Plissken Festival Day 1 (Idles, Alice Glass, Mazoha, Cakes Da Killa, Grandmas House, Rhumba Club, Ultra Sunn) @ Θέατρο Βράχων, 29/09/23

Τέτοιο Σκωτσέζικο ντουζ (αν και βέροι Άγγλοι) με συναυλία συγκροτήματος στη χώρα μας είχαμε να ζήσουμε πολλά χρόνια. Πολλά έγιναν τελοσπάντων, καταλήξαμε να βρισκόμαστε πλέον, σε αυτές τις πολυπόθητες ημερομηνίες της διπλής, μετά τη μεγάλη ζήτηση, εμφάνισης των Idles. Η προσωπική μου ανυπομονησία μιας που τους ακολουθώ από την κυριολεκτική τους γέννηση είχε φτάσει όπως ήταν αναμενόμενο σε τεράστια μεγέθη. Οι Idles, στα πλαίσια του Plissken Festival, έλαβαν υποδοχής από πληθώρα καλλιτεχνων και μουσικών ειδών, που άλλα ταίριαξαν ιδανικά κι άλλα μας προβλημάτισαν, κοινός τους όμως παρονομαστής ο εξαιρετικός ήχος που συνόδευσε όλες τις εμφανίσεις.

Αν και η άνοδος προς το θέατρο βράχων συνοδεύτηκε από μια μεγάλη τρομάρα, αφού περί τις πεντέμιση ο Βύρωνας μα και το κεντρο της Αθήνας είχαν καλυφθεί από ένα τρομακτικό μαύρο σύννεφο, που εν τέλει όμως μας έκανε τη χάρη να μη ρίξει σταγόνα και όλα να κυλήσουν ομαλά. Πρώτο σημείο παρατήρησης: το στήσιμο του χώρου. Δεν έχουμε συνηθίσει η αλήθεια είναι το Θέατρο Βράχων να υποδέχεται μεγάλα φεστιβάλ και πολύωρες εμφανίσεις καλλιτεχνών, με αποτέλεσμα να έχω μεγάλη απορία για το πως θα κυλούσαν τα πράγματα.Στα θετικά, απ' ότι φαίνεται οι δύο σκηνές λειτούργησαν αρμονικά έτσι ώστε οι καλλιτέχνες να εμφανίζονται εναλλάξ χωρίς επικάλυψη - η μικρότερη σκηνή βέβαια είχε αισθητή διαφορά μεγέθους, ίσως και να ήταν μικρό το κακό μιας που εκεί εμφανίστηκαν μόνο solo σχήματα ή duos. Στα θετικά, το δημοτικό μπαρ του χώρου διατηρήθηκε κρατώντας τις τιμές αισθητά προσιτές, ενώ ο χώρος είχε αξιοποιηθεί για να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα κιόσκια από χορηγίες και φαγητό. Δεν γνωρίζω κατά πόσο κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, ωστόσο πρέπει να σχολιάσω ότι οι τουαλέτες θα ήταν χρήσιμο να είχαν αυξηθεί και να μην είχε διατηρηθεί η πρόσβαση σε αυτές και μόνο του χώρου - παραείμασταν πολλοί και οι ουρές είχαν αρκετό μήκος για να σε κάνουν να χάσεις ένα ολόκληρο σετ αν τις πετύχαινες σε κακό timing. Παρά την μικρή ποσότητα όμως, υποδειγματική καθαριότητα.

Αρκετά με τα τεχνικά όμως, η ώρα είναι έξι και κάτι και στη μεγάλη σκηνή του Plissken Festival βρίσκονται από νωρίς οι Ultra Sunn. Σχήμα με φανερή την αγάπη το στον industrial EBM ήχο, το ντουέτο από το Βέλγιο έδειξε ότι κατέβαλε μια μικρή μάχη με τον ήλιο για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των σχετικά ελάχιστων, για την ώρα παρευρισκομένων. Η αλήθεια είναι ότι μιας που δεν είμαι και άγνωστη με το είδος που καταπιάνονται, οι επιλογές τους για το σετ τους έμοιαζαν να έχουν πολύ ενδιαφέρον, μου θύμισαν χρυσές 00s εποχές για το είδος, η ώρα εμφανισής τους όμως, δεν τους ταίριαζε καθόλου και νομίζω ότι θα τους βοηθούσε πάρα πολύ να συμβαδίσουν με μια αντίστοιχη ενέργεια από το κοινό τους από κάτω για να αναδείξουν όλη την τέχνη τους, καθώς οι ίδιοι έμοιαζαν και το έχουν και στο μουσικό και στο χορευτικό και στο τραγούδι. Θα τους έβλεπα με χαρά σε κάποιο ηλεκτρονικό line up σύντομα.

Την ίδια περίπου κατάρα συνάντησε και ο Rhumba Club. O Tom, ο άνθρωπος πίσω από το προσωνύμιο Rhumba Club, προσπάθησε με πάρα πολλή διάθεση, χαρά και χαμόγελο να μας ζεστάνει και να μας παρασύρει σε έναν ρετροφουτουριστικό χορό που θύμιζε να αρμόζει πολύ περισσότερο σε retrowave μουσικά χαρακτηριστικά. Ήταν αξιοζήλευτη η προσπάθειά του να μας πάρει μαζί του, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν έχεις σχολάσει μόλις από την δουλειά σου και έρχεσαι κατευθείαν σε μια τέτοια συνθήκη όσο και να έχεις την καλή διάθεση είναι δύσκολο να ακολουθήσεις. Αυτό, αν έχεις προλάβει καν να βρεθείς στο χώρο. Ο Rhumba Club απτόητος βέβαια συνέχισε να μας λέει ιστορίες για την κακή σχέση με το κινητό του, να παίζει μανιωδώς τα πλήκτρα του και να χορεύει όσο δεν θα χορεύαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι στο κοινό σε έναν χρόνο. Θα τον έβλεπα ιδανικά να ανοίγει τους πιο "γλυκούς" εκπροσώπους του retrowave revival όπως FM 84 και The Midnight.

Μικρή παρένθεση για να πω σε αυτό το σημείο, ότι είναι και το timing. Φαντάζομαι ότι λόγω κατοικημένης περιοχής, το θέατρο Βράχων δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει καλλιτέχνες πολύ μετά τις δώδεκα το βράδυ, αλλά για παράδειγμα εδώ, μετά την απόλυτη κατάθεση ψυχής στους Idles, θα έβλεπα πολύ πιο εύκολα και ταιριαστά ως after, sets των Ultra Sunn ή του Rumba Club μέχρι τελικής πτώσης. Νιώθω ότι εκεί θα έβρισκαν καλύτερα τη θέση τους παρά τα διαφορετικά ιδιώματα που τους χαρακτηρίζουν. Χάρηκα ωστόσο που είχα επαφή μαζί τους με τόσο καλές τεχνικές συνθήκες.

Τρέχουμε ξανά στη μεγάλη σκηνή όπου την έχουν καταλάβει για τα καλά οι Grandma's House. Ίσως το πιο ταιριαστό ηχητικά σχήμα της ημέρας με τους Idles, μιας που είναι και γέννημα θρέμμα του Bristol, δεν φάνηκαν να μασάνε πάνω σε μια σκηνή μεγάλου φεστιβάλ. Οι Grandma's House αν και δεν έχουν ακόμη δίσκο στο ενεργητικό τους, συγκέντρωσαν τα βλέμματα με το κομμάτι "No Place Like Home" και αναμένονται πολλά από αυτές. Καταλάβαμε εύκολα το γιατί, μιας που το τσαγανό τους, ο φεμινιστικός τους λόγος και η φανερή αναβίωση ενός λαλίστατου riot grrrl της νέας εποχής κλίματος και φυσικά οι συνθέσεις τους που μόνο ελπιδοφόρες είναι, έκαναν τους πρώτους απαιτητικούς πάνκηδες του κοινού να πούνε "Χμμ". Αλάνθαστα και με τέλεια ενέργεια και διάθεση, τα μέλη των Grandma's House μας ζέσταναν ακριβώς έτσι όπως θα ήθελα.

Αμέσως μετά αρπάζουμε μια μπύρα στα γρήγορα για το τελευταίο χορευτικό αστέρι της βραδιάς, φυσικά εδώ ισχύει ό,τι ίσχυε και για τα υπόλοιπα σχήματα τέτοιων ήχων που άνοιξαν τη βραδιά και σχολίασα παραπάνω. Ο Cakes Da Killa βέβαια είναι ιστορική φιγούρα στην LGBTQI έκφανση της hip hop κοινότητας της Αμερικής και έχει κάνει πολλά για τη διατήρηση και την αποδοχή της. Μαζί με το μουσικό του παραγωγό, έδωσαν ένα πολύ ζωντανό, ενδυματολογικά, μουσικά αλλά και χιουμοριστικά performance. Ο Cakes Da Killa έχει μια μεγάλη αρετή - την αυτογνωσία: "I am American, I don't speak other languages asides sarcasm". Ξανά, σχήμα που θα προτιμούσα να δω σε άλλο line up αλλά ίσως και λόγω της ώρας, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του κόσμου.

Λίγα λεπτά του Cakes Da Killa τα χάσαμε κι αυτό γιατί υπάρχει μια ρητή παθολογική αγάπη για την Alice Glass. Το hyperpop είναι κάτι το οποίο μου φτιάχνει ακούραστα τη μέρα. Παρόλο που μερικές ηγέτιδες του είδους μας τα χάλασαν με τις συντροφικές τους επιλογές αλλά και τη μουσική τους πορεία έκτοτε, ήρθαν άλλα άτομα να αναλάβουν τα ηνία του είδους και μια από αυτά είναι η Alice Glass. Ένα άτομο τόσο σίγουρο για το τι κάνει που γέμιζε μια σκηνή μόνο του με τεράστιες χιτάρες (χαίρε "Forgiveness"). Η Alice απέδωσε όλες τις επιλογές του setlist της αψεγάδιαστα και παρά που κάποιοι θα πουν ε καλά μόνο τραγουδούσε με autotune, θα πως σε αυτό το σημείο ότι γράφει τα κομμάτια μόνη της και στις ζωντανές της εμφανίσεις οργανώνει και συγχρονίζει μόνη της όλα τα μουσικά samples ενώ τραγουδάει και έχει αυτή την κίνηση στη σκηνή. Ξανά ίσως να μην ήταν εύκολο να εκτιμηθεί από παρευρισκόμενα άτομα στο χώρο που είναι περισσότερο πιστά στο punk παρελθόν των Idles, ωστόσο η Alice Glass έδωσε αρκετά μεγάλη εμφάνιση, πράγμα φανερό για οποιονδήποτε παρακολουθεί έστω και στοιχειωδώς το χώρο της.

Λίγη ώρα πριν το χάος, ο Mazoha αναμενόμενα έχει γεμίσει το μικρό stage. Ο Θεσσαλονικιός που αφήνοντας για λίγο στην άκρη τους Vagina Lips συγκέρασε το synth και το punk και έχει πια παγιωθεί ως αγαπημένη φιγούρα της εγχώριας alternative μουσικής παραγωγής έχει δύο μεγάλες δυνάμεις: την κιθάρα του και μια φαρέτρα γεμάτη με κομμάτια hits με προκλητικότατους στίχους. Η συνταγή για τον Mazoha είναι απλή. Ανεβαίνω στη σκηνή, τους κάνω όλους να τραγουδούν, φεύγω. Οπλισμένος με "Αρρενωτίποτα" και "Ψυχολογικά Τραύματα Social Club" πήγε ευθεία για να γίνει πρτθλτς στην "Αυτοάμυνα" και έπεισε. Η μουσική του Mazoha είναι love it or hate it. Απλή, ειλικρινής και πονάει. Αρκετά καλή επιλογή δηλαδή για να φτάσουμε επιτέλους να λύσουμε την αναμονή πενταετίας και βάλε. Ο ήχος και ο κόσμος του φέρθηκαν τέλεια επίσης.

Όλα όμως προγραμματίστηκαν τέλεια για να οδηγήσουν σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Φορέματα και headbands. Αυτοί είναι οι Idles. Αργά και βασανιστικά, οι πρώτες νότες του "Colossus": "Goes and it goes and it goes". Και πάμε μαζί κι εμείς. Σε δευτερόλεπτα, η "οικογενειακή" εκδοχή των δύο εμφανίσεων των Idles, μίας που σίγουρα την Παρασκευή η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρότερη, γίνεται μια γροθιά υπό τους ήχους του κομματιού που μας εισάγει σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Talbot, ηγέτης όλων μας σε μια τέλεια φόρμα ξέρει ακριβώς τι να πει και πότε, ενώ αποπνέει μια σεμνή οργή, αυτού του είδους που γνωρίζεις πολύ καλά ακριβώς τι σε ενοχλεί, ποιος φταίει και που θα ξεσπάσεις. Η νέα εποχή των Idles με δύο από τα πιο δυνατά τους κομμάτια, "Mr Motivator" και "Car Crash" από τα τελευταία albums, ξεκινάει αβυσσαλέα. Ούτε αυτοί ούτε εμείς είμαστε σε θέση να πιστέψουμε ότι αυτό απόψε συμβαίνει.

Το πιο σημαντικό κομμάτι για τον Talbot και για όλα όσα είχαμε την τύχη να ζούμε με μητέρες μαχήτριες, δεν αργεί. Ο τρόπος που οι φωνές ενώνονται σε ένα κρεσέντο δύναμης και συμμαζεμένης συγκίνησης είναι φαντασμαγορικός όσο κοιτάς τα πρόσωπα γύρω σου και ξέρετε όλοι για τον άλλον, ακριβώς πως νιώθει. "My mother worked seventeen hours seven days a week. The only way to scare a Tory is to read and get rich" και άλλοι έτσι κάπως σημαντικοί στίχοι των Idles που σημαίνουν υπερβολικά πολλά πράγματα για πολλά από εμάς. Το "Meds" απαραίτητη προσθήκη, μα το "I'm Scum" είναι ίσως η δεύτερη πιο πολυπόθητη στιγμή για sing along αυτό το βράδυ "I sing at fascists till my head comes off, I am Dennis Skinner's molotov, I'm lefty, I'm soft, I'm minimum wage job". Λύτρωση της εργατικής τάξης που δεν αντέχει άλλο, στην καρδιά του Βύρωνα. Τόσο Idles στιγμή. Το "Crawler" λαμβάνει την τιμητική του Με αποκορύφωμα το "The Beachland Ballroom" που έρχεται κάπως αναπάντεχα στην πορεία του setlist αλλά και φυσικά μια διακοπή από το παρελθόν με το "Divide & Conquer", απαραίτητες στιγμές ανάσας για το σερί που θα ακολουθήσει.

Δεν πίστευα πολύ ότι θα συνέβαινε το παρακάτω, αλλά συνέβη. Παίζει το "Love Song". Ένα από τα πιο αληθινά και ίσως το μόνο αληθινό για μένα ερωτοτράγουδο, που γίνεται ίσως και άθελά του, προσωπικο αποκορύφωμα της βραδιάς. Σε μια παρανοϊκή στιγμή, στα μέσα του κομματιού, οι Mark Bowen και Lee Kiernan βρίσκονται ο ένας στα χέρια του κόσμου κι ο άλλος ανάμεσά του, να επιδίδονται σε ένα δικής τους διασκευής medley των "My Heart Will Go On" από Celine Dion, "Believe" από Cher και "Linger" των The Cranberries. Οι Idles μπορεί να μην το ήξεραν, αλλά στην ίδια σκηνή με αυτούς, πάνω από δέκα χρόνια πριν, ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκαν οι The Cranberries στη χώρα μας πριν φύγει η Dolores και ούσα εκεί, ανήλικη τότε και σήμερα τριάντα πλέον και εντελώς συναισθηματικά φορτισμένη, είδα μια σκουληκότρυπα να δημιουργείται στο χωροχρόνο της μουσικής. Και ήταν μια από αυτές τις σπάνιες στιγμές που η μουσική τα γιατρεύει όλα και υγροποιείται στα μάτια. Για κάποιες στιγμές αργότερα δε θυμάμαι όλα όσα συνέβησαν. Έγιναν οργανικά και θυμάμαι σπρωξίματα και ανταλλαγές χαμόγελων με αγνώστους, όπως τότε στο σχολείο που αντάλλαζες αυτοκόλλητα και τάπες με παιδάκια στην παιδική χαρά που ίσως και να μην ξαναέβλεπες ποτέ. Τόσο αγνά.

Ξυπνάω όμως με μια κιθάρα. "Never Fight A Man With A Perm". Σαφώς αγνοούμε εντελώς τις οδηγίες του Talbot και ξεμαλλιάζουμε ο ένας την καούκα του άλλου χωρίς τύψεις. Όλα για να αφήσουν την τελευταία μας πνοή στο περίπου, εκεί που αρμόζει. Οι Idles είναι λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια συγκρότημα. Οι Idles είναι τεράστιο συγκρότημα. Οι Idles έχουν ήδη ένα κλασικό κομμάτι. Οι Idles παρά το μέγεθός τους διαλαλούν φωναχτά και χωρίς αίσθηση αρνητικών συνεπειών στη φήμη τους το μήνυμα του αντιφασισμού. Όλα αυτά γίνονται ένα υπό τους ήχους του "Danny Nedelko". Είχα καιρό να ζήσω τέτοιο παλμό και συγχρονισμό σε ένα κομμάτι. Έχω καιρό να νιώσω τη συλλογική οργή για κάθε φίλο μας που είναι καλός άνθρωπος αλλά είχε την ατυχία να μη γεννηθεί ευρωπαίος, απέναντι σε κάθε μορφή άσχημης συμπεριφοράς απέναντί του. Την ένιωσα στο πως ο Talbot κοπανούσε το μικρόφωνο του μέχρι να το διαλύσει στο έδαφος, διακινώντας την προσωπική του οργή σε αυτό που αγαπά γιατί η βία δεν είναι λύση. Δεν είμαστε σαν αυτούς. Η οργή μας γίνεται χορός, μουσική, τραγούδι. Είμαστε "Rotweiller". Άγρια στην όψη μα παρεξηγημένα. Αυτό είναι το punk της νέας εποχής. Έχει σημασία να πω για την τεχνική απόδοση των Idles; Έπαιξαν τέλεια και ο ήχος καταπληκτικός, για την ιστορία. Δεν ενδιαφέρει κανέναν μας όμως. Ζήσαμε μαζί τους κάτι σημαδιακό και οι ίδιοι αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι μιλούν από την ψυχή τους και δεν ντρέπονται να παραδεχτούν λάθη και να τα διορθώσουν. Οι Idles έχουν υπογράψει με τη μουσική τους τη νέα χιλιετία και πλέον το ξέρουν και οι πέτρες της Αθήνας.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος