Year Of No Light

Σε μια παλιότερη κουβέντα μας, μου είχαν πει με τη σειρά τα παρακάτω για τον μοναδικό τους ήχο. «Ναρκωτικά, Neurosis, ενισχυτές, πετάλια big muffs και κιθάρες holy grails»! Αν προσθέσω και τη δική μας γνώμη για τη βασική τους επιρροή (με το "Nord") στο χτίσιμο του είδους, θυμηθώ πόσο φανταστικός ήταν ο προηγούμενος δίσκος τους "Tocsin" και αναπολήσω την εξαιρετική τους ζωντανή εμφάνιση μαζί με τους Altar Of Plagues, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος τους σαν συγκρότημα και την εκτίμηση που τρέφουμε σαν μέσο για αυτούς. Προσωπικά δεν δηλώνω απλά φίλος, αλλά οπαδός τους.

Οι Γάλλοι έρχονται με έναν δίσκο που περιέχει τα απαραίτητα και καταφέρνει την υπέρβαση με απλά εργαλεία. Το ξεκίνημα του "Objuration" ακούγεται, επί τρία λεπτά, σαν εισαγωγή σε θρίλερ. Ένας κρύος και σκοτεινός ήχος σε φέρνει σε μια βαριά, λασπωμένη και παραφορτωμένη ολόδική τους ηχητική παρεμβολή. Αυτό που θυμάσαι από τις κιθάρες τους, ο αργός καλπασμός στα τύμπανα και ο θόρυβος που εμπλουτίζεται με ατμοσφαιρικά γυρίσματα και συνεχόμενες αυξομειώσεις σε ένταση και κλάμα (όντως νιώθω ότι οι κιθάρες τους κλαίνε) είναι εκεί. Περίπου στα μισά το κομμάτι έχει ανέβει αρκετά. Έχει διαμορφωθεί και απλά συνεχίζει τις γροθιές μέσα σε ακόμα πιο ψυχεδελική ατμόσφαιρα και γλυκιά παραφροσύνη. Κάπου εκεί η παραμόρφωση ξεκινά, η αργή doom επιρροή ξεπροβάλει και επίμονα συνθλίβει τα πάντα. Το σαν σειρήνα κρεσέντο είναι ανατριχιαστικό. Το κλείσιμο του και ο τρόπος που ανεβαίνει ακούγονται μανιακά και παρανοϊκά, αν και τόσο προσιτά και σχετικά γνώριμα. To επόμενο "Aletheia" μπαίνει ακόμα πιο σκοτεινά και βιομηχανικά. Η επαναλαμβανόμενη μελωδία σου κολλάει και ο θόρυβος που σίγα σιγά πλησιάζει ακούγεται κινηματογραφικά τρομακτικός. Στη μέση έρχεται η έκρηξη. Η ανηφόρα τραβάει όλο και πιο έντονα και ο ρυθμικός οχετός καλπάζει προς μια εξαιρετική μουσική post-metal λύτρωση που σε σημεία σε ανατριχιάζει. Κάπου εκεί μπορείς να σκύψεις, να δώσεις με φόρα μια στο κεφάλι σου και να γυμνάσεις επί λεπτά τους μυς του σβέρκου σου. Ανελέητα. Μέχρι να σπάσεις εσύ και να φτάσει το κομμάτι σε έναν απίθανο και αδιανόητο πυροβολισμό που συναυλιακά πιστεύω δεν θα έχει αντίπαλο. Θες να σταματήσει γιατί δεν αντέχεις. Αλλά δεν σε λυπάται.

Κι εκεί που έχεις διαλυθεί από τα προηγούμενα, σκάει η βαριά παραμόρφωση και τα δυνατά και αργά τύμπανα του ξεκινήματος του "Interdix Aux Vivant, Aux Morts Et Aux Chiens" και σε υπνωτίζουν ύπουλα. Αυτό το σκεπτικό και γαλήνιο ξεκίνημα εξελίσσεται σε δίνη. Η συνταγή κατάδική τους. Χτίσιμο δομημένο βάσει του είδους που υπηρετούν. Ανατριχίλα σε κάθε ανέβασμα. Περηφάνια στα έγχορδα, ρυθμός στα τύμπανα και μαγεία στους θορύβους. Αν πω ότι όσο αυξάνουν τα 11 λεπτά του κομματιού, τόσο πωρώνεσαι, τόσο τρελαίνεσαι και τόσο ενθουσιάζεσαι, θα είναι λίγο. Μιλάμε για εξωφρενικά ανεβαστική δημιουργία. Είναι ένα από τα καλύτερα instrumental metal κομμάτια με ατελείωτο κρεσέντο που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εϊπα καλύτερο; Και που να ξερες… Έρχεται το "Réalgar" που τιμά το παρελθόν τους, εξυμνεί τους πατέρες Neurosis και εξηγεί ή καλύτερα ορίζει τι είναι ένα κομμάτι μνημείο. Αυτό δεν γίνεται να ξεχαστεί στους αιώνες. Είναι η καλύτερη σύνθεση που έγραψαν ποτέ. Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω γράψει και σε πόσα κείμενα για αυτούς, αλλά αυτός ο παράξενος, τσιριχτός, κλαμένος ήχος της κιθάρας είναι τόσο μοναδικός, καινοτόμος και ξεχωριστός που αρκεί για να τους θεωρήσω μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στον χώρο. Τα σκαμπανεβάσματα πολλά, οι αλλαγές σε ένταση και ρυθμός επίσης πολλές, τα ηχοτοπία μαύρα και σκοτεινά , που αλλάζουν σε κόκκινα γεμάτα αίμα και καταλήγουν φωτεινά και ξάστερα. Έτσι αποσβολωμένος πέφτεις στο τελευταίο κομμάτι "Came" το οποίο δίνει ενα πανέμορφο τέλος σε ένα τόσο υπέροχο άλμπουμ. Το κομμάτι ξεκινά ηλεκτρικά. Έχει φορτισμένο ήχο και αργά και μεθυστικά σε σπρώχνει προς το γκρεμό. Το drone metal που παρουσιάζει είναι ασύλληπτο και σκάβει το είδος πολύ βαθιά. Το αίμα βράζει. Οι ανατριχίλες συνεχίζουν να έρχονται απλόχερα. Ο επιβλητικός ήχος σε τσακίζει. Ο τρόπος που η ταχύτητα στο ανέβασμα δέρνει είναι ασύλληπτος. Ο τρόπος που σαν Swans κομμάτι κλείνει και επαναλαμβάνει αργά πλέον τα χτυπήματα είναι συγκινητικός. Πέφτω κάτω και προσκυνώ.

Όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν ζωντανά. Ο στόχος ήταν να ακουστούν φυσικά, ζεστά και ξεκαθαρά δυνατά. Το πέτυχαν εκπληκτικά και έδωσαν έναν επιπλέον όγκο στη δυναμική των κομματιών.

Ψάξτε και δείτε video και ζωντανές εμφανίσεις τους. Είναι μαγικοί πέρα ως πέρα. Αφοσιώστε αυτιά και μάτια πάνω τους. Είναι μια εκπληκτική μπάντα που κρατά τη σημαία του post-metal ψηλά όσο καμία άλλη αυτήν τη στιγμή στον πλανήτη.

Ο δίσκος είναι βαρύς, περήφανος, ατμοσφαιρικός, δυνατός, δυναμικός και παν’ απ’ όλα εξαιρετικά καλοφτιαγμένος. Ο ήχος που παράγουν είναι αυτός που τους εκφράζει. Η τέχνη τους λαμβάνει άριστα, γιατί οι φορές που με ανατρίχιασαν οι κιθάρες του είναι αμέτρητες. Αυτό δεν είναι και το νόημα της μουσικής; Να σε κάνει να νιώθεις; Να ενθουσιάζεσαι. Να γουστάρεις. Να παλαβώνεις! Δύσκολα θα βρείτε άλλη μπάντα που χωρίς στίχους, με τέτοιες μεγάλες συνθέσεις και τόσο παράξενη αντίληψη στη μουσική και τον θόρυβο, να καταφέρνει να διοχετεύσει τέτοια ένταση και τόσο συναίσθημα τόσο εύκολα. Απολαύστε τους και έχετε υπομονή, γιατί μετά την τρίτη το πολύ τέταρτη ακρόαση κάθε κομματιού τους κάτι συμβαίνει και μαγικά λαμβάνουν την κορυφή στο μυαλό σου, κλέβουν την καρδιά σου και λαμβάνουν την πρώτη θέση στις φετινές σου μουσικές αγάπες/προτιμήσεις. Τρομερό!

Bandcamp