Hellshock

Πριν τρία χρόνια, οι σπουδαίοι Hellshock από το Portland επέστρεψαν δισκογραφικά με το σαρωτικό ομότιτλο άλμπουμ τους. Ο πρώτος τους δίσκος έπειτα από 13 χρόνια τους βρήκε να αποκαλύπτουν τον πιο μαζικό ήχο, συνδυάζοντας τις death metal/crust αλλά κυρίως stenchcore αρετές τους σε ένα άλμπουμ - οδοστροτήρα με συντριπτικές συνθέσεις και απαράμιλλη παραγωγή. Έκτοτε, το σχήμα ενεργοποιήθηκε για τα καλά με διαρκείς περιοδείες, και από αυτή την αναζωπύρωση, εμφανίζεται το νέο τους LP, ονόματι απλώς "XXV".

Οι έξι συνθέσεις που μας παρουσιάζει η μπάντα σε 28 λεπτά, διακρίνονται από μια μικρή ηχητική στορφή. Εν πολλοίς, το νέο full-length των Αμερικανών συνεχίζει στο δρόμο του προκατόχου του, με μια έξτρα όμως δόση μελωδιών και ελεγειακού αέρα, δια χειρός και της παραγωγής του περιζήτητου Greg Wilkinson. Σε αυτό, συμβάλλει εν πολλοίς η προσθήκη στη σύνθεση του τιτάνα Todd Burdette (Tragedy, Nightfell, His Hero Is Gone, κλπ). Συγκεκριμένα, συνθέσεις όπως το παγερό "Automaton" είμαι βέβαιος πως δεν θα είχαν την τελική τους μορφή δίχως την σκιά των Nightfell να πλανάται από πάνω τους, και κατ’ επέκταση της τριπλέτας Triptykon - Bolt Thrower - ύστεροι Tragedy.

Μαζί με τον Brian Hopper (Detestation, Cut-Throat) συνθέτουν ένα συγκλονιστικό κιθαριστικό δίδυμο, που χαρίζει απλόχερα εθιστικά υπνωτικά κομμάτια. Το "Dead Hands", του οποίου η εναρκτήρια μπασογραμμή φέρνει στην μνήμη τους Catharsis, εξελίσσεται με τα διακριτικά του synths σε ένα doom έπος. Αν υπάρχει βέβαια μια σύνθεση που συμπυκνώνει στο μέγιστο την μελαγχολία και μουντίλα του σκονισμένου "XXV", είναι το υπερβατικό "The Hero Returns". Με neo-crust σχεδόν μελωδίες αλλά και old-school death metal πνοή, από τις πιο up-tempo (σχετικά) στιγμές του δίσκου, προσδίδει μια εσάνς Swordwielder, αποτελώντας ένα από τα κομμάτια της χρονιάς στον ήχο.

Το άλμπουμ ρίχνει αυλαία με το "Complete Outsider". Ένα άλμπουμ death-doom μανιφέστο, του οποίου τα αιχμηρά και άψογα leads και σόλο αποπνέουν μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας. Εν τέλει, αυτό που μένει για μένα από το καινούριο, αλλά και το προηγούμενο, άλμπουμ των Hellshock, είναι πως εν πολλοίς διανύουν μια άκρως εμπνευσμένη περίοδο. Το σχήμα που πριν 2 δεκαετίες διατήρησε την φλόγα ενός ήχου αναμμένη, στην επιστροφή του κερνάει αβίαστη πόρωση και υποδειγματικά κομμάτια. Εμβαθύνοντας στη συνθετική προσέγγιση και τις κρυπτικές στιχουργικές αναφορές που κρατούν από Celtic Frost, μου δίνεται η εντύπωση πως τα studio sessions των Hellshock πρέπει να είναι αποκαλυπτικές εμπειρίες.

Ο τρόπος που τελετουργικά τοποθετείται κάθε μουσικό θέμα, του πως η μπότα του τυμπάνου αγκαλιάζει με το μπάσο κάθε μελωδία, ή πως τα φωνητικά επιτίθενται, δένουν άψογα, συμπαγώς αλλά και διακριτά. Προφανώς, Portland, DIY παράδοση και soundtracks για οδομαχίες είναι μια σχέση δεκαετιών, η οποία μάλιστα όσο γράφεται αυτή η κριτική δοκιμάζεται εκ νέου από την απόφαση του Trump να στείλει στρατό εκεί για να προστατεύσει το ρατσιστικό ανθρωποκυνηγητό του ICE, ως συνέχεια στις φασιστικές πολιτικές του. Με αυτό τον ζόφο στη σκέψη, οι ατμόσφαιρες του "XXV" στοιχειώνουν πιο έντονα. Οι μάχες των απανταχού καταραμένων της γης είναι κοινές, όπως και η ελπίδα τους. Η σκόνη που σηκώνουν οι Hellshock καλά κρατεί, και είναι ζωτική.

Bandcamp
Youtube