AC/DC

Αν μου ζητήσεις να σου αναφέρω την πιο δυσάρεστη στιγμή μου για το 2017, θα σου απαντήσω την είδηση του θανάτου του Malcolm Young. Τρία χρόνια μετά, η πιο ευχάριστη είδηση για το 2020 είναι η κυκλοφορία του δέκατου έβδομου δίσκου των AC/DC. Γιατί ναι, τόσο πολύ τους αγαπάω. Δεν ήμουν από τους αισιόδοξους και δεν είχε να κάνει με την τότε αποχώρηση από τη μπάντα των 3/4 της. Είχε να κάνει με τη μόνιμη απουσία του ανθρώπου εκείνου, που είναι το Α και το Ω της.

Γιατί όσο σημαντικοί είναι ο Angus, ο Brian, o Phil & o Cliff, το άθροισμά τους φτάνει το μοναδικό αντίστοιχο βαθμό σημαντικότητας του Malcolm Young. Το βαθμό επιρροής αν προτιμάς. Τη ραχοκοκαλιά που λέμε αρκετές φορές και σπάνια αντιλαμβανόμαστε το πόσο κομβικός και αναγκαίος είναι ο ρόλος της. Σου το λέω από τώρα: Δεν θα διαβάσεις μια παρουσίαση δίσκου, όχι τουλάχιστον με τη μορφή που είθισται.

Ο μικρός αδελφός υποστηρίζει και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω, πως όλες οι συνθέσεις είναι παλιότερες με την ενεργή συμμετοχή του μακαρίτη. Και ακούγεται και το αντιλαμβάνεσαι. Ναι, είναι ένας δίσκος όπως ακριβώς τον περιμένεις: Δύσκολο να είναι καλύτερο του "Black Ice" και πιθανώς ισάξιο του προκατόχου του. Ναι, αλλά και στα δύο τελευταία είναι απών ο μεγάλος αρχηγός. Τι διαφορετικό έχει το "PWRϟUP";

Ιδέα δεν έχω, ούτε πρόκειται να αποκτήσω. Μόνο να υποθέσω μπορώ κι αυτό θα προσπαθήσω να πράξω. Αν κάτι λείπει στους δίσκους αυτούς, είναι τo χέρι του Malcolm στον τομέα της ενορχήστρωσης και της προσωπικής επέμβασης όταν κάνουν την εμφάνισή τους οι αναμενόμενες μέτριες στιγμές. Ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται κι όχι στα καλά όταν το πλοίο τσουλάει στον αυτόματο. Τα "Realize" & "Through The Mists Of Time" αποτελούν ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των δύο άκρων.

Και μπορεί την προηγούμενη φορά να μην του χαρίστηκα επειδή ήμουν θυμωμένος που έτσι ξαφνικά δεν μπόρεσε να λάβει μέρος και ήλπιζα πως θα επανέλθει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τώρα όμως είμαι ακόμα στενοχωρημένος. Που δεν θα επιστρέψει ποτέ και που δεν θα τον δω στην άκρη αριστερά της σκηνής να σηκώνει ίσα ίσα το κεφάλι του για να συμμετάσχει στα δεύτερα φωνητικά. Άσε που δεν γίνεται να κρατήσεις κακία σε έναν άνθρωπο που δεν το ‘χει σε τίποτα να σου σκάσει κουτουλίδι στο όνειρό σου. Δεν παίζεις μ’ αυτά.

Δε νομίζω πως είναι απαραίτητο να σου ονοματίσω τις καλές κι ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Θα τις βρεις μια χαρά και μόνος σου, άσε που θα ΄ναι οι ίδιες μας πάνω κάτω. Ακόμα και το "Safe In New York City" του 2020 θα αναγνωρίσεις εύκολα. Δυο πραγματάκια μόνο που μου έκαναν εντύπωση: Ο Brian Johnson παραμένει αγέρωχος κι αναπάντεχα ο εαυτός του. Ο κοντοπαντελονάκιας από την άλλη, μας αφήνει ουκ ολίγες φορές με το πουλί στο χέρι, όταν δεν συνεχίζει τα ωραιότατα solos του. Γιατί καμάρι μου; Κάποιος θα σου χώνει μπινελίκια από κάπου, να το ξέρεις. Κι εσύ θα συνεχίσεις να χαμογελάς…

... όπως κι εγώ πλέον. Γιατί είναι η μοναδική μπάντα που καταφέρνει σε αδιανόητα ελάχιστο χρόνο να σε κάνει χαρούμενο. Τα κατάφεραν πριν από λίγες μέρες, το καταφέρνουν και τώρα που ολοκληρώθηκε η ακρόαση του δίσκου. Δεν ξέρω για σας, αλλά όταν η αγαπημένη μου μπάντα είναι ικανή να διώξει τη στενοχώρια από μέσα κι από πάνω μου και να σημαίνει την παύση της με το swing, τότε ναι: ♪ Station to Station, Yeah Code Red, Na nananana na na na ♪