Vacant Home

Είναι που είναι η Αυστραλία εκεί, αγέρωχη, καλοστεκούμενη και μοναχική, υπάρχει εκεί και αυτή η πόλη το Perth, το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά μακριά από τα πάντα. Νοτιοδυτικά και μοναχικά, παρόλο που γενικότερα συναντάμε συχνά σημαντικότατα ονόματα του σύγχρονου σκληρού ήχου να προέρχονται από το σύνολο της χώρας, δεν είναι και σπάνιο να συναντάμε ανερχόμενες μπάντες κατευθείαν από την τοπική σκηνή αυτού του τόσο ιδιαίτερου μέρους. Η περίπτωση των Vacant Home αυτή τη φορά, προσφέρει ένα ερέθισμα το οποίο δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο, μιας που ο νέος, δεύτερος δίσκος τους "Can You Show Me Who I Am?" κέρδισε πολύ γρήγορα τις εντυπώσεις αλλά και τα δεύτερα και τρίτα και δέκατα ακούσματά μου. Έπειτα από την κυκλοφορία του άκρως επιτυχημένου "Reflect. Respond.", τα χρόνια έμοιαζαν να έχουν περάσει για την επιστροφή τους, κι αυτή επιτέλους έφτασε.

Κλασσική περίπτωση μελωδικού hardcore, οι Vacant Home όμως κάνουν κάτι πάρα πολύ σωστά. Αφενός το διάχυτο post (hardcore) στοιχείο, αφ’ εταίρου οι πολύ καλές τους ιδέες μουσικά αλλά κυρίως, το ειλικρινές, ενδοσκοπικό στιχουργικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας αποτελούν πεδίο ταύτισης, ενδεχομένως κατανόησης και άλλες φορές, αγνού ξεσπάσματος χωρίς καμία σύνδεση, μόνο και μόνο από τη συναισθηματική απόκριση των όσων οι Vacant Home απαγγέλουν.

Ο δίσκος συστήνεται με το σύντομο "Flaws" – σε δύο λεπτά έχει παραδεχτεί ο κεντρικός αφηγητής πως είναι προβληματικός, κι έτσι έρχεται να πει την υπόλοιπη ιστορία του. Ένα προβληματικό ζεύγος ανθρώπων αναζητά τη θέση του στον κόσμο μέσα από τα μάτια του ενός μέρους, όπου αναγκάστηκε να αφήσει το άλλο γιατί δεν είναι καλά ενώ δεν το επιθυμούσε και το θέλει πίσω και το άλλο μέρος τραβάει τα ζόρια του. Γνωστή ιστορία ε; τα εκθέτω τόσο απλά και κυνικά για να αντιπαραβάλλω με τις γλαφυρές στιχουργικές περιγραφές των Vacant Home.

ΟΙ δυναμικές κιθάρες παίρνουν από το χέρι τα παθιασμένα φωνητικά. Δημιουργούνται κομμάτια όπως τα "Thoughts We Can’t Reclaim" – το φωνητικό delivery στο τρόπον τινά ρεφρέν όταν ο Ben Ferguson φωνάζει "I’ve decayed, my selfish ways, it’s so conflicting" είναι σπαραξικάρδιο, αλλά και το "Stays The Same" όπου το κέντρο βάρους επαναπροσδιορίζεται στη συνειδητοποίηση πως το μυαλό και η καρδιά δεν είναι σε τόσο καθαρή κατάσταση όση ο αφηγητής νόμιζε και θέληση για επανασύνδεση μετά από μία λάθος απόφαση που στη στιγμή φαινόταν σωστή.

Τα απαλότερα σημεία του δίσκου αναδεικνύονται κομψά μέσα στις βιαιότερες συνθέσεις. Το "Weathered" αυτοαναφορικό, χαμηλώνει τις ταχύτητες, ρίχνει την ψυχολογία, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί πιο έντονα τα καθαρά φωνητικά για να αποδώσει το νόημά του. Συνοδοιπόρος του το ρεαλιστικά γοητευτικό "Lilac Reflection", όπου μου έφερε συνειρμικά η στιχουργία του στο μυαλό το "Andria" των La Dispute – για όσους γνωρίζουν, περιέγραψα ό,τι ήδη χρειάστηκε. Για όσους όχι, θα πονέσει. Τέτοιες μικρές στιγμές ομορφιάς συμπληρώνονται και από τα μελωδικά ιντερλούδια του δίσκου, δηλαδή το ομώνυμο κομμάτι του λίγο πριν το τέλος, αλλά και το "Will I Ever See You Again?" που ισομερίζει.

Νοηματικά κέντρα τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά του δίσκου όμως, αποτελούν εμφανώς τα κομμάτια "The Only Place I Felt Fine Was With You", "Knife’s Edge" και "You’ll Find Yourself In Someone Else". Ας τα πάρουμε ανάποδα. Το τελευταίο, κλείνοντας το νοηματικό κύκλο που προαναφέραμε, δεσπόζει ψυχικά ταλαιπωρημένο. Διαφορετικά από ότι ο τίτλος του μαρτυρά, διεκδικεί να διορθώσει λάθη και νιώθει αδιέξοδο. Πολύ παρόμοια δηλαδή με τη διέξοδο του έτερου ήμισυ που την αναζήτησε στο "Knife’s Edge" – είτε μέσω απομάκρυνσης από το υποκείμενο, είτε μέσω αυτοκτονικών τάσεων. Η συμμετοχή δε του προηγούμενου τραγουδιστή του συγκροτήματος, Callum McGiverth στα φωνητικά, εντείνει την σημασία του μη παντοτινού στην απομάκρυνση δύο, ή και περισσότερων ανθρώπων.

Η κεντρική ιδέα όμως, με την οποίο το "Can You Show Me Who I Am?" καταπιάνεται και συνεχώς αλλάζει γνώμες, είναι αυτή που το "The Only Place I Felt Fine Was With You» στους τελευταίους στίχους του:

"You grow with every stride
And my heart, it fills with pride
But I’m conflicted knowing I’ll never reach those heights
How can I give you the world when the world in my head is a fucking mess?
How can I carry myself without the fear of regret?
Our souls are intertwined
Two hearts, they beat in time
But I'm conflicted knowing I'll never reach those heights"

Η πικρή απόφαση του να απομακρυνθείς από έναν άνθρωπο που αγαπάς γνωρίζοντας πως δεν βρίσκεστε στο ίδιο επίπεδο, ζωής ή συναισθηματικό, δεν είναι ποτέ στατική. Θα αλλάζεις και θα αλλάζετε γνώμες, θα νιώθεις υποδεέστερο, άλλοτε καλύτερο άτομο, και όλα θα στροβιλίζονται μέχρι να καταλάβεις – αν ποτέ φτάσεις σε αυτό το σημείο – πως είναι όλα ανασφάλειες. Η μουσική παλέτα του post-hardcore και η στιχουργία των Vacant Home πλαισιώνουν με απόλυτη επιτυχία αυτό το γλυκόπικρο ερωτικό (συνήθως) μοτίβο που πλέκει το «θα είσαι καλύτερα χωρίς εμένα» τρενάκι σκέψης. Τα emo στοιχεία διάχυτα, ντύνουν και αυτά με τον τρόπο τους το «άδειο σπίτι» που το εσωτερικό των τοίχων του δεν γεμίζει με τίποτα. Ένας δίσκος που αναμένεται να αγαπηθεί πολύ από άτομα που εκτιμούν το ιδίωμα και σχεδόν αδύνατο να μη βρει κάποιος μία ή και παραπάνω ιστορίες στη ζωή του για να ταυτιστεί.

Bandcamp | Spotify