Blues Pills

Holy Moly!

Nuclear Blast (2020)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 17/08/2020
Με το άλμπουμ που θα 'πρεπε να ακολουθήσει το ντεμπούτο τους, οι Blues Pills αποδεικνύουν πως μπορούν να ηγηθούν στον χώρο τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετρώντας τα υπέρ και τα κατά πριν το τρίτο ολοκληρωμένο δισκογραφικό βήμα των Blues Pills, ήταν πραγματικά δύσκολο να μαντέψεις αν το χάπι θα κάτσει από την καλή ή την ανάποδη. Ας ξεκινήσουμε από τα αρνητικά για να 'χουμε ευχάριστο φινάλε.

Αντίστοιχη με την αγαλλίαση που προκάλεσε το ήδη κλασικό "Blues Pills" το 2014 ήταν η κρυάδα με το χλιαρό (σχήμα οξύμωρο) "Lady In Gold" που ήρθε δύο χρόνια αργότερα. Έπειτα, πρώτα η φυγή του ιδρυτικού μέλους Cory Berry και κατόπιν η αποχώρηση του χαρισματικού Γάλλου κιθαρίστα Dorian Sorriaux, κατέδειξαν σαφή ρήγματα στις τάξεις του συγκροτήματος που χρειάστηκε ένα μεγάλο διάλειμμα για να ξανασταθεί στα πόδια του. Και ξαναστάθηκε με τον Zack Anderson να αφήνει το μπάσο και να πιάνει την κιθάρα. Μα καλά, δεν μπορούσαν να πάρουν έναν κανονικό κιθαρίστα θα σκεφτεί κάποιος, και άντε να του πεις ότι έχει άδικο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το αισιόδοξο σενάριο ήταν να δει κανείς το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν μπορεί να ξέχασαν μια για πάντα τη μεγάλη μπάλα που έπαιξαν στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν υπάρχουν πολλά σχήματα με τέτοια φωνάρα. Προφανώς στο δεύτερο άλμπουμ έκαναν μια επιλογή που δεν τους βγήκε. Ίσως ο Γάλλος δεν είχε ταλέντο στη σύνθεση, ίσως ξέφυγε υφολογικά από το σύνολο. Ας δούμε τι θα καταφέρει ο Anderson στην κιθάρα και μετά να κρίνουμε, βασικός συνθέτης είναι εξάλλου.

Η πρώτη επαφή με το "Holy Moly!" ήταν σίγουρα ανακουφιστική, από την άποψη ότι κρίθηκε σαφώς καλύτερο από το "Lady In Gold" και φάνηκε ικανό να δώσει στο συγκρότημα έναν ακόμη κύκλο ζωής στο επίπεδο που βρέθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος περιμένει ένα άλμπουμ αντίστοιχο του ντεμπούτου, αδικεί και το συγκρότημα και τον εαυτό του. Δεν θα βαρεθούμε να λέμε πως δίσκος σαν το "Blues Pills" δύσκολα βγαίνει ή ξαναβγαίνει.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε σε μια φράση τι έκανε τους Blues Pills να ξεχωρίσουν τόσο, είναι ότι κατάφεραν με την ίδια ευκολία να σε φέρνουν στα ουράνια με τις ροκιές τους και να σε κολλήσουν στα πατώματα με τους μπλουζιές τους. Είναι τεράστιες οι συγκινήσεις που μας χάρισαν και ευτυχώς, το "Holy Moly!" με τον εμφατικό όσο και αυτοσαρκαστικό τίτλο προσφέρει όχι αντίστοιχες στο σύνολο, αλλά τουλάχιστον ανάλογες συγκινήσεις.

Heavy τραγούδι όπως το "Low Road" δεν μας είχαν παρουσιάσει. Τέτοια ρέστα στην ερμηνεία όπως στο "California" δεν ξέρω ποια άλλη νέα ερμηνεύτρια μπορεί να δώσει. Όταν και επισήμως Black Sabbath δεν υφίστανται, σαμπαθιές όπως αυτές του "Dreaming My Life Away" είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Η ανάπτυξη και οι εντάσεις του "Bye Bye Birdie" είναι από άλλο τόπο. Το "Song From A Mourning Dove" τολμώ να πω ότι θα χωρούσε και θα ξεχώριζε ακόμη και στο ντεμπούτο.

Εκτός αυτών, έχουμε τρεις ακόμη γερές ροκιές ("Proud Woman", "Rhythm In The Blood", "Kiss My Past Goodbye") και τους ρυθμούς χαμηλωμένους στα "Dust", "Wish I'd Known" και "Longest Lasting Friend". Τα εν λόγω έξι τραγούδια, μπορεί αποσπασματικά να μην θεωρούνται πρώτης γραμμής, αναδεικνύονται όμως με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο. Ενορχηστρωτικά και ερμηνευητικά η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαρετική, με την τετράδα να εκμεταλλεύεται ιδανικά τη σχεδόν απεριόριστη ελευθερία που συνεπάγεται η κίνηση στα hard blues χωράφια, συνδυάζοντας μαεστρικά διαφορετικές τάσεις χωρίς να διαταράσσεται η ζητούμενη συνοχή.

Μεγάλο credit για το συγκρότημα είναι η παραγωγή στο σύνολό της, καθώς το ίδιο επιμελήθηκε τις ηχογραφήσεις, με τον Andrew Scheps να αναλαμβάνει τα υπόλοιπα, επιτελώντας άψογα τον έργο του. H Elin πραγματικά λάμπει με τις ερμηνείες της και κλέβει την παράσταση, η ρυθμική βάση βγάζει τρομερά γούστα και ο Anderson στις κιθάρες πλέον κερδίζει το στοίχημα, με τρομερό ήχο και παιξίματα πρώτης γραμμής. Για το διαφοροποιημένο από τα συνηθισμένα εξώφυλλο και το στιχουργικό κομμάτι, η ίδια η ερμηνεύτρια μας τα εξήγησε άψογα στη βαθιά ειλικρινή συνέντευξη που μας παραχώρησε, οπότε είναι περιττό να αναφερθούμε εδώ περαιτέρω.

Συνεχίζοντας να ακούω ξανά και ξανά το "Holy Moly!" με την ίδια ή και με μεγαλύτερη όρεξη σε σχέση με την πρώτη φορά, τολμώ να πω ότι στο τρίτο τους άλμπουμ, οι Blues Pills καταφέρνουν να δικαιωθούν για τις επιλογές τους, ξεπερνώντας εμπόδια και δύσκολες καταστάσεις, αλλά και να δικαιώσουν όσους δεν έχασαν την πίστη τους στις δυνατότητές τους.

Πάντοτε θα χρειάζομαστε νέα συγκροτήματα που μπορούν να παίξουν σήμερα την καλύτερη μουσική του χθες, και σε αυτή τη συνομοταξία είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν καλλιτέχνες που μπορούν να ηγηθούν. Τους χάσαμε κάπως στο "Lady In Gold", τους ξαναβρίσκουμε όμως με μεγάλη μας χαρά φέτος. Άντε, να πάει και κάτι καλά στο '20.

  • SHARE
  • TWEET