Mick Fleetwood & Friends @ London Palladium, 25/02/20

Τόσο πολλά περισσότερα από μία ζωντανή εκδοχή του name dropping

Από τον Κώστα Σακκαλή, 03/03/2020 @ 18:20

Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε όλους όρθιους να χειροκροτούμε εκστασιασμένοι. Ποιον χειροκροτούσαμε; Τον Mick Fleetwood που οργάνωσε τη βραδιά; Τους μουσικούς πάνω στη σκηνή που εκείνη τη στιγμή είχαν μόλις τελειώσει ένα all-star jam πάνω στο "Shake Your Money Maker" και που με τα συγκροτήματα τους έχουν πουλήσει αθροιστικά κανένα δισεκατομμύριο δίσκους; Επαναλαμβάνω, δισεκατομμύριο. Ή κυρίως και πάνω από όλα χειροκροτούσαμε τον Peter Green, τον άνθρωπο για τον οποίο στήθηκε όλη αυτή η βραδιά;

Mick Fleetwood

Ο Peter Green βέβαια κατά πάσα πιθανότητα εκείνη την ώρα είχε ήδη βάλει τις πυτζάμες του και είχε ξαπλώσει, μόλις και μετά βίας αντιλαμβανόμενος ίσως τη συμβαίνει σε μία άλλη πλευρά του Λονδίνου. Γιατί μπορεί μεν αυτός ο εορτασμός, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, να βρίσκει το τιμώμενο πρόσωπο εν ζωή αλλά δεν τον βρίσκει και ακριβώς μαζί μας. Εδώ και δεκαετίες η νοητική του κατάσταση τον έχει κάνει να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και φυσικά από τη μουσική. Ακριβώς την προσφορά του σε αυτή όμως μαζευτήκαμε να γιορτάσουμε, μία προσφορά τόσο μεγάλη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Ο Mick Fleetwood υπήρξε συνοδοιπόρος του από τα χρόνια ακόμα που υπήρξαν μέλη των Bluesbreakers και έχει ουκ ολίγες φορές εκφράσει την ευγνωμοσύνη του όχι μόνο για τη μουσική που δημιούργησαν μαζί αλλά και που ονόμασε το συγκρότημα από αυτόν και τον μπασίστα John "Mac" McVie εξασφαλίζοντάς τους έτσι μία συνέχεια που αποδείχθηκε πλουσιοπάροχη. Από κοντά και οι καλεσμένοι στη γιορτή αυτή, που είχαν οι περισσότεροι μία σχέση με τη μουσική του Green ή τον ίδιο προσωπικά. Η βραδιά ήταν μία αναγνώριση όλων αυτών και φυσικά εστίαζε αποκλειστικά στη μουσική του Peter Green με τους Fleetwood Mac, και καθόλου από την (σε σημεία αξιόλογη) προσωπική του δισκογραφία.

Mick Fleetwood

Η εναλλαγή πολλών μουσικών συνήθως καταστρέφει την καλλιτεχνική συνοχή μία βραδιάς και αποτελεί το ζωντανό αντίστοιχο του name dropping, οπότε οι επιφυλάξεις μας για το ποιοτικό αποτέλεσμα ήταν δεδομένες. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το πόσο καλά είχε σκεφτεί το όλο εγχείρημα ο Mick Fleetwood. Ουσιαστικά έχτισε μία μπάντα που θα αποτελούσε τον αδιάσπαστο κορμό, βασισμένη σε μουσικούς που ξέρει καλά και κυρίως έχει συνεργαστεί είτε με τη Mick Fleetwood Blues Band είτε με τους Fleetwood Mac. Έτσι δίπλα του είχαμε τον Ricky Peterson στα πλήκτρα, τον Dave Bronze στο μπάσο, τον άνθρωπο-που-όλοι-θέλουν-για-ρυθμικό-κιθαρίστα Andy Fairweather Low, τον όχι-πια-παιδί-θαύμα Johnny Lang σε μία από τις lead κιθάρες και φωνές, τον πως-να-μη-γίνει-ντράμερ Zak Starkey στα δεύτερα drums και τον τεράστιο Rick Vito στην άλλη lead κιθάρα και τη φωνή. Αυτό το σχήμα πέραν του ότι παρέμεινε στη σκηνή σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας ακόμα και με τους guest μουσικούς παρόντες, πήρε και αρκετά τραγούδια πάνω του χαρίζοντάς μας μάλιστα και ένα από τα highlights της βραδιάς με την εκπληκτική εκτέλεση του "Love That Burns" που έφερε τον Vito να τραγουδάει απευθείας στο κοινό, χωρίς μικρόφωνο, σε μία ανατριχιαστικά καλή στιγμή.

Mick Fleetwood

Οι άλλες δύο larger than life στιγμές της βραδιάς ανήκουν (σε ποιον άλλον;) στον David Gilmour που λιτός και συνεσταλμένος στην ίδια γωνία της σκηνής μας χάρισε μία απίστευτη εκτέλεση του "Albatross" παίζοντας τη lap steel κιθάρα ενώ νωρίτερα ακόμα περισσότερο μας άφησε άφωνους όταν ανέλαβε να αποδώσει το περίφημο coda του "Oh Well", γνωστό και ως part 2. Υπήρξε η προφανής και σωστή επιλογή, με τον κιθαρίστα των Pink Floyd να έχει τον κατάλληλο ήχο για να αναδείξει τη μελωδία αλλά και το απαραίτητο ειδικό βάρος να ξεκινήσει από αυτή και να επεκταθεί σε ένα σόλο που είναι τελείως δικό του αλλά και τόσο Peter Green ταυτόχρονα. Αξίζει να αναφερθεί ότι το μέρος αυτό αποδόθηκε για πρώτη φορά αφού ούτε όταν το είχαν μόλις κυκλοφορήσει οι Fleetwood Mac to 1969 δεν το έπαιζαν στις συναυλίες τους.

Εξίσου σημαντική στιγμή που άφησε τους πάντες άφωνους καθώς δεν είχε ανακοινωθεί, ήταν η συμμετοχή του Jeremy Spencer, slide κιθαρίστα των πρώιμων Fleetwood Mac, που βρέθηκε στην ίδια σκηνή με τον Fleetwood για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια. Στα δύο τραγούδια που έπαιξε (διασκευές του Elmore James που είχαν στο ρεπερτόριό τους στο ξεκίνημά τους) τον συνόδευσε στο μπάσο ο Bill Wyman των Rolling Stones.

Εκτεταμένη παρουσία είχε και o Billy Gibbons (ΖΖ Top) σε κιθάρα και φωνή με τον Steven Tyler (Aerosmith) σε φωνή και φυσαρμόνικα που ήταν εξαιρετικοί με αποκορύφωμα το part 1 του "Oh Well" και το "Rattlesnake Shake". Και αν για τον πρώτο δεν υπήρχε αμφιβολία πόσο ταίριαζε στη βραδιά, για τον δεύτερο ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η απόδειξη πως όχι μόνο διατηρεί εξαιρετικά τη φωνή του, αλλά και ότι όλο το make-up των '80s δεν κατάφερε να του αφαιρέσει το blues πνεύμα. Ένα blues πνεύμα που δεν ξέραμε καν ότι είχε ο Liam Gallagher (Oasis) για παράδειγμα. Μάλιστα αστειεύτηκε και ό ίδιος με αυτό απευθυνόμενος στο κοινό: «Ι know what you’re thinking…». Παρόλα αυτά απέδωσε αξιοπρεπέστατα τρεις ακουστικές εκτελέσεις που του εμπιστεύτηκε ο Fleetwood.

Mick Fleetwood

Περιορισμένη αλλά σημαντική παρουσία είχαν για ένα τραγούδι ο John Mayall, κάτι σαν πνευματικός πατέρας των μισών μουσικών που βρέθηκαν στη σκηνή, παίζοντας το "All Your Love", τη μεγαλύτερη επιτυχία των Bluesbreakers της εποχής του Green αποδεικνύοντας κι αυτός ότι τα χρόνια δεν τον έχουν καταβάλει στο ελάχιστο, ο Neil Finn (Split Entz, Crowded House), μέλος της παρούσας εκδοχής των Fleetwood Mac που ανέλαβε το "Man Of The World" σε μία ικανοποιητική εκτέλεση που όμως μάλλον χάθηκε στη σύγκριση με τις υπόλοιπες στιγμές της βραδιάς, ο Pete Townsend (The Who) που έπαιξε το "Station Man" από τον δίσκο των Fleetwood Mac μετά την αποχώρηση του Green απλά γιατί έχει το ακαταλόγιστο και ο Kirk Hammett (Metallica) που απέδειξε με την εκτέλεση του στο "Green Μanalishi", που πολύ σοφά του δόθηκε, ότι δεν ήταν καλεσμένος μόνο και μόνο επειδή έχει αγοράσει από τον Gary Moore τη Les Paul με την οποία ο Green ηχογράφησε όλα αυτά τα σπουδαία τραγούδια. Η πιο αδύναμη παρουσία της βραδιάς παρά την ιστορική σημασία της, ήταν η Christine McVie, μέλος των Fleetwood Mac από το ‘68 μέχρι σήμερα αλλά εμφανώς τόσο η φωνή όσο και τα χέρια της στα πλήκτρα δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση.

Συνήθως τέτοιες βραδιές χρησιμεύουν περισσότερο ως ευκαιρίες να τικάρεις πολλά κουτάκια στο bucket list σου («τον είδα και αυτόν»). Η βραδιά όμως αυτή ήταν τόσο πολλά περισσότερα. Υπήρξε ένας αντάξιος εορτασμός της προσφοράς του Peter Green στη μουσική, ενός σπάνιου εκσυγχρονιστή του blues ήχου, όχι σαν ένα celebrity event, αλλά αναδεικνύοντας αυτό που θα έπρεπε πάντα να είναι η ουσία, την καταπληκτική μουσική που μας έχει αφήσει.

Το τέλος μας βρήκε όλους όρθιους να χειροκροτούμε εκστασιασμένοι.

SETLIST*

 

Rollin' Man
Homework 
Doctor Brown (Billy Gibbons) 
All Your Love (I Miss Loving) (John Mayall, Billy Gibbons) 
Rattlesnake Shake (Steven Tyler, Billy Gibbons) 
Stop Messin' Around (Christine McVie, Steven Tyler) 
Looking for Somebody (Christine McVie) 
Sandy Mary 
Love That Burns 
The World Keep on Turning (Noel Gallagher) 
Like Crying (Noel Gallagher) 
No Place to Go (Noel Gallagher) 
Station Man (Pete Townshend) 
Man of the World (Neil Finn) 
Oh Well, Part 1 (Billy Gibbons, Steven Tyler) 
Oh Well, Part 2 (David Gilmour)
Need Your Love So Bad 
Black Magic Woman 
The Sky Is Crying (Jeremy Spencer, Bill Wyman) 
I Can't Hold Out (Jeremy Spencer, Bill Wyman) 
The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) (Kirk Hammett, Billy Gibbons) 
Albatross (David Gilmour) 
Shake Your Moneymaker (σχεδόν όλοι)

 

*Σε όσα τραγούδια δεν αναφέρεται καλεσμένος αποδόθηκαν από τον πυρήνα των Mick Fleetwood, Zak Starkey, Rick Vito, Jonny Lang, Ricky Peterson, Andy Fairweather Low και Dave Bronze

  • SHARE
  • TWEET