Dropkick Murphys

Γουστάρω πάρα πολύ τους Dropkick Murphys. Σε κάθε τους περίοδο. Από τα πρώτα χύμα και φουλ στο ξυλίκι άλμπουμ, τις πιο «πιασάρικες» δουλειές της προηγούμενης δεκαετίας, μέχρι και τα ακουστικά με στίχους του Woody Guthrie. Το "Rose Tattoo" ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω. Στο "The Green Fields Of France" βουρκώνω εύκολα και όποτε πέφτει "The State Of Massachusetts" ξελαρυγγιάζομαι και ψάχνομαι για καβγά. Ακόμα και το "Turn Up That Dial" που πολλούς δεν τους ικανοποίησε εμένα δε με χάλασε καθόλου.

Τώρα όμως δε θα ήμουν ειλικρινής αν παρέλειπα να πω ότι, παρόλα αυτά, μια ανησυχία για το καινούργιο άλμπουμ την είχα, λόγο της απουσίας του φοβερού και χαρακτηριστικού frontman Al Barr. Από την άλλη το πρώτο single "Who’ll Stand With Us" ήταν εντελώς τρομερό. Από τα καλύτερα που έχουν βγάλει εδώ και χρόνια. Με στιχάρες, τρομερή ενέργεια και πολύ δυνατή μελωδία. Τηρουμένων των αναλογιών, το λες και νέο "Worker's Song" - ναι βρε το παράκανα αλλά τηρουμένων των αναλογιών είπα!

Έλα μου όμως που και το δεύτερο "Longshot" είναι φανταστικό. Πιο folky, εντελώς χορευτικό με την χαρακτηριστική ενέργεια των Dropkicks. Καλά ξεκινάει, πολύ καλά. Spoiler alert, καλά συνεχίζει το "For The People". Είναι το καλύτερο άλμπουμ τους τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια. Πολύ χιούμορ και ατόφιο punk στο "The Big Man", αφιερωμένο από την αρχή ως το τέλος στον Fletcher των Pennywise. Ελπίζω να μην υπάρξει παρεξήγηση εδώ γιατί οι Murphys δε βάλαμε φρένο πουθενά!

Η επιτυχία του "Rose Tattoo" έχει αφήσει για πάντα το στίγμα της πάνω στην μπάντα. Το "Chesterfields And Aftershave" είναι η αντίστοιχη στιγμή του δίσκου, που δε θα μπορούσε να λείπει. Και γιατί να έλειπε βασικά, αφού το κάνουν καλά. Αν και πιο uptempo λίγο, έχει παρόμοιο χαρακτήρα και πολύ κοντινή θεματολογία.

Γενικά, έντονο χαρακτηριστικό του "For The People" είναι ότι ακουμπάει πολλές από τις τυπικές και αγαπημένες πτυχές της μπάντας. Παράδειγμα το "Bury The Bones" μου θύμισε "Kiss Me I'm Shitfaced", το "Kids Games" τους τελευταίους δίσκους και το "School Days Over" εποχές "Thw Warrior’s Code". Για να είμαι ειλικρινής όμως το πρώτο μισό του δίσκου είναι σίγουρα καλύτερο από το δεύτερο.

Διαφορετικής αισθητικής τραγούδι είναι το "Fiending The Lines", πιο rock ‘n roll από τη μία αλλά και zeros groovy alternative feeling από την άλλη. Δεν είναι στην ίδια λογική με την υπόλοιπη ροή, αλλά μου κάνει αυτό γιατί δίνει επιπλέον στοιχεία. Ο Al Barr συμμετέχει μόνο στο, πολύ καλό, "The Vultures Circle High" κρατώντας τη σημαία των Dropkicks ακόμα ψηλά στα χέρια του. Ελπίζουμε να ρθει η ώρα που θα οργώνει τα stages μαζί με τους υπόλοιπους. Το κλείσιμο έρχεται φορτισμένα, με το "One Last Goodbye" γραμμένο για να τιμήσει τον μεγάλο Shane McGowan των The Pogues. Έχει το σωστό ύφος και ήχο για το σκοπό αυτό.

Το "For The People" είναι αδιαπραγμάτευτα πολιτικοποιημένο, αναμενόμενα. Έχει την ενέργεια των Dropkicks, φρεσκάδα από τα καλογραμμένα τραγούδια και ένα σκασμό συμμετοχές για να κρατήσει το ενδιαφέρον με επιπλέον τρόπους. Είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ που ανεβάζει την μπάντα, κι ας λείπει - για όσο χρειαστεί - ο ένας από τους βασικούς πυλώνες της.

We fight the wars and build the buildings
For someone else's gain
So, tell me, who will stand with us?