PUP

"The best revenge, is living well", μας τραγουδάνε με πάθος οι PUP στο ενδέκατο κομμάτι του νέου τους δίσκου, εισάγοντας μας στην όλη ουσία. Μη δίνεις σημασία, η εκδίκηση δεν είναι το να ανταποδόσεις, αλλά το να προχωρήσεις και η ζωή σου να είναι όμορφη και καλύτερη με την απουσία όσων σε πλήγωσαν, σε σχέση με τη ζωή σου όσο εκείνοι βρίσκονταν εκεί. Η δισκογραφική επιστροφή των PUP μετά το διασκεδαστικό αλλά σχετικά πεζό "The Unraveling of PUPtheband" με το ολόφρεσκο "Who Will Look After The Dogs?", είναι μια δροσερή punk rock ανάσα εντός της χρονιάς που διανύουμε.

Ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο. Δύο αξιολάτρευτοι σκύλοι οδηγούν ένα αμάξι με πορεία στο άγνωστο και φόντο την ελπίδα, όσο κάποιος αναρωτιέται ποιος στο καλό θα τα προσέχει. Στην εξαιρετική coming of age ταινία "The Craft", ένας οδηγός λεωφορείου λέει στις μάγισσες-πρωταγωνίστριες "Watch out for the weirdos" κι εκείνες του απαντούν: "We are the weirdos sir". Κάπως έτσι, οι PUP σε ένα ελαφρύ λογοπαίγνιο του ονόματός τους, από κουτάβια ωριμάζουν σε σκυλιά και βλέπουν κατάματα με περίσσια δόση ειρωνείας την πραγματικότητα. Γύρω από αυτή την ιδέα, χτίζεται και ολόκληρο το κομμάτι "Hallways".

Ένας χωρισμός βρίσκει τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Stefan Babcock σε περίεργη φάση ζωής, λίγο μετά την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου τότε δίσκου τους. Αυτή η συνθήκη τον οδηγεί στο να γράψει έναν δίσκο όπου κυριολεκτικά δεν τον νοιάζει τίποτα και τελικά λειτουργεί υπέρ του. Το "Who Will Look After The Dogs?" είναι ακριβώς το πανκ ροκ που χρειαζόμαστε οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του: δεν δίνει δεκάρα για κανέναν παρά για την προσωπική του ηρεμία, και είναι γεμάτο υπέροχα κομμάτια. Το "Get Dumper" σε συνεργασία με τον Jeff Rosenstock πλασάρεται ως περίπου single και μας διδάσκει την ουσία. Λίγα πράγματα έχουν σημασία.

Αυτή τη φορά, το σχήμα των PUP ξεφεύγει από την αυτολύπηση στην οποία είχε βαλτώσει ως θεματική για αρκετά χρόνια και αποκτά μια πρωτοφανή έπαρση την οποία ίσως τελικά και να είχε ανάγκη – θα μου πεις ναι, μιας που το όνομα της μπάντας είναι συντομογραφία για τη φράση "pathetic use of potential". "No Hope" άλλωστε μας λένε στην αρχή του δίσκου. Με την απώλεια της ελπίδας όμως κάπου φτάνει και η διαύγεια και ξαφνικά οι PUP δεν κλαίγονται. Βγαίνουν ραντεβού στο "Olive Garden" και δεν μασάνε τα λόγια τους ενώ από πίσω κραυγαλέες παραμορφωμένες κιθάρες τρομάζουν κάθε χριστιανό – σχετικό με τους στίχους.

Αυτή η απουσία φίλτρου που βάζει αυτή τη φορά τον εαυτό στο επίκεντρο και όχι τα προβλήματα του, δημιουργεί ένα τρομερό πράγμα – ρεφρενάρες. Βλέπε το "Concrete" –

"It's funny how you come around when you're out of options
But I just don't give a shit about your problems"

Λέει ο Sefan και γελάει και λίγο. Για το αξεπέραστο "Best Revenge" ήδη τα είπαμε, και το βάλαμε στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα τραγούδια της χρονιάς. Λίγο παρακάτω η εναλλαγή των "Paranoid" και "Falling Outta Love"ξερνάει αλήθειες από αυτές που στο χωρισμό έχουν και οι δύο δίκιο και ο άλλος έχει άδικο και είναι τέρας. Τα φέρνει αυτά η τοξικότητα, ευτυχώς όμως σε περιπτώσεις όπως αυτή παράγει και καλή μουσική. Το "Needed To Hear It" παρουσιάζει μια πολύ ιδιαίτερη μορφή που μοιάζει με το πως θα ήταν αν οι Radiohead και οι Oasis έπαιζαν punk rock, ενώ αυτή η indie ιδέα κρατιέται αναλλοίωτη και στο "Hallways".

Οι Pup επιτυγχάνουν έναν δίσκο εύπεπτο μα και αχαλίνωτα αξιομνημόνευτο, αστείο όσο και απελπισμένο, μα αυτή η εγγενής απελπισία της ζωής όταν πληγώνεσαι τους έχει αναγεννήσει και ωθήσει σε μια πορεία όπου σαν μπουκάλι σαμπουάν τζονσον λένε «όχι πια δάκρυα», γυρνά μια βίδα στο μυαλό τους και κοιτούν λίγο πιο σοβαρά τον εαυτούλη τους πλέον. Είναι εγγυημένο πως θα περάσετε υπέροχα.

Bandcamp | Spotify