Biohazard

Μέχρι πρότινος, ο πιο πρόσφατος δίσκος των Biohazard ήταν το "Reborn In Defiance" του 2012, δίσκος που τους είχε δει να εμβαθύνουν στη metal πτυχή του crossover ήχου τους. Το επανενωμένο, με την αυθεντική του σύνθεση, σχήμα, επιστρέφει αυτές τις ημέρες με ένα νέο άλμπουμ, και έτσι, όσα άτομα εκτιμήσαμε οποιαδήποτε πτυχή του NY hardcore, δεν θα μείνουμε ασυγκίνητα. Τι θα μπορούσαν λοιπόν να προσφέρουν οι Biohazard εν έτει 2025 στη μουσική σκηνή; Μάλλον το "Divided We Fall".

Ο νέος δίσκος των crossover βετεράνων στα σχεδόν 40 λεπτά που διαρκεί, διαθέτει όλη την ορμή, σκληράδα (συχνά στα κόκκινα), επίθεση και breakdown οργή που θα περίμενε κανένα από μια μπάντα που ανασύρει τα κλασικά ηχητικά της χαρακτηριστικά. Ηχητικά, τα έντεκα κομμάτια του "Divided We Fall" παρουσιάζονται στην καλύτερη δυνατή τους εκδοχή. Παραγωγή ογκώδης, προσέγγιση σε τύμπανα (ταμπούρο δηλαδή) και κιθαριστικά riffs στοχευμένη και απέριττη, ενώ τα φωνητικά των Graziadei/Seinfeld ηχούν κτηνώδη, προσθέτοντας κιλά μυικής μάζας (sic) στο αποτύπωμα των κομματιών. Οι Biohazard δεν επιχειρούν στιγμή να επαναπροσεγγίσουν τον ήχο τους, ενώ ισορροπούν ανάμεσα στις διαφορετικές συνιστώσες του ήχου τους, που πριν 35 χρόνια τους καθιέρωσε ως άκρως επιδραστικούς για την εξέλιξη παρακλαδιών του εν λόγω ήχου.

Έτσι, το "Divided We Fall", θυμίζει αρκετά τη θορυβώδη επιστροφή των τιτάνων Cro-Mags με το προ πενταετίας "In The Beginning", ειδικά ως προς την αύρα που φέρει και τη σκόνη που σηκώνει. Κομμάτια όπως το "I Will Overcome" είναι αφιερώσεις αγάπης στο κοινό που στηρίζει το σχήμα, και αναμενόμενα θα αποτελεί καλή προσθήκη στο συναυλιακό σετλιστ της μπάντας. Το εναρκτήριο "Fuck The System" δε, που είχε κυκλοφορήσει και ως single, αποτελεί μια από τις καλές στιγμές του άλμπουμ, όπως και το "Eyes On Six" με την τίγκα μέταλ αισθητική και γέφυρά του. Επιπρόσθετα, οι Biohazard δείχνουν και εκλάμψεις σπουδαίου παρελθόντος, σε κομμάτια σαν το "War Inside Me", που διαθέτει και ένα ποιοτικό σόλο για να συνδυάσει τον hardcore καλπασμό του.

Στον αντίποδα, οι Biohazard ανά στιγμές, ίσως και πλειοψηφικά, μοιάζουν να κινούνται στον αυτόματο, τόσο σε επίπεδο ανακύκλωσης, όσο και συνθετικής προσέγγισης. Το "Tear Down The Walls" θα μπορούσε να το είχε γράψει ο οποιοσδήποτε κλώνος τους και παρά τα τρία λεπτά του φαντάζει ατελείωτο, ενώ το φινάλε του δίσκου με το "Warriors" δεν θεωρώ πως αφήνει την ιδανική τελευταία αίσθηση για ένα δίσκο βουτηγμένο μέσα σε ένα κύκλο βίας, κυρίως εξαιτίας της εκφοράς των μέτριων στίχων του. Προηγουμένως το "Death Of Me", αν και αποτελεί ωραία πινελιά διαφοροποίησης, δεν σηκώνει το δραματουργικό βάρος για το οποίο προοριζόταν. Το "S.I.T.F.O.A." χάνει στο rap μέρος του, και κυρίως αρκετά κομμάτια μοιάζουν να επαναλαμβάνονται σε δομή, αφού ξέρεις ακριβώς πότε θα έρθει το χαοτικό, Slayer-ικό, κιθαριστικό σόλο καθώς και το breakdown πριν ή μετά από αυτό, ενώ ξεκινούν πάντα με ένα μανιακό riff.

Φυσικά, όλα έχουν αξία εντός ενός πλαισίου που λαμβάνει υπόψη την ταυτότητα και την ιστορία των Biohazard. Θα ήταν ανώφελο να αναζητούσαμε μια επιστροφή που να συνταράξει μια σκηνή η οποία έπειτα από τις πρώτες δουλειές των Νέοΰορκέζων άλλαξε πολύ, όπως και θα ήταν και άσκοπο να περιμένουμε μια νεανική και ανατρεπτική ορμή σε έναν ήχο τόσο αυστηρά οριοθετημένο σήμερα. Οι διαδοχικές ακροάσεις του "Divided We Fall" συνηγορούν πως η δισκογραφική επιστροφή της μπάντας θα εκτιμηθεί από οποιοδήποτε άτομο έχει έστω και περιστασιακά απολαύσει τις μουσικές του σχήματος, και ας μην είναι τόσο συνεκτική ή ποιοτικά συμπαγής όσο προϊδεαζόταν. Οι Biohazard επέστρεψαν μετρημένοι, γνωρίζοντας επακριβώς που αποσκοπούν. Και αυτό είναι πλεονέκτημα.