Witchcraft

Σαν να το είχε προσχεδιάσει ο Magnus Pelander, το νέο άλμπουμ των Witchcraft έφτασε στα χέρια μας με το που η πανδημία μας χτύπησε την πόρτα και θα κυκλοφορήσει εν μέσω αυτής. Λες και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να προσφέρει στον κόσμο την πιο λιτή, εσωστρεφή και καταθλιπτική μουσική που θα μπορούσε να γράψει.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το - πιθανότατα προβοκατόρικα ή περιπαικτικά - τιτλοφορούμενο "Black Metal" δεν μοιάζει ακριβώς για άλμπουμ των Witchcraft, αλλά πρόκειται για προσωπική δουλειά του Pelander, περισσότερο κι από το προσωπικό άλμπουμ του, το "Time" του 2016. Μάλλον χρώσταγε ένα Witchcraft άλμπουμ στη Nuclear Blast και αυτό εδώ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να παραδώσει.

Εδώ βρίσκουμε επτά τραγούδια μοιρολόγια, συνολικής διάρκειας 34 λεπτών, στα οποία ο Pelander καταπιάνεται με στενάχωρα πράγματα και καταστάσεις, έχοντας για συνοδεία μόνο την ακουστική του κιθάρα. Οι τίτλοι των τραγουδιών μιλάνε από μόνοι τους: "Elegantly Expressed Depression", "Sad People", "Sad Song". Δεν δικαιούται να πει κανείς πως δεν ήξερε τι να περιμένει.

Αυτού του είδους οι φορτισμένες μουσικές μοιάζουν να έχουν ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο σε περιόδους πρωτόγνωρης απομόνωσης όπως αυτές που ζούμε, καθώς εκφράζουν την πηγαία και ειλικρινή απογοήτευση ενός ανθρώπου που ποτέ δεν νοιάστηκε να κρύψει την εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση. Ως εκ τούτου, αν η στενάχωρη μουσική σας ρίχνει ακόμα περισσότερο, ειδικά αυτές τις ημέρες, ίσως θα ήταν προτιμότερο να μείνετε μακριά από το "Black Metal".

Όμως, όπως είχε πει κάποτε ο Steven Wilson, η στενάχωρη μουσική δρα συχνά με έναν αντίστροφο τρόπο, τόσο για τον δημιουργό που διοχετεύει τα συναισθήματα του μέσα από αυτή, όσο και στον ακροατή που νιώθει μια κάποια ανακούφιση μοιραζόμενος αυτά τα συναισθήματα και τη φόρτιση που του προκαλούν.

Προσωπικά τείνω προς τη δεύτερη κατηγορία και για αυτό το λόγο το "Black Metal" ακούγεται σε σχεδόν καθημερινή βάση - και ελέω και της μικρής του διάρκειας περισσότερες της μιας φοράς - από τα ηχεία μου. Βρίσκω την απαλότητα των μελωδιών του κάπως καθησυχαστική, την πεσιμιστική φύση του ταιριαστή με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και τον Pelander έναν ιδανικό ερμηνευτή για να τραγουδήσει για ένα πιθανό τέλος του κόσμου, τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε ως τώρα.

Η επιπρόσθετη αξία αυτής της δουλειάς έγκειται στην αυθεντικότητα που βγάζει, καθώς δεν βρέθηκε ξαφνικά σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση ο Pelander λόγω της πανδημίας ή κάποιου άλλου γεγονότος. Μέσα από αυτά τα τόσο προσωπικά τραγούδια δίνει την αίσθηση πως έννοιες όπως η απομόνωση και η κοινωνική αποστασιοποίηση - που τόσο πολύ έχουν αλλάξει τις ζωές μας - για τον ίδιο ήταν ήδη μια κανονικότητα τρόπον τινά, κάτι που είχε επιβάλει στον εαυτό του οικειοθελώς.

Σίγουρα πρόκειται μια ιδιαίτερη δουλειά, από έναν ιδιαίτερο καλλιτέχνη, σε μια πολύ ιδιαίτερη χρονική περίοδο. Προσωπικά εκτίμησα τη συντροφιά της, αλλά αναγνωρίζω πως δεν είναι για όλους. Οπότε, προσέλθετε με προσοχή και… ατομική ευθύνη.