Electric Feat

Θα ήταν πολύ επιπόλαιο να συστήσουμε τους Electric Feat απλώς ως το νέο σχήμα του Prins Obi (κατά κόσμον Γιώργος Δημάκης) μετά τους Duke Abduction, Baby Guru και τις προσωπικές του δουλειές με ή χωρίς τους Dream Warriors. Και με αυτό δεν εννοώ μόνο το πόσο συμμετοχική είναι η δουλειά που έχει γίνει στο δίσκο. Αυτό που κυρίως αξίζει να αναφερθεί, με ιδιαίτερη χαρά και ενθουσιασμό από πλευράς μου, είναι η ενασχόληση επιτέλους με έναν rock ήχο που στην Ελλάδα επί σειρά ετών σνομπάρουμε ως ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο και θυμόμαστε μόνο ως τριτοτέταρτη επιρροή κάποιων stoner συγκροτημάτων. Οι Electric Feat λοιπόν θα πρέπει να συστήνονται ως ένα συγκρότημα που έρχεται να μας χαρίσει ένα ντόπιο μουσικό προϊόν που ως τώρα κάναμε μαζικά εισαγωγή από τη Σουηδία (κυρίως) και αυτό δεν είναι άλλο από το heavy rock ή/και heavy psych των '70s, ή καλύτερα τη revival εκδοχή του ήχου αυτού.

Είναι κάπως προφανές ότι όταν βάζουμε μαζί τις λέξεις heavy και '70s αυτόματα θα έρθουν στο μυαλό οι Black Sabbath και όντως το πνεύμα τους διαχέεται σε ολόκληρο τον δίσκο. Όμως ταυτότητα στο τελικό αποτέλεσμα δίνει η μίξη του με συγκροτήματα όπως οι Pentagram, οι Blue Oyster Cult, οι Cream και οι Alice Cooper (την εποχή που ήταν συγκρότημα και όχι ένας τραγουδιστής μόνο) όπως δηλώνουν στις επιρροές τους, αλλά και των Blue Cheer, Fraction, Grand Funk Railroad, Josefus και Sir Lord Baltimore για να ονοματίσω κι εγώ ακόμα μερικά που ακόμα κι αν δεν ήταν μέρος των επιρροών, στοιχεία τους βρίσκει κανείς στο τελικό αποτέλεσμα.

Υπό αυτή την οπτική οι Electric Feat καταφέρνουν να ξεφύγουν από το να είναι (άλλο ένα) ελληνικό stoner συγκρότημα παρότι συχνά βρίσκονται στα όρια του ήχου. Όρια που προσεγγίζουν κυρίως λόγω της παραγωγής που έχει φωνή και μπάσα πιο μπροστά στη μεγαλύτερη διάρκεια του άλμπουμ κρατώντας πίσω το πιο '70s στοιχείο του συγκροτήματος που είναι η κιθάρα του Διονύση Νάνου. Το άλλο στοιχείο που κρατάει λίγο πιο πίσω τις '70s επιρροές είναι ο τρόπος που τραγουδάει ο Prins Obi. Η φωνή του είναι καταλληλότερη για πιο ρυθμικές ερμηνείες, στερώντας ίσως έτσι την πιθανότητα να αναπτυχθούν εντονότερες μελωδικές γραμμές. Πάντως στο ρυθμικό κομμάτι, και όταν αυτό συνδυάζεται με ένα γρέζο howl, στο πλαίσιο της υπερβολής ίσως να προσπαθείς να φανταστείς τον Jim Morrison μπροστάρη ενός πολύ διαφορετικού συγκροτήματος από ό,τι ήταν οι Doors.

Κατά τα άλλα όμως, τα περισσότερα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους είναι εδώ. Κάθε τραγούδι έχει τουλάχιστον ένα κυρίαρχο riff (ακόμα κι αν κάποια ομολογουμένως μοιάζουν να έχουν «γεννηθεί στο μαύρο» όπως του "Leather Jacket"), τα solo είναι αρκούντως φαζαριστά, τα blues ή/και η ψυχεδέλεια παρεισφρέουν αν όχι παντού, τουλάχιστον σε κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τους, οι δυναμικές και οι ρυθμοί αλλάζουν μέσα στο ίδιο τραγούδι, ενώ προς το τέλος δείχνουν ότι θα τα κατάφερναν περίφημα ακόμα κι αν είχαν μόνιμη προσθήκη πλήκτρων. Αγαπημένη στιγμή και το "Fogdancing" που μέσα σε όλα έχει και κάτι από Wishbone Ash ενώ μαζί με τα "Song Of Disobedience", "Leather Jacket" και κυρίως το "Bring Something From The Night" ξεχωρίζουν ως οι κορυφές ενός συνολικά ομοιογενούς ντεμπούτου.

Παρότι τα περιθώρια βελτίωσης είναι μεγάλα, ειδικά αν η κιθάρα αποκτήσει λίγο πιο πρωταγωνιστικό ρόλο και ενισχύσουν τις φωνητικές μελωδίες, ξεκινάνε ήδη από μία πολύ υψηλή βάση και σίγουρα ελπίζω ότι δε θα είναι η τελευταία φορά που θα τους ακούσουμε. Για να μην πω ότι ανυπομονώ να δω αν και ποια τραγούδια θα επιλέξουν να διασκευάσουν στις συναυλίες τους.