιώθηκαν, ανοίγοντας το δρόμο για όλη τη μετέπειτα πορεία του τεράστιου δημιουργού που ονομάζεται Ian MacKaye. Σπουδαίος δίσκος από κάθε άποψη. (Α.Α.)


Negative Approach - "Tied Down"
(Touch And Go Records, 1983)

Negative Approach - Tied Down

Αν κάποιος μπορούσε να μετατρέψει την ωμή ενέργεια του John Brannon και των Negative Approach σε καταναλώσιμη, ένα από τα προβλήματα του πλανήτη θα είχε λυθεί. Πίσω από τον ιδρώτα και τη μυρωδιά του υπογείου, ο ήχος του "Tied Down" θα μπορούσε εύκολα να κολλήσει στην ουρά της σκηνής του Detroit των δεκαετιών που είχαν προηγηθεί. Οι βάσεις του βρίσκονται στο τσιτωμένο rock 'n' roll των Stooges, αλλά με την οργή γυρισμένη στο έντεκα. Οι ρυθμοί παρακαλάνε για χορό και σπρωξίματα. Το μάτι δεν σταματά να γυαλίζει από το εισαγωγικό riff του ομώνυμου μέχρι το τελευταίο χτύπημα του "I'll Survive". Ιδιαίτερη μνεία στο ομότιτλο εφτάρι που είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα. (Α.Μ.)


Agnostic Front - "Victim In Pain"
(Rat Cage Records, 1984)

Agnostic Front - Victim In Pain

Το 1984, οι Agnostic Front κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, το οποίο γίνεται ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της νεοϋρκέζικης hardcore punk σκηνής. 11 κομμάτια σε λιγότερα από 16 λεπτά (15:22 για την ακρίβεια) είναι αρκετά για μία γερή δόση γρήγορου, δυνατού πανκ. Με τα "Blind Justice," "United and Strong", "Power", "Society Sucker" και "Your Mistake" να έχουν περάσει στην κατηγορία του "κλασικού", το "Victim In Pain" αποτέλεσε γροθιά στο στομάχι σε σχέση με όλα τα κοινωνικοπολιτικά κακώς δρώμενα της τότε ταραγμένης περιόδου. O Vinnie Stigma τον έχει χαρακτηρίσει ως το "καλύτερο λάθος της ζωής του", αναφερόμενος στο μη συγχρονισμένο timing και tempo των κομματιών - ένα 'λάθος’ που προσέφερε ένα εκρηκτικό άλμπουμ και έναν τεράστιο σταθμό για το είδος. (Ν.Π.)


Cro-Mags - "The Age Of Quarrel"
(Profile, 1986)

Cro-Mags - The Age Of Quarrel

To ντεμπούτο των Cro-Mags είναι κάτι περισσότερο από στυλοβάτης του New York Hardcore. Αυτά τα τραγούδια και αυτό το εξώφυλλο, υπάρχει λόγος που προκαλούν μονομιάς, ακόμη και σήμερα, ντελίριο και εκδηλώσεις λατρείας από οπαδούς. Δεν είναι μόνο η πολιτισμική αλλαγή που έφερε το "We Gotta Know" με το video-clip του. Είναι τα riffs, τα breakdowns, τα φωνητικά, σε κάθε μια εκ των 15 συνθέσεων, είναι η εκτόνωση μιας γενιάς που βρήκε σε αυτό το ηχητικό κτήνος όσα δεν της έδωσε ποτέ η κοινωνία που την περιθωριοποίησε. Ο Harley Flanagan ήταν εκεί από την αρχή, από τα γεννοφάσκια της σκηνής. Κάποια στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου όμως του επέβαλλε να αναλάβει τα ηνία της. Και αυτός, έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ως όφειλε, δημιουργώντας έναν ήχο απολύτως αναγνωρίσιμο, επιδραστικό, διαχρονικό, ο οποίος στο μέλλον παρείσφρησε σε «απέναντι όχθες». Κλασικό άλμπουμ του κιθαριστικού ήχου, τίποτα λιγότερο. (Α.Ζ.)


Reagan Youth - "Volume One"
(New Red Archives, 1988)

Reagan Youth - Volume One

Σε μια εποχή που ο Ronald Reagan ήταν η απόλυτη προσωποποίηση του εχθρού της ανοιχτομυαλιάς και κάθε συνειδητοποιημένη μπάντα που σεβόταν τον εαυτό της είχε τουλάχιστον ένα τραγούδι, ένα πόστερ ή έστω κάποια δήλωση εναντίον του, μία παρέα από τη Νέα Υόρκη πήγε ένα βήμα παραπέρα. Από τις "πιο άμεσες πεθαίνεις" θεματολογίες και τα κραυγαλέα εξώφυλλα μέχρι το ίδιο τους το όνομα, οι Reagan Youth ποτέ δεν μάσησαν τα λόγια τους. Απέναντι στο μίσος και τον συντηρητισμό δεν υπάρχει χώρος για μετριοπάθειες. Η περίπου επανέκδοση του ντεμπούτου τους ήταν ακριβώς αυτό, αλλά με ήχο. Τα "Death to the Nazis and the Ku Klux Klan!" και "Why waste the life you live? Live's to love, I'm positive!" ξεσπάσματα πάνε με αφιέρωση στην τελευταία γραμμή. (Α.Μ.)


Youth Of Today - "We’re Not In this Alone"
(Caroline, 1988)

Youth Of Today - We’re Not In this Alone

"We’re back!", αναφώνησαν οι Youth Of Today στο εναρκτήριο "Flame Still Burns", δίνοντας τέλος στη σύντομη διάλυσή τους. Ο τελευταίος τους δίσκος, ήταν το επιστέγασμα μιας εξελικτικής πορείας που ξεκινά από τους 7 Seconds, περνά μέσα από τη νεοϋορκέζικη έκρηξη της σκηνής και καταλήγει στη θεμελίωση της "Youth Crew" υποκουλτούρας. Σε 20 λεπτά, ο υποδειγματικός ήχος του "We’re Not In this Alone", παρασέρνει σε ένα σκεπτόμενο pogo χορό οποιοδήποτε άτομο βρεθεί στο διάβα του. Εδώ αντηχεί το αποκορύφωμα του δεύτερου straight edge κύματος της σκηνής και ένα άλμπουμ, το οποίο συσπείρωσε, κοινό και μερικά περιρρέοντα συγκροτήματα, όσο λίγα εκείνη τη δεκαετία, εκλύοντας πρωτόγνωρα ενεργειακά κύματα. Η προσωπικότητα και η επιρροή των Youth Of Today υπερβαίνει εκφραστικά μέσα και τεχνικά ζητήματα, όντας όσο αγνή όσο ελάχιστες παρόμοιες στην ιστορία του ιδιώματος. Θες να μου πεις δηλαδή, πως θα ακούσεις την αναφώνηση "I want to live fucking free" και θα διατηρήσεις ψυχραιμία; Αμφιβάλλω. (Α.Ζ.)


Slapshot - "Step On It"
(Taang! Records, 1988)

Slapshot - Step On It

Οι Slapshot δημιουργήθηκαν το 1985 από μέλη μερικών εκ των σημαντικών συγκροτημάτων της εποχής και, χωρίς να υποτιμάμε κανένα, μάλλον αποτελούν ό,τι καλύτερο είχε ξεπηδήσει μέχρι τότε από τη σκηνή της Βοστώνης. Και παρόλο που, με απολύτως υποκειμενικά κριτήρια, θεωρώ το "Sudden Death Overtime" ως την καλύτερη τους στιγμή, θα ήταν αδύνατο να μην συμπεριλάβουμε το "Step On It" σε αυτό το αφιέρωμα. Και αυτό επειδή το ντεμπούτο τους αποτελείται από 14 κομμάτια γνήσιου, τσαμπουκαλεμένου straight-edge hardcore punk που συνδυάζουν τέλεια στοιχεία από όλες τις εκφάνσεις της σκηνής. Και μπορεί στιχουργικά, όπως όλο το straight-edge εξάλλου, να είναι κάπως preachy για τα γούστα μου αλλά ο δίσκος παραμένει ένας δυναμίτης ενέργειας που χαρίζει απλόχερα διεξόδους σε όσους είναι νέοι, μπερδεμένοι κι οργισμένοι. Ναι, σίγουρα, η πτώση είναι δεδομένη σχεδόν μετά από κάθε άνοδο όμως το "Step On It" είναι από αυτούς τους δίσκους που σε αναγκάζουν να ξανασηκωθείς στα πόδια σου και να προχωρήσεις ξανά και ξανά. (Α.Α.)


Gorilla Biscuits - "Start Today"
(Revelation, 1989)

Gorilla Biscuits - Start Today

Όποτε ακούω το ντεμπούτο LP των Gorilla Biscuits, δύο τινά συμβαίνουν. Πρώτον, συνειδητοποιώ πως κάθε του πτυχή παραμένει άφθαρτη στο χρόνο. Δεύτερον, με φαντάζομαι να βιώνω αυτούς τους στίχους την εποχή που πρωτοειπώθηκαν. Το "Start Today", είναι ένα (ηχητικό) μανιφέστο, του οποίου οι ακροάσεις έχουν συχνά χαρακτήρα κάθαρσης. Αυτά τα 24 λεπτά, αν βιωθούν ως οφείλουν, θα μείνουν αξέχαστα. Η ορμή, οι μελωδίες, τα φωνητικά, η δυναμική και, κυρίως, η αλληλεγγύη που αντηχεί το "Start Today", ανήλθαν στη σφαίρα του διαχρονικού εξαιτίας της κρισιμότητας τους. Αυτό το άλμπουμ καθόρισε, έκτοτε, εν πολλοίς τις εξελίξεις στο (μελωδικό) hardcore ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή αντηχούσε προβληματισμούς και ασκούσε κριτική σε όλες τις παθογένειες της σκηνής. Οι Gorilla Biscuits, άξιοι σημαιοφόροι του "Youth Crew", συνέθεσαν ένα ορμητικό, σκεπτόμενο και πιασάρικο, άρα καθηλωτικό άλμπουμ. Το "Start Today" είναι μουσική για να σταθείς, χαμογελαστός, στα πόδια σου. Τότε, τώρα, για πάντα. (Α.Ζ.)


Poison Idea - "Feel The Darkness"
(American Leather, 1990)

Poison Idea - Feel The Darkness

Αυτό έλειπε να μην υπήρχε μπάντα από το Portland σε αυτόν τον οδηγό! Οι Poison Idea, είχαν καπαρώσει θέση πριν ακόμη συλληφθεί η ιδέα αυτού του άρθρου, απέμενε μόνο η επιλογή του δίσκου. Το "Feel The Darkness" δεν άφησε περιθώρια. Οι Poison Idea ήταν διαφορετική μπάντα. Δεν εντάχθηκε σε ρεύματα. Αντιθέτως, συγκέντρωσε σε μια μαύρη τρύπα όλη την κυνικότητα και αδιαφορία του κόσμου, τις διοχέτευσε μέσω οργής και θορύβου στο rock 'n’ roll των Motorhead και, προεξαρχόντων εκπληκτικών φωνητικών και κιθαριστικής δουλειάς, επέστρεψε έναν καυστικό και κριτικό νέο κόσμο. Υπάρχουν μερικές στιγμές που δεν μπορούν να ξεπεραστούν, και μια από αυτές είναι το αντάμωμα των ματιών με αυτό το εξώφυλλο (είτε στη θήκη μιας διάσημης κιθάρας ή σε t-shirt αγαπημένης σου μπάντας) και των αυτιών με αυτές τις συνθέσεις. Αν πιστεύατε πως η αλητεία δεν μπορεί να είναι εποικοδομητική και στοχευμένη, αναθεωρείστε και νιώστε το σκοτάδι, ενώ αυτό γελά σαρδόνια. (Α.Ζ.)


Sick Of It All - "Scratch The Surface"
(East West Records, 1994)

Sick Of It All - Scratch The Surface

Από τις μεγαλύτερες εμπορικά στιγμές του ιδιώματος στη δεκαετία του '90. Έχοντας κατά νου τα δεδομένα της εποχής και τον τρόπο σκέψης των πιστών της σκηνής, η επιλογή των Kollers & Co. να υπογράψουν σε μη ανεξάρτητη δισκογραφική ήταν τουλάχιστον γενναία. Η παρουσία τους σε περιοδείες με ονόματα τελείως εκτός του genre, παρομοίως. Σε πείσμα των αμφισβητιών, ο ήχος παρέμεινε πιστός στις NYHXC αρχές του σχήματος. Το κοκτέιλ που φτιάχνουν οι τσαμπουκαλεμένοι στίχοι και οι κοφτές κιθάρες είναι γνώριμο και απολαυστικό. Η παραγωγή αναλαμβάνει το ρόλο του φιτιλιού. Ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε άδειο δωμάτιο, όταν σκάνε riff σαν εκείνα του "Insurrection" ή του ομώνυμου, νιώθεις το pit να ανοίγει γύρω σου. (Α.Μ.)


Madball - "Set It Off"
(Roadrunner, 1994)

Madball - Set It Off

Ο Freddy Cricien είναι ο μικρός αδερφός του Roger Miret, τραγουδιστή των Agnostic Front. Σε ηλικία 13 ετών λοιπόν, το 1988, ο Cricien, βρέθηκε να τραγουδάει στο side project του αδερφού του, στο οποίο επίσης συμμετείχαν και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Μέχρι το 1994, όταν και οι Madball κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, μπορεί το line-up να ήταν ελαφρώς διαφορετικό, όμως το μεταλλίζον hardcore τους συνέχιζε να είναι άκρως αναζωογονητικό. Γκρουβαριστό, οργισμένο και πιστό στη νεοϋορκέζικη παράδοση, χωρίς όμως να εγκλωβίζεται εκεί, το "Set It Off" υπήρξε καθοριστικό για την εξέλιξη ολόκληρης της σκηνής καθώς πυροδότησε τη δημιουργία αρκετών νέων συγκροτημάτων που ακολούθησαν τη συνταγή του ενώ, σήμερα, δικαίως, θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία hardcore άλμπουμ της δεκαετίας του 1990. (Α.Α.)


Bane - "It All Comes Down to This"
(Equal Vision Records, 1999)

Bane - It All Comes Down to This

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως άνετα θα μπορούσε το "Give Blood" να βρίσκεται εδώ καθώς αποτελεί μια ισάξια, αν όχι καλύτερη, κυκλοφορία. Όμως είναι δύσκολο να περιγράψω το σοκ της πρώτης φοράς που άκουσα αυτόν τον δίσκο. Σε μια εποχή που το mainstream rock είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερο mainstream και λιγότερο rock, το αμερικάνικο punk μεταμορφωνόταν στον pop αδερφό του, και το nu metal, με τα καλά του και τα κακά του, ετοιμαζόταν να κατακτήσει τα charts, οι Bane κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που δεν βαριέσαι να ακούς, δίνοντας νέα πνοή σε όλη τη σκηνή και επανανοηματοδοτώντας την. Το συγκρότημα εδώ παίζει 100% παραδοσιακό hardcore που όμως διαποτίζεται με μελωδίες, ουρλιαχτά κι επιρροές απ’ όλα τα παρακλάδια της rock μουσικής, ενώ η ερμηνεία του Aaron Bedard είναι απλά καταπληκτική. Κι είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως, με τόσα πράγματα που χωρέσανε εδώ, το τελικό αποτέλεσμα δεν γέρνει ποτέ προς το metalcore ή το alternative ή το post-hardcore ή το screamo. Οι Bane στο "It All Come Down To This" ξεχειλίζουν έμπνευση, ενέργεια, πάθος και τεχνική, χαρίζοντας μας ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα αριστουργήματα της hardcore σκηνής. (Α.Α.)


Catharsis - "Passion"
(Crimethinc., 1999)

Catharsis - Passion

Ίσως δεν γίνει ποτέ αντιληπτή, στην πραγματική της διάσταση, η επιρροή που είχαν στον ακραίο hardcore ήχο οι Catharsis. Το "Passion" είναι κάτι περισσότερο από ένα καλά κρυμμένο μυστικό της αμερικανικής hardcore σκηνής, ή από ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της εποχής του. Είναι ένας δίσκος, με δική του προσωπικότητα, σκιά, ήχο, δυναμική και όραμα. Είναι ένα έργο, το οποίο για να γίνει κατανοητό, οφείλει να μελετηθεί νότα προς νότα, στίχο προς στίχο. Είναι μυστήριο, εξωτικό, παρανοϊκό, εικονοπλαστικό, ατμοσφαιρικό, βλάσφημο, άφθαρτο, απόμακρο και οικείο. Είναι η αλληγορία ενός κόσμου που γίνεται αυτόχειρας, και ταυτόχρονα το κάλεσμα για τη ριζική αναδημιουργία του. Οι Catharsis, και εξαιτίας των όσων πέτυχαν μέσω του Crimethinc., ανάχθηκαν σε ιδέα, όντας πρωτοπόροι τόσο ηχητικά, όσο και πολιτικά. Μπορείς να προσπεράσεις αυτόν τον δίσκο, αλλά πρόσεχε. Αν ενδώσεις, προετοιμάσου για μια εμπειρία που πιθανώς να αλλάξει τη ζωή σου. Ψίθυροι που σπάνε τύμπανα, πάθη που ραγίζουν καρδιές. (Α.Ζ.)

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET