Silverstein

Όταν μιλάμε για ένα σχήμα που μας έχει συντροφεύσει με πυγμή στην εφηβική μας ηλικία με κυκλοφορίες όπως τα "Discovering The Waterfront", "Arrivals And Departures" και "This Is How The Wind Shifts", ωστόσο όμως στις τελευταίες του κυκλοφορίες μας έχει απογοητεύσει και λίγο, το ρίσκο συνήθως για το στοίχημα του χαμένου χρόνου είναι μεγάλο. Στη φετινή περίπτωση των Silverstein βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε μιας που καλώς ή κακώς, υπήρξαν απαιτήσεις από την πρώτη στιγμή που άκουσα την κομματάρα "Skin And Bones", που θύμισε τα παλιά καλά χρόνια. Εκεί που το post-hardcore ήταν emo, και οι Silverstein μεσουρανούσαν μεταξύ πολλών άλλων ταλαντούχων κλαψιάρηδων.

Ο ενθουσιασμός δεν άργησε να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο με τις κυκλοφορίες των "Don’t Let Me Get Too Low" και "Confession" που αλληλοσυμπληρωματικά, αποτελούν κορυφαία hits του συγκροτήματος πολύ πολύ γρήγορά και άμεσα, ενώ η διαδοχή τους και στο πραγματικό εσωτερικό του δίσκου δουλεύει άρτια. Ήταν πραγματικά να απορείς πως οι Silverstein κατάφεραν να γράψουν τόσο τρομερά τραγούδια που είναι ταυτόχρονα φρέσκα και παλιά, αν αναλογιστούμε τις τελευταίες κυκλοφορίες τους.

Ας προχωρήσουμε όμως στη φυσιολογία της νέας δουλειάς των Silverstein. Αυτή, αποφασίζουν να την εκδώσουν σε δύο μέρη γιορτάζοντας τα 25 τους χρόνια ως διπλό δίσκο, με το πρώτο μέρος αυτής να εκπροσωπεί το παρόν "Antibloom", με το "Pink Moon" να αναμένεται να ακολουθήσει μέσα στη χρονιά. Με το "Antibloom" λοιπόν στα χέρια, συμβαίνει το εξής φαινόμενο: ενώ έχω στα χέρια μου μια άρτια, μη αναμενόμενη δουλειά από τους Silverstein του 2025, αυτή μοιάζει και είναι και στην πραγματικότητα μισή. Το περιεχόμενο του "Antibloom" εκτείνεται σε λιγότερο από 25 λεπτά και αποτελείται από 8 κομμάτια το λιγότερο δυναμίτες. Τα πιο κοντά στη hardcore πλευρά τους "Mercy Mercy" και "Stress" αντλούν λίγο από το σκληροπυρηνικό χορό των νεότερων Turnstile. Τα "A Little Fight" και "Cherry Choke" αγκαλιάζουν την indie πλευρά τους, γλυκά και ερωτευμένα με μια απογοήτευση. To "I Will Destroy This" ως τελευταίο single, αποτελεί ολοφάνερα μαζί με τα υπόλοιπα την πιο alternative προσέγγιση του δίσκου με μια σκληράδα στις κιθάρες που παραμένει από τους «άλλους» εαυτούς τους.

Κι έτσι, η επιλογή να κυκλοφορήσει το "Antibloom" μόνο του πρωτύτερα, το αδειάζει από ένα συγκλονιστικό potential, είχε προοπτικές που λέμε και στο χωριό μας. Μια επιλογή αδιανόητα καλογραμμένων κομματιών που όμως δεν έχει κάποια έξτρα δύναμη ως ολοκληρωμένη κυκλοφορία, φαντάζει σαν να περιμένει και την κυκλοφορία του "Pink Moon" για να βγάλει κάποιο νόημα. Κι αν είναι πράγματι έτσι, απορώ γιατί δεν κυκλοφόρησαν μαζί, κι αν είναι αλλιώς, γιατί το "Antibloom" δεν ήταν EP. Όπως και να ‘χει όμως, το αποτέλεσμα του καλού τραγουδιού δεν αλλάζει. Με hooks που δεν ξεχνιούνται, έχουμε στα χέρια μας οκτώ νέα πράγματα να αγαπάμε από τους Silverstein. Εδώ θα είμαστε να δούμε που θα μας οδηγήσει το συγκεκριμένο project όταν ολοκληρωθεί.

Spotify