Concrete Ships

Ωμό. Ας πούμε ότι οι Άγγλοι πολύ γενικά έρχονται κοντά σε μουσικές των Daughters και των Idles. Άγουρο. Από εκεί και πέρα, ξεκάθαρη είναι η σπουδή στα θορυβώδη μαθήματα των δασκάλων Swans. Κακοτράχαλο. Πιο ειδικά, διακρίνω επιρροές από Black Flag και αυτό είναι πανέμορφο. Σκληρό. Στο βάθος και στην ψυχή της μουσικής τους βρίσκεις αυτό που σου λείπει από τους Converge ή ακόμα και τους Burst.

Οι Chris Thompson (μπάσο, φωνές), Joe Dickinson (κιθάρα) και Jamie Batt (τύμπανα) είχαν κυκλοφορήσει το 2018 ένα EP το οποίο είχε δείξει ότι το θορυβώδες rock τους δεν έχει και πάρα πολλά στεγανά. Τότε διέκρινες λίγη ψυχεδέλεια, λίγη stoner-ιά και πολλή heavy διάθεση.

Το μπάσιμο του "Flotilla" είναι εκπληκτικό. Ο δίσκος μπαίνει με άπλετη βρωμιά και μαγκιά. Ουρλιαχτά, θόρυβοι και ρυθμός που τσακίζει. Κάπου θυμήθηκα τους παλιούς καλούς Pissed Jeans! Μπάσο στα πολύ καλά του και κιθάρες που στριγγλίζουν δυναμικά. Ίσως το καλύτερο τους κομμάτι κάνει την αρχή και σε αφήνει σύξυλο. Αμέσως μετά έρχεται το "Record Of Ancient Matters" το οποίο κατέχει μια core στρατηγική αλλά μυρίζει «βρετανίλα». Μπλέκει σίγουρα δυνατές μουσικές με πιο παλιομοδίτικο στιλ. Έχει κάτι δικό του και κάτι που φέρνει από το παρελθόν. Η συνέχεια έχει πιο πιασάρικο ύφος, μιας και το "Clouds" περιέχει ταχύτητα που εξελίσσεται σε ψυχεδέλεια και καλοφτιαγένα riffs που σου κολλάνε. To ξέσπασμα του στο τέλος είναι ένα θορυβώδες κρεσέντο, συνοδείας ουρλιαχτών που δείχνει ακριβώς τι θέλουν να εκφράσουν σαν μπάντα. To ambient/drone γεφύρωμα που προσφέρει το "Observe" απλά καθαρίζει το μυαλό και τα αυτιά για να περάσουμε στο "Vibration White Finger", το οποίο θα έλεγα και προσωπικό αγαπημένο του δίσκου. Αυτό το αξιοζήλευτο Swans/Black Flag ιδίωμα που φτιάχνει είναι πραγματικά έξυπνο και παρότι σχετικά αγχωτικό, καταλήγει διασκεδαστικό. Επαναλήψεις και αντίλαλοι που ανεβοκατεβαίνουν πάνω σε κύματα θορύβου. Τι άλλο θες; Εγώ προσωπικά τίποτα. Το λάτρεψα από την πρώτη ακρόαση. Το τέλος έρχεται με το "We Never Were", το οποίο αφού αφήσει πίσω του παραμορφώσεις και βόμβους χτυπά βάναυσα με τις βαριές μελωδίες του. Είναι από εκείνα τα κομμάτια που ενώ το λες δυνατό και σάπιο, μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις μαζί του.

Αν κάτι πρέπει να μας αποτυπωθεί από αυτό το έργο είναι η πραγματικά καλή σκηνοθεσία του. Όλα είναι σωστά τοποθετημένα. Οι ήχοι, ο τρόπος, η ερμηνεία , τα λόγια, οι σκέψεις και η ενορχήστρωση, μαζί με τη γενικότερη τοποθέτηση των πάντων καθιστούν το σύνολο ιδιαίτερο, ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτο. Δεν θα ακούσεις σχεδόν τίποτα για πρώτη φορά, αλλά κανένα σημείο δεν είναι επιτηδευμένο και αναγκασμένο να βγει κάπως, με το στανιό. Όλα έρχονται όπως θα έπρεπε και οι στίχοι είναι ικανοί να προβληματίσουν αρκετά. Θέλει προσεκτική ματιά και ενδοσκοπική προσέγγιση.

Spotify
Bandcamp