Arbouretum

Τρία χρόνια μεσολάβησαν από την προηγούμενη δουλειά των Arbouretum, τέσσερα χρόνια είχαν περάσει πριν από αυτήν. Η εποχή που η παρέα του Dave Heumann κυκλοφορούσε νέες ηχογραφήσεις σχεδόν κάθε χρόνο φαίνεται να έχει περάσει οριστικά και μαζί με αυτή την ύφεση στην παραγωγικότητα αποδεχθήκαμε και μία πτώση και στην ποιότητα. Η διαρκώς ανοδική πορεία τους μάλλον κορυφώθηκε με το "The Gathering", έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που πέρασε για τον γράφοντα, αλλά από εκεί και μετά κυκλοφόρησαν δίσκους που παρέμεναν πιστοί στο ύφος τους, αλλά ποιοτικά ήταν από απλώς καλοί ("Coming Out Of The Fog") έως απλώς αξιοπρεπείς ("Song Of The Rose").

Το "Let It All In" υπόσχεται να αλλάξει αυτήν την εντύπωση, φέρνοντας μία φρεσκάδα και έναν αέρα ανανέωσης αλλά κρατώντας ταυτόχρονα αναλλοίωτα τα δομικά στοιχεία του συγκροτήματος. Το heavy psych, την αμερικάνικη folk (americana αν θέλετε), τη μονολιθική δομή της μουσικής, τα μακροσκελή jam, το γήινο feeling. Όλα βρίσκονται εδώ, αυτό που έχει αλλάξει είναι η ισορροπία ανάμεσά τους και η πιο έντονη παρουσία μελωδικού στοιχείου. Αυτό το τελευταίο πιθανότατα να οφείλεται στην καθοριστική παρουσία synthesizer που συνήθως συνοδεύει αλλά σε μία περίπτωση παίρνει και τα ηνία φέρνοντας μία σχεδόν Brian Eno στιγμή στα μέσα του δίσκου ("Night Theme"). Έντονη συμμετοχή έχει και στο εναρκτήριο "How Deep It Goes" όπου στρώνει τη βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται ίσως το πιο γλυκό τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι Arbouretum. Εξίσου γλυκό αλλά πολύ πιο κοντά στο ύφος που μας είχαν συνηθίσει, είναι το "Buffeted By Wind" ενώ το "High Water Song" «τολμάει» να προσθέσει και πνευστά και δικαιώνεται.

Από την άλλη όχθη κοιτάζει τα τραγούδια αυτά το ομότιτλο του δίσκου, που στα σχεδόν 12 λεπτά του είναι η χαρακτηριστικότερη ένωση με τη μέχρι τώρα μουσική ταυτότητα των Arbouretum, τον jam χαρακτήρα τους, την πνευματική ένωση με τις επικές συνθέσεις του Neil Young. Ακόμα κι εδώ όμως, ο Matthew Pierce βρίσκει ευκαιρία με τα πλήκτρα του να μας θυμίσει ότι ίσως είναι μία νέα εποχή αυτή που έρχεται για τους Abouretum και η συνεργασία του με την κιθάρα του Heumann σε έναν διπλό lead ρόλο μάλλον δεν έχει αντίστοιχο προηγούμενο.

Με τις υπόλοιπες συνθέσεις του "Let It All In" να βρίσκονται μουσικά κάπου στη μέση αλλά να διατηρούν το ίδιο επίπεδο ποιότητας, είμαστε μάλλον αναγκασμένοι να ομολογήσουμε δύο πολύ θετικά στοιχεία της κυκλοφορίας αυτής. Από τη μία έχει καταφέρει το δύσκολο έργο του να παραμείνει ένας πέραν αμφιβολίας αναγνωρίσιμος δίσκος των Arbouretum. Από την άλλη έχει καταφέρει να εξελίξει τον ήχο τους και να αποτελεί ένα αναγκαίο βήμα προς τα εμπρός. Με αυτά τα δύο εφόδια, μπορεί κάποιος χωρίς ενδοιασμούς να τον χαρακτηρίσει τον καλύτερο δίσκο τους από το "The Gathering" και μετά.