Blue Öyster Cult

Δεν πάει πολύς καιρός από τη στιγμή που ο Eric Bloom εξέφραζε την άποψη πως είναι προτιμότερο για μια ιστορική μπάντα να περιοδεύει από το να κυκλοφορεί νέο υλικό, είτε από οικονομικής απόψεως, είτε από πλευράς ενδιαφέροντος του κοινού. Με αυτή τη συλλογιστική, ο βετεράνος τραγουδιστής των θρυλικών Blue Öyster Cult, ήθελε να δικαιολογήσει την καθυστέρηση κυκλοφορίας νέου δίσκου από πλευράς τους, μα, θέλετε ότι οι νέες συνθήκες που επιβάλλει η παγκόσμια πανδημία έχουν αδρανοποιήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, θέλετε ότι απλώς έφτασε η ώρα για την οποία μιλούσαν τόσο ο Eric Bloom, όσο και ο Buck Dharma, πίσω στο 2017, το νέο άλμπουμ των Αμερικάνων classic rock γιγάντων είναι γεγονός.

Έτσι κι αλλιώς, παρότι πέρασαν δύο δεκαετίες για να ακούσουμε νέο υλικό από πλευράς τους, ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για σχήματα του δικού τους βεληνεκούς και ιστορικού υποβάθρου, φαντάζοντας, στο μυαλό της πλειονότητας, κολλημένος στην εποχή που οι ίδιοι κυκλοφορούσαν τις κλασικές τους δουλειές. Ας πάνε 19 χρόνια από το "Curse Of The Hidden Mirror", καλώς ή κακώς η ιστορία, αλλά και το ίδιο το θυμικό των ακροατών έχει συνδέσει τους Blue Öyster Cult αυτού του κόσμου με τη χρυσή δημιουργική τους εποχή και τις σπουδαίες δουλειές από τις οποίες έβριθε εκείνη, παραγνωρίζοντας τις μετέπειτα κυκλοφορίες τους, τα πάνω και τα κάτω τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, η προαναφερθείσα δήλωση του Eric Bloom φαντάζει απόλυτα λογική, καθώς για ένα σχήμα του δικού τους μεγέθους, που έχει συνειδητοποιήσει πως βρίσκεται στη δημιουργική και ουσιαστική του «δύση», το να «αναλωθεί» στη δημιουργία νέας μουσικής η οποία άμεσα θα μπει σε συγκρίσεις με το παρελθόν του και θα καταλήξει στο περιθώριο για χάρη των παλαιότερων κλασικών συνθέσεων του, φαντάζει μια υπόθεση καθαρά προσωπική. Προσωπική, καθώς όταν συμβεί, θα συμβεί πρώτα και κύρια επειδή ο ίδιος ο δημιουργός θα νιώσει την ανάγκη να εκφραστεί ξανά, δίχως απαραίτητα τη σύμφωνη γνώμη ή την επικρότηση του ακροατηρίου του.

Σε αυτή την ανάγκη έκφρασης, λοιπόν, φαίνεται πως ξαναβρέθηκαν οι Blue Öyster Cult, με το "The Symbol Remains" να έρχεται για να υπενθυμίσει όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους αγαπήσαμε τη μουσική τους, αλλά να παρουσιάζεται απροσδόκητα φρέσκο και ανανεωτικό σε ό,τι αφορά τον ήχο τους. Σε μια ανασκόπηση του συνόλου της καριέρας τους, με τον πιο ογκώδη και heavy ήχο κιθάρας που έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα και με τα νέα μέλη να στέκονται ισότιμα, με αυξημένες αρμοδιότητες και πολλές φορές πρωταγωνιστικό ρόλο, οι Αμερικάνοι rockers παραθέτουν τον μακροσκελέστερο σε διάρκεια (και αριθμό συνθέσεων) δίσκο τους, πιθανότατα ως το επιστέγασμα της πλούσιας κληρονομιάς τους.

Η αίσθηση του μουσικού κι αισθητικού résumé, λοιπόν, είναι διάχυτη τόσο στον μουσικό τομέα του νέου υλικού, όσο και στον οπτικό, καθώς το "more cowbell" από τον - απρόσμενο guest - Albert Bouchard κάνει την εμφάνιση του στο video clip του "That Was Me" ως ένα «κλείσιμο του ματιού» στην pop κουλτούρα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Την ίδια στιγμή, όμως, που το (κατά τα άλλα φανταστικό - και με τις κιθαριστικές του δισολίες να αποτελούν μια πραγματικά όμορφη πινελιά) "The Alchemist" δανείζεται τη φωνητική μελωδία του "Astronomy" και την ατμόσφαιρα του "Nosferatu" για να ντύσει ηχητικά την ομότιτλη ιστορία του H.P. Lovecraft, τα "Nightmare Epiphany" και "Secret Road" ανακαλούνται από τα προσωπικά αρχεία του Buck Dharma και παρουσιάζονται ανανεωμένα και γυαλισμένα και η "St. Cecilia" «επιστρέφει», ο Richie Castellano αναδεικνύεται στον κρυμμένο άσο στο μανίκι του σχήματος.

Με τον ίδιο να έχει υπογράψει ή συνυπογράψει σχεδόν τις μισές συνθέσεις του νέου άλμπουμ, αναλαμβάνοντας, μάλιστα, τα φωνητικά σε τρεις από αυτές, η συνεισφορά του φαντάζει - και είναι - καθοριστική για το πώς καταλήγουν να ηχούν οι σύγχρονοι Blue Öyster Cult. Άλλωστε, τα τραγούδια που ξεχωρίζουν άμεσα ("Tainted Blood", "The Alchemist") είναι δικά του, η τάση σε έναν βαρύτερο συνολικά ήχο επίσης θα πρέπει να πιστωθεί (και) σε εκείνον, ενώ και φωνητικά αποτελεί μια παραπάνω από ευχάριστη έκπληξη.

Αν κάτι θα μπορούσε να κάνει ακόμη καλύτερο το "The Symbol Remains", αυτό είναι η συνολική του έκταση, αφού με διάρκεια γύρω στη μία ώρα και 14 συνολικά τραγούδια, φαίνεται υπέρ του δέοντος πλούσιο ποσοτικά, με αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα ποιοτικά. Σύμφωνοι, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού παρουσιάζει ποικιλία και διασχίζει κάθε εποχή της μπάντας μέχρι σήμερα, αλλά το ίδιο θα συνέβαινε και με τρία-τέσσερα τραγούδια λιγότερα στο τελικό tracklist, όπως, ας πούμε, το heavy-αλλά-αδιάφορο "Stand And Fight".

Στο μάλλον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του "Imaginos", οι Blue Öyster Cult δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά περισσότερα από μια σύνοψη της θρυλικής τους καριέρας, με σύχρονο ήχο και απρόσμενους νέους πρωταγωνιστές. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω, λοιπόν, κι αν αυτός είναι ο τελευταίος δίσκος που θα έχουμε την τιμή να μας προσφέρουν, το αποτέλεσμα φαντάζει αντιπροσωπευτικό και αξιόλογο, όπως θα άρμοζε στο finale μιας τέτοιας πορείας.