Release Athens x SNF Nostos: (Siouxsie, Interpol, Echo & The Bunnymen, Viagra Boys, Ladytron, The Haunted Youth, In Trance 95) @ Πλατεία Νερού & Ξέφωτο ΚΠΙΣΝ, 23/06/23

Η τρίτη ημέρα της σύμπραξης Release Athens Festival και ΚΠΙΣΝ έμελλε να ήταν μουσικά και η πιο σκοτεινή, με έμφαση στο post-punk (και όχι μόνο) διαφορετικών εποχών και σχολών. Στο τέλος της ημέρας όμως, το πρόσωπο της βραδιάς θα ήταν η Ιέρεια του Σκότους και του Πάγου, η μυθική Siouxsie. Σε μια υποδειγματική και πειστική εμφάνιση, απέδειξε σε νεότερο κοινό και υπενθύμισε σε παλαιότερο, πως αποτελεί ένα ανεξίτηλο και εκτενέστατο κεφάλαιο στην ιστορία της (εναλλακτικής) μουσικής. Η βραδιά όμως είχε ξεκινήσει από νωρίς με άκρως ενδιαφέρουσες εμφανίσεις.

Με τον ήλιο καυτό και μέχρι και το γρασίδι στο Ξέφωτο να φαντάζει αφιλόξενο λόγω θερμοκρασίας, οι The Haunted Youth ανέβηκαν ευδιάθετοι στη σκηνή, εκκινώντας την συναυλιακή ημέρα. Το indie rock των Βέλγων στην πιο ηλεκτρισμένη του διάσταση φάνηκε ιδανικός προπομπός για το πρόγραμμα της σκηνής, ίσως και όλης της ημέρας. Μπορεί η πλειοψηφία του παρευρισκόμενου κόσμου εκείνη τη στιγμή να απολάμβανε την εμφάνιση της μπάντας καθιστή ή σε κάποια σκιά, αυτό όμως δεν εμπόδισε τη σταδιακή παράδοση στις γλυκές κιθάρες και τα αποτελεσματικά synth-ια.

Οι The Haunted Youth με το shoegaze τους, όσο προχωρά το σετ, όπου παρουσίασαν και νέο υλικό, να είναι όλο και πιο συναυλιακό, δεν πτοούνταν από τις συνθήκες και βρήκαν και τη χορευτική και κινητική ανταπόκριση που τους άρμοζε. Με κομμάτια όπως το εν δυνάμει hit "Teen Rebel", δικαίωσαν όσα άτομα επέλεξαν να παρευρεθούν από νωρίς και να ανακαλύψουν ένα συγκρότημα με μεγάλες προοπτικές για τη σκηνή του. [Α.Ζ.]

Όταν μιλάμε για ιστορικά εγχώρια σχήματα, δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σαν τους In Trance 95. Δημιουργημένο το 1988 από τον Άλεξ Μαχαίρα και τον Νίκο Βελιώτη, το συγκρότημα υπήρξε σαφέστατα πρωτοποριακό για την εποχή του καθώς ο minimal darkwave ήχος του ήταν πραγματικά μοναδικός. Από το 2010 που επανενώθηκε, το ντουέτο κυκλοφόρησε το "Shapes In A New Geometry", ενώ, φέτος, αναμένεται να επιστρέψουν με νέο άλμπουμ. Όπως και να έχει, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του Φεστιβάλ, οι In Trance 95 βρέθηκαν στη σκηνή της Πλατείας Νερού στις 18:45 ακριβώς.

Στη μισή ώρα που διήρκησε η εμφάνισή τους έπαιξαν εφτά κομμάτια, μεταξύ των οποίων τα ανυπέρβλητα "Brazilia" και "Desire To Desire". Παρά την έντονη ζέστη, αρκετός κόσμος επέλεξε όχι απλώς να πάει από νωρίς για να τους ακούσει, αλλά να καθίσει μπροστά, να αφεθεί στον σκοτεινό χορό τους, και να τους χειροκροτήσει, και νομίζω πως αποζημιώθηκε με το παραπάνω. Σίγουρα, η μεγάλη σκηνή και ο έντονος ήλιος δεν ευνοεί συγκροτήματα με πιο σκοτεινό ήχο, όμως οι In Trance 95 κατάφεραν να ανταπεξέλθουν και να μας βάλουν στη σωστή διάθεση για τη συνέχεια. [Α.Α.]

Οι κύριες με τα φουστάνια δεν έχουν ξανανιώσει, ούτε διανύουν κάποια περίοδο δεύτερης επιτυχίας. Οι Ladytron όμως στις αποσκευές τους έχουν νέους δίσκους και κομμάτια που κρατάνε την (κυρίως) pop μουσική τους άποψη, την ηλεκτρονική (γεμάτη synth) χορευτική τους διάθεση και την βρετανίλα που τους διακρίνει, ψηλά και σταθερά. Με μια απαράμιλλη ηρεμία και μια πανέμορφη γλύκα έδιναν στον κόσμο βλέμματα συμπάθειας και αγάπης, φυσικά κρατώντας έστω και για τα τυπικά την εγγλέζικη ψυχράδα τους (για καλό το λέω!). Ο ήλιος που έσκασε καρφωτά πάνω στα μούτρα τους, σίγουρα δεν ήταν το ιδανικό τους και δεν βοηθαγε να γίνονται όλο και καλύτεροι. Συνολικά.

Είκοσι χρόνια (και βάλε) στην πιάτσα ξέρουν πολύ καλά ότι τα φανταστικά ρεφραίν τους σιγοτραγουδουνται με ή χωρίς ενοχές από πάρα πολύ κόσμο. Αυτό έκαναν και στην Πλατεία Νερού. Έπαιξαν με το κοινό. Παρουσίασαν μια εκπληκτική τριπλέτα με τα "Discotraxx", "Playgirl" και "Seventeen" και χωρίς ιδιαίτερο νεύρο ή χορό επί σκηνής από πλευράς τους, κατάφεραν και ταρακούνησαν όσους παρακολούθησαν. Ο κόσμος αν και στην αρχή στην προσπάθεια να βρει μια σκιά έδειξε ότι θα απέχει, μόλις στο δεύτερο κομμάτι του σετ μαζεύτηκε και μέχρι τα μισά είχε γεμίσει την πλατεία της Πλατείας! Το κούνημα, ο ρυθμος στα πόδια και οι έξαλλες από λίγους αντιδράσεις ήταν αρκετές να φτιάξουν την διάθεση μας. Οι αναμνήσεις σε όσους προ εικοσαετίας ζήσαμε στην αυγή της μπάντας, πολλές. Όχι ότι είδα πιτσιρίκια πολλά στο πλήθος καθώς και αυτοί, αλλά και οι επόμενοι έφεραν κοινό μεγαλύτερης (σχετικά) ηλικίας σε αυτή τη μέρα του φεστιβάλ.

Το συγκρότημα προσέφερε ένα φανταστικό κλείσιμο με το "Destroy Everything You Touch" και δέχθηκε ένα πραγματικά θερμό χειροκρότημα όχι μόνο από τους φανατικούς που φάνηκαν να απολαμβάνουν τριπλά από τους υπόλοιπους, αλλά από κάθε παρευρισκόμενο σε όλες τις γωνιές του χώρου. Μας πήγαν όλους πίσω σε όμορφες αναμνήσεις. [Θ.Γ.]

Τα "Sports" στα οποία κυρίως επιδοθήκαμε την Παρασκευή ήταν τα περίπου δύο χιλιόμετρα βάδην, διαδρομής γραφείο - Πλατεία Νερού - γέφυρα - ξέφωτο ΣΝ. Στη γραμμή του τερματισμού όμως αναμένει η ανταμοιβή, στα έξι πρόσωπα των Viagra Boys. Μετά την περσινή τους σαρωτική εμφάνιση δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα καλύτερα. Οι Viagra Boys δε γράφουν μουσική για να πάρουν βραβεία. Γράφουν μουσική για καλοπέραση και συναυλίες και αυτό είναι ολοφάνερο σε κάθε τους ζωντανή παρουσία. Με κοινό αρκετά διαφορετικής σύστασης από αυτό της προηγούμενης φοράς, οι Viagra Boys έδωσαν και πάλι τον καλύτερο τους εαυτό κι ας μην τους πετούσαμε κουτάκια μπύρας στη σκηνή, όπως γλυκά παραπονέθηκαν. Έλαβαν όμως μια "tennis ball".

Αν και δε θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω ότι οι σκηνικές τους περσόνες είναι ρόλοι, οι Σουηδοί στη σκηνή είναι απόλαυση. Θες τις ανοησίες και τους άβολους χορούς του Sebastian, θες τα αιώνια μπούτια του Oscar, το post-punk rock για δύσκολες ώρες των Viagra Boys μας έδωσε μια στιγμή ενότητας, με τη διαθεση να ανεβαίνει ακόμη περισσότερο με τον καταπληκτικό ήχο στην εμφάνισή τους. Διαλεχτά κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία, με έξτρα χαρά για εμάς που τους απολαύσαμε και πέρυσι τα "Punk Rock Loser", "Baby Criminal" και "ADD" που έλειπαν μιας και το "Cave World" δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει.

Με ένα ξεσηκωτικό τελείωμα με "Sports" και "Research Chemicals", οι Viagra Boys μας σέρβιραν γαρίδες κοκτέιλ και μας έστειλαν γεμάτους όρεξη και ενέργεια να συνεχίσουμε το μουσικό μαραθώνιο. Δε θα χορτάσουμε ποτέ μπάντες με αυτή την όρεξη κι αυτό το σεβασμό για το κοινό, που πέρασε στην πλειοψηφία του τέλεια όπως μαρτυρούσαν τα χαμόγελα τριγύρω. [Ε.Τ.]

Από τους Interpol σε κάποιους έφτασε μια τζούρα, γιατί στη σκηνή της Πλατείας Νερού θα εμφανιζόντουσαν σε επικαλυπτόμενη ώρα οι παλιοί αγαπημένοι Echo & The Bunnymen. Στο μυαλό μου δεν τους έχω για φεστιβαλικό συγκρότημα, πιθανότατα λόγω ήχου και ύφους της μουσικής τους. Στο δίλημμα για την επιλογή σκηνής κέρδισαν και για εμάς, αλλά μάλλον και για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων, μιας και ο κόσμος στην Πλατεία Νερού ήταν περισσότερος απ’ ό,τι στο Ξέφωτο.

Οι Echo & The Bunnymen, δηλαδή το δίδυμο των Ian McCullogh και Will Sergeant και οι μουσικοί που τους συνόδευαν, μας κέρδισαν από τις πρώτες νότες. Η λίγο παραπάνω από μία ώρα που παίξανε ήταν γεμάτη από γνωστές τους τραγουδάρες από την πρώτη τους κυρίως περίοδο, όπως το "Rescue" και το "Never Stop", αλλά και ορισμένες της δεύτερης, όπως το "Nothing Lasts Forever" από τον δίσκο της επανασύνδεσης "Evergreen". Το "All My Colours (Zimbo)" ήταν μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη στο setlist, με εκτέλεση η οποία ξεχώρισε. Το πειραγμένο "Bedlugs And Ballyhoo" και το σπουδαίο "Seven Seas" μας εντυπωσίασαν.

Η καλύτερη ίσως στιγμή που είδαμε από τη μπάντα από το Liverpool ήταν το "Over The Wall". Το σκοτεινό αυτό κομμάτι τελείωσε μέσα σε ένα πραγματικό κρεσέντο. Παρεμπιπτόντως, ο Ian McCullogh ήταν σαν να είχε ζητήσει να μην πέφτει κανένα φως πάνω του. Οι προβολείς έπεφταν κατά κύριο λόγο στον Sergeant και ο Ian περιφερόταν στη σκηνή κάνοντάς μας να τον αναζητάμε μερικές φορές. Φωνητικά πάντως απέδωσε πολύ ικανοποιητικά, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί ήταν ακόμα καλύτεροι.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το βασικό set έκλεισε με τις ίσως μεγαλύτερες εμπορικές τους επιτυχίες. Το "The Killing Moon" μπορεί να είναι πολυακουσμένο, αλλά είναι τόσο σπουδαίο που δεν έχει χάσει τη γοητεία του. Χαρακτηριστικό τραγούδι της δεκαετίας του ’80, που πιστεύω έφερε νοσταλγικές μνήμες σε πολλούς στην Πλατεία Νερού. Το "Lips Like Sugar" είναι από τα προσωπικά μου αγαπημένα, μου φαίνεται ότι καταφέρνει να διατηρεί τον προσωπικό ήχο των Echo & The Bunnymen, αλλά να είναι ταυτόχρονα και ευκολοάκουστο. [Π.Κ.]

Καθώς οι Interpol αποτελούσαν ένα μεγάλο προσωπικό συναυλιακό απωθημένο, παρά τις ενστάσεις γνωστών και μη εξαιρετέων συν- συντακτών του Rocking.gr (ξέρετε ποιοι είστε) που υποστήριζαν πως ζωντανά δεν είναι και τόσο καλοί, ανυπομονούσα για την εμφάνισή τους. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως, μετά το σαρωτικό πέρασμα των Viagra Boys, οι Νεοϋορκέζοι είχαν δύσκολη αποστολή μπροστά τους και, δυστυχώς, δεν κατάφεραν να την φέρουν 100% εις πέρας, κυρίως, γιατί και ο ίδιοι δεν φάνηκε να θέλουν να κάνουν νέους φίλους.

Τυπικοί στο ραντεβού τους, στις 21:00 ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Toni", ενώ στη συνέχεια μας χάρισαν το "Obstacle 1" ένα κομμάτι που, κατά γενική αποδοχή, αποτελεί ένα από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Όμως, λίγο ο ήχος που, τουλάχιστον στα πρώτα τραγούδια, δεν τους βοήθησε, λίγο κάποια εμφανή τεχνικά λαθάκια, λίγο το γεγονός πως "πέσαμε" απότομα μετά το χοροπηδητό που είχε προηγηθεί, αλλά, κυρίως, η απολύτως μπλαζέ παρουσία του Paul Banks, ο οποίος, φαντάζομαι λόγω attitude, δεν ήταν καθόλου επικοινωνιακός, τελικά είχαν ως αποτέλεσμα η εμφάνισή τους να διχάσει.

Με αυτό εννοώ πως όσοι ήταν ήδη "ψημένοι" για να τους δουν ζωντανά, σίγουρα πέρασαν καλά. Με ένα ιδανικό setllist που επικεντρώθηκε στα δύο πρώτα – και καλύτερα – άλμπουμ τους, όπως ήταν λογικό, σε κομματάρες όπως το "Evil" ή το "PDA", το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό και, παρόλο που ο Banks δεν προσπάθησε καθόλου να δώσει το κάτι παραπάνω ως performer, τελικά κατάφερε να δημιουργηθεί μια ιδανική συναυλιακή ατμόσφαιρα. Από την άλλη, τα προβλήματα που ανέφερα, σε συνδυασμό με το ότι μια καλοκαιρινή συναυλία μάλλον δεν είναι και το ιδανικό πλαίσιο για τα τραγούδια των Interpol, δεν φάνηκε να έφεραν νέους ακροατές στο συγκρότημα. Ίσα – ίσα που αυτοί που κρατούσαν μικρό καλάθι, μάλλον έχουν λόγους να αισθάνονται πως επιβεβαιώθηκαν.

Όπως και να έχει, ο κόσμος που παρέμεινε μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους αποδεικνύει πως το συγκρότημα έχει αρκετούς φίλους στη χώρα μας και πως, ακόμη και σε μια μέτρια μέρα, οι Interpol κάνουν σαφές γιατί, έστω για ένα φεγγάρι, υπήρξαν ένα από τα πιο "καυτά" ονόματα των ‘00s. Για το τέλος, μας κράτησαν το "Slow Hands", το οποίο έκανε και τους πιο δύσπιστους να χοροπηδήσουν προτού μας αποχαιρετήσουν μετά από περίπου μιάμιση ώρα. Και ναι, παρόλο που δεν πήρα όλα όσα περίμενα από την εμφάνισή τους, σίγουρα θα τους ξαναέβλεπα, ιδανικά σε κλειστό χώρο. [Α.Α.]

Ένα από τα πιο αναπάντεχα μουσικά νέα της χρονιάς, ήταν σίγουρα η επάνοδος της κυρίας Sioux στα συναυλιακά δρώμενα μετά από τυπικά δέκα και ουσιαστικά δεκαπέντε χρόνια. Η Siouxsie κουβαλάει σίγουρα μια τεράστια ιστορία πίσω της και το πώς αυτή η ιστορία θα αποδιδόταν μετά από τόσο καιρό απραξίας, ήταν ένα εύλογο ερώτημα. Το οποίο ερώτημα, απαντήθηκε από την αρχή της εμφάνισης της goth ιέρειας και των, ως επί το πλείστο, μαυροφορεμένων που την υποστήριξαν. Το αργόσυρτο "Night Shift" επέβαλε άμεσα ένα πέπλο σκοταδιού που ερχόταν σε αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο φόρεμα της Siouxsie.

Το μπάσο που σε γράπωνε κατ’ ευθείαν και οι κιθάρες που ξυρίζανε δείξανε το μοτίβο στο οποίο θα πήγαινε το βράδυ κι αυτό το μοτίβο τηρήθηκε μέχρι το τέλος στα κομμάτια αυτού του ύφους. Και η φωνή; Η φωνή λοιπόν, ήταν περίπου όπως την είχαμε αφήσει. Τα κομμάτια ήταν ελαφρώς προσαρμοσμένα για να τα λέει λίγο πιο χαμηλά η Siouxsie, η οποία είναι και 66 ετών, αλλά η φωνητική της απόδοση ήταν σε γενικές γραμμές από πολύ καλή και πάνω. Στο "Loveless" και στο "Cities In Dust" νομίζω πως ήταν τα μόνα σημεία που πραγματικά δυσκολεύτηκε. Μετά το δεύτερο μάλιστα, ζήτησε να σταματήσουν αυτές οι γαμημένες μηχανές που πλημμύριζαν τη σκηνή με καπνό, για να μην τη δυσκολεύουν.

Στο "Here Comes That Day" μπήκανε στο παιχνίδι και τα πάντα ευπρόσδεκτα πνευστά. Στα κλασσικά "Arabian Nights" και "Kiss Them For Me", κάναμε χαμό από την αρχική κιόλας νότα, αλλά και αμέσως μετά το τελείωμα. Παροξυσμός! Η Siouxsie διαμαρτυρήθηκε και λίγο προς τη διοργάνωση που τους καθυστέρησε ένα τέταρτο της ώρας, πριν από το "Dear Prudence" της καλύτερης μπάντας που έχει περάσει ποτέ. Όπως και να διασκευάσει κανείς τους Beatles, μια αύρα δική τους, παραμένει σχεδόν πάντα μέσα στην κάθε εκτέλεση.

Δύο από τα πιο πολυαναμενόμενα κομμάτια ήρθαν προς το τέλος. Αναφέρομαι στην γκοθούρα "Christine" και στο "Happy House", το οποίο έγινε δεκτό με ιαχές. Στο "Sin In My Heart" η μπάντα μας έδειξε ότι μπορεί να βαράει γερά κι αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο στο δυνατότερο κομμάτι όλου του set, το "Into A Swan", το οποίο το έκλεισε κιόλας. Η Siouxsie στο encore μας εξήγησε ότι φόρεσε το γαλάζιο της φόρεμα, υποτίθεται προς τιμήν της Ελλάδας, αλλά, λίγο ειρωνικά, έπαιξε πρώτο κομμάτι εκεί το ..."Israel"! Αργόσυτρο και υποβλητικό. Η πρόσφατη συνύπαρξή της με τον Iggy ίσως επηρέασε στο να ακούσουμε το "The Passenger", με κορυφαία πνευστά να του δίνουν άλλη διάσταση. Το κλείσιμο ήρθε με το ιδανικό "Spellbound".

Η τελευταία μέρα που το Release Athens συνεργάστηκε με το SNF Nostos κρίνεται αρκετά επιτυχημένη ως προς την απόδοση των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν. Μπάντες όπως οι Echo & The Bunnymen ή η Siouxsie, που αναρωτιόμασταν πώς ακριβώς θα λειτουργήσουν στο πλαίσιο μιας φεστιβαλικής σκηνής, έκαναν πολύ ωραίες εμφανίσεις. Οι δε Viagra Boys ήταν μάλλον αυτοί που εντυπωσίασαν περισσότερο με το πακέτο μουσικής και σκηνικής παρουσίας. Αν υπήρχε και κάποιος τρόπος να μην περπατάμε τόσο από σκηνή σε σκηνή, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά, φεστιβάλ είσαι, λίγο περπάτημα δεν πείραξε κατά βάθος ποτέ κανέναν. [Π.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος / Release Athens Festival