Ball

Μου αρέσουν οι «βλαμμένοι». Εκείνοι που έχουν φάει τις μουσικές τους πετριές. Εκείνοι που σκάνε από το πουθενά, ακόμα κι αν αυτό εδρεύει στη Στοκχόλμη και σου τα λένε όμορφα. Στον βαθμό εκείνο που με κάνουν να αναρωτιέμαι: Μπας κι έχουμε να κάνουμε με ευφυείς μουσικούς κι όχι με παρτάλια;

Γιατί παρτάλια; Η πρώτη εικόνα με το εξώφυλλο και τον τίτλο του δίσκου εκεί παραπέμπει. Μέχρι να μπει η μουσική. Κι εδώ αρχίζει το πανηγύρι. Ο παλιακός και garage ήχος με τη horror αισθητική είναι οι άμεσες διαπιστώσεις. Ο μούρλιακας στα φωνητικά είναι η επόμενη: Φαντάσου ένα κράμα Alice Cooper, & Lee Dorian. Ή πάλι, Screamin' Jay & Cronos.

Όποιον συνδυασμό κι αν διαλέξεις, είναι win win κατάσταση. Με τα διαβόλια και τα τριβόλια του, τις βασκανίες και τα βουντού στους στίχους. Χαζοχαρούμενο; Καθόλου. Είναι τόσο δυνατή η δύναμη των riff της ηλεκτρικής κιθάρας, που ασχολείσαι με τα λόγια μόνο στο background. Iommi φόρα παρτίδα, με περισσότερο fuzz και με την ανέλπιστη μεταστροφή της σε Hendrix όταν σολάρει.

Πράματα και θάματα που δεν έχουν τελειωμό. Οι Ball παίζουν στα δάκτυλα τη space ψυχεδέλεια κι όταν κρίνουν σωστό, βάζουν την κιθάρα λίγο πιο πίσω προκειμένου να αναδείξουν  τη funky γκρούβα  των Funkadelic. Και το καταφέρνουν οι ίχος δε πούτα με μαεστρία. Σα ν' ακούς τέσσερις διαφορετικούς καλλιτέχνες και δίσκους σε μόνο ένα.

Εκεί που ξεκίνησα τις επιληψίες και το παραλήρημα, είναι στο "Sacred Snow" που νόμιζα πως άκουγα ακυκλοφόρητο από τον πρώτο δίσκο των Goat. Βλάξ; Πιθανώς, αλλά όχι τόσο πολύ. Και σα να μην έφτανε αυτό, επιβεβαίωσα τη βλακεία μου στο μέσο του τραγουδιού όταν ανακάλυψα το πομπώδες riff εκείνο που με διαφορετική ενορχήστρωση είναι ικανό να κάνει ένα μεγάλο στάδιο να το φωνάζει τραγουδιστά.

Κύλησε ο βλαμμένος και βρήκε το καπάκι του μάλλον. Και να σου κι ο Uncle Acid. Καλώς τον. Είναι λίγο τρομακτικά καλό αυτό που γίνεται τώρα. Και η πλάκα είναι πως δεν μπορείς να το αποτυπώσεις σε λόγια και σε νότες. Είναι κομμάτι αδιανόητο. Αν πάλι μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο θα σου πρότεινα στεγνά το τα solo του "Death Deals A Hand" κι αν ξαναπαίξεις Texas Holdem θα σε παραδεχτώ.

Στο τέλος της ημέρας, υπάρχει και η αναγνώριση της ανώνυμης και προσωπικής σου μουσικής ανωμαλίας. Δεν έχεις παρά να χτυπήσεις το κουδούνι που γράφει "Tonight's The Night" κι όλο και κάποιος θα σου ανοίξει την πόρτα χωρίς μα σου του και χωρίς τα ακαταλαβίστικα και μονολεκτικά συνθηματικά των πορτιέρηδων. Κι έτσι απλά θα μπουκάρεις στο club με t-shirt των Ball. Άρχοντας.