Rigorous Institution

Σε μια από τις διαδικτυακές μου αναζητήσεις πριν από δύο χρόνια είχα πέσει πάνω στο "Survival / Despotism" single των Αμερικανών Rigorous Institution, χάρη στις αναζητήσεις αυτού του κυρίου που «κατέχει» το ιδίωμα.. Έπειτα πήγα λίγο παραπίσω στα 2-3 EP που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η έρπουσα βιομηχανική δυστοπία αυτών των δύο κομματιών με στοίχειωσε, μέχρι που η, συχνά επικρατούσα, ροή των απανωτών νέων κυκλοφοριών με έκανε να τους αφήσω στην άκρη.

Έτσι, όταν έσκασε η είδηση πως το κτήνος από το Portland (με όση σημασία μπορεί να έχει αυτό), κυκλοφόρησε το ντεμπούτο full length EP του, εγώ πετούσα μικρό χαρταετό. Ευτυχώς αυτό άλλαξε λίγες ημέρες αργότερα, όταν και προτάθηκε από, έμπιστο σε αυτά, άτομο. Έκτοτε, για μήνες, μέχρι αυτή την παρουσίαση, προσπαθώ να περιγράψω με λέξεις, με τις ακροάσεις να επανέρχονται με διακυμάνσεις εντάσεων, τι είναι αυτό που το καθιστά μοναδικό, τι είδους συναίσθημα ταυτίστηκε με τον κόσμο που ξεπροβάλλει από αυτό το άλμπουμ. Αρκετά όμως με την βιωματική, και ίσως περιττή, εισαγωγή.

Οι Rigorous Institution με το "Cainsmarsh" κυκλοφόρησαν έναν δίσκο συνώνυμο της ύστερης μετακαπιταλιστικής παρακμής και των μελλοντικών φόβων που επιφέρει. Προερχόμενοι από τη βαθιά crust παράδοση που βρίσκει τις απαρχές της στους Amebix, συνθέτουν ένα πυρηνικό νέφος εντός του οποίου, για μισή ώρα, δημιουργούν ένα ηχητικό μικρόκοσμο. Ακολουθώντας το παράδειγμα, αλλά εμφανώς πιο αστικοποιημένα, των, ηχητικά ομοϊδεατών Νορβηγών Akrasia, οι Rigorous Institution δημιουργούν ένα κατακλυσμικό space-crust, που ακόμη και εάν στην μονόλεπτη εισαγωγή του ηχεί ως μια ακουστική μελωδία βγαλμένη από τα όνειρα βάρδων, αμέσως τους φοράει αντιασφυξιογόνο μάσκα, τους ζώνει με steam-punk, εξαιτίας της οπισθοδρόμησης της κοινωνίας, εξοπλισμό και τους πετάει σε ένα μείγμα από τοξικά απόβλητα. Οι προφήτες της παρακμής κηρύττουν στο "Fever" και πλέον η ατμόσφαιρα «βαραίνει».

Ο ήχος που πιάνουν οι Rigorous Institution έχει ευθείες αναφορές σε post-punk, industrial, space rock, stenchcore. Κοινώς, σκέψου τη νοητή γραμμή που ενώνει τους Killing Joke, Axegrinder και τους Amebix, με τους Hawkwind και τους Celtic Frost. Στο ενδιάμεσο, βάλε μια Darkthrone-ικής κοπής (με τα φωνητικά να θυμίζουν μια post-apocalyptic εκδοχή του ύστερου Nocturno Culto) αντίληψη περί φιλταρίσματος ειδών δίχως να χαθεί η ταυτότητα του riffing, και ίσως προσεγγίσεις τον ήχο. Η lo-fi, ξερού ευρωπαϊκού crust, προσέγγιση δεν στερεί δυναμικής στις συνθέσεις, τα υποβόσκοντα, σχεδόν ambient, synths, αν και διακριτικά, γεμίζουν τον ξηρό κιθαριστικό τόνο, ενώ τα τύμπανα διατηρούν πάντα ένα τέμπο, όπως συμβαίνει στον καλπασμό του φρικαλέου "Nuclear Horses". Στο μείγμα, διακριτικά (anarcho-)death rock στοιχεία συναντώνται με πιο black αποχρώσεις, όπως συμβαίνει στο "Criminal Betrayers", όπου το μπάσο κατέχει ηγετικό ρόλο.

Δεν είναι όμως παρά σε στιγμές όπως στο κολασμένο ομότιτλο ή το, κορυφαίο "Earthrise" που οι Rigorous Institution αλλάζουν επίπεδο. Βλέπεις, η αίσθηση πως ακούς τους Bathory της αρχικής τριλογίας να βρίσκονται μέσα σε πανδαιμόνιο ενώ εξερευνούν αστρικές προβολές, επιστρέφοντας μετά στη Γη για να ασκήσει την «κοινωνική του κριτική» με τρόπο έμμεσο. Το φινάλε του δίσκου δε, "Hungry Dogs III (The Feral Hunt)", λειτουργεί ως μια κακοφωνία η οποία με την παραμόρφωση και τις δυσαρμονίες της δίνει τέλος στον ηχητικό εφιάλτη, παρατείνοντας τον όμως μες το κεφάλι όσων τολμήσουν να εισέλθουν στον κόσμο του "Cainsmarsh".

Οι έντεκα συνθέσεις του δίσκου με τις επαναλήψεις των ακροάσεων αποκαλύπτουν τις κρυφές τους λεπτομέρειες. Ο κόσμος που σκιαγραφούν με την αισθητική τους, από τον τίτλο και το εξώφυλλο μέχρι το τελευταίο sample, είναι αποπνικτικός, αλλά παράλληλα αφήνει περιθώρια ανασυγκρότησης. Η διαύγεια με την οποία αξιοποιούν κάθε μουσικό θέμα αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο, όπως στο "Laughter", δίνουν τη δυνατότητα να αναθαρρήσεις και να πωρωθείς. Μην υποτιμάς αυτή την αίσθηση. Δεν είναι αυτονόητο απαισιόδοξες και ισοπεδωτικές κυκλοφορίες να αποσκοπούν σε μια εσωτερική ενδυνάμωση. Απλώς, στον βάλτο των Rigorous Institution, κρύβεται και η θέληση για επιβίωση, αντίσταση και διαφυγή. "Tempt Fate... And Win!".

Το "Cainsmarsh" είναι ένα άλμπουμ με μια ταυτότητα που αντανακλάται σε κάθε περίσταση. Δύστροπο, όσο και ευθύ, καταραμένο όσο και έκδηλα επιθετικό, δείχνει για ακόμη μια φορά πως αυτός ο ήχος δεν κινείται απλά στο περιθώριο, αλλά εμπνέεται από αυτό δημιουργώντας ένα μαύρο σφυρί που σμιλεύει τα όριά του. Πιθανώς, οι Rigorous Institution να μην αποτελούν την αρχετυπική crust μπάντα. Παραδόξως όμως, μετενσαρκώνουν το πνεύμα με τρόπο ακαταμάχητο, εθιστικό, και κυρίως, ιδιοφυές. Πόσα ντεμπούτα άκουσες φέτος που αφήνουν ανεξίτηλη σφραγίδα μονομιάς; Επιπρόσθετα, πόσους δίσκους άκουσες που ηχούν σαν μια πόλη που σφαδάζει παλεύοντας να ανασάνει; Από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Bandcamp
Youtube