Kansas

Προφανώς, όταν μιλάς για παιδικούς «ήρωες» τα λόγια μοιάζουν περιττά. Οι Boston, οι Blue Oyster Cult, οι Deep Purple και οι Kansas υπήρξαν κάτι παραπάνω από μερικές ακόμη σπουδαίες μπάντες των '70s για τον γράφοντα και σε αυτό οφείλεται μια κασέτα που έπαιζε στο αυτοκίνητο του πατέρα μου, προ αμνημονεύτων χρόνων. Οι τελευταίοι, δε, εκτός της παιδικής ηλικίας, κατάφεραν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς και στην εφηβεία, με το "Carry On Wayward Son" να παίζει αναρίθμητες φορές, εκουσίως ή ακούσια. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς, πως όταν από τη θέση του «φανμπόη» βρίσκεσαι (όχι και τόσο) ξαφνικά σε εκείνη του «μουσικού συντάκτη», οι λέξεις δυσκολεύονται να μπουν σε μια σειρά - τουλάχιστον που να βγάζει νόημα.

Αφότου, όμως, ξεπεράσουμε αυτή τη μικρή στιγμή οπαδικής παραφροσύνης, πάμε στα πλέον σημαντικά. Οι Kansas συνεχίζουν και είναι ακόμη ενεργοί, περιοδεύοντας (τουλάχιστον στην προ-Covid εποχή) και, κυρίως, δισκογραφώντας, φτάνοντας αισίως στον δέκατο έκτο δίσκο της πολυετούς (50 χρόνια είναι αυτά) καριέρας τους. Το "The Absence Of Presence" έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το συμπαθές "The Prelude Implicit", με λίγα να είναι όσα έχουν διαφοροποιηθεί στα ενδότερα του θρυλικού σχήματος, αλλά με τη δική τους ξεχωριστή σημασία στο πώς καταλήγει εκείνο να ηχεί πλέον.

Η πιο εξέχουσα αλλαγή έχει να κάνει με τη θέση του πληκτρά, εκεί που ο David Manion δεν μακροημέρευσε, δίνοντας τη θέση του στον Tom Brislin. Κι αν το όνομα του τελευταίου μπορεί να μην λέει πολλά σε κάποιους, το βιογραφικό και οι συμμετοχές του σε διάφορα prog μεγαθήρια και σπουδαία projects μιλούν από μόνα τους. Yes, Camel, Renaissance, Meat Loaf αποτελούν μονάχα μερικές από τις συνεργασίες του, με τους Kansas να έρχονται να προστεθούν σε αυτήν την εντυπωσιακή λίστα, ως η μάλλον κορυφαία συνεισφορά του μέχρι στιγμής.

Αυτό διότι ο 47 χρόνων Αμερικάνος πληκτράς απολαμβάνει τη δημιουργική θέση που είχε ο Steve Walsh κάποτε στη μπάντα, κοινώς όντας ο ένας εκ των δύο βασικών συνθετών της πλέον (δεύτερος ο Zak Rizvi) και ο κύριος στιχουργός της. Πέραν τούτου, το άλμπουμ φαντάζει ως μια φυσική συνέχεια του "The Prelude Implicit", βασιζόμενο κι εκείνο στα (αναμενόμενα) ενισχυμένα πλήκτρα και χαρακτηριζόμενο από ένα πιο συμπαγές - και τελικά ενδιαφέρον - songwriting. Οι επίσης «νέοι» Ronnie Platt και Zak Rizvi έχουν πια περάσει την περίοδο προσαρμογής που τους προσέφερε ο προηγούμενος δίσκος και μοιάζουν πιο «συμβατοί» και άνετοι στις ενισχυμένες αρμοδιότητες τους, μεταφέροντας σχεδόν αναλλοίωτο το πνεύμα των Kansas στο σήμερα.

Ουσιαστικά, αυτός είναι και ο απώτερος σκοπός κυκλοφοριών σαν κι αυτή, αφού δεν πιστεύω ότι υπάρχει στόχευση από μπάντες τέτοιου βεληνεκούς και καλλιτεχνικών έργων, να ξεπεράσουν εαυτό για άλλη μια φορά. Περισσότερο, θαρρώ, υπάρχει μια προσπάθεια επιστροφής στις δημιουργικές τους ρίζες και μια υπενθύμιση στον ακροατή όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που τους έκαναν αυτούς που είναι, παρά κάποια έννοια υπέρβασης. Μάλιστα, αυτό λέγεται με ελάχιστη έως μηδενική διάθεση μομφής και δίχως να αμφισβητώ προθέσεις ή ικανότητες, αφού το "The Absence Of Presence" είναι πολύ καλό για αυτό που είναι.

Έχοντας γεμάτες μελωδίες, σαν μια εκλεκτή ηχητική απεικόνιση του αρτιστικού του εξωφύλλου, δομές που δικαιολογούν τον prog χαρακτηρισμό μετά από καιρό και μια λογική ανάγκη το βλέμμα να κοιτάζει μονάχα στο ένδοξο παρελθόν, το πιο πρόσφατο - κι ελπίζουμε όχι ύστατο - Kansas άλμπουμ είναι ικανό να μας χαρίσει ένα νοσταλγικό ταξίδι στα δικά τους μαγευτικά '70s. Λειτουργώντας, όμως, περισσότερο σαν μια περιεκτική υπενθύμιση των σπουδαίων πεπραγμένων τους και με τους ιστορικά σημαντικούς συντελεστές τους πλέον είτε παροπλισμένους είτε απόντες, δεν μπορεί να απαιτήσει κάτι περισσότερο.