Q5, Valor, Paladine @ The Crow, 08/09/18

Η φθινοπωρινή συναυλιακή σεζόν φαίνεται πως έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς μέχρι στιγμής, καθώς, ήδη από τις αρχές του τρέχοντος μήνα, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε πολλές και ποικιλόμορφες προτάσεις σε γνωστούς αλλά κι εναλλακτικούς μουσικούς χώρους. Έτσι και το περασμένο Σάββατο, και με τις επιλογές να είναι πολλές κι ετερόκλητες μεταξύ τους (καθώς, την ίδια μέρα εμφανίζονταν και οι Leprous, οι Chemical Brothers αλλά και οι Bazooka, μεταξύ άλλων), η επιστροφή των Q5 στην Ελλάδα έμοιαζε ένα γεγονός που, τουλάχιστον για τον γράφοντα, δεν γινόταν να περάσει ανεκμετάλλευτο.

Άλλωστε, μαζί με τους θρυλικούς Αμερικάνους, θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε επί σκηνής δύο καθ’όλα τίμιες κι αξιόλογες μπάντες της εγχώριας μεταλλικής σκηνής, με τους πλέον μπαρουτοκαπνισμένους Valor, αλλά και τους σχετικά πρωτοεμφανιζόμενους Paladine να φαντάζουν ως ιδανικές προσθήκες σε μια ήδη σημαντική συναυλιακή βραδιά, η οποία και γνώρισε την αποδοχή που της άρμοζε (καθώς το club της Σινώπης βρέθηκε προ sold out καταστάσεων).

Ας μην μακρυγορούμε, όμως. Όχι πολύ κατόπιν της προγραμματισμένης ώρας που άνοιξαν οι πόρτες του μαγαζιού, οι Paladine θα ανέβαιναν στη σκηνή για να μας παρουσιάσουν ζωντανά την οπτική τους για το πώς πρέπει να παίζεται το σωστό, επικότροπο heavy/power.

Έχοντας στις αποσκευές τους τα τραγούδια του πολύ ενδιαφέροντος περσινού δισκογραφικού τους ντεμπούτου, έδειξαν πως πρέπει να συγκαταλέγονται στις μεγάλες ελπίδες του εγχώριου επικού ήχου, φανερώνοντας τόσο την διάθεση, όσο και τις ικανότητες να πρεσβεύσουν τα όσα ορίζει η φωτιά και το ατσάλι.

Έτσι, δίχως πολλά λόγια, χωρίς ιδιαίτερα τεχνικά προβλήματα και με ένα ικανοποιητικότατο set (κομματάρα το ομότιτλο με την μπάντα τραγούδι, ευχάριστη έκπληξη το "Rebellion (The Clans Are Marching)" των Grave Digger), οι Paladine γέμισαν κάτι παραπάνω από επικοδομητικά το χρόνο που τους αναλογούσε, κερδίζοντας κι όσους από τους παρευρισκόμενους δεν γνώριζαν το ποιόν τους.

Για τους Valor, που θα ακολουθούσαν σε σειρά εμφάνισης, λίγο-πολύ τα δεδομένα είναι γνωστά σε όσους ασχολούνται με την εγχώρια κλασσικομεταλλική σκηνή την τελευταία δεκαετία. Μια μπάντα που ακολουθεί το δικό της προσωπικό μονοπάτι, δίχως συμβιβασμούς, εκούσια ρετρολαγνεία ή λοιπές «εξωσχολικές» της μουσικής καθεαυτής ενασχολήσεις, οι Αθηναίοι metallers φαντάζουν ως ο ορισμός του σχήματος εκείνου που όφειλες να γνωρίζεις αλλά δεν έχει υποπέσει στην προσοχή σου λόγω του χαμηλού προφίλ που κρατάει.

Στην προχθεσινή τους εμφάνιση, βέβαια, δεν έλειψαν τα προβληματάκια, κυρίως σε ό,τι αφορά τον ήχο τους (και με τη φωνή του Βαγγέλη Κρούσκα να «χάνεται» στα πρώτα κάποια τραγούδια του set τους), αλλά αυτό λίγη σημασία είχε. Στην τελική, η μπάντα δεν έφερε ιδιαίτερη ευθύνη επ’ αυτού και, παρά το συγκεκριμένο γεγονός, δεν έδειξε να πτοείται ούτε στιγμή, παρουσιάζοντας τραγούδια από ολόκληρη την καριέρα της και αποτίοντας το δικό της φόρο τιμής στον - προσφάτως εκλιπόντα - θρύλο Mark Shelton των Manilla Road.

Πάντως, το περσινό "Arrogance: The Fall" υπήρξε μια από τις σημαντικές δουλειές της ελληνικής metal σκηνής που αξίζει κάθε τσεκάρισμα από τους φίλους των παραδοσιακών παρακλαδιών του σκληρού ήχου, ενώ και συναυλιακά, το σχήμα μοιάζει αρκούντως δεμένο και καλοπροβαρισμένο και με σταθερό πυρήνα τουλάχιστον τα δέκα τελευταία χρόνια.

Έπειτα, λοιπόν, από τα όσα μας προσέφεραν οι δύο προαναφερθείσες μπάντες, η ώρα για την επανεμφάνιση των βετεράνων Q5 στην χώρα μας δεν θα αργούσε περισσότερο από όσο χρόνο απαιτήθηκε για ένα αξιοπρεπές soundcheck. Έτσι, και με το "Let Go" από το αδικημένο "When The Mirror Cracks" να αποτελεί το ιδανικότερο άνοιγμα, για κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα οι Αμερικάνοι hard & heavy metallers θα μονοπωλούσαν του ενδιαφέροντος μας και θα προκαλούσαν ένθερμες αντιδράσεις στο πολυπληθές (για τα δεδομένα του χώρου) κοινό.

Η παρουσίαση του μυθικού "Steel The Light" άλμπουμ τους θα ξεκινούσε από το λατρεμένο "Lonely Lady" αμέσως μετά (το οποίο θα εμφανιζόταν ξανά και στο encore, κλείνοντας πανηγυρικά την εμφάνιση τους), με τη συνέχεια να αποτελείται από έναν καταιγισμό κλασσικών στιγμών τους, με τις «σφήνες» από την πιο πρόσφατη δουλειά τους να είναι ευπρόσδεκτες (στα "We Came Here To Rock", "Tear Up The Night" και τον φόρο τιμής στο κοινό της χώρα μας για τη συνεχή στήριξη "One Night In Hellas"), αλλά να προξενούν μια μικρή «κοιλιά» στη ροή του set (ειδικά με την παρουσίαση των "One Night In Hellas" και "New World Order" το ένα μετά το άλλο).

Με τον Jonathan Scott K. να θυμίζει σκηνικά - αλλά και φωνητικά - ένα κράμα Mark Tornillo με Brian Johnson, τόσο λόγω των χαρακτηριστικών μορφασμών και της σκηνικής παρουσίας που έχουν να επιδείξουν και οι δύο, όσο και λόγω γρεζιού και παθιασμένης απόδοσης ερμηνευτικά, τους δύο κιθαρίστες του τωρινού line-up (οι Dennis Turner και James Nelson που βρίσκονταν ακροβολισμένοι στις δύο άκρες της σκηνής) να αποδίδουν πειστικά τα θέματα των Rose/Pierce και το rhythm section να παρουσιάζεται στιβαρό αλλά ασυνεπές (λόγω των προβλημάτων ήχου που εμφάνισε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους το μπάσο του Evan Sheeley), η πεντάδα γερόλυκων δεν δυσκολεύτηκε να μας κερδίσει, δείχνοντας να απολαμβάνει την κάθε στιγμή.

Το ομότιτλο κομμάτι από το "When The Mirror Cracks" μας υπενθύμισε πόσο σπουδαίες στιγμές κρύβει μέσα του ο δεύτερος δίσκος της μπάντας (έστω κι αν, ακόμη και σήμερα, διατηρεί ένα αμφιλεγόμενο status λόγω του πιο AOR ήχου του) και αναδείχθηκε ακόμη και στην πιο τραβηγμένη χρονικά εκδοχή του (που συνέβη για χάρη της επικοινωνίας μεταξύ κοινού και μπάντας), τα "In The Night" και "Come And Gone" παρουσιάστηκαν όπως τους αρμόζει όντας από τα πρώτα τραγούδια που συνέθεσε το σχήμα, 35 και πλέον χρόνια πριν, ενώ για το "Steel The Light" τα λόγια είναι περιττά, καθώς ολόκληρο το club δονούνταν από το sing along, στίχο-στίχο, του σημαντικότερου τραγουδιού των Αμερικάνων.

Για το κλείσιμο, και δίχως να έχω να προσάψω τίποτα το ουσιαστικά αρνητικό στην μπάντα, η οποία έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε πάνω στη σκηνή και τίμησε το βαρύ της όνομα, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας δύο άτομα που μου έκαναν θετική εντύπωση, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Καταρχάς, μια ρασοφόρα παρουσία σε έναν τέτοιο χώρο δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη, με τον συμπαθή μεσήλικα κληρικό που έδωσε το παρόν να αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, ειδικά σε μια περίοδο όπου η ρητορική της εκκλησίας παρουσιάζει έντονες οπισθοδρομικές τάσεις σε κάθε σχεδόν τομέα της δημόσιας ζωής. Και τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το παλικάρι στην πρώτη σειρά της σκηνής που δεν σταμάτησε λεπτό να χτυπιέται και σχεδόν καθοδηγούσε τις επευφημίες του κοινού με σινιάλα και ένα διαρκές χαμόγελο στα χείλη, πραγματικά, έχει το σεβασμό μου. Κάτι τέτοιες μικρές στιγμές, άλλωστε, είναι που χαράσουν στη μνήμη κάποια γεγονότα και η τελευταία εμφάνιση των Q5 είχε μπόλικες από δαύτες, κάνοντας ξεχωριστή για ακόμη μια φορά την παρουσία τους εδώ.

Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας / Rockpages.gr