«A Buyer's Guide»: Lacuna Coil

Για όλες τις αποχρώσεις του γκρίζου που μπορούν να βρεθούν στον φυσικό κόσμο, υπάρχουν τουλάχιστον άλλες τόσες εκδοχές ατμοσφαιρικού σκληρού ήχου. Από τις μακρινές αλλά ποτέ ξεχασμένες ημέρες της δεκαετίας του '90 μέχρι τα εμπορικά, με ή χωρίς εισαγωγικά, ανοίγματα στα χρόνια μετά την αλλαγή της χιλιετίας και τους πιο στριφνούς πειραματισμούς που κυκλοφορούν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα πάντα δύνανται να σταθούν κάτω από τη γοτθική (sic) ομπρέλα. Στην άτυπη λίστα με τα ονόματα που ενσαρκώνουν σε μέγιστο βαθμό αυτή τη νοοτροπία, οι Lacuna Coil έχουν δικαιωματικά κι αναντίρρητα μία θέση κοντά στην κορυφή.

Το σχήμα από το Μιλάνο ήταν εκεί όταν το ύφος βρισκόταν στο δημιουργικό του απόγειο, εμπνεύστηκε από αυτό, έφτιαξε μια φωνή ολόδική του, κι εν τέλει συνέβαλε περισσότερο από τους περισσότερους ώστε το σκοτάδι να μην παγιδευτεί στα στενά όρια του κύκλου του. Μια ματιά στην απόσταση που χωρίζει το ομότιτλο EP του 1998 με το φετινό "Sleepless Empire", από κυριολεκτικά κάθε πιθανή οπτική, αρκεί για να ζαλίσει και τους πιο σκληρούς. Το ότι βάζοντας κάτω τη δισκογραφία τους, η γραμμή που ενώνει το τότε με το τώρα ξεχωρίζει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, είναι πραγματικό επίτευγμα. Το ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή, δεν το έβαλαν ποτέ κάτω, ομοίως.

Ο ατόφιος ευρωπαϊκός αέρας των πρώτων βημάτων. Το άνοιγμα των φτερών και η καταξίωση. Οι προβλέψιμες επακόλουθες φωνές οπαδών και ασχέτων περί ξεπουλήματος. Οι ανακατατάξεις και οι νέες ισορροπίες. Η ύστερη, αναπάντεχα αληθινή, heavy στροφή. Όπως στις καλύτερες ταινίες τρόμου, το προσωπείο μπορεί να αλλάζει ανάλογα με την εποχή, η ουσία κάτω του όμως παραμένει απλή και αναγνωρίσιμη. Η πορεία της αδιαίρετης τριάδας Cristina Scabbia, Andrea Ferro, Marco Coti Zelati και των συνοδοιπόρων τους είναι το λιγότερο αξιοθαύμαστη, κι ενόψει της εμφάνισής τους στο Release Athens Festival επιχειρούμε μία αναδρομή στους σταθμούς της.

Playlist

 

Comalies
(Century Media, 2002)

Με το gothic metal να μεσουρανεί στις αρχές των 00s δίνοντας μερικές από τις καλύτερες του δουλειές, η σωρεία έμπνευσης βρήκε τους σχετικά νέους τότε Lacuna Coil σε δυνατή φάση. Απογυμνωμένος από την επιταγή του να ακούγεται σκληρό και επιτηδευμένα metal, το "Comalies" γλυκαίνει, επιτάσσει μελωδίες και εμμένει στο δυνατότερο χαρακτηριστικό της μπάντας – τη στιχομυθία φωνών της Scabbia και του Ferro. Από το "Self Deception" και το "Tight Rope" στο “Unspoken” και το ομώνυμο μέχρι την πάντα επίκαιρη υπερχιτάρα "Heaven’s A Lie", οι Lacuna Coil συνθέτουν δεκατρία κομμάτια που γαλούχησαν γενιές και γενιές ευαίσθητων σκληρούληδων. Bonus, το εξώφυλλο που αχνοφαίνεται από πίσω αυτό του "Unleased Memories" που διαδέχεται.

Delirium
(Century Media, 2016)

Το "Delirium" αποτελεί μια από τις πιο βαριές και σκοτεινές στιγμές των Lacuna Coil. Ηχητικά πατάει πιο γερά στο μοντέρνο metal, με έντονα riffs, breakdowns και μια σχεδόν industrial αισθητική. Οι στίχοι αντλούν έμπνευση από την ψυχική ασθένεια και τα ψυχιατρικά ιδρύματα, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην ασφυκτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο δίσκο. Η Cristina εμφανίζεται πιο επιβλητική από ποτέ, ενώ ο Andrea υιοθετεί ένα πιο brutal ύφος. Πρόκειται για έναν θαρραλέο δίσκο, που τολμά να πειραματιστεί και να προκαλέσει, και αποτέλεσε μια αναγέννηση για τη μπάντα που συνέχισε την πορεία της σε εμφανώς πιο heavy μονοπάτια στη συνέχεια.

 

In A Reverie
(Century Media, 1999)

Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Ιταλών μπορεί να κυκλοφόρησε μόνο μερικούς μήνες πριν φύγει η δεκαετία, η γεύση που αφήνει όμως είναι nineties στο ακέραιο. Στη σκληρά μελαγχολική πλευρά τους, βεβαίως. Οι επιρροές στέκονται περήφανα σε πρώτο πλάνο. Χώρος για υπερβολές ή εμπορικότητες δεν υπάρχει. Οι γραμμές εκπέμπουν ζεστασιά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις παραμένουν προσγειωμένες με τρόπο που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Το κύμα της εποχής ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε παρά να αφήσει το στίγμα του. Τα θεμέλια για όσα θα ακολουθούσαν, μπήκαν εδώ.

Karmacode
(Century Media, 2006)

Τέσσερα χρόνια από την επιτυχία του "Comalies", το "Karmacode" έρχεται λίγο πιο σκληρό, ενσωματώνοντας nu-metal επιρροές που βρίσκονται έντονα στο προσκήνιο εκείνη την εποχή (βλ. "Fragile", "To The Edge", "What I See") και ξεπερνούν τους εαυτούς τους, ξεδιπλώνοντας τις σκληρότερες πτυχές τους ταυτόχρονα με παραδοσιακούς μεσογειακούς ήχους. Παρόλο που τα singles "Our Truth”, "Closer" και "Within Me" κάνουν τη μετάβαση από τους πρότερους ήχους τους ομαλότερους, το "Karmacode" αποδεικνύει πως οι Lacuna Coil αξιοποιούν την επιτυχία τους για να σκληρύνουν τον ήχο τους και όχι για να τους αφομοιώσει το mainstream. Τρανή απόδειξη, πως ο ίδιος ο Dave Gahan έρχεται σε επαφή μαζί τους μετά τη διασκευή του χιλιοτραγουδισμένου "Enjoy The Silence".

 

Unleashed Memories
(Century Media, 2001)

Σε αυτό το σημείο, κάποιοι θα τρέξουν για να υποδείξουν το παράλογο της αξιολόγησης, με δάχτυλο στραμμένο στο ντεμπούτο και φωνάζοντας ότι πρακτικά τα πάντα στο "Unleashed Memories" βρίσκονται τουλάχιστον ένα σκαλί ψηλότερα, και όχι άδικα. Ο ήχος βαραίνει διατηρώντας τη διαύγειά του. Η πίστη στις ατμοσφαιρικές αρχές παραμένει ακλόνητη. Τα αρώματα της μεσογείου κυριαρχούν ακόμα. Η προσωπική σφραγίδα γίνεται εντονότερη. Από την πλευρά μας, θα επιμείνουμε στην παρούσα κατάταξη, με περήφανο «μα, το συναίσθημα» στη μαρκίζα. Μία στροφή του "Senzafine" αρκεί για να μας κάνει να χαμηλώσουμε το βλέμμα και να αρχίσουμε τον αναστοχασμό.

Dark Adrenaline
(Century Media, 2012)

Το "Dark Adrenaline" ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο goth metal παρελθόν των δημιουργών του και μια πιο σύγχρονη, alternative metal κατεύθυνση. Η παραγωγή προσδίδει εμπορικότητα χωρίς να χάνεται η σκοτεινή ατμόσφαιρα. Οι διφωνίες των Cristina Scabbia και Andrea Ferro παραμένουν το σήμα κατατεθέν, ενώ κομμάτια όπως το "Trip the Darkness" και το "End Of Time" δείχνουν τη συνθετική ωριμότητα της μπάντας και παρέμειναν επάξια στις συναυλιακές επιλογές τους. Μια δουλειά μεστή, καλογραμμένη και στιβαρή, κλείνοντας το μάτι στους παλιούς φίλους και ταυτόχρονα προσελκύοντας νέο κοινό.

Broken Crown Halo
(Century Media, 2014)

Τα αισθήματα για το συγκεκριμένο δίσκο είναι γλυκόπικρα, μιας που υπήρξε ο τελευταίος όπου το δίδυμο Migliore και Mozzati σε κιθάρες και κρουστά θα συμμετείχαν στο συγκρότημα, είναι όμως κι ένας από τους πιο αγαπημένους των Lacuna Coil. Τα brutal φωνητικά του Ferro που έως τότε δεν χρησιμοποιούσε συχνά θερίζουν, η Scabbia έχει μεταμορφωθεί σε ασυγκράτητη θηλυκή δύναμη που φωνάζει με πάθος αυτό που η ψυχή της χρειάζεται. Τα "Nothing Stands In Our Way" και "I Forgive" σηκώνουν το βάρος της σύστασης. Ο σινεματικός χαρακτήρας του "Broken Crown Halo" είναι κάτι που δεν έχουν επιδιώξει στο παρελθόν. Ξεχωριστή αναφορά στο κλείσιμο με "One Cold Day", που γράφηκε στη μνήμη του ιδρυτικού τους μέλους Claudio Leo που είχε αποβιώσει λίγους μήνες νωρίτερα.

 

Shallow Life
(Century Media, 2009)

Οι Lacuna Coil στο "Shallow Life" κάνουν μια στροφή προς πιο mainstream μονοπάτια, ενσωματώνοντας pop/rock στοιχεία στον ήχο τους. Η παραγωγή του Don Gilmore (βλ. Linkin Park) είναι στιλπνή και ραδιοφωνική, με τον δίσκο να περιλαμβάνει αρκετά «πιασάρικα» τραγούδια όπως το "Spellbound" και το "I Won’t Tell You". Αν και ξένισε μέρος των παλιών οπαδών, η επιλογή αυτή προσέφερε εμπορική επιτυχία και έφερε το συγκρότημα στο προσκήνιο της αμερικανικής αγοράς. Ένας δίσκος με ανάμεικτα συναισθήματα, που αποτυπώνει μια φάση αναζήτησης και πειραματισμού για τη μπάντα.

 

Black Anima
(Century Media, 2019)

Η επιτυχία του "Delirium" έκανε τη μπάντα να επενδύσει ακόμη περισσότερο στο heavy ήχο και τη θεατρικότητα, χάνοντας όμως στο μεταξύ την ουσία. Ο πλαστικός ήχος αλλά και η επαναληψιμότητα των κομματιών δεν βοήθησε ιδιαίτερα, κάνοντας ακόμη και τις ωραίες στιγμές να χάνονται κάπου εκεί ανάμεσα στα διπέταλα και τις κραυγές του Andrea. Χωρίς να είναι κακός δίσκος, δυσκολεύεται να σταθεί απέναντι στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Ευτυχώς, η ενδοσκόπηση μετά από το άλμπουμ αυτό έφερε την ισορροπία  στο "Sleepless Empire" που ακολούθησε.

 

The 119 Show
(Century Media, 2018)

Αν θέλαμε να εξηγήσουμε σε ανυποψίαστους περαστικούς στο δρόμο πώς έχτισε το όνομά της η μπάντα επί σκηνής, το "Visual Karma" από το τιμημένο 2007 θα ήταν μονόδρομος, και το υλικό της εν λόγω κυκλοφορίας θα δικαιολογούσε με το παραπάνω την επιλογή. Την ίδια στιγμή, από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξει κανείς, το οπτικοακουστικό από τον εορτασμό της εικοστής επετείου στο Λονδίνο είναι τόσο δυνατό, που δεν γίνεται να παραβλεφθεί για κανένα λόγο. Φαντασμαγορικά σκηνικά, χορογραφίες, απόδοση στα όρια του αψεγάδιαστου, χορταστικό setlist με εκπροσώπηση από κάθε περίοδο, we fear nothing σε όλο του το μεγαλείο.

A Compilation

1. To Myself I Turned
2. Veins Of Glass
3. Senzafine
4. 1.19
5. Swamped
6. Heaven's A Lie
7. Tight Rope
8. Our Truth
9. Closer 
10. Enjoy The Silence
11. Spellbound
12. Kill The Light
13. End Of Time
14. Nothing Stands In Our Way
15. I Forgive (But I Won't Forget Your Name)
16. The House Of Shame
17. Blood, Tears, Dust
18. You Love Me 'Cause I Hate You
19. Layers Of Time
20. I Wish You Were Dead
21. In Nomine Patris

Playlist