Ανασκόπηση 2020: Classic / Retro / Blues / Melodic Rock

Γιατί καλοί οι πειραματισμοί και τα ψαγμένα, αλλά σαν το αυθεντικό rock δεν έχει...

Δεν είναι παρά μερικές μέρες από τη στιγμή που αφήσαμε πίσω μας το 2020, ένα έτος με τόσες ιδιαιτερότητες και προβληματισμούς που το καλύτερο πράγμα που μας επεφύλασσε ήταν ότι...παρήλθε. Σε μουσικό επίπεδο, ωστόσο, θα ήταν άδικο να ξεχαστεί η περσινή καλλιτεχνική εσοδεία, αφού μια πληθώρα δημοφιλών ή λιγότερο γνωστών δημιουργών μάς απασχόλησαν με τις δουλειές που κυκλοφόρησαν.

Στον χώρο της rock, τον πραγματικό πυρήνα του σκληρού ήχου, τα γεγονότα και πάλι υπήρξαν πολλά και σημαντικά, είτε αναφερόμαστε στον χαμό πολλών ακόμη σπουδαίων μουσικών και προσωπικοτήτων του είδους, είτε εστιάσουμε στα συμβάντα που αφορούν αποκλειστικά τον χώρο της δισκογραφίας. Έτσι, παρά την έλλειψη συναυλιακής δραστηριότητας στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς, λόγω της γνωστής σε όλους μας πανδημικής κρίσης, μονάχα λιμνάζοντας δεν υπήρξαν τα rock ύδατα, με σπουδαίες επιστροφές στην ενεργό δράση, εντυπωσιακές κυκλοφορίες που εμφανίστηκαν σχεδόν από το πουθενά και εδραιωμένα ονόματα να συνεχίζουν να βρίσκονται σε δημιουργικό οίστρο.

Σε αυτή, λοιπόν, την ανασκόπηση - την τελευταία από τη σειρά ανασκοπήσεων μας στα διάφορα παρακλάδια του σκληρού ήχου για τη χρονιά που πέρασε - θα βρείτε σχήματα και δημιουργούς που συνεχίζουν να υπηρετούν τον χώρο της rock, όντας πιστά στο να διαιωνίζουν την πεμπτουσία του αυτού του ήχου με τις μουσικές τους. Rock το αλανιάρικο κι ευθυτενές, rock το μελωδικό και ρυθμικό, rock το παλιακό ή το σύγχρονο, αλλά πάνω απ’ όλα rock το ατόφιο. Γιατί καλοί οι πειραματισμοί, η πρόοδος κι εξέλιξη και οι διάφορες εξεζητημένες μουσικές αναζητήσεις, αλλά την ψυχή και το τσαγανό, την αμεσότητα και το συναίσθημα του αυθεντικού rock δεν τη βρίσκουμε πουθενά αλλού, όσο κι αν ψάξουμε.

Spotify Playlist

Rock Of Ages
Σημαντικά από τους σημαντικούς

AC/DC - Power Up

Οι γερόλυκοι τα καταφέρνουν περίφημα σε αυτήν τους την επιστροφή, με όλες τις συνθέσεις του "Power Up" να κρύβουν μια ενεργή συμμετοχή του αείμνηστου Malcolm Young και να μας χαρίζουν αρκετούς λόγους να χαμογελάμε. Άλλωστε, ακόμη και στον αυτόματο, με συνθέσεις που έχουν ξεμείνει από το παρελθόν και με τον Brian Johnson να επιστρέφει μόλις πρόσφατα από το πρόβλημα υγείας που είχε αντιμετωπίσει, οι Αυστραλοί θρύλοι αποτέλεσαν talk of the town στο χώρο του σκληρού ήχου. Όχι κι άσχημα για ένα σχήμα που οι επικριτές του μιλούν για «17 ίδιους δίσκους», έτσι;

Bruce Springsteen - A Letter To You

Μέσα στη γενική κατήφεια για τον παλιάτσο με το πορτοκαλί μαλλί, ο Springsteen βρήκε ελπίδα και αναζωογόνηση στο παρελθόν του και φυσικά στην E-Street Band. Πρώτα βέβαια πρόλαβε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη συγγραφή, στο θέατρο και το ντοκιμαντέρ - σε κανένα από αυτά δεν μπόρεσε να καταφέρει αυτό το άμεσο, κατανοητό και ζεστό συναίσθημα που προσφέρει με αυτό το υπέροχο και τόσο ανεβαστικό άλμπουμ.

Blue Oyster Cult - The Symbol Remains

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες οι γερόλυκοι πραγματοποιούν μια από τις καλύτερες επιστροφές που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Το "The Symbol Remains" εκτός από τον πιο ταιριαστό και συμβολικό τίτλο δίσκου περιέχει μια πληθώρα εξαιρετικών και ετερόκλητων συνθέσεων. Ένα αξιοζήλευτο πνεύμα φρεσκάδας και αισιοδοξίας το περικλείει ενώ σε πολλές στιγμές γίνεται ξεκάθαρη η μεγάλη επιρροή των Blue Oyster Cult στις νεότερες μπάντες. Ιδανικό επιστέγασμα μιας θρυλικής πορείας.

Neil Young - Homegrown

Η δεκαετία του 1970 υπήρξε γονιμότατη για τον Young σε βαθμό που οι «κομμένοι» του δίσκοι οι οποίοι εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια να μπορούν να διεκδικούν καλές θέσεις στη δισκογραφία του ακόμα και συγκρινόμενοι με τις κλασικές δουλειές του. Λίγα χρόνια μετά το καταπληκτικό "Hitchhiker" μας παρουσιάζει άλλο ένα country διαμαντάκι - αρκετά πιο ακατέργαστο από το αριστούργημα "Harvest" και πιο κοντά στην αισθητική του "Comes A Time".

Deep Purple - Whoosh!

Συμπληρώνοντας περισσότερο από μισό αιώνα δισκογραφίας, οι Deep Purple καταφέρνουν ακόμα και σήμερα να ακούγονται «άνετοι» και απολαυστικοί. Το "Whoosh!", αν και δεν περιέχει κανένα μεγάλο hit, κυλάει γλυκά και όμορφα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Bob Ezrin βγάζει τον καλύτερο εαυτό όλων ενώ και μόνο το γεγονός οτι συζητάμε για την πιθανότητα το "Whoosh!" να είναι ο καλύτερος δίσκος της Morse εποχής, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχία.

Who Do They Think They Are?
Αξιόλογες δουλειές από ιστορικά ονόματα

Paul McCartney - McCartney III

Solo άλμπουμ νούμερο 18, λοιπόν, για το πρώην Σκαθάρι που εννοείται δεν έχει και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και γνωρίζεις πως ό,τι ακούσεις θα είναι 100% η ψυχή και το όραμα του, δίνοντας κάτι το αυθεντικό. Αποχωρώντας συνειδητά από την εμπορικότητα και ηχογραφώντας αποκλειστικά γι' αυτόν, με τη φωνή να βγαίνει πλέον με δυσκολία, το "McCartney III" είναι ένα πανέμορφο λιθαράκι στην τεράστια ιστορία του, ολοκληρώνοντας την τριλογία των solo δίσκων που ξεκίνησαν το 1970.

Magnum - The Serpent Rings

Στο ίσως καλύτερο άλμπουμ τους τα τελευταία πολλά χρόνια, οι Magnum αποτέλεσαν μια σταθερά που όσο ωριμάζει, τόσο περισσότερο την απολαμβάνουμε, σαν το παλιό καλό κρασί. Ο αειθαλής Bob Catley είναι συγκινητικός, πραγματοποιώντας υπέροχα μεστές ερμηνείες, η τραγουδοποιία στέκεται αγέρωχη σε έναν δικό της, φαντασιακό κόσμο μακριά από τη σύγχρονη πραγματικότητα και το pomp rock συνεχίζει να βλέπει στο πρόσωπο τους, τους δικούς του αφανείς ήρωες που το κρατούν ζωντανό.

Kansas - The Absence Of Presence

Αν και από άποψη lineup πολλά είναι αυτά που έχουν πια αλλάξει, οι Kansas κατάφεραν με το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους να μεταφέρουν αναλλοίωτο το πνεύμα τους στο σήμερα. Παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που είναι σαφώς καλύτερο από εκείνο του "The Prelude Implicit" αλλά δίχως στην πραγματικότητα να επιτυγχάνουν να συναγωνιστούν οποιαδήποτε δισκογραφική τους στιγμή από τα μυθικά ‘70s, οι Αμερικάνοι δεν πραγματοποιούν κάποια ιδιαίτερη υπέρβαση, αλλά μας δίνουν αρκετούς λόγους να τσεκάρουμε ξανά το back catalogue τους.

Elvis Costello - Hey Clockface

Το "Hey Clockface" αποτελεί ένα γεμάτο, εκλεκτικό και «ενοχλητικό» σε σημεία άλμπουμ που σίγουρα δεν αναπολεί αλλά κοιτά το μέλλον. Ο Costello - όπως ελάχιστοι της γενιάς του - δείχνει ακούραστος και δημιουργικός στα 66 του χρόνια. Αλλάζοντας συνεχώς διαθέσεις πηδά από το επιθετικό και ηλεκτρικό punk στη γεμάτη πνευστά και αέρα παλιού Παρισιού jazz και από εκεί στη story-telling μπαλάντα. Το καλύτερο: Τα καταφέρνει και στα τρία.

Drive-By Truckers -The Unraveling

Τα παιδιά από την Alabama παρουσιάζουν τις σκέψεις τους για την Αμερική του σήμερα με ένα ακόμα πολιτικό άλμπουμ. Και αν το βιολί και η ακουστική κιθάρα «γλυκαίνουν» την country τους και οι ηλεκτρικές κιθάρες τους ακούγονται ανεβαστικές οι στίχοι δεν χαρίζονται. Οι χαμηλοί μισθοί, τα ναρκωτικά, οι επιθέσεις με όπλα σε σχολεία, τα κλουβιά για τα παιδιά των μεταναστών και η ακροδεξιά ρητορική τούς θυμώνουν και είναι αυτός ο θυμός που αποτελεί τη «βενζίνη» αυτής της δουλειάς.

Come Hell Or High Water
Μπορούσαν και καλύτερα

Bon Jovi - 2020

O Bon Jovi θεμελιώνει τη στροφή του προς την country και τον ήχο του Nashville, μα όσο εκτιμητέα κι αν είναι η απόπειρα κοινωνικής ευαισθητοποίησης μέσω των στίχων του, το μουσικό κομμάτι του "2020" δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει κάτι παραπάνω από ένα νωχελικό ενθουσιασμό με τα γλυκανάλατα και χωρίς δυναμική τραγούδια του.

Russ Ballard - It’s Good To Be Here

Μεταξύ μας, το να αναφέρεις ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2015 ψηφιακά (με όχι μεγάλη επιτυχία) ως απογοήτευση του 2020 δεν είναι και πολύ λογικό, έστω κι αν το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι σε φυσικά format και επαναλανσαρίστηκε ως «νέα» κυκλοφορία από την εταιρεία και το δημιουργό του. Από την άλλη, αυτή η «μόδα» μάς βρίσκει μάλλον αντίθετους και υποδηλώνει έλλειψη έμπνευσης, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν βρισκόταν σε περίσσεια στο "It’s Good To Be Here" του βετεράνου Βρετανού δημιουργού. Για εναλλακτικές «απογοητεύσεις», τσεκάρετε και το "Velvet" του wannabe Freddie Mercury, Adam Lambert.

Horisont - Sudden Death

Ένα μεγάλο "If" a la Edward Norton να πλανάται στον αέρα, που θα μπορούσε να οδηγήσει τους Horisont πολύ κοντά σε κάτι αριστουργηματικό - ξανά - ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν συνθέσεις που θα ζήλευε ακόμα κι ο Tobias Forge. Όταν όμως δεν υπάρχει μια σταθερά, τότε ο δίσκος γίνεται ευάλωτος στην κριτική, ασχέτως αν οι Σουηδοί παίρνουν τα ρίσκα τους και παίζουν τη μουσική που θέλουν εκείνοι, βγουν - δεν βγουν αυτά.

Bob Dylan - Rough & Rowdy Ways

Ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης για κάποιο ανεξήγητο λόγο τα τελευταία χρόνια αναλώνεται κυρίως σε γλυκανάλατες διασκευές κλασικών τραγουδιών. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, που - ώ τι έκπληξη - αποθεώνεται από τα μουσικά μέσα, εμφανίζεται χλιαρός στην ερμηνεία και πρόχειρος στο στίχο - πάντα για τα μέτρα του συγκλονιστικού στιχουργού Dylan.

Witchcraft - Black Metal

Ο αγαπημένος αυτού του site Magnus Pelander μας μαύρισε την ψυχή μέσα στην πανδημία και ενώ περιμέναμε ένα ακόμα δυνατό ροκ άλμπουμ ουσιαστικά μας σέρβιρε κάτι πολύ ιδιαίτερο, ακουστικό και εσωτερικό. Δεν του κακιώσαμε - αυτή η φωνή πάντα θα μας συγκινεί - αλλά και δεν τον αφήσαμε να μας τραβήξει στη μαύρη θλίψη του.

Live Undead
Κι όμως, είναι ακόμα «ζωντανοί»

Rory Gallagher - "Check Shirt Wizard: Live In '77"

Με είκοσι προσεκτικά διαλεγμένα τραγούδια από την περιοδεία του σπουδαίου "Calling Card", την ηχογράφηση να είναι κορυφαίας ποιότητας, τον αγαπημένο μας Rory να δίνει ως συνήθως τον καλύτερό του εαυτό και το κοινό να είναι φανατισμένο, το "Check Shirt Wizard: Live In '77" θα μπορούσε να είναι το κορυφαίο ζωντανό άλμπουμ του αείμνηστου Ιρλανδού, εάν δεν υπήρχε εκείνο το συγκλονιστικό "A Million Miles Away" στο "Irish Tour 74".

Blue Oyster Cult - 45th Anniversary-Live in London

Το 2017, στη μικρή σκηνή της O2 στο Λονδίνο οι Blue Oyster Cult επέλεξαν να μαγνητοσκοπήσουν την εμφάνιση τους στην οποία παρουσίασαν ζωντανά ολόκληρο το πρώτο τους άλμπουμ. Η επιλογή να βρισκόμαστε εκεί δεν απογοήτευσε μιας και η εμφάνιση τους ήταν καταπληκτική. Το CD/DVD που κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά αποτυπώνει σε υψηλή ποιότητα τη μαγεία μιας όχι και τόσο αναγνωρισμένης κορυφής της δισκογραφίας τους (καλύτερη όλων η εκτέλεση του "Last Days Of May") με κερασάκι στην τούρτα μια ωραία επιλογή best of από την υπόλοιπη καριέρα τους.

Jimi Hendrix Experience - "Live In Maui"

Η περίφημη επίσκεψη των Jimi Hendrix Experience στη Χαβάη και η συμμετοχή στο φιλμ "Rainbow Bridge" αποτυπώνονται στο ντοκιμαντέρ "Music, Money, Madness... Jimi Hendrix In Maui" και το ζωντανά ηχογραφημένο "Live In Maui". Επειδή λοιπόν οι ζωντανές ηχογραφήσεις είναι κατά κανόνα πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις κυκλοφορίες με υποτιθέμενο ακυκλοφόρητο υλικό, ας πάμε για μια συναυλία στη Χαβάη του 1970.

Blackberry Smoke - "Big Apple Breakdown - Sept 7, 2019"

Το κορυφαίο σύγχρονο southern rock σχήμα διέθεσε τον Δεκέμβριο, δυστυχώς αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή μέσω Bandcamp, ένα ακόμη χορταστικό live άλμπουμ με είκοσι συνολικά τραγούδια, πειστήριο της συνθετικής και εκτελεστικής ικανότητας του Charlie Starr και της εκλεκτής παρέας του. Ζηλεύουμε για πολλούς λόγους.

Queen + Adam Lambert - "Live Around The World"

H πανδημία έδωσε την ευκαιρία στους Queen να ανατρέξουν στα αρχεία των ζωντανών εμφανίσεών τους με τον Adam Lambert από το 2014 μέχρι το 2020 και να παρουσιάσουν μια απολαυστική συλλογή επιλεγμένων αποσπασμάτων, στην πρώτη τους ευρεία κυκλοφορία με τον αισίως 39χρονο πίσω από το μικρόφωνο.

Stairway To A New Heaven
Κορυφαία και χωρίς... αρθρίτιδα

White Dog - White Dog

Σχεδόν από το πουθενά και πιο συγκεκριμένα από το Texas, προέκυψε μια πεντάδα με έναν καταπληκτικό rock δίσκο, που χωρίς να είναι εύκολος εκ πρώτης όψεως, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να κερδίσει τη συλλογική μας προτίμηση. Άρτιος συνδυασμός psych, prog, blues και hard, ήχος κατευθείαν από το χρονοντούλαπο των early '70s, βρετανικός όσο και αμερικάνικος, ελάχιστη παραμόρφωση με ταυτόχρονα πολλές φορές διπλές lead κιθάρες, εξαιρετικά παιξίματα με μια μαγκιόρικη φωνή στο επίκεντρο, έμφαση στο storytelling αντί των ρεφρέν, τρομερή ροή με τρομερές αλλαγές και πολλές επιμέρους μαγικές στιγμές σε οκτώ τραγουδάρες, με κορυφαίες την ξερή κιθαριά-μαχαιριά μετά την αλλαγή στο "Snapdragon" και το φάντασμα του Rory στο southern έπος "Pale Horse", αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ήδη κλασικού στις καρδιές μας ντεμπούτου.

Blues Pills - Holy Moly!

Ξανακερδίζουν την εμπιστοσύνη μας οι Blues Pills μετά από ένα καταπληκτικό ντεμπούτο και την άνιση συνέχεια με το "Lady In Gold". Την αποχώρηση του Dorian Sorriaux κάλυψε η εσωτερική μεταγραφή του Zack Anderson ο οποίος άφησε το μπάσο και ανέλαβε την κιθάρα ενώ το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τους Σουηδούς. Ακροβατεί ανάμεσα στα blues και το rock το "Holy Moly!" αλλά οι Blues Pills δείχνουν να στέκονται γερά στα πόδια τους.

The Allman Betts Band - Bless Your Heart

Το σχήμα που ίδρυσαν παρέα οι γιοι των σπουδαίων Gregg Allman και Dickey Bets φτάνει στο δεύτερο κατά σειρά πόνημα του, αρχίζοντας να αποκτά τη δική του αυτόφωτη υπόσταση. Το "Bless Your Heart" αποτελεί ένα αυθεντικό blues/rock άλμπουμ βγαλμένο από τα χώματα της Αμερικής του Νότου, από μια μπάντα που φλερτάρει με το παρελθόν των ονομάτων που κουβαλά, χωρίς να το αφήνει ποτέ να την καθορίσει απόλυτα.

Arbouretum - Let It All In

Το "Let It All In" από τη μία έχει καταφέρει το δύσκολο έργο του να παραμείνει ένας πέραν αμφιβολίας αναγνωρίσιμος δίσκος των Arbouretum. Από την άλλη έχει καταφέρει να εξελίξει τον ήχο τους και να αποτελεί ένα αναγκαίο βήμα προς τα εμπρός. Το heavy psych, η αμερικάνικη folk (americana αν θέλετε), η μονολιθική δομή της μουσικής, τα μακροσκελή jam, το γήινο feeling˙ όλα βρίσκονται εδώ και το μόνο που έχει αλλάξει είναι η ισορροπία ανάμεσά τους και η πιο έντονη παρουσία μελωδικού στοιχείου.

The Goners - Good Mourning

Εξαιρετική περίπτωση γνωστού και αγαπημένου φαγητού, με τη διαφορά να γίνεται από τα υλικά, τον ιδιαίτερο τρόπο εκτέλεσης και την παρουσίαση. Μπορείς να παίξεις garage/psych συνδυάζοντας garage και wait for it psych, μπορείς να στήσεις και μια γέφυρα από την παραδοσιακή Σουηδία των τελευταίων ετών μέχρι το surf της πέρα ακτής. Οι μάγειρες είναι μεγάλοι μάγκες και ο δίσκος δίσκαρος.

Check also:

Ball - Like You Are... I Once Was... Like I Am - You Will Never Be

Ο παλιακός και garage ήχος με τη horror αισθητική είναι οι άμεσες διαπιστώσεις. Ο μούρλιακας στα φωνητικά είναι η επόμενη: Φαντάσου ένα κράμα Alice Cooper, & Lee Dorian. Ή πάλι, Screamin' Jay & Cronos. Οι Ball παίζουν στα δάκτυλα τη space ψυχεδέλεια κι όταν κρίνουν σωστό, βάζουν την κιθάρα λίγο πιο πίσω προκειμένου να αναδείξουν τη σωστή funky γκρούβα. Μπέρδεμα; Ε, όχι δα.

Thundermother - Heat Wave

Τέταρτος δίσκος για την all-female μπάντα από τη Σουηδία και το συναυλιακό rock 'n' roll τους παραμένει τόσο ξεσηκωτικό στις κυκλοφορίες τους όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Οι «κόρες» των AC/DC δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία με περίσσια όρεξη. Το "Heat Wave" είναι ο καλύτερος και πιο πλήρης δίσκος των Thundermother και κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει «καύσιμο» για την πορεία αυτή.

Still Got The Blues
Ροκάροντας τα blues

Fantastic Negrito - Have You Lost Your Mind Yet?

Μπορεί να μην χάσαμε τελείως το μυαλό μας, αλλά το "Have You Lost Your Mind Yet?" συνεχίζει στον ίδιο, μη εναλλακτικό και ολόδικο του τρόπο σκέψης κι έκφρασης, προσφέροντας λίγα αλλά ουσιαστικά λεπτά μουσικής ανάτασης. Επίκαιροι και ανατρεπτικοί στίχοι, φανταστικό μουσικό fusion διαφόρων επιρροών και χρονικών περιόδων, σε ένα άλμπουμ που ξεχώρισε εύκολα στο είδος του ως ένα soon to be modern classic.

Shemekia Copeland - Uncivil War

H φωνάρα αυτή ενώνει δυνάμεις με τον Will Kimbrough και παραδίδει ένα σπουδαίο άλμπουμ γεμάτο πολιτικά μηνύματα περασμένα μέσα από ηλεκτρισμένο Chicago Blues. To ένα τραγούδι είναι καλύτερο από το άλλο, οι guests απίστευτοι (Jason Isbell, Christone Ingram, Steve Cropper), ακόμα και η …#MeToo διασκευή στο "Under My Thumb" με την αντιστροφή των ρόλων ακούγεται ταιριαστή. Τέλος, δεν ξεχνά το «τίμα τον πατέρα σου» με μια υπέροχη ερμηνεία του "Love Song" του Johnny Copeland.

Joe Bonamassa - Royal Tea

Είτε έχουμε να κάνουμε με φόρο τιμής στη βρετανική blues σκηνή, είτε με μια προσπάθεια ανανέωσης του ήχου του μετά από την καταιγιστική δισκογραφία του τα τελευταία είκοσι χρόνια, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η κίνηση του Bonamassa να μεταφερθεί στα θρυλικά Abbey Road studios κρίνεται απόλυτα πετυχημένη αφού το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του και σίγουρα ένας από τους πιο ενδιαφέροντες την τελευταία δεκαετία.

New Moon Jelly Roll Freedom Rockers - Vol 1

Αυτή η All-Star ομάδα παραδίδει ένα αριστούργημα ανόθευτου blues με μπροστάρηδες τον Charlie Musselwhite και την οικογένεια Dickinson. Προφανώς, δεν μιλάμε για κάποιο υλικό άκρατου - και ίσως «άμυαλου» - jamming, αλλά για τραγούδια που κουβαλούν την εμπειρία δεκαετιών και το αυθεντικό blues συναίσθημα, ορίζοντας το άλμπουμ ως ένα must-listen για κάθε ακροατή του είδους.

Stephen Dale Petit - 2020 Visions

Με το πιο δυνατό άλμπουμ του ως τώρα ο Petit μας παρουσιάζει το δικό του όραμα για το πως μπορούν να προχωρούν τα blues προς στο μέλλον. Επιλέγει κυρίως «μεγάλες» ηλεκτρικές κιθάρες και δάνεια από διάφορα είδη του rock, δυστοπικούς στίχους επηρεασμένους από την πανδημία και την κατάσταση στις ΗΠΑ αλλά εκεί που πραγματικά διαπρέπει είναι στην "anthemic" διασκευή στο "Soul Of A Man" του Blind Willie Johnson με καλεσμένους τη Shemekia Copeland και τον Paul Jones.

Check also:

Seasick Steve - Blues In Mono

Απαλλαγμένος από καθετί περιττό και μονάχα με μια ακουστική κιθάρα, ο Seasick Steve αποκαλύπτει το πιο απογυμνωμένο και αγνό πρόσωπο της μουσικής του. Ιδιαίτερο άλμπουμ, τόσο σαν άκουσμα όσο και σαν κίνηση, επιστρέφει στις ρίζες της blues μουσικής πραγματοποιώντας μια κατάθεση ψυχής που για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται.

Elvin Bishop & Charlie Musselwhite - 100 Years Of Blues

Από τα πιο feel good άλμπουμ της χρονιάς αυτή η συνεργασία του Musselwhite με τον Bishop, ξεχωρίζει για την αβίαστη old school αισθητική και την καταπληκτική φόρμα του πρώτου στη φυσαρμόνικα. Ακούστε τον στο "West Helena Blues" να τα δίνει όλα και αγαλλιάστε. Ο Bishop από την άλλη κάνει γιορτινό το κλίμα στο ομώνυμο τραγούδι δείχνοντας μας ακριβώς γιατί επιβίωσε το ιδίωμα: Φτιάχτηκε - σε αντίθεση με την κλισέ «στενάχωρη» εντύπωση - για να διασκεδάζει και να μοιράζεται ιστορίες.

The Record Company - Early Songs & Rarities

Μια ξεχωριστή κυκλοφορία μας επεφύλασσαν οι Record Company, με τη συλλογή από ακυκλοφόρητα τραγούδια τους, εναλλακτικές εκδοχές κομματιών τους και μερικές επιλεγμένες διασκευές να αποτελεί ένα έργο με τη δική του αξία. Ο πιο ωμός ήχος των ηχογραφήσεων δεν αποπροσανατολίζει, οι επιρροές του σχήματος διαφαίνονται εντονότερα από ποτέ, αφήνοντας μας ανυπόμονους για το επόμενο ουσιαστικό βήμα τους.

The Melody Makers
Μελωδικά και AOR-ιστα

The Old Guard

Pride Of Lions - Lion Heart

Το πόσο σπουδαίος συνθέτης είναι ο Jim Peterik είναι κάτι αναντίρρητο, αφού το έργο του με τους Survivor είναι άφθαρτο μέχρι και σήμερα. Βρίσκοντας, λοιπόν, μια ικανότατη φωνή στο πρόσωπο του Toby Hitchcock, συνθέτει για άλλη μια φορά στο ανθεμικό ύφος που αγαπήσαμε, ορίζοντας το "Lion Heart" ως ένας από τους AOR δίσκους της χρονιάς που πέρασε.

FM - Synchronized

Οι Βρετανοί είναι αναμφίβολα μια από τις σπουδαιότερες μπάντες που μας χάρισε το AOR και το γεγονός ότι καταφέρνουν και βρίσκονται ακόμη ενεργοί αποτελεί αναμφίβολα ένας λόγος να χαίρονται παραπάνω οι ακροατές του είδους. Πόσο μάλλον, δε, με άλμπουμ όπως το "Synchronized", το οποίο τους βρίσκει σε εξαιρετική κατάσταση και τη θέρμη της φωνάρας του Steve Overland σε πρώτο πλάνο.

Gotthard - 13

Οι Ελβετοί rockers έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το χαμό του Steve Lee όσο το δυνατόν ομαλότερα, με έναν αντικαταστάτη που, τέσσερα άλμπουμ αργότερα, πρέπει να λογίζεται ως αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας. Το "13", δε, είναι ένα τυπικό άλμπουμ τους, κοινώς γεμάτο ευκολομνημόνευτα κομμάτια, πλήθος hooks, αλλά κι εκείνα τα δυο-τρία fillers που θα μπορούσαν να απουσιάζουν, αλλά δεν ενοχλεί και κανέναν η παρουσία τους.

Bonfire - Fistful Of Fire

Οι ανανεωμένοι Bonfire του αειθαλούς Hans Ziller κάνουν πολύ καλά (για) τη δουλειά που λέγεται μελωδικό hard 'n' heavy. Η πρωτοτυπία, η αυθεντικότητα και οι νεωτερισμοί αποτελούν άγνωστες λέξεις για τους Βαυαρούς, το πολλοστό τους άλμπουμ όμως είναι ιδιαιτέρως καλοφτιαγμένο: φρέσκο πράγμα, ωραίος ήχος, πολύ καλά δουλεμένες και πιασάρικες συνθέσεις με εξαιρετική ροή, θαυμάσια παιξίματα και κερασάκι το καταπληκτικό λαρύγγι του Alexx Stahl.

House Of Lords - New World, New Eyes

Δωδέκατος δίσκος για τους House Of Lords οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δεύτερη περίοδο της καριέρας τους, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς, ουδέποτε, να απογοητεύουν τους οπαδούς τους. Τρεις δεκαετίες έχουν περάσει από την εποχή που οι Αμερικανοί κυκλοφορούσαν τα κορυφαία τους άλμπουμ και φυσικα δεν περιμένουμε να οδηγήσουν τη σκηνή τα επόμενα χρόνια. Παραμένουν όμως εδώ, σταθεροί στις αξίες τους με πολύ αξιόλογους δίσκους όπως το φετινό "New World, New Eyes".

Check also:

Tokyo Motor Fist - Lions

Ένα, τρόπον τινά, supergroup του μελωδικού χώρου, με μέλη από Danger Danger, Trixter, Rainbow και Alice Cooper, οι Tokyo Motor Fist υπήρξαν μια ευχάριστη αναλαμπή για τα δεδομένα της προηγούμενης χρονιάς. Καμία έκπληξη, προφανώς, μουσικά, αλλά η όμορφη τραγουδοποιία στα πλαίσια των Def Leppard και Danger Danger υπήρξε παραπάνω από ευπρόσδεκτη και αφήνει υποσχέσεις για μια εξίσου ενδιαφέρουσα συνέχεια του project.

Jeff Scott Soto - Wide Awake (In My Dreamland)

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε το προσωπικό αλμπουμ του ιδιαίτερα δραστήριου Αμερικάνου τραγουδιστή, ανακαλώντας ηχητικά ακόμη και τις ημέρες του στους Talisman. Ως προς το τελευταίο, υπεύθυνος για το συνθετικό υπόβαθρο του δίσκου υπήρξε ο Alessandro Del Vecchio (γνωστός συνθέτης της Frontiers), ο οποίος γράφει τραγούδια που ταιριάζουν άψογα στη φωνή του Soto, κλείνοντας το μάτι στο AOR και χαρίζοντας έναν μελωδικό αέρα που έλειπε καιρό από τα solo πονήματα του βετεράνου τραγουδιστή.

Vandenberg - 2020

Κανείς δεν περίμενε τον Adrian Vandenberg να επαναφέρει στην ενεργό δράση τους δικούς του Vandenberg μετά από τόσα χρόνια απραξίας, πόσο μάλλον με τον Ronnie Romero πίσω από το μικρόφωνο κι ένα lineup που συμπληρώνεται από τους Randy Van Der Elsen και Koen Herfst. Κατά τα λοιπά, το hard & heavy του άλμπουμ ανακαλεί τις αντίστοιχες στιγμές των early ‘80s κι αυτό μας αρέσει, με τον Romero να συνεχίζει να θυμίζει ανά στιγμές Dio και τον Vandenberg να συνεχίζει να μπορεί να γράψει ευκολομνημόνευτα κομμάτια.
 

A New Hope

H.E.A.T - II

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "ΙΙ" οι H.E.A.T είχαν ήδη στα σχέδιά τους την επιστροφή του Kenny Leckremo στα φωνητικά αλλά η επαναφορά του κλασικού hard rock ήχου σίγουρα έφερε χαμόγελα στα χείλη των παλιότερων οπαδών τους. Ο καλύτερος δίσκος τους από την εποχή του "Adress The Nation" και έπειτα, τους φέρνει ακόμα πιο κοντά στην κορυφή του μελωδικού hard rock των ημερών μας.

The Night Flight Orchestra - Aeromantic

Αυτό που αρχικά έμοιαζε με ένα χιουμοριστικό side project, εξελίχθηκε σε μια πολύ επιτυχημένη μπάντα της οποίας η ανοδική πορεία δεν μοιάζει να σταματά ακόμα. Η μίξη aor με '80s synth pop καθώς και η κληρονομιά των Abba που φαίνεται να μην αφήνει ανεπηρέαστο κάνενα Σουηδό ακόμα και αν αυτός είναι μέλος των Soilwork ή των Arch Enemy. Ακατάλληλο για σοβαροφανείς ακροατές. Χορέψτε με την ψυχή σας.

One Desire - Midnight Empire

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το παρών και το μέλλον του μελωδικού hard rock βρίσκεται εδώ και χρόνια στη Σκανδιναβία. Οι One Desire είχαν τραβήξει τα βλέμματα ήδη με το ντεμπούτο τους και φέτος επιστρέφουν ακόμα πιο δυνατοί με στόχο μόνο την κορυφή. Το "Midnight Empire" περιέχει όλα όσα ζητάς από έναν δίσκο τους είδους. Οι H.E.A.T πρέπει να έχουν τον νου τους διότι η αντεπίθεση έρχεται από τη Φινλανδία.

Gathering Of Kings - Discovery

Μια εξαιρετική συνέχεια του περσινού τους ντεμπούτου, το "Discovery" αποτελεί το όνειρο κάθε ακροατή των πιο μελωδικών hard rock παρακλαδιών. Γεμάτο catchy τραγούδια με μονάχα κολλητικές μελωδίες, φανταστικές ενορχηστρώσεις και μια ποικιλία που επεκτείνεται από το ‘70s rock των Boston μέχρι και το μελωδικό metal του σήμερα, το project των Gathering Of Kings ήρθε για να μείνει.

Brother Firetribe - Feel The Burn

Πέμπτος δίσκος για τους Φινλανδούς οι οποίοι παρά την αποχώρηση του κιθαρίστα Emppu Vuorinen (Nightwish) επιστρέφουν με έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους για τη φετινή χρονιά. Κλασικός aor/melodic rock ήχος με 80s αισθητική ο οποίος κάθε άλλο παρά παρωχημένος μοιάζει λόγω της εξαιρετικής παραγωγής του Jimmy Westerlund. Μερικές από τις πιο catchy συνθέσεις της χρονιάς περιμένουν τους ενδιαφερόμενους μέσα στο "Feel The Burn".

Check also:

Perfect Plan - Time For A Miracle

O δεύτερος δίσκος των Σουηδών θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στην αποπάνω κατηγορία με το εξαιρετικό, παραδοσιακό aor/melodic hard rock του. Οι Perfect Plan μοιράζονται ανάμεσα στη Σκανδιναβική σκηνή και τα μεγαθήρια τους παρελθόντος (Journey, Foreigner, Survivor). Οι Σουηδοί προσφέρουν ενέργεια αλλά και συναίσθημα με straight to the point κιθάρες και τα πανέμορφα φωνητικά του Kent Hilli.

Girish And The Chronicles - Rock The Highway

Hard rock made in India. Τώρα που έχουμε την προσοχή σας, μπορούμε να ασχοληθούμε με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις της χρονιάς. Μελωδικό hard rock/ old school hair metal, σαφέστατα πιο βαρύ από τα υπόλοιπα ονόματα της υπάρχουσας λίστας αλλά άκρως ξεσηκωτικό. Αυθεντικό, «πεινασμένο» και γεμάτο ενέργεια το "Rock The Highway". Οι Ινδοί έχουν το «μάτι της τίγρης» και έτσι περιμένουμε πολλά από αυτούς στο προσεχές μέλλον.

First Cut Is The Deepest
Μας κέρδισαν με την πρώτη επαφή

The Cosmic Trip Αdvisors - Same, Same ...But Different

Αυτοί οι Σκωτζέζοι… Blues Pills ξεκίνησαν πέρυσι την blues rock περιπέτεια τους με το «σπιτίσιο» "Wrong Again Albert" στο Bandcamp. Τους ακούσαμε πρώτη φορά το 2020 με τη δεύτερη δουλειά τους η οποία ουσιαστικά αποτελείται από ζωντανές one-off εκτελέσεις του πρώτου δίσκου οι οποίες ηχογραφήθηκαν έξι μήνες μετά την κυκλοφορία του. Η Lesley ΜcGonnal διαθέτει καταπληκτική φωνή και σε συνδυασμό με τις τσαχπίνικες και ρετρό συνθέσεις το συγκρότημα δείχνει έτοιμο για μεγαλύτερο κοινό.

Datura4 - West Coast Highway Cosmic

Δεν τους ακούσαμε πριν τον τέταρτο δίσκο τους αλλά αυτή η σχεδόν ξεδιάντροπη μίξη επιρροών από τα '60s (κυρίως) και τα '70s μας κέρδισε άμεσα. Φτιαγμένο για τριπαριστά ταξίδια στις λεωφόρους της Αυστραλίας, παίζει ανάμεσα στο boogie και το ψυχεδελικό rock θυμίζοντας άπειρα αγαπημένα μας σχήματα και κλασικούς καλλιτέχνες. Απολαύστε ανεύθυνα και χωρίς ενοχές αυτούς τους γραφικούς και ρομαντικούς αρχαιολάτρες.

The Third Mind - The Third Mind

Αυτό το project κορυφαίων μουσικών με μπροστάρη τον Dave Alvin προσπάθησε να φέρει το πνεύμα του "Bitches Brew" και τη λογική του Miles Davis στην ηχογράφηση χωρίς πρόβες και προσχεδιασμένη ενορχήστρωση. Οι διασκευές τους σε τραγούδια των Paul Butterfield Blues Band, Roky Erickson και Alice Coltrane βγάζουν ζεστασιά και αναπόληση χωρίς να ξεφεύγουν στον βωμό του τζαμαρίσματος συνθέτοντας μια πληρέστατη, ολοκληρωμένη δουλειά.

The Georgia Thunderbolts - The Georgia Thunderbolts

Αυτοί εδώ οι… Ρωμαίοι της Georgia εκτός από το να περιοδεύουν με τους Blackberry Smoke και τους Black Stone Cherry αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μόνοι τους το πρώτο τους EP ηλεκτρονικά το 2020 ενώ αναμένουν το μεγάλο break κάτω από τη σκεπή της Mascot. Το ποιοτικό southern rock τους έχει όλο το πακέτο για να αγαπηθεί από οπαδούς των riffs και του hard rock αλλά αυτούς του πιο εύπεπτου ραδιοφωνικού rock και της μπαλάντας.

The Hanging Stars - A New Kind Of Sky

Τους πιάσαμε στον τρίτο δίσκο και μάλλον δεν θα τους αφήσουμε. Στα χνάρια των Crosby, Stills, Nash & Young, Byrds και Buffalo Springfield εντυπωσιάζουν με την ψυχεδελική τους folk και εν γένει την αισθητική τους .

Check also:

Collateral - Collateral

Άνοιξαν για τον Bon Jovi στο Runaway To Paradise Mediterranean Cruise, γύρισαν την Ευρώπη με τους Skid Row, κέρδισαν βραβεία στο Camden και, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, έχουν προγραμματισμένες περιοδείες με τους H.E.A.T και Reckless Love. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Collateral κυκλοφόρησε φέτος και οι Βρετανοί δείχνουν ότι έχουν την όρεξη αλλά και τις ικανότητες να ξεχωρίσουν στην ευρωπαϊκή hard rock σκηνή με έναν δίσκο γεμάτο hits.

Black Swan - Shake The World

Reb Beach, Robin McAuley, Jeff Pilson, Matt Starr : και μόνο η ανάγνωση των συμμετεχόντων μουσικών σε αυτό το νέο project προκαλεί δέος στους γνώστες του hard rock των '80s-'90s, με τις προσδοκίες αναμενόμενα να είναι υψηλές. Το αποτέλεσμα, βέβαια, δεν τις δικαίωσε απόλυτα, αλλά το "Shake The World" μονάχα κακό δίσκο δεν μπορείς να το πεις. Η επιστροφή του McAuley, πάντως, και τα κιθαριστικά χαρίσματα του παιχταρά Reb είναι από μόνοι τους λόγοι για να τσεκάρει κανείς το άλμπουμ.

Arctic Rain - The One

Σουηδία και μελωδία πάνε μαζί εδώ και δεκαετίες, με τους Arctic Rain να μην αποτελούν εξαίρεση αυτού του μικρού κανόνα. Το "The One" μας άρεσε, μην αποκλίνοντας καθόλου από τις βασικές διδαχές του είδους αλλά προσφέροντας διασκεδαστικό songwriting με ευχάριστο «περιτύλιγμα» (βλέπε δυνατή παραγωγή) και την αύρα των '80s να πλανάται σε όλη τη διάρκεια του.

Blue & White
Τα δικά μας παιδιά

Instant Boner - High Place Phenomenon

Από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της ελληνικής σκηνής, συνδυάζουν καταπληκτικά το ψυχεδελικό και progressive στοιχείο με το stoner rock. Η «καινούργια» Μαριάνθη Γιούλα στα φωνητικά κόλλησε με το σχήμα το οποίο εξελίχθηκε πολύ από το 2015 όταν άνοιγαν στους Radio Moscow. To σαξόφωνο συνεχίζει να αποτελεί τη διαφορετική πινελιά, όπως και στις παλιότερες προσπάθειες τους, αλλά πλέον τα «τείχη» κιθαρών ακούγονται καλύτερα από ποτέ.

Grey River & The Smoky Mountain - Live To Tell The Tale

Είναι μεγάλη αλήθεια ότι η μουσική αποτελεί παγκόσμια γλώσσα και καλύτερο παράδειγμα από τη θαυμάσια δουλειά των Grey River & The Smoky Mountain, τουλάχιστον για φέτος εντός των ορίων της χώρα μας, δεν θα μπορούσε να βρεθεί. Παραδοσιακή, ξερή αμερικάνικη folk με όλα τα λιπαρά, διαφορετικές διαθέσεις, πανέμορφες μελωδίες και υπέροχες ερμηνείες από τη Ρένα Παπαγεωργίου σε δώδεκα άκρως ενδιαφέρουσες μικρές ιστορίες, αποδεικνύουν ότι η άγρια δύση βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά μας.

Electric Feat - Electric Feat

Δύσκολα βρίσκεις σήμερα κάτι τόσο καλοφτιαγμένο και αυθεντικά '70s, ειδικά και όχι μόνο εγχώριας παραγωγής. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Electric Feat αποτελούν κάτι πολύ περισσότερο από ένα ακόμη σχήμα του απολαυστικού Prince Obi, όντας ταυτόχρονα ψυχεδελικοί και heavy, χωρίς το ένα να καπελώνει το άλλο. Από μία ευρεία γκάμα επιρροών, βασικό σημείο αναφοράς είναι μάλλον αναμενόμενα οι Black Sabbath. Με περισσότερες lead κιθάρες και ίσως μεγαλύτερη στόχευση υφολογικά, οι Electric Feat έχουν όλα τα φόντα για σπουδαία πράγματα στο μέλλον.

Badd Kharma - On Fire

Όντας χρόνια στα σκαριά με εργάτες έμπειρα μέλη της σκηνής, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο κιθαρίστας-γιατρός των InnerWish, Μανώλης Τσίγκος, οι Badd Kharma ήρθαν να καλύψουν με πολλές αξιώσεις το κενό στον χώρο του μελωδικού hard 'n' heavy στη χώρα μας. Το χορταστικό σε διάρκεια ντεμπούτο τους, με πολύ καλή παραγωγή, εξαιρετικά παιξίματα, αξιομνημόνευτα τραγούδια και το πολύ καλό λαρύγγι του Νίκου Συράκου στέκεται συνολικά πολύ καλά ως προϊόν και αποτελεί αναμφίβολα ιδιαίτερα ευχάριστο άκουσμα.

Leaving Tomorrow - Morningdom

Σχεδόν δώδεκα χρόνια μετά το καταπληκτικό, ομώνυμο ντεμπούτο τους και με τη μεσολάβηση δύο τραγουδιών το 2012, το power trio του Αλέξη Δούτση καταθέτει το δεύτερο ολοκληρωμένο έργο. Με γεμάτο, οργανικό ήχο, πολύ δυνατό rhythm section, ταυτόχρονη έμφαση στην ατμόσφαιρα και τα παιξίματα, progressive νοοτροπία, αρκετές αναφορές στη μουσική παράδοση του τόπου μας και φυσικά την παλιακά Stratocaster να στενάζει στα πρότυπα του Jimi Hendrix και του Uli Jon Roth, το "Morningdom" προσφέρεται εξίσου για μελέτη και απόλαυση, ως ιδανικό soundtrack πολύ ιδιαίτερων στιγμών.

A Bigger Bang
Τα μεγάλα μπαμ της επικαιρότητας

Ο Bob Dylan πουλάει τα δικαιώματα όλων των τραγουδιών του

Η κίνηση του Bob Dylan να πουλήσει τα δικαιώματα όλων των τραγουδιών του σε ιδιωτική, επενδυτική πρωτοβουλία, φαίνεται να αλλάζει τον χάρτη της μουσικής όπως τη γνωρίζαμε, χωρίς ακόμη να μπορεί να αξιολογηθεί το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Σε αντίστοιχη κίνηση προχώρησε και η Stevie Nicks, ενώ η βρετανική Hipgnosis Songs Fund έχει ξοδέψει περίπου 670 εκ. δολάρια από τον Μάρτιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2020 για αγορά δικαιωμάτων δεκάδων χιλιάδων τραγουδιών. Πιο πρόσφατο απόκτημά της το ήμισυ του καταλόγου του Neil Young, με τις εξελίξεις να αναμένονται καταιγιστικές.

Η δισκογραφική επιστροφή των AC/DC

Σε μια εποχή που το μέλλον πολλών μεγάλων συγκροτημάτων του παρελθόντος κρίνεται αβέβαιο για ευνόητους λόγους, κάθε επιστροφή είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Ο Brian Johnson φαίνεται να ξεπέρασε τα προβλήματα με την ακοή του, ο Phil Rudd φαίνεται πως ξέμπλεξε με το νόμο και οι AC/DC, έξι ολόκληρα χρόνια μετά το "Rock Οr Bust" επέστρεψαν στη δισκογραφία με το "Power Up", επιβεβαιώνοντας τη μοναδική τους ικανότητα να κάνουν χαρούμενους τους οπαδούς τους σε αδιανόητα ελάχιστο χρόνο.

Η συναυλία Mick Fleetwood & Friends για τον Peter Green

Λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας και την παύση τους μέχρι νεωτέρας, ο Κώστας Σακκαλής είχε την τύχη να βρεθεί στο Palladium του Λονδίνου και να απολαύσει μια ιστορική βραδιά. Ο Mick Fleetwood με την αρωγή καλλιτεχνών πρώτης γραμμής τίμησε με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά του Peter Green εποχής Fleetwood Mac, πέντε μόλις μήνες πριν το θάνατο του θρυλικού κιθαρίστα. 'Όλα όσα συνέβησαν ευτυχώς καταγράφηκαν και βρίσκονται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Rocking.

Η επανένωση των Genesis

Παρότι οι συναυλίες που προγραμματίστηκαν δεν έχουν πραγματοποιηθεί λόγω της πανδημίας, ακόμη και χωρίς τους κομβικούς, για άλλη μια φορά, Steve Hackett και Peter Gabriel, η επανένωση των Genesis, και συγκεκριμένα των Mike Rutherford, Tony Banks και Phil Collins, είναι μεγάλο γεγονός, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία 28 χρόνια έχουν δώσει μόνο δύο παραστάσεις στην πατρίδα τους. Μακάρι να ισχύει το κάθε εμπόδιο για καλό και να τους δούμε να επιστρέφουν όλοι μαζί στη σκηνή.

Ο νεοεισαχθέντες στο Rock And Roll Hall Of Fame για το 2020

Η μεγάλη επίσημη οικογένεια όλων των τάσεων του rock 'n' roll μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, και παρότι δεν κατάφεραν να αποτελέσουν μέλη, τουλάχιστον για το 2020, οι Thin Lizzy, Motörhead, Todd Rundgren, MC5, Dave Matthews Band, Pat Benatar, Soundgarden, Judas Priest, Rufus με Chaka Khan και Kraftwerk, χαιρετίζουμε την εισαγωγή των The Doobie Brothers και T-Rex, μαζί με τους Whitney Houston, Depeche Mode, Nine Inch Nails και The Notorious B.I.G., ελπίζοντας το 2021 να έχουμε περισσότερους θρύλους του rock 'n' roll στο Hall Of Fame.

Big Heaven's Band
A great gig in the sky...

Μια γρήγορη ματιά στις ανασκοπήσεις των προηγούμενων ετών μας κάνει να αναρωτιόμαστε, όσον αφορά τις μεγάλες απώλειες, όχι ποια χρονιά ήταν καλύτερη, αλλά ποιες χρονιές ήταν οι χειρότερες. Με τόσες απώλειες τεράστιων μουσικών το 2020, αναπόφευκτα σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσε δυστυχώς να στηθεί ένα ακαταμάχητο supergroup, μόνο από εκείνους που ανήλθαν εις τους ουρανούς το τελευταίο δωδεκάμηνο.

Neil Peart & Lee Kerslake (τύμπανα)

Υποτίθεται πως οι Αμερικάνοι λένε ότι μια μπάντα είναι όσο καλή είναι ο ντράμερ της. Ποιος δεν θα ήθελε λοιπόν για στυλοβάτη τον Καναδό που έγραψε ιστορία για δεκαετίες με τους τιτάνες Rush και έχει καταξιωθεί ως ένας από τους κορυφαίους με τα απίθανα παιξίματά του; Και αν για κάποιο λόγο παρουσιάσει τάσεις φυγής, δεν θα αποτελούσε ιδανικό αντικαταστάτη ο ιστορικός ντράμερ των Uriah Heep, αλλά και των δύο πρώτων άλμπουμ του Ozzy Osbourne;

Pete Way (μπάσο)

Ιδανική λύση για τη θέση του μπασίστα που θα μπορούσε να χτίσει μια εξαιρετική ρυθμική βάση, είτε με τον Neil Peart, είτε με τον Lee Kerslake, αποτελεί αναμφίβολα ο Pete Way. Έχοντας στην πλάτη του μια μεγάλη διαδρομή με τους κορυφαίους του hard rock UFO, οι πλούσιες παραστάσεις του και οι γεμάτες μπασογραμμές του θα ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτες στο τελικό σύνολο.

Eddie Van Halen (κιθάρα)

Πρώτο βιολί στις κιθάρες δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Eddie Van Halen, που με τη δεξιοτεχνία του άλλαξε την πορεία του οργάνου στην ιστορία επηρεάζοντας αμέτρητους κιθαρίστες, επιτυγχάνοντας παράλληλα την εμπορική καταξίωση με τους Van Halen. Και μόνο ο ισχυρισμός αρκετών ότι ήταν ο επόμενος μετά τον Jimi Hendrix αρκεί.

Peter Green (κιθάρα, φωνή)

Πρωτίστως ως κιθαρίστας αλλά και ως τραγουδιστής/συνθέτης, κυριότερα μέσα από τους Fleetwood Mac αλλά και στην υπόλοιπη πλούσια δισκογραφία του, ο Green έχει αφήσει μια τεράστια κληρονομιά με πολλές μεγάλες στιγμές, ενώ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι είναι μάστορας και στις συνεργασίες του και στις πάντοτε απαραίτητες μπλουζιές.

Leslie West (κιθάρα, φωνή)

Υπάρχει λόγος να μην θες τον Leslie West στο συγκρότημά σου, ακόμη και ως ισότιμο τρίτο κιθαρίστα; Γεμίζει τη σκηνή με την πληθωρική παρουσία του, έχει αγριοφωνάρα και για πολλούς τον καλύτερο ήχο (tone) στη κιθάρα. Κυρίως με τους Mountain, αλλά και στην υπόλοιπη δισκογραφία του, έχει δώσει φυσικά τα διαπιστευτήριά του ως συνθέτης.

Ken Hensley (πλήκτρα, φωνή, κιθάρα)

Τελευταίος στο παζλ και ιδανικός για να γεμίσει κάθε κενό τοποθετείται ο μάγος Ken Hensley, σημαντικότερη προσωπικότητα των μυθικών Uriah Heep. Κυρίως πίσω από τα πλήκτρα, αλλά και ως εξαιρετικός τραγουδιστής ή τέταρτος κιθαρίστας για τα ξεσαλώματα, μπορεί να καλύψει σχεδόν κάθε ρόλο, εκτελεστικά αλλά και συνθετικά, ακόμη και αν δεν χρειαστεί να ξαναγράψει στίχο, ελέω Neil Peart. Απόδειξη τα πολλά αριστουργήματα που δημιούργησε μόνος του.

Martin Birch (παραγωγή)

Πίσω από την κονσόλα, ως παραγωγός αλλά και μηχανικός ήχου, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλος από τον τεράστιο Martin Birch. Γνωρίζει καλά τον Peter Green, δεν θα έχει πρόβλημα να βγάλει τον καλύτερο εαυτό και των υπολοίπων, έχοντας συνεργαστεί με μεγάλη επιτυχία κατ' εξακολούθηση με τους Deep Purple, Rainbow, Whitesnake και Black Sabbath. Αν χρειαστεί βοήθεια, μπορεί να ξανασυνεργαστεί με τον Derek Lawrence (Deep Purple, Wishbone Ash, Angel, Quartz, E.F. Band).

Remember The Fallen
Αρκετές ακόμη απώλειες σπουδαίων μουσικών

Ξεκινώντας από τη γειτονιά μας, η απώλεια που σημάδεψε τον χώρο του κλασικού, ελληνόφωνου ροκ, ήταν αναμφίβολα αυτή του κιθαρίστα Νίκου Σπυρόπουλου. Μαζί με τον αδερφό του Βασίλη, υπήρξαν οι ιδρυτές του συγκροτήματος Σπυριδούλα, κυκλοφορώντας σε συνεργασία με τον Παύλο Σιδηρόπουλο τον θρυλικό "Φλου". Φυσικά το εν λόγω άλμπουμ, αλλά και το "Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης" των Σπυριδούλα από το 1994, συμπεριλήφθηκαν στο μεγάλο αφιέρωμα του Rocking για τα 100 καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock, ανεξαρτήτως είδους και εποχής.

Σε διεθνές επίπεδο και διαχρονικά, ξεχωρίζει η απώλεια του Little Richard. Πιανίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός, ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του rock 'n' roll κατά τη δεκαετία του '50 Με πασίγνωστες και πολυδιασκευασμένες επιτυχίες, όπως τα "Tutti Frutti" (1956), "Long Tall Sally" (1956), "Rip It Up" (1956), "Lucille" (1957) και "Good Golly Miss Molly" (1958), αλλά και τη σκηνική του παρουσία, επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη της rock μουσικής.

O Spencer Davis, ιδρυτής και frontman των Spencer Davis Group «έφυγε» στα 81 του χρόνια, έχοντας καταγράψει τουλάχιστον μία τεράστια επιτυχία με το "Gimme Some Lovin'", βρισκόμενος στην πρώτη γραμμή της βρετανικής σκηνής την πολυθρύλητη και καθοριστική δεκαετία του '60.

Τον περασμένο Απρίλιο σίγησε η φωνή του περίφημου "Ain't No Sunshine", με τον σπουδαίο συνθέτη και ερμηνευτή της soul Bill Withers να φεύγει από τη ζωή επίσης σε ηλικία 81 ετών. Αν και άνηκε στη soul, η συνεισφορά του στην εξέλιξη της μουσικής κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική, καθώς συν τοις άλλοις τα τραγούδια του συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πλέον αγαπημένα της αμερικάνικης μουσικής κουλτούρας.

Στον ευρύτερο χώρο του σκληρού ροκ με εμπορική απήχηση, σημαντικότερες απώλειες ήταν εκείνη του Bob Kulick, περιζήτητου κιθαρίστα από κορυφαία ονόματα κυρίως για μια εικοσαετία από τα μέσα της δεκαετίες του '70 και έπειτα, αλλά και του σπουδαίου ντράμερ Frankie Banali, που συνέδεσε το όνομά του με τους Quiet Riot και υπήρξε σημαντική επιρροή για αρκετούς διάσημους συναδέλφους του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

  • SHARE
  • TWEET