Horisont

Το καλό με τους συμπαθέστατους Σουηδούς φίλους μας, είναι πως σε κάθε τους κυκλοφορία ξέρουμε στο περίπου τι θα ακούσουμε και πως θα μας φυλάνε και κάποια μικρή ή μεγάλη μουσική έκπληξη. Το "Sudden Death" τους δεν παρεκκλίνει από τις αρχικές μας υποψίες.

Αν και η έναρξη με το "Revolution" φέρνει άμεσα στο νου Church Of The Cosmic Skull, το σοκ δεν είναι μεγάλο εν τέλει. Γίνεται άμεσα σαφές πως το πλήκτρα θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο δίσκο και θα είναι η μια παράμετρος της ποικιλομορφίας αυτού. Οι Horisont δεν θα σε κάνουν ποτέ να βαρεθείς, μήπως όμως εδώ το παρακάνουν;

Δεν έχει να κάνει με την πιο ανάλαφρη στροφή στον ήχο τους. Το "Into The Night" για παράδειγμα, μόνο καλοδεχούμενο το λες ακόμα και την ώρα που προσπαθείς να προσαρμόσεις στη μουσική του το "Oh, she's a little runaway, daddy's girl learned fast". Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο από την αρχή:

Θα παίξουν και θα ηχογραφήσουν αυτά που τους αρέσουν τώρα με το δικό τους στυλ. Σεβαστή απόφαση κι άξιο συγχαρητηρίων το ρίσκο τους, βγει δεν βγει. Οι Σουηδοί είναι ευφυείς μουσικοί. Έχουν την ικανότητα να συνθέσουν χιτάρες και ημι-δαιδαλώδεις συνθέσεις την ίδια στιγμή.

Πάρε για παράδειγμα τα "Runaway" και "Archaeopteryx In Flight". Η μέρα με τη νύχτα; Τα δύο άκρα μιας εγκεφαλικής μπάντας με πλήρη συναίσθηση της μελωδίας; Αν ναι, δεν το λες κακό. Το θέμα είναι όμως πως βρίσκονται στον ίδιο δίσκο και δεν είναι τα μόνα. Είναι τα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Στο δικό μου τα αυτί τουλάχιστον, δεν έχει να κάνει με την πληθώρα των επιρροών της μπάντας. Τις έχουν αφομοιώσει προ πολλού και τις αποδίδουν στο πεντάγραμμο με την πρέπουσα προσοχή κι ενσωμάτωση στο δικό τους ήχο. Αν υπάρχει κάποιο θέμα, είναι η έλλειψη ομοιογένειας στο "Sudden Death" για χάρη της ποικιλίας.

Γιατί ο δίσκος θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήταν γεμάτος με "Runaway" & "Pushin’ The Line". Δεν το έπραξαν εις γνώσιν τους και γι’ αυτό τους βγάζω το καπέλο. Πειραματίστηκαν και τζόγαραν. Το να μην κυκλοφορήσεις ένα άλμπουμ που θα τυγχάνει της καθολικής αποδοχής και ίσως αποθέωσης προκειμένου να κάνεις το μεράκι σου τη δεδομένη στιγμή, δεν είναι κατακριτέο.

Ειδικά από τη στιγμή που έχεις συνθέσεις που θα ζήλευε ακόμα κι ο Tobias Forge. Ναι, υπάρχουν και τέτοιες. Όταν όμως δεν υπάρχει μια σταθερά, τότε ο δίσκος γίνεται ευάλωτος και χάρη στις δικλείδες ασφαλείας του δεν θα κάνει μισό βήμα ούτε προς τα μπρος, ούτε προς τα πίσω. Ένα μεγάλο "If" a la Edward Norton να πλανάται στον αέρα, που θα μπορούσε να οδηγήσει τους Horisont πολύ κοντά σε κάτι αριστουργηματικό.