Scowl

Ας ξεκινήσουμε από το προφανές· πιάνοντας από εκεί που είχε αφήσει το "Psychic Dance Routine", με βλακωδώς υφολογικούς όρους, η δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Scowl δεν κάθεται καθαρά κάτω από την ταμπέλα του hardcore. Ας πάμε στο παρασύνθημα· αφενός αυτό το γεγονός δεν λέει απολύτως τίποτα για το ίδιο το περιεχόμενο, και αφετέρου μιλάμε για ένα δίσκο που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που ζουν τη σκηνή από μέσα και σε τεράστιο βαθμό απευθύνεται προς ακριβώς αυτή την κατεύθυνση.

Έχοντας πετάξει τις εύκολες σημειώσεις, το εισαγωγικό διπλό χτύπημα των "Special" και "B.A.B.E." κουβαλάει αρκετή ενέργεια ώστε να βγάλει κάθε γερογκρινιάρη στη σέντρα του πιτ με το κεφάλι κατεβασμένο και τα πόδια βιδωμένα για να αναλογιστεί τα λάθη του, όσο οι γύρω του σπρώχνονται και χορεύουν πόγκο. Η πεντακάθαρη παραγωγή και οι πιασάρικες πινελιές ανάμεσα στα ταπατούπα και τα χτυπήματα που υποκλίνονται στους μεγάλους συνήθεις ύποπτους παλιούς, έχουν κάτι να πουν αλλά όχι πραγματικά πολλά.

Το στήσιμο των κομματιών είναι τόσο απλό και η λογική τόσο ευθεία που οποιαδήποτε απόπειρα χαρακτηρισμού αφήνει έξω τη λέξη 'punk' μοιάζει το λιγότερο παράλογη. Παραμένουν η ίδια μπάντα που τέσσερα χρόνια πίσω συστηνόταν με κάθε επισημότητα στο επίγειο κοινό, απλά με εμπειρίες μερικών χιλιάδων χιλιομέτρων στο σανίδι, και μια λιγότερο πιστή στο ορθόδοξο γράμμα του νόμου πρόταση. Σε περίπτωση που χρειάζεται απόδειξη, το "Fantasy" τη σερβίρει σε τρεισήμισι λεπτά με πλατύ χαμόγελο και τα-ρα-ρα.

Η συμβολή στην τεχνική πλευρά του Will Yip, το βιογραφικό του όποιου περιλαμβάνει ονόματα από τον Skrillex μέχρι τους La Dispute κι από τους Panic! At The Disco μέχρι τους Caspian, είναι για ακόμα μια φορά φανερή. Η αύρα της Kat Moss δίνει το κάτι παραπάνω που θα κάνει τα πλάνα να λάμψουν. Όχι ότι το γλέντι του "Not Hell, Not Heaven" ή οι γκρούβες του "Tonight" χρειάζονταν πολύ ας πούμε, αλλά ναι. Κι αν σε στιγμές οι γραμμές μοιάζουν να παρακαθαρίζουν και οι γωνίες να χάνονται στο βάθος, μικρό το κακό.

Σε μία εποχή που η εικόνα στη σύγχρονη εμπροσθοφυλακή του χώρου μοιάζει σχεδόν απόλυτα σπασμένη ανάμεσα στο καλύτερο και το χειρότερο (βλ. εκτόξευση Turnstile από τη μία και ταφόπλακες Gel/Zulu από την άλλη), το "Are We All Angels" με τον τρόπο του παίζει σαν υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Η κλειδωμένη γκρίνια περί ξεπουλήματος λειτουργεί απλά ως επιβεβαίωση. Τα κοψίματα του "Cellophane" και η μπασαδούρα στο ομώνυμο βγάζουν γλώσσα όλο στυλ. Ότι αυτούσιο το μισάωρο θα σκίζει ζωντανά είναι δεδομένο.