Methexis @ Κινηματογράφος Τριανόν, 26/04/15

Το project των Methexis κυκλοφόρησε πρόσφατα τον δεύτερο δίσκο του και παρότι πέραν του βασικού του μέλους, του κιθαρίστα και τραγουδιστή Νικήτα Κίσσονα οι περισσότεροι μουσικοί που συμμετέχουν βρίσκονται στο εξωτερικό, δεν μπορούσε ένα τόσο φιλόδοξο πόνημα να μην έχει και τη ζωντανή του απόδοση. Την Κυριακή το βράδυ λοιπόν, στο θέατρο Τριανόν, έναν χώρο σοφά επιλεγμένο για αυτό που η βραδιά επιφύλασσε, το "Suiciety" πήρε σάρκα και οστά αποδιδόμενο στην ολότητά του.

Ως ήταν γνωστό από την ανακοίνωση ακόμα της συναυλίας, η βραδιά αυτή θα μαγνητοσκοπούνταν προς μεταγενέστερη κυκλοφορία (;) και θα είχε διάρκεια μίας ώρας. Επίσης γνωστό ήταν ότι διάφοροι εκλεκτοί Έλληνες μουσικοί θα συνέδραμαν προκειμένου να καλύψουν το κενό των αλλοδαπών μουσικών ενώ η όλη παρουσίαση θα είχε μία κάπως δραματοποιημένη εκδοχή του έργου.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με όλα τα χαρτιά ανοιχτά έμεναν λίγα στη φαντασία του θεατή, ειδικά αν είχε ακούσει και τον δίσκο προηγουμένως, κάτι που είμαι σίγουρος ότι είχαν κάνει όλοι οι παρευρισκόμενοι, δεν ήταν και τόσοι πολλοί εξάλλου ώστε να έδιναν την εντύπωση των περαστικών. Αυτό που η φαντασία δεν μπορούσε ίσως ακριβώς να περιγράψει ήταν η αρτιότητα με την οποία οι πολλοί μουσικοί που ανέβηκαν στη σκηνή θα αναπαρήγαγαν το ηχογραφημένο έργο. Ακόμα περισσότερο, δε, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τι ακριβώς εννοούμε «δραματοποιημένη εκδοχή». Ουσιαστικά επρόκειτο για μικρές ιδέες που διέτρεχαν το καθένα από τα τρία βασικά μέρη του έργου και τόνιζαν την concept συνοχή τους.

Στο πρώτο μέρος ο Jargon (των Verbal Delirium), που είχε αναλάβει τα φωνητικά, στεκόταν στο βάθος της σκηνής σε ένα διαμορφωμένο a la "The Wall" καθιστικό-σκηνικό όπου με την αποδεδειγμένη του πια θεατρικότητα ζωντάνευε τους στίχους με τη χρήση μίας κούκλας-ανθρώπινου ομοιώματος.

Το δεύτερο μέρος περιελάμβανε την προβολή στο πανί του σινεμά μίας αφαιρετικά αφηγηματικής ιστορίας animation που πολύ επιτυχημένα μετέφερε το συναίσθημα της μουσικής. Ο λυρισμός αυτής της φάσης της συναυλίας, ίσως η μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση, ακόμα και το γεγονός ότι περιελάμβανε μάλλον λιγότερους μουσικούς επί σκηνής, συνέτειναν τελικά να είναι το κομμάτι της που προσωπικά ευχαριστήθηκα περισσότερο. «Ευχαριστήθηκα» με μία ίσως διεστραμμένη έννοια αφού το σκοτεινό θέμα όλου του δίσκου άφηνε πάντα μία γλυκόπικρη γεύση. Το τραγούδι ανέλαβε εδώ ο ίδιος ο Κίσσονας που τα κατάφερε μια χαρά ενώ φυσικά άλλαζε και ανάμεσα στις τρεις κιθάρες του ανάλογα με τις ανάγκες του τραγουδιού. Το τελευταίο μέρος είχε ένα πιο αστικό προφίλ, τόσο με τις προβολές εικόνων στην οθόνη, όσο και με την οριακά πιο σκληρή μουσική του.

Χωρίς να μπορεί να ειπωθεί ότι η συναυλία αυτή ανέβασε την ποιότητα της μουσικής σε σχέση με την στούντιο εκτέλεση, υπάρχουν δύο σοβαροί λόγοι να κάνουν τους συντελεστές της περήφανους. Από τη μία, έστω και η ισάξια αναπαραγωγή της είναι παράσημο από μόνη της. Από την άλλη, το γεγονός ότι το κοινό απορροφήθηκε και, παρά μία αρχική αμηχανία του στυλ «πότε χειροκροτάω», απλά αφέθηκε στη μουσική για να αντιδράσει μια και καλή στο τέλος με ζεστό χειροκρότημα, δείχνει ότι σαν εμπειρία υπήρξε καθηλωτική.

Φωτογραφίες: Artemis Schubert