Deep Purple

Ας συγχωρεθεί η ιεροσυλία (αν είναι καν τέτοια) αλλά με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η χημεία που έχει αποκτήσει ο Morse με τον Airey είναι καλύτερη από αυτή που είχε ποτέ με τον Lord, τουλάχιστον σε επίπεδο ηχογραφήσεων. Αυτό δε σημαίνει ότι οι πολυπράγμονες βετεράνοι έχουν κυκλοφορήσει τις καλύτερες δουλειές τους με αυτό το δίδυμο σε κιθάρα και πλήκτρα (το "Perpendicular" του 1996 είναι μάλλον αξεπέραστο στην Morse εποχή των Purple) ούτε καν σημαίνει ότι όσοι δίσκοι έχουν κυκλοφορήσει με αυτούς τους συντελεστές είναι καλοί ("Bananas";). Έχει όμως ως αποτέλεσμα να ακούγονται όλο και πιο συνεκτικοί οι δίσκοι τους και, κυρίως, ακόμα και στα σημεία που συνθετικά δεν μπορούν (όχι προφανώς να επαναλάβουν επιτυχίες του παρελθόντος αλλά ούτε) να παρουσιάσουν κάτι πραγματικά ελκυστικό, ηχητικά έχουν τον τρόπο να τραβήξουν το κάθε τραγούδι σε ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.

Τα παραπάνω λίγο ως πολύ ισχύουν στο "Whoosh!" με την μάλλον προφανή υποσημείωση ότι η λογική αυτή τραβάει τον ήχο των Purple σε εντελώς progressive μονοπάτια. Οι σαφείς blues αναφορές που ισορροπούσαν τον hard rock και πρώιμο prog ήχο πέντε δεκαετίες πίσω έχουν κατά κύριο λόγο εξαφανιστεί (το "And The Address" μοναδική εξαίρεση και ίσως ό,τι πιο κοντινό στο '70s παρελθόν τους) και θα μπορούσε κανείς πολύ εύκολα πλέον να τους καταχωρήσει ως ένα μελωδικό prog συγκρότημα με pop αναφορές. Και για να μην υπάρξει παρεξήγηση, όπου pop διαβάζεται ως «με το ραδιοφωνικό τραγούδι πάντα στο μυαλό τους» οπότε μην αναμένετε δεκάλεπτα τραγούδια με πολλαπλά μέρη.

Όσο κι αν προσπαθούν «κουρασμένα» riff όπως του "We're All The Same In The Dark" και "No Need To Shout" ή η εμφανής εμπορική προσέγγιση των "Throw My Bones" ή "Drop The Weapon", σχεδόν κανένα τραγούδι δεν ανυψώνεται ιδιαίτερα του συνόλου, σχεδόν κανένα δε θα ανυπομονεί ο ακροατής τους να ακούσει στις επερχόμενες συναυλίες τους και άρα (δυστυχώς) κανένα δε θα αντικαταστήσει τα χιλιοπαιγμένα και έτοιμα από καιρό για απόσυρση "Smoke On The Water" και "Highway Star". Από την άλλη όμως καθόλου δε θα πρέπει να υποτιμηθεί το πόσο το σύνολο αφήνει μία πολύ γλυκιά αίσθηση παιξίματος και αβίαστης μουσικότητας, έναν θαυμασμό για τα όσα έχει ακόμα να πει ο παλαιομοδίτικος (λες και η Τέχνη θα έπρεπε να ορίζεται με μόδες) συνδυασμός πλήκτρων - κιθάρας, με καλύτερο δείγμα το πολύ όμορφο, χαλαρό και ελαφρώς anthemic "Nothing At All" (που δικαιολογεί τη λέξη «σχεδόν» στις προηγούμενες προτάσεις) και από κοντά να ακολουθεί το "Man Alive" που εντυπωσιάζει κυρίως με την προσθήκη μικρών λεπτομερειών (έγχορδα, ηχητικά εφέ, αφήγηση).

Και αν οι δύο σολίστες των Deep Purple δικαίως τραβάνε τα βλέμματα, θα πρέπει να αποδώσουμε τα του Καίσαρως τω Gillan ή Paice ή Glover που ο καθένας εκτελεί το μέρος του άψογα και όπως αναμενόταν. Ή στην περίπτωση του Gillan καλύτερα από ό,τι αναμενόταν αφού μπορεί η φωνή του στα live ενίοτε να τον προδίδει αλλά στο στούντιο και σε τραγούδια γραμμένα πάνω στις τρέχουσες ανάγκες της μπορεί ακόμα να συγκινήσει έστω και μόνο με την χαρακτηριστική χροιά της. Θα πρέπει σίγουρα να αποδώσουμε εύσημα και στον Bob Ezrin που ως παραγωγός έχει αποδείξει ότι όταν έχουμε να κάνουμε με καθαρό, ισορροπημένο, παλιάς κοπής ήχο είναι ειδικός και σίγουρα έχει βάλει το χέρι του να σουλουπώσει τα τραγούδια των Deep Purple.

Αν προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω ότι το "Whoosh!" αποτελείται από δεκατρία τραγούδια και παρόλα αυτά δεν κάνει ιδιαίτερη κοιλιά, αντίθετα η συνολική ακρόασή του ενδείκνυται για να μπει κάποιος στη λογική του και να το απολαύσει, θα έλεγε κάποιος ότι μπορεί να μην είναι απαραίτητο άκουσμα αλλά αποτελεί κυκλοφορία-επίτευγμα για ένα συγκρότημα στον εικοστό πρώτο δίσκο του. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά, πολλά νεότερα συγκροτήματα του μελωδικού prog θα έκοβαν το δεξί τους αυτί να έχουν έναν τέτοιο δίσκο στη δισκογραφία τους, ξέρετε για ποιους μιλάω. Όσο για τους οπαδούς των Deep Purple οποιασδήποτε εποχής, μπορούν να νιώθουν περήφανοι ότι το αγαπημένο τους συγκρότημα τους έβγαλε ασπροπρόσωπους και με χαρά να επενδύσουν στο νέο τους άλμπουμ. Ξέρετε ποιοι είστε.