Catharsis

Την 1^η Αυγούστου 1999, οι Catharsis, το μυθικό DIY σχήμα από τη Βόρεια Καρολίνα, κυκλοφόρησαν το δεύτερο full-length τους, το κλασικό "Passion". Την ίδια ημερομηνία, δύο χρόνια αργότερα, στο split με τους Newborn, μας παρέδοσαν το 9λεπτο μανιφέστο του ανατριχιαστικού "Arsonist’s Prayer". Έκτοτε, σιγή, με μόνη εξαίρεση την συναυλιακή επανενεργοποίηση από το 2013, με την επανένταξη του Jimmy Chang (Sect, Undying) στη σύνθεση, πέρα από τη διαρκή πολιτική δράση του CrimethInc, προφανώς. Κάπως έτσι, φτάνουμε στην 1^η Αυγούστου 2025, όταν και απροειδοποίητα, το τρίτο full-length των επιδραστικών Αμερικανών, "Hope Against Hope", εμφανίζεται διαδικτυακά.

Οι Catharsis κυκλοφόρησαν νέο δίσκο.

Και όμως, η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε το σχήμα να νιώσει την ανάγκη να τοποθετηθεί εκ νέου καλλιτεχνικά, και κατ’ επέκταση, πολιτικά. Όπως ενημέρωσαν στο συνοδευτικό κείμενο, πολλά από τα κομμάτια του δίσκου δουλεύονταν για δύο δεκαετίες, με το "Hope Against Hope", να καταλήγει να κουβαλά την εξέλιξη και την διαδρομή των μουσικών που το δημιούργησαν, στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν. Ως επακόλουθο, φέρει εντός του, στην αύρα του, καθώς εκτοξεύεται ως φωτοβολίδα στον νυχτερινό ουρανό της παραίτησης και του συμβιβασμού, και την απόπειρα των Catharsis να τοποθετήσουν εαυτούς στο σημερινό μουσικοκοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της DIY μουσικής. Είναι λοιπόν το "Hope Against Hope" μια αναλαμπή ανάμνησης ενός άφθαρτου παρελθόντος, ή σπίθα μιας αόρατης, εν εξελίξει πυρκαγιάς;

And my heart beats harder
And my breath comes faster
As we ride again
Into disaster

Από τις πρώτες ακροάσεις, καθίστανται σαφή δύο πράγματα. Πρώτον, πως η παραγωγή και η μείξη, επιτρέπουν στο "Hope Against Hope" να λάμπει ηχητικά. Ο ήχος των Catharsis εν έτει 2025, είναι φρέσκος, σύγχρονος, αλλά φέρει μέσα του τη σκόνη των ‘90ς. Κατά δεύτερον, τα κομμάτια του δίσκου φαίνονται πως υφολογικά βρίσκονται πιο κοντά στο "Samsara" (1997), σε συνδυασμό με το άλμπουμ των Requiem, σχήματος μελών των Catharsis, το φοβερό "Storm Heaven" του 2005. Έτσι, οι Catharsis του σήμερα, δίνουν έμφαση στο φορτισμένο metallic hardcore των μέσων των ‘90s, εμποτισμένο με γερές δόσεις neo-crust. Έχει ενδιαφέρον αυτή η άρνηση της πειραματικής οδού του "Passion", η οποία αντικατοπτρίζεται και στο εξώφυλλο του "Hope Against Hope", συνθέτοντας ένα μαυροκόκκινο καμβά αντιφάσεων, πάλης, απελπισίας και ελπίδας.

Οι Catharsis, ενσωματώνουν αυτή την πάλη και στις θεματικές τους. Από τον τίτλο του κιόλας, το "Hope Against Hope" πραγματεύεται μια σύγκρουση. Η εμπειρία των μουσικών, ως απόσταγμα της μέχρι τώρα διαδρομής τους, τους ωθεί στο να αναζητήσουν φως στα χαλάσματα. Αυτή τη φορά, οι στίχοι φαντάζουν πιο φορτισμένοι, πιθανώς πιο άμεσοι ή απλοϊκοί, οι ποιητικές εκφορές, υπαρκτές μεν, υπαναχωρούν ελαφρώς προς τέρψη μιας παθιασμένης ανάτασης συντροφικής χειρός. Ο νέος δίσκος των Catharsis είναι ο πιο πομπώδης τους, πιθανώς και ο πιο ατμοσφαιρικός, χάρη στην ευρύτερη neo-crust ενσωμάτωση. Ακούς δηλαδή στο εξάλεπτο "Power" τα φωνητικά της Gosia (Mind Pollution, Next Victim, Dyym, Sorrow) και, παρά την απλοϊκότητα του μυνήματος, η καρδιά σου σκιρτάει.

Αναμενόμενα, η προσέγγισή μου, κατακλύζεται από τον ρομαντισμό της θέας μουσικών μου ηρώων να θεωρούν πως αυτό που έχουν να πουν σήμερα, δεν είναι παρά ένα απλό μήνυμα αλληλεγγύης. Πως οι αποτυχίες, οι ψευδείς ελπίδες, οι παροδικές νίκες και οι φαινομενικά αιώνιες καταδίκες, μπορούν να ανατραπούν με ένα απλό χτυποκάρδι, ένα βλεφάρισμα. Οι Catharsis δεν επέλεξαν την κατήχηση της εμπειρίας ή την διατύπωση μιας συστηματικής κριτικής, ως εκ των υστέρων προφήτες. Στο ανατριχιαστικό "Gone To Croatan", μάλλον το τραγούδι της χρονιάς, όπου το βιολί του Zach από Requiem συνθέτει μια μεγαλειωδώς καταραμένη ατμόσφαιρα, η αντίσταση στην αποικιοκρατία ως αλληγορία αλλά και ως ανθρώπινο/ιστορικό καθήκον, αφήνουν τη σκιά τους. Ειδικά σε ένα κόσμο που παραλύει μπροστά σε εξελισσόμενες γενοκτονίες. Αυτές οι ψυχολογικές καταβυθίσεις, είναι απαραίτητες ώστε η αποσύνθεση που μένει πίσω τους, να επιτρέψει στην πραγματική ελπίδα, την δοκιμασμένη ελπίδα των χαρακωμάτων της ταξικής πάλης και της απελπισίας, να αναδυθεί.

And you will
Fight
Also against yourself
But don’t lose heart
Not one step backward on your path

Στο ίδιο μήκος κύματος, το "Eremocene" παρουσιάζει ευδιάκριτα την συνθετική αντίληψη μιας μπάντας που μπορεί πλέον να μην παίρνει τα ρίσκα που την καθιέρωσαν ως μυθική, αλλά, ακόμη και σε μια απλή μπασογραμμή, μπορεί να σε κάνει να γευτείς την ταυτότητά της. Παρόλο που διαρκεί λίγο περισσότερο από το ιδανικό, για να βλασφημήσω. Το δεύτερο μισό του "Embers" θα επιτρέψει στην εναρκτήρια ένταση του να ριζώσει στο μυαλό, όντας μια σύνθεση που κρύβει εντός της και ένα εξαιρετικό, σπασμωδικό riff. Και πάμε στο "We Live", ένα κομμάτι που υπό άλλες συνθήκες, θα φάνταζε ως μια απλώς ποιοτική dark crust σύνθεση, ένα ακόμη metallic hardcore μανιφέστο. Ο τρόπος όμως που το κιθαριστικό του θέμα εφορμεί στον ουρανό, η επανάληψη των στίχων από τον Brian ως mantra και τα δεύτερα φωνητικά των Gosia, Fred (Point of No Return), Red (Scarecrow), και Sebastian (Vittna), το μήνυμα της ζωής ως απάντηση σε κάθε ερώτημα, επιδρούν πάνω μου όπως η ποίηση του Roger Robinson.

Είναι λοιπόν το πλαίσιο, η προσωπική σύνδεση, η μουσική αρτιότητα αυτών των επτά συνθέσεων, ή το βάρος του ονόματος που ορίζουν το αποτύπωμα του "Hope Against Hope"; Τον Αύγουστο που πέρασε, η επιστροφή των Catharsis μου έντυσε μουσικά την ανάγνωση του μυθιστορήματος «Αυγουστιάτικη Βροχή», του Φρανθίσκο Άλβαρεθ. Σε ένα σημείο του βιβλίου, που πραγματεύεται τα τελευταία χρόνια και το αίνιγμα του θανάτου του «μυθικού» αναρχικού Μποναβεντούρα Ντουρούτι μέσω της έρευνας μιας δημοσιογράφου, ένας χαρακτήρας, απευθυνόμενος προς τους επαναστάτες, λέει: «είστε σαν την αυγουστιάτικη βροχή, μια απατηλή υπόσχεση δροσιάς εκεί όπου ο αέρας καίει περισσότερο». Μια σκέψη που συνέδεσα με τον ίδιο το δίσκο.

Η ίδια επανάσταση δεν μπορεί να συμβεί δύο φορές, το παρελθόν δεν επιστρέφει. Η δροσερή ανακούφιση που φέρει μια φωνή από τα παλία, εμπεριέχει μέσα της όχι μια υπόσχεση, αλλά έμπρακτη αλληλεγγύη. Και αυτή, ακόμη και προσωρινή ή ατελής, φέρει το ειδικό βάρος της στιγμής. Μικρές τέτοιες σταγόνες, είναι ικανές να φτάσουν βαθιά μέσα στο χώμα. Η επιστροφή των Catharsis είναι γεγονός, και όσο και αν η σκιά του παρελθόντος ή οι αντιφάσεις του παρόντος την περιτριγυρίζουν, όσο και εάν ήταν ξεκάθαρο πως το αποτύπωμα δεν θα είναι αντάξιο της κληρονομιάς ούτε θα καλύψει κάποιο (ανύπαρκτο, η παγκόσμια σκηνή βράζει) κενό της επαναστατικής DIY τέχνης σήμερα, το πάθος, οι μουσικάρες και η πεισματάρα ορμή της είναι υπεραρκετά για να την αναδείξουν όχι απλά ως μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς, όσο και ένα από τα καθοριστικά της γεγονότα.

Οι Catharsis κυκλοφόρησαν νέο δίσκο. Δεν είναι ψέμα, ούτε απατηλή υπόσχεση. Είναι αλήθεια και είναι πανέμορφη.

But like a seed in the dirt, like a root in the earth
I am alive in my grave
Like a ghost from the tomb, like a child from the womb
Come what will, come what may
We’ll live to see another day

Bandcamp
Youtube