God Is An Astronaut

Πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τότε που το "Epitaph" έσκασε στο πρόσωπο μας, σαν μια πολύ δυνατή κλωτσιά από ένα άλογο που πιστέψαμε πως είχε αρχίσει να γερνάει. Συνεπώς, οι μεγάλες προσδοκίες εμφανίστηκαν ξανά για το νέο, δέκατο άλμπουμ των God Is An Astronaut και, αν υπάρχει κάτι που θα γίνει άμεσα ξεκάθαρο στους οπαδούς τους, είναι ότι το "Ghost Tapes #10" δεν τις προδίδει.

Προς ευχάριστη μου έκπληξη, η μπάντα διαλέγει να διαφοροποιήσει την - επιτυχημένη δραματουργικά - συνταγή του "Epitaph", δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ζωντάνια και δημιουργική ανησυχία. Στην συνέντευξη μου με τον Torsten Kinsella, όταν του είπα ότι βρήκα το άλμπουμ heavy και σκοτεινό, εκείνος ανταπάντησε "up tempo και έντονο". Προφανώς και γνωρίζει πολύ καλά την μουσική του: όντως, τα περισσότερα tracks είναι αρκετά γρήγορα, ρυθμικά και δέχομαι το επίθετο «έντονος» ασυζητητί. Με αφετηρία τα πολύ δραστήρια τύμπανα του Lloyd Hanney και τις, συχνά distorted, μπασογραμμές του Niels Kinsella το άλμπουμ τρέχει μπροστά χωρίς να σκέφτεται πολύ τα φρένα.

Προς υπεράσπιση όμως της δικής μου ερμηνείας, να πω ότι το "Ghost Tapes #10" έχει σκληρές κιθάρες, και μάλιστα μπόλικες. Από το πρώτο riff του "Adrift" ως τα heavy σπασίματα του "In Flux" ή το σκληρό μέρος του "Spectres", η μπάντα σε αρκετές στιγμές προσεγγίζει το βαρύτερο φάσμα του post rock ήχου. Η επιστροφή του Jamie Dean σε κιθάρα και πιάνο, δίνει έξτρα δυνατότητες στο κουαρτέτο πλέον, να παίξει παιχνίδια με τις ενορχηστρώσεις και να προσθέσει περισσότερες αλλαγές στις συνθέσεις της. Το πιάνο και τα πλήκτρα δεν είναι σε πρώτο ρόλο και, ενώ (μου) λείπουν οι πιο ουράνιες τους ατμόσφαιρες, το άλμπουμ συνολικά κερδίζει σε ενέργεια και αμεσότητα.

Είναι πάντα κάπως άδικο για τον ακροατή όταν συμβαίνει, αλλά το εναρκτήριο "Adrift" είναι ίσως και η πιο θαυμάσια στιγμή του άλμπουμ. Η ανάπτυξη του είναι υποδειγματική και η μετάβαση από το δυνατό του μέρος στο ατμοσφαιρικό φινάλε μπορεί να είναι προϊόν μόνο μαεστρικής μπάντας. Το καλό είναι ότι οι υπόλοιπες συνθέσεις δεν είναι και πολύ κατώτερες. Το "Burial", σύμφωνα με τους ίδιους, αποτελεί την γέφυρα με το "Epitaph" ενώ το καταληκτικό "Luminous Waves" αποτελεί και την πιο συναισθηματική στιγμή, με το τσέλο της πανταχού παρούσας Jo Quail να προσθέτει μια όμορφη έξτρα πινελιά.

Το γεγονός ότι βρίσκονται σε φεγγάρι έμπνευσης γίνεται αισθητό από τον όγκο της πληροφορίας. Το "Ghost Tapes #10" έχει πολλά μέρη και ιδέες, στην πραγματικότητα μια άλλη post rock μπάντα θα έβρισκε εδώ υλικό για δύο δίσκους, αν επέμενε στην ανάπτυξη τους. Με αυτόν τον τρόπο, οι God Is An Astronaut επιτυγχάνουν μια αίσθηση συνεχούς κίνησης και, κάπως, αποφεύγουν το συναίσθημα ότι αυτό το στυλ είναι ουσιαστικά πεπερασμένο. Στον αντίποδα, το άλμπουμ δεν σε βουλιάζει στην ατμόσφαιρα του. Θα απολαύσεις σίγουρα, ίσως όμως να μην μαγευτείς.

Σε αυτήν την παρουσίαση άφησα επίτηδες έξω καθετί εξωμουσικό. Τα προ τριετίας γεγονότα στο αθηναϊκό τους live ίσως απογοήτευσαν ή και εξόργισαν κάποιους από τους οπαδούς τους. Για όλα αυτά, μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη μας με την μπάντα. Για όσους όμως εμμένουν αποκλειστικά στην μουσική, το "Ghost Tapes #10" είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ που θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους των God Is An Astronaut και θα αποδείξει ξανά, ενάντια στα παλιότερα μας προγνωστικά, ότι παραμένουν δημιουργικά ακμαίοι, ανήσυχοι και ουσιαστικοί. Ένα άλμπουμ που στέκεται άνετα στον μέσο όρο της δισκογραφίας τους και υποδηλώνει ότι αυτός εδώ ο μικρός θεός παραμένει αστροναύτης.

Bandcamp