Emma Goldman

Το άλμπουμ περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια με συνολική διάρκεια περίπου 28 λεπτά . Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από ένα εκρηκτικό μείγμα emoviolence , screamo, mathcore και post-hardcore, ενώ ενσωματώνει και στοιχεία breakbeat, δημιουργώντας ένα έντονο και πολυμορφικό ηχητικό τοπίο. Οι επιρροές ειναι εκει στα τέλη του ‘90, αντε αρχές 2000. Είναι ένας θόρυβος τόσο ανθρώπινος όσο και πολιτικός.

Ας κάνω και μια παρενθεση, για το όνομα που εχουν διαλέξει σαν μπάντα. Η Έμμα Γκόλντμαν ήταν αναρχική, γνωστή για γραπτά και ομιλίες της. Υιοθετήθηκε από τις φεμινίστριες δεύτερου κύματος και ανάχθηκε σε πρότυπη εικόνα επαναστάτριας - γυναίκας - φεμινίστριας. Στην Νέα Υόρκη συνάντησε και έμεινε μαζί με τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν, ο οποίος ήταν επίσης μια σημαντική μορφή του αναρχικού κινήματος στις ΗΠΑ τελη 19ου, αρχές 20ου αιώνα.

Οι στίχοι εστιάζουν σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως η οικονομική ανασφάλεια, η ψυχική υγεία και η καθημερινή καταπίεση, με έναν συνδυασμό οργής και ειρωνείας. Τίτλοι όπως "This Is Your Brain On Minimum Wage" και "We're Corporatizing Polyamory" αντικατοπτρίζουν ακριβώς αυτή την προσέγγιση που θέτω. Είναι καθρέφτης μιας ολόκληρης γενιάς που παλεύει ενάντια σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην την καταλαβαίνει ή να μην τη χωράει. Εχουν ξεκάθαρη πολιτική άποψη και πυγμή. Αξίζει να τους καταλάβεις.

Από την πρώτη στιγμή, η παραγωγή ξεχωρίζει. Είναι ακατέργαστη αλλά διαυγής, δίνοντας χώρο τόσο στις διαλυτικές κιθάρες όσο και στις έντονα εκφραστικές φωνητικές γραμμές. Το παίξιμο των μελών είναι πυρετώδες αλλά ελεγχόμενο, με αλλαγές ρυθμών που θυμίζουν επικές στιγμές και μεγάλες μπάντες του χώρου. Τα ξεσπάσματα παραπέμπουν σε παραδοσιακό screamo. Ο ήχος παραμένει σφιχτοδεμένος παρά την χαοτική του φύση, και η παραγωγή του Will Killingsworth διατηρεί το ωμό συναίσθημα χωρίς να θυσιάζει την ακουστική σαφήνεια.

Αν έχουμε ακούσει και φέτος καλά αλμπουμ του είδους ή του γενικότερου χώρου. Crochet, Pyre, Cóclea / Canut de Bon, Tunic, Suffocate For Fuck Sake, Mclusky. Αλλά ειλικρινά. Αυτό εδώ νιώθω ότι ειναι πολύ, πολύ, πολύ καλύτερο!

Ακόμα και τα δύο κομμάτια που φλερτάρουν ανοιχτά με τη hardcore techno λειτουργούν οργανικά μέσα στο άλμπουμ, σαν εκρήξεις ψηφιακής λύσσας που κουμπώνουν απόλυτα με την ίδια ωμή ένταση που θα εκτιμούσε και ο πιο υποψιασμένος ή να πω ψαγμένος μεταλάς. Προτροπή να το πάρεις χαλαρά κάνω. Να το εντάξεις στο σύνολο. Να θυμηθείς τα πάρτι με Prodigy που εκανες μικρός!

Λοιπόν. Ξαναβάλε το. Ξανα ακουσέ το. Πάμε μαζί. Μερικά riffs εχουν φτιαχτεί μονο για moshpits. Είναι σίγουρα το πιο εφευρετικό και επιθετικό ντεμπούτο στον χώρο της χρονιάς. Για να μην πω της πενταετίας. Που μαλλον είναι! Η βία της μουσικής, η μουσική της βίας.

Bandcamp