Black Eyes

Έξω από τον κακό χαμό, υπάρχουν κι εκείνες οι επιστροφές, οι χαμηλόφωνες και ταπεινές επιστροφές παλιών, μικρών ηρώων. Επιστροφές όπως των Black Eyes από την Washington, που έβγαλαν δύο δυνατούς δίσκους πίσω στα ‘00s πριν διαλυθούν ήσυχα-ήσυχα κι επιστρέψουν το ίδιο ταπεινά το 2022. Έχουμε 2025 και το κουιντέτο επιστρέφει με το τρίτο του άλμπουμ, πάλι μέσα από την θρυλική Dischord, και καθόλου χαμηλόφωνα και καθόλου ταπεινά, σαρώνει τα πάντα.

Το ομότιτλο ντεμπούτο του 2003 τους είχε συστήσει ως μια post-hardcore μπάντα και το "Cough" του 2004 τους είχε βρει να εισάγουν το σαξόφωνο και να πειραματίζονται ανοιχτά πλέον με το πειραματικό rock και την free jazz. Οι φετινοί Black Eyes έχουν κρατήσει όλα τα παραπάνω στοιχεία, τα έχουν ωριμάσει, έχουν πια αφοσιωθεί σε περισσότερους dub ρυθμούς και έχουν ραφινάρει το songwriting τους. Οι πειραματισμοί δεν είναι πια αχαλίνωτοι και η έμφαση δίνεται στην ευθύτητα των τραγουδιών. Και σου υπόσχομαι, έξω από όλα αυτά τα θεωρητικά, θα χορέψεις.

Θα χορέψεις στο φρενήρες tempo του "Break A Leg" που ανοίγει το άλμπουμ, μόνο με τύμπανα και την εντελώς έξαλλη, ψιλή φωνή του Daniel Martin-McKormick, πριν η groovy μπασογραμμή και το σαξόφωνο στείλουν το κομμάτι να πάρει φωτιά. Θα χορέψεις αργά και ηδονικά στο dub έπος "Burn" πάνω από την στροφή στην οποία ο Hugh McElroy τραγουδάει σε πολύ καλά ελληνικά "πλούσιοι και φτωχοί πεθαίνουν και στο ίδιο χώμα μπαίνουν". Χορός, ερωτισμός, ταξική πάλη, αναίδεια και αντίσταση, βρίσκουν χώρο μέσα στα τραγούδια με θαυμαστή άνεση.

Θα χορέψεις στο "Under The Waves" λοξοκοιτώντας το post-punk της στροφής ανάμεσα σε 70s-80s - τους Pere Ubu και τους Talking Heads - σχεδόν σβήνοντας τα περισσότερα βρετανικά γκρουπ που επιχείρησαν κάτι αντίστοιχο την τελευταία δεκαετία. Θα χορέψεις και τα πέλματα σου θα ιδρώσουν στο ορμητικό "Pestilence" και θα φωνάξεις κι εσύ ma-ma-ma-ma-mia, I wanna pull the meat off the bone, σαν να μην υπάρχει αύριο, πάνω από την jazzy μπασογραμμή και τα χοροπηδηχτά τύμπανα. Ίσως η μεγαλύτερη αρετή του "Hostile Design" είναι η ευθύτητα του. Παρά την ηχητική του εκλεκτικότητα, το άλμπουμ θα σε παρασύρει από την πρώτη ακρόαση. Εδώ δεν υπάρχει κάτι βαθυστόχαστο και καλά κρυμμένο.

Το δίλεπτο "Yeah Right" είναι μια παράξενη στιγμή που βρίσκεται κοντά στην κακοφωνία του noise rock, το "TomTom" όπως που κλείνει τον δίσκο φέρνει πίσω το dub - με κάποιους στίχους σε παραδοσιακή διάλεκτο από την Αϊτή - πριν αφήσει το σαξόφωνο και τους αυτοσχεδιασμούς των κρουστών να μπουν για λίγο στο προσκήνιο. Πριν συμπληρωθεί ένα μισάωρο, το "Hostile Design" έχει ήδη τελειώσει. Προφανώς, το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι λίγο πιο χορταστικό - σε αφήνει πεινασμένο. Η πείνα αυτή όμως είναι πείνα ικανοποίησης.

Η επιστροφή των Black Eyes είναι θαυματουργή. Δεν διατηρούν απλώς την παλιά τους σπίθα αλλά την θεριεύουν και την κάνουν φλόγα, βάζοντας το punk, την dub, την jazz και το noise rock να ενωθούν και να γίνουν τα εύφλεκτα υλικά. Εδώ μιλάμε για μια art punk υπεροχή αντίστοιχης των σπουδαιων στιγμών των The Ex, για πηγαίο fun και για ειλικρινή διάθεση εξερεύνησης, πέρα από ματαιότητες. Χαοτικό και υπέροχο, το αποτέλεσμα με αναγκάζει να πω: η επιστροφή της χρονιάς! Χαμηλόφωνα, ταπεινά, θα χορέψεις.

Bandcamp