Deafheaven

Τo μέσο που διαβάζεις έχει απολαύσει όλες τις κυκλοφορίες αυτής της εξαιρετικής μπάντας, τους έχει ακούσει ζωντανά και έχει μιλήσει μαζί τους. Ξεκινώντας από το εξαιρετικό "Sunbather" το οποίο αν και ελάχιστα πιο πιασάρικο από το άπιαστο "Roads To Judah" του 2011, έφερε αυτό το μοντέρνο και διαφορετικό στο πως παράγεται και τελικά από ποιους ακούγεται σύγχρονο black metal. Φυσικά και δεν παραλείψαμε τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους και μπορείς εδώ να διαβάσεις τα πάντα για "10 Years Gone", "Ordinary Corrupt Human Love" και "New Bermuda".

Το συγκρότημα είναι από τα ονόματα που έχουν διχάσει τον κόσμο της σκληρής ας πούμε μουσικής όσο ελάχιστοι. Κυρίως για λάθος λόγους έρχονται στη θέση που είχαν έρθει κάποτε οι Anathema. Ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Αν θέλουμε να λεγόμαστε ανοιχτόμυαλοι και εφόσον η μουσική κρίνεται εκ του αποτελέσματος, δεν πρέπει να έχουμε κανένα πρόβλημα με τους (οποιουσδήποτε) Deafheaven που γίνονται shoegaze, pop ή πιο εναλλακτικοί απ΄ότι περιμένει ο μέσος κολλημένος φίλος. Είναι ξεκάθαρο ότι όσοι προσπάθησαν να παραμείνουν με το ζόρι σε ένα μουσικό μονοπάτι, κατέληξαν σε αδιέξοδο σύντομα. Υπάρχουν μπάντες που είναι σταθερές γιατί είναι πρωτοπόρες, γιατί υπηρετούν και εξελίσσουν κάτι που ξέρουν καλά και γιατί έχουν άπιαστο ταλέντο και ακόμα και 20 ή 30 χρόνια μετά φτιάχνουν αυτό που ξέρουν συνεχώς καλύτερα (βλέπε My Dying Bride). Από εκεί και πέρα είναι φυσικό επακόλουθο της εξέλιξης της μουσικής και του ανθρώπου να θέλει να φτιάξει κάτι νέο, κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό και να μην κολλάει στο παρελθόν.

Εδώ λοιπόν οι Αμερικάνοι, φτιάχνουν ονειρικές μελωδίες και μουσικές που έχουν τα synths πάρα πολύ μπροστά, τα καθαρά (έως και ειδυλλιακά) φωνητικά στο προσκήνιο και το dream pop ύφος σαν οδηγό. Προφανώς και δεν λείπει ο θόρυβος, προφανώς και δεν λείπουν οι σκληρές κιθάρες, προφανώς και ο ήχος απευθύνεται σε rock φίλους, απλά η ατμόσφαιρα και το γενικότερο στυλ είναι πιο εύπεπτο και περισσότερο ατμοσφαιρικό. Ευτυχώς δεν ακούγονται σαν οποιαδήποτε shoegaze μπάντα, ευτυχώς ο θόρυβος τους δεν είναι όπως μιας μέσης post-rock μπάντας, ευτυχώς ο ήχος τους δεν είναι ντε και καλά pop για να συγκινήσει τις μάζες και να πουλήσει εκατομμύρια. Είναι ότι είναι γιατί αυτό τους βγήκε, γιατί αυτό γουστάρουν, γιατί από αυτό εμπνέονται, γιατί αυτό ήρθε από την ψυχή τους.

Από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα γούστου. Εφόσον η σχεδόν απόλυτη αποφυγή οποιουδήποτε metal στοιχείου σε χαλάει (εντάξει στο "Villain" ακούγονται μέχρι και black ουρλιαχτά!), δεν έχεις καμία ελπίδα να απολαύσεις αυτά τα τραγούδια. Από την άλλη εάν και εφόσον διασκεδάζεις με επαναλαμβανόμενους ρυθμούς που πηγαινοέρχονται σαν νυσταγμένες σκέψεις, φωνητικά που είναι χαμηλότερα στη μίξη και πολλά εφέ που εξευγενίζουν τον θόρυβο και προσφέρουν μια πιο αιθέρια αίσθηση, εδώ θα βρεις ένα υπέροχο δίσκο που θα σε ταξιδέψει εξαιρετικά επάνω στο μαγικό χαλί του. Τα "Great Mass Οf Color" και "Mombasa" είναι φανταστικές συνθέσεις. Το τελευταίο έχει και ένα black/screamo μέρος που φαντάζει σαν οι Envy να το γύρισαν στο παραδοσιακό black metal. Εντάξει και το "In Blur" όμορφο είναι. Το βασικό και το σημαντικό είναι ότι όσο ακούς τις δημιουργίες τους και πιάνεις τα λόγια, αντιλαμβάνεσαι τη μαυρίλα, τη μελαγχολία και τελικά την deafheaven καρδιά που παραμένει εκεί και χτυπάει δυνατά, νιώθεις ότι κατά βάθος δεν άλλαξαν, είναι οι ίδιοι με φρέσκια έμπνευση.

Προσωπικά πιστεύω ότι έχουν τεράστιο θάρρος να απομακρυνθούν από τον ήχο που τους έκανε επιτυχημένους. Έχουν την πεποίθηση, τη θέληση, την πίστη και τη μαγκιά να ακολουθήσουν τον δρόμο της επιλογής τους, όπου κι αν μπορεί να τους οδηγήσει. Κάθε νότα είναι μελετημένη. Κάθε αλλαγή είναι προσεγμένη. Κάθε ρυθμικό πέρασμα είναι απίστευτα καλοφτιαγμένο. Ζεστό, λαμπρό και τελικά γοητευτικό.

Bandcamp