[7+1]: Τα χαμένα κινηματογραφικά επεισόδια, Vol. 2017-2024

Οι μέρες μικραίνουν. Οι θερμοκρασίες χαμηλώνουν αργά αλλά σταθερά, αλλά κυρίως αργά. Τα λαμπιόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Η Mariah Carey βγήκε από τον πάγο με κάθε επισημότητα. Η αντίστροφη μέτρηση για τις επιβεβλημένες ετήσιες λίστες έχει ξεκινήσει. Δίπλα σε αυτές, η μουσικοκινηματογραφική ανασκόπηση θα βρίσκεται εκεί για άλλη μία φορά. Επειδή η ευκαιρία παραείναι καλή για να πάει χαμένη ωστόσο, το τεφτέρι του '25 προς το παρόν μένει για λίγο στην άκρη. Μια ματιά προς τα πίσω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Έχοντας αποθεώσει εστιάσει σε 84 ταινίες μέσα από needle drops από το 2017 ως το 2024, η στόχευση αυτών των αφιερωμάτων σταδιακά διευρύνθηκε, η ουσία όμως παρέμεινε σταθερή· στιγμές που ο συντονισμός του ηχητικού κομματιού με το οπτικό επιτεύχθηκε τόσο σωστά που το αυτοκόλλητο της ρόκιν επιλογής (στα μυαλά μας) ήρθε νομοτελειακά. Κι αν κάθε φορά κάποιοι έμεναν συνειδητά εκτός βασικής σύνθεσης παίρνοντας τουλάχιστον μία επίτιμη αναφορά της παρηγοριάς, οι παραλήψεις ήταν και παραμένουν αναπόφευκτες.

Όπως πάντα, η λίστα στήθηκε απολύτως υποκειμενικά και σε ταιριαστά b-sides λογική αποτελείται κατά βάση από κυκλοφορίες που χαντάκωσαν οι εγχώριες διανομές, αναπάντεχες νίκες του streaming και γενικότερα διαμαντάκια που χωρίς να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του εκάστοτε έτους, ίσως ούτε καν στη δεύτερη ή την τρίτη, εν τέλει είχαν αυτό το κάτι. Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική. Τα σπόιλερ δεδομένα.

1

Faith No More - "Motherfucker"
στο "Mayhem" (2017)

Σε μια βιομηχανία που πήρε ένα σκασμό λάθος μαθήματα από τον John Wick, ο Joe Lynch είχε κάμποσα να σχολιάσει για την κατάσταση του action ιδιώματος στο σύγχρονο γίγνεσθαι, και με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο κατάφερε να τα χωρέσει στη μιάμιση σκάρτη ώρα του "Mayhem". Δεν χρειάζονται υπέρογκα μπάτζετ, ούτε άπειροι τριτοτέταρτοι χαρακτήρες, ούτε κραυγαλέα ονόματα στη βιτρίνα, ούτε κρυμμένα βαθύτερα νοήματα. Το εύρημα του ημί-δολοφονικού ιού αποτελεί ιδανική αφορμή για αιματοκύλημα. Το αμπαρωμένο γραφείο προσθέτει πόντους ταύτισης. Οι διάλογοι και οι χορογραφίες παίζουν προσγειωμένα αλλά πανέξυπνα. Το ντουέτο Steven Yeun & Samara Weaving διαλύει τα πάντα.

2

No Doubt - "Just A Girl"
στο "Teen Spirit" (2018)

Όταν στο πεντάλεπτο από το άνοιγμα της αυλαίας έχουν περάσει όλες οι αποχρώσεις του ουράνιου τόξου κι έχουν ακουστεί σερί τα "Genesis" και "I Was A Fool" από Grimes και Teagan And Sara αντίστοιχα, ξέρεις ότι είσαι μέσα για ένα μοντέρνο pop υπερθέαμα. Το ταξίδι από τα δρομάκια της νήσου Γουάιτ στα σκαλοπάτια του μεγάλου διαγωνισμού τραγουδιού κι από εκεί στις γεμάτες γκλίτερ, πελώριες σκηνές, η ιστορία έχει ειπωθεί σε χίλιες διαφορετικές παραλλαγές ανά τα χρόνια μεν, για καλό λόγο δε. Το άστρο της Elle Fanning αρκεί για να φωτίσει μητροπόλεις. Η ερμηνεία της στο "Lights" κοιτάζει στα ίσια το πρωτότυπο. Το σάουντρακ έχει αρκετές χιτάρες για να καλυφθεί το ναυάγιο του "Teenage Kicks".

3

Paramore - "Hard Times"

στο "Happy Death Day 2U" (2019)

Χωρίς ντροπή ή ενοχές, οι ρίζες για αυτό το άρθρο που κανείς δε ζήτησε βρίσκονται στο τιτάνιο αυτοκτονικό μοντάζ των δεύτερων «Γενεθλίων Θανάτου» υπό τους ήχους της Hayley Williams και τον αγοριών της. Ακριβώς όπως το πρώτο μέρος κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και να σταθεί πάνω από τον slasher σωρό, έτσι και η συνέχεια πήγε το βήμα παραπέρα κι απέφυγε το τσεκούρι με μια ωραιότατη πιρουέτα. Η στροφή προς τα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας όσο παράλογη/παράταιρη μοιάζει στο χαρτί, τόσο καλά δουλεύει στην πράξη. Τι κι αν οι επεξηγήσεις δεν ήταν ακριβώς απαραίτητες. Η Jessica Rothe και ο Christopher Landon σκίζουν. Και εκείνη η σεκάνς. Εκείνη η σεκάνς αξίζει κάθε παύση, κάθε γύρισμα και κάθε χειροκρότημα.

4

Mötley Crüe - "Kickstart My Heart"
στο "All My Friends Are Dead" (2020)

Ένα 100% rated R comedy horror από την Πολωνία, με πανάγνωστους συντελεστές, που σύμφωνα με το ιντερνέ έκανε πρεμιέρα 28 Δεκεμβρίου στη χρονιά της κορώνας, κάπως πήρε παγκόσμια διανομή από το Netflix, και η βασική ιδέα του οποίου είναι ένα πάρτι αλλαγής χρόνου όπου όλα πηγαίνουν στραβά. Έχοντας τερματίσει με αυτή την περιγραφή, το αληθινό επίτευγμα είναι ότι τα εκατό λεπτά της ταινίας βγάζουν ακόμα λιγότερη λογική αλλά, με κλειστούς διακόπτες ή/και την κατάλληλη παρέα, το όλο πράγμα κάπως λειτουργεί. Ο ρυθμός που συσσωρεύονται λάθη μοιάζει πρακτικά αδύνατο να μπει σε λέξεις. Η υστερική κορύφωση με τον ύμνο των Crüe βάζει το κερασάκι στην τούρτα.

5

Johnny Cash - "Folsom Prison Blues"
στο "Wrath Of Man" (2021)

Κοιτώντας τη φιλμογραφία του μεγάλου Guy Ritchie, θα χρειάζονταν γενναίες δόσεις παραλογισμού για να υποστηριχθεί στοιχειωδώς πειστικά ότι κάποια από τις πέντε δουλειές που έχει παραδώσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια διεκδικεί έστω θέση στο άτυπο βάθρο του. Από την άλλη, ο Εγγλέζος δεν έχει ξεχάσει την τέχνη του, και η επανασύνδεση με τον Jason Statham το επιβεβαιώνει περίτρανα. Πιο γκρίζα από το αναμενόμενο, τοποθετημένη στην αποκεί μεριά του Ατλαντικού αλλά με διαλόγους που ξεχειλίζουν αέρα από το μεγάλο νησί, το σύνολο κουμπώνει με έναν ιδιαίτερο αν και όχι τόσο εξόφθαλμα ριτσικό τρόπο. Επίσης, στέκει και ως αντίβαρο στους καρχαρίες και τους μελισσοκόμους που κερνάει αβέρτα ο Stath εδώ και καιρό.

6

Όλο το soundtrack της Emma Ruth Rundle
στο "Dual" (2022)

Τη χρονιά που βγαίνοντας από την προβολή του "X" αγκαλιάζαμε περαστικούς τραγουδώντας 'oui oui Marie' κι επιχειρώντας αποτυχημένα να βγάλουμε την καλύτερη δυνατή Chelsea Wolfe μίμηση, καταφέραμε να χάσουμε την ευκαιρία για το τέλειο πακέτο. Οι ταινίες στην πραγματικότητα δεν έχουν πολλά κοινά πέρα από το ότι δύο σπουδαίες κυρίες του ατμοσφαιρικού ήχου επιμελήθηκαν το ηχητικό σκέλος. Ίσως ότι οι πρωταγωνίστριές τους έχουν διπλό ρόλο ή το γενικότερο αίσθημα παραξενιάς που τις διαπερνά. Σε κάθε περίπτωση, το τρίτο μεγάλου μήκους πόνημα του Riley Stearns ισορροπεί στη λεπτή γραμμή που ενώνει μαυρίλα και χιούμορ, ενώ η Karen Gillan βάζει φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα της.

7

Avril Lavigne - "Complicated"
στο "Bottoms" (2023)

Αναμφισβήτητη, επιστημονικά αποδεδειγμένη και πανανθρώπινη αλήθεια: δεν υπάρχει κινηματογραφικό υπό-είδος που να αντικατοπτρίζει καλύτερα την εκάστοτε εποχή από τις coming of age κωμωδίες που δεν τοποθετούνται σε περασμένη δεκαετία. Προφανώς, για απόλυτη επιτυχία χρειάζεται να ευθυγραμμιστούν μερικοί πλανήτες, αλλά και πάλι, είτε χρεωθεί στο κοινό που απευθύνονται είτε στην απλότητα του πυρήνα τους, το αποτέλεσμα παραμένει. Το "Bottoms" είναι ακριβώς αυτό για τα twenties. Κέφι, ενέργεια, queerness, αυτοσαρκασμός και καστ με χημεία που ουρλιάζει από χιλιόμετρα. (Ξεχωριστή αναφορά σε Ayo Edebiri εδώ.) Τα πρώτα εβδομήντα λεπτά κυλάνε νεράκι. Η συνέχεια στο γήπεδο ξεπερνά κάθε προσδοκία.

+1

Sniff 'N' The Tears - "Driver's Seat"
στο "Azrael" (2024)

Πάλι Samara Weaving λουσμένη με αίμα; Πάλι Samara Weaving λουσμένη με αίμα! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ανάμεσα σε όλες τις επίδοξες βασίλισσες του σύγχρονου τρόμου, η Αυστραλή έχει κάθε λόγο να μπαίνει στη συζήτηση με τον αέρα του φαβορί. Τα διαπιστευτήρια είχαν ήδη δοθεί από το #1 της λίστας, τις δύο Babysitter, το υπέρ-λατρεμένο "Ready Or Not" (πόσο έχουμε μέχρι Απρίλιο είπαμε;) και το σεμιναριακό πέρασμά της από το έκτο Scream. Εδώ απλά ήρθε η επισφράγιση πέρα από κάθε αμφιβολία. Βαριά ατμόσφαιρα. Μετά-αποκαλυπτικό στήσιμο. Αυστηρά βουβό πλαίσιο. Προσεγμένο αφηγηματικό ξεδίπλωμα. Διαολεμένες κορυφώσεις. Ένα πραγματικό one woman horror show.