L.S. Dunes

Τα μέλη που απαρτίζουν τους L.S. Dunes μπορούν από μόνα τους να προκαλέσουν διαταραχές άγχους στους απανταχού τριαντάρηδες που στην εφηβεία τους είχαν μάθει να κλαίνε. Οι Tim Payne και Tucker Rule των Thursday, ο Frank Iero των My Chemical Romance, ο Travis Stever των Coheed And Cambria και ο Anthony Green, η φωνή των Circa Survive και Saosin, μαζεύτηκαν μέσα στην καραντίνα σαν ένα φόρο τιμής στη μουσική που μας μεγάλωσε, λες και το ήξεραν πως ο ευρύτερος post-hardcore / emo ήχος θα βίωνε μια ηχηρή αναγέννηση την πενταετία που θα ακολουθούσε.

Ο πρώτος τους δίσκος, "Past Lives", κατάφερε να κάνει αίσθηση με το δικό του τρόπο αλλά το γεγονός πως κάποια κομμάτια όπως λόγου χάριν το ομώνυμο αλλά και το "2022" ξεχώρισαν με πολύ μεγάλη διαφορά, δεν τον άφησε να εκτοξευτεί στις καρδιές μας ενδεχομένως με τον τρόπο που οι προσδοκίες μας είχαν χτίσει. Επιστρέφουν φέτος λοιπόν με το "Violet", και η κατάσταση είναι κάπως αισθητά και θετικά, διαφορετική. Τα πρώτα δείγματα, "Fatal Deluxe", "Machines" και "Paper Tigers", ήδη από την προηγούμενη χρονιά βάζουν τις ράγες που θα οριοθετήσουν την όμορφη, μελαγχολική πορεία του "Violet". Συγκινητικός post-hardcore ήχος συνοδεία από κιθάρες τόσο καλογραμμένες μελωδικά και πλούσιες σε ιδέες που δημιουργούν μέσα στην καρδιά την εικόνα της ανθισμένης αμυγδαλιάς. Ενισχύει αυτή την εικόνα, η υψίφωνη και τόσο άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή του Anthony που κάνει το κάθε τραγούδι να αγγίζει με ευκολία μεδούλι και ένα δάκρυ να ξεφεύγει και να τρέχει στο πρόσωπο.

Το "Violet" αποτελεί έναν δίσκο που συγκεντρώνει στο εσωτερικό του κάτι πάρα πολύ σημαντικό: την αποκρυστάλλωση του ήχου συγκροτημάτων που ακόμη αντέχουν σήμερα, μα όρισαν την ταμπέλα του emo στα early zeros. Σήμερα λοιπόν, δεν είναι το άγχος της μετεφηβείας που ταλανίζει τα μουσικά υποκείμενα και κατ’ επέκταση τους ακροατές τους, μα το υπαρξιακό άγχος της νέας τάξης πραγμάτων όταν πλέον είσαι ή πλησιάζεις σε αυτή την τόσο τρομακτική μέση ηλικία. Πότε θα κλειδωθούμε ξανά μέσα, πόσο χρόνο έχουμε (να ξαναερωτευτούμε), πόσες φορές θα πρέπει να (ξανα)χτίσουμε, αν θα έχουμε πάντα το κουράγιο για αυτό. Πως και αν, θα συγχωρήσουμε ξανά και ξανά και θα προχωρήσουμε, όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Χωρίζοντας σχεδόν στη μέση το δίσκο με το πρώτο του κομμάτι να αποτελεί το λίγο πιο δυναμικό μέρος του, το "You Deserve To Be Haunted" αποτελεί το πιο έντονο post-hardcore ξέσπασμα. Από τη ρυθμική του πλευρά μέχρι και τα screams του Green, ο τόνος αγριεύει, ξεσπά και αντιπροσωπεύει τη στιγμή που κάτι διαλύεται.

Και μετά όμως, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Το "Holograms", σθεναρά θλιμμένο ανοίγει ένα μονοπάτι μέσα στα χαλάσματα που ξέμειναν από ότι προηγήθηκε, παίρνει από το χέρι το προαναφερθέν "Paper Tigers" για να μας οδηγήσουν με την καλομελετημένη μελαγχολία τους στην αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Το "Things That I Thought Would Last Forever" είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή μουσικά σύνθεση του "Violet" και χτυπά σε πονεμένα σημεία. Οι στιγμές που πέρασες μπροστά από αυτή την οθόνη, περιμένοντας να συμβούν τα πάντα, μα δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Οι αγωνίες για απαντήσεις από πρόσωπα που δεν άξιζαν αλλά για μια στιγμή ή και λίγες παραπάνω, ήταν ο κόσμος σου. Αλήθεια, για πόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που από καθημερινότητα μεταμορφώνονται σε ξένοι μετά από μια κακή μέρα; Πόνεσες; Αντέχεις λίγο ακόμη. Το "Forgiveness" κλείνει το δίσκο με τόση γλυκόπικρη μελαγχολία - κι έναν κιθαριστικό φόρο τιμής στους The Cure, που σε κάνει να χρειάζεσαι ένα στήριγμα άμεσα -κι έτσι βάζεις το δίσκο από την αρχή.

"With all our hearts we beg for forgiveness
For everything we ever said and everything we made
A vicious crime beyond the gaslight
Will keep on, pushing on and on until the memories dead"

Οι L.S. Dunes καταφέρνουν κάτι πανέμορφο όσο καιρό δισκογραφούν με το να συγκεντρώνουν την ποιότητα του ήχου τους στο σήμερα, διατηρώντας όμως μια φανερή σύνεση. Η σπαρακτικότητα που διέπει το "Violet" εντός της εκπληκτικής μουσικής του, δείχνει πως οι L.S. Dunes χρησιμοποιούν στο έπακρο τη συνολική τους μουσική εμπειρία και δημιουργούν έναν δίσκο που θα πονέσει αλλά φανερά δεν είναι ο καλύτερός τους ακόμη - καθώς γνωρίζει κανείς τι μπορούν να δώσουν. Κι όμως, θα είναι εκεί να μας βαράει με ρεαλισμό και ελπίδα πως αφού μπορείς να πάρεις το δίσκο από την αρχή παρά τον πόνο, όλα μπορούν να ξαναρχίσουν. Μέχρι τον επόμενο, είναι οι μοναδικοί άντρες από τους οποίους έχω προσδοκίες.

Bandcamp | Spotify