Stick To Your Guns

Σε οποιαδήποτε απόπειρα αναδρομής στην ιστορία της ευρύτερης hardcore σκηνής, από τις ορθόδοξες μέρες του '80 και του '90 μέχρι τα άπειρα σχίσματα των πιο πρόσφατων δεκαετιών, για όλες τις αλλαγές στην προσέγγιση και τη παρουσίαση, το συναυλιακό κομμάτι ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς. Στην κάτι παραπάνω από εικοσαετή πορεία τους, οι Stick To Your Guns στέκουν ανάμεσα στα λαμπρά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Όχι ότι δισκογραφικά υστερούν, απλά στο σανίδι βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον, κι εν τέλει τα άλμπουμ τους «κρίνονται» από το κατά πόσο πιάνουν αυτή την αίσθηση.

Στο χαρτί, το εγχείρημα δεν είναι ό,τι πιο εύκολο και το πέρασμα του χρόνου το κάνει μόνο δυσκολότερο. Στην πράξη, η πεντάδα από την Καλιφόρνια δείχνει να έχει βρει τη λύση στο πρόβλημα, και το επιβεβαιώνει όποτε χρειάζεται με πλατύ χαμόγελο. Την ώρα που άλλοι λοξεύουν προς εμπορικές/μοντέρνες κατευθύνσεις ή παίρνουν την έξοδο για Joy Division, εκείνοι κρατάνε ψηλά τη σημαία του μεταλλικού core. Με μελωδίες και ξεσκονισμένη παραγωγή, σίγουρα· ακόμα κι ο πιο στριφνός όμως δεν θα μπορέσει να αρνηθεί την οργή και τον ιδρώτα που κουβαλάει το τετράλεπτο των "Severed Forever" & "More Than A Witness" για παράδειγμα.

Οι εντάσεις παραμένουν σχεδόν εξολοκλήρου στα κόκκινα. Τα κοψίματα παρακαλάνε για moshing. Η χροιά του Jesse Barnett ξεχωρίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το στιχουργικό και η στόχευση των κομματιών παρομοίως. Είναι η ίδια μπάντα που κάποτε σκάρωνε το "Hope Division", με κάμποσες επιπλέον μελανιές κι ένα σκασμό από εμπειρίες που κέρδισαν περιοδεύοντας χωρίς σταματημό ξανά και ξανά. Κι αν την επόμενη φορά που με το καλό ο δρόμος θα τους φέρει από τα μέρη μας, επειδή γιατί να το κρύψουμε, τους αγαπάμε και μας αγαπάνε, στριμώξουν σαν ανάσα μέσα στην καταιγίδα του σετ το ομώνυμο, κανείς δεν θα έχει λόγο να παραπονεθεί.

Μακριά από τα μεγάλα λόγια και τις απόπειρες εντυπωσιασμού, το "Keep Planting Flowers" γράφει άλλη μία σελίδα στο γεμάτο βιβλίο με τις περιπέτειες του σχήματος. Δεν θα ανατρέψει τη ροή της ιστορίας στο είδος του ή οπουδήποτε, αλλά αυτό καμία σημασία δεν έχει στην πραγματικότητα. Το ότι κρατάει το όνομά τους ζεστό είναι μόνο η διαγώνια ανάγνωση. Το ότι δεν θυσιάζει ούτε στιγμή τις αξίες τους, μία σαφώς πιο ουσιώδης. Η αγνή παράνοια στο πανέξυπνο διπλό χτύπημα για αντίο με Terror και SeeYouSpaceCowboy στα "Who Needs Who" και "H84U", σκάει σαν μακρύ χέρι ικανό να τραβήξει μέχρι και τον πλέον ανυποψίαστο στο pit.